ตอนที่สอง คำร้องขอ (กรุบกริบ)

ตอนที่สอง คำร้องขอ

“เดี๋ยวๆๆๆ เหตุใดไม่รอเข้าพิธีก่อน” มือเนียนผ่องพยายามปิดล่างปิดบนแต่ไม่เป็นผลด้วยชายหนุ่มคว้าสองมือเรียวเล็กรวบไว้แล้ววางเหนือศีรษะ

“ช้าเกินไป ข้าใจร้อน” เหมิงจิ่นลี่มุ่งมั่นตั้งใจจะรวบรัดตัดความอยู่ก่อนจึงไม่ฟังคำทัดทานใด ยิ่งได้เห็นความขาวผ่องตระการตา ความยับยั้งชั่งใจยิ่งหดหายกลายเป็นการจ้องโจมตีให้สำเร็จผล

ปากหนาก้มลงเลื้อยไล่ดอมดมกลิ่นหอมหวานทั้งแก้มนวล ลำคอขาว จนมาหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่ม

หอมเหลือเกิน สตรีนางนี้ใช้เครื่องหอมใดกัน เหตุใดปลุกความรุ่มร้อนเช่นนี้

“อย่างไรพวกเราก็ต้องร่วมรักกัน เริ่มเร็วย่อมรู้ผลเร็ว อย่าได้หวั่นวิตกไป”

คำปลอบโยนทำให้หญิงสาวสงบลง

อืม...ก็จริง นางมาเพื่อการนี้ เริ่มเร็วหน่อยก็ดี

เมื่อเรียวปากใหญ่ประกบลงมาเรียวปากแดงจึงตอบสนองอย่างเชื่องช้า ภายใต้การคลุกเคล้าของความอุ่นชื้น ลิ้นทั้งสองต่างพัวพันนัวเนียเรียกเสียงพึงพอใจจากร่างสูง

“อืม...รสชาติดียิ่ง” ถ้อยคำชื่นชมดังขึ้นพร้อมกับเสียงหนึ่งที่จู่ๆก็ดังขึ้นในหัวของหญิงสาว

‘คะแนนความพึงพอใจเพิ่มขึ้นแล้ว นายหญิง’

หวังมี่อิงเผลอสะดุ้งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านั่นคือเสียงของ ‘หวังเลี่ยน’ ซึ่งได้ยินครั้งแรกยามเมื่อตื่นขึ้นในร่างนี้

ไม่ได้ยินมาหลายวัน จู่ๆก็โพล่งขึ้นมาตกใจหมด

ร่างเล็กต่อว่าในใจก่อนจะคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตนเองเมื่อไม่นานมานี้

เรื่องที่ว่าก็คือเธอไม่ใช่หวังมี่อิง แต่คือ ‘อิง’ หญิงสาวซึ่งป่วยหนักจนใกล้ตาย

ในคืนที่นอนหายใจรวยรินชมดูรายการแสดงซึ่งงดงามชวนฝันหวานจึงคิดฝันไปว่าตนเองอยากจะเป็นอย่างเช่นนางเอกคนนั้นบ้าง

ทำไมสวรรค์ช่างใจร้าย ให้เธอต้องตายทั้งที่ยังสาว เธอยังไม่ได้ทำตามความฝันสักนิด ยังไม่ได้มีครอบครัวอบอุ่น มีลูกน้อยชายหญิงคอยวิ่งเล่นฉอเลาะอยู่ใกล้ๆ อย่างนางเอกคนนี้เลย ฮือๆๆๆ

ใช่ว่าเธอจะไม่เคยมีแฟน แต่ผู้ชายคนนั้นช่างเลวร้าย ทันทีที่รู้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน แทนที่จะจับมือเคียงข้างฝ่าฟันโรคร้ายไปด้วยกัน

เขากลับทอดทิ้งเธอไปหาหญิงใหม่อย่างรวดเร็ว นั่นยิ่งทำให้กำลังใจของเธอถดถอยจนมีสภาพทรุดโทรมเช่นทุกวันนี้

หากชาติหน้ามีจริงขอให้ได้ใช้ชีวิตแสนสุข เป็นหญิงสาวสวยงามเป็นที่ต้องการแก่ชายหนุ่มทุกคนที่พบเจอ ขอให้พวกเขาทั้งรักทั้งทุ่มเทเอาอกเอาใจ วันวันไม่ต้องทำอะไรก็มีกินมีใช้สุขสบาย

ที่สำคัญคือขอให้ได้สัมผัสความรู้สึกยามเสียวซ่านที่คนเขาบอกว่าช่างสุขสันต์บ้างไม่ได้หรือ

คำขอตบท้ายนั้นเกิดขึ้นจากความคิดชั่ววูบเพราะอดีตแฟนหนุ่มของเธอช่างเห็นแก่ตัว เขาไม่เคยเล้าโลมให้เคลิ้มไหว เจอหน้าเป็นจับสอดใส่กระแทกเร็ว เมื่อหลั่งน้ำเสร็จก็ผละออกไม่เคยมอบความสุขให้กับเธอสักครั้งราวเป็นเพียงร่างที่ใช้ระบายความใคร่เท่านั้น

นั่นคงเป็นเหตุผลที่เขาทิ้งเธอไปอย่างไม่เหลียวหลังด้วยไม่อาจใช้การได้อีก

อิงเฝ้าเว้าวอนร้องขอขณะนอนรอลมหายใจสุดท้ายด้วยความหวังอันน้อยนิด ไม่คิดว่าเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งจะอยู่ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่แตกต่างออกไป

ที่ไหนกัน?

(เจ้าอุตส่าห์ร้องขอ ข้าจึงเห็นใจ ไม่ต้องรอถึงชาติหน้าด้วยข้าได้จัดให้เจ้าแล้ว)

เสียงที่จู่ๆก็ดังขึ้นมาทำให้เกิดความตื่นตระหนก เมื่อหุนหันผุดลุกขึ้นจึงต้องประหลาดใจยิ่งกว่าเมื่อพบว่าร่างกายของตนเองแลแข็งแรงปราศจากโรคร้ายใดใด

มือเล็กฉวยวัสดุสะท้อนซึ่งวางบนโต๊ะมาส่องสำรวจดูให้แน่ชัด

โอ้...ใครเนี่ย สวยจัง หน้าตายังอ่อนอยู่เลย น่าจะไม่เกิน17-18 ที่สำคัญคือหน้าอกตูม สะโพกกลม ผิวขาวเนียน แม้จะเอวเล็กแต่ยังมีดีที่สูงและอวบอิ่มจึงทำให้เหมาะเจาะไม่แลผอมแห้งแรงน้อยใกล้ตายอย่างร่างเก่าของเธอ

(เป็นอย่างไร ร่างนี้งดงามสมใจหรือไม่)

เสียงเดิมถามออกมาทำให้ต้องสอดส่ายสายตามองหาไปทั่ว

(ไม่ต้องหาหรอก ข้าคือ ‘หวังเลี่ยน’ เป็นระบบที่อยู่ในหัวของเจ้า เสียงของข้าจะมีเพียงเจ้าผู้เดียวที่ได้ยิน)

“ระบบ?” ใบหน้างามเด่นขมวดคิ้วจนยับยู่

(เจ้าเป็นฝ่ายร้องโวยวายถามหาชีวิตแสนสุข เบื้องบนจึงส่งข้าลงมาช่วย แต่เรื่องนี้ใช่ว่าจะได้ทุกอย่างสมดังใจแต่ฝ่ายเดียว ทุกอย่างย่อมต้องมีข้อแลกเปลี่ยน)

“จะช่วยก็ยังต้องแลกเปลี่ยน ขี้งกจริง” หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปด

(เจ้าลองฟังดูก่อน ข้อแลกเปลี่ยนนี้เป็นหนึ่งในคำร้องขอของเจ้า บางทีเจ้าอาจจะชอบและติดอกติดใจก็เป็นได้)

“ว่ามาสิ” ร่างงามของหวังมี่อิงนั่งตัวตรงตั้งใจฟังคำพูดในหัว ขณะเดียวกันก็คิดขำ