บทที่ 1 รับภารกิจ(ลับ)

“ให้ไปดูแลเด็กผู้หญิง แกคงทำได้ใช่ไหม วิคเตอร์?” เป็นคำถามที่เขาก็รู้อยู่แล้วว่า ตำตอบ มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น

หัวหน้าพูดมาสะขนาดนี้ ผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเขาจะไปขัดอะไรได้ ชายหนุ่มทำเพียงยืนหลังตรงทำหน้านิ่งๆก่อนจะตอบรับคำสั่งของหัวหน้าออกไป

“ผมทำได้ครับ” ก็ไอ้แค่ดูแลเด็ก มันจะไปยากตรงไหนวะ หึ เด็กวัยสิบแปดสิบเก้าเขาก็ดูมาหมดแล้ว...อย่าพึ่งเข้าใจผิดไป เขาหมายถึงดูแลความปลอดภัยให้กับนกต่อที่คอยติดต่อพวกคนซื้อและคนขายยาเสพติด ไม่ได้หมายถึงเรื่องแบบนั้น คิดมากน่า

วิคเตอร์ เพียสท์ ชายหนุ่มวัย29ปี เป็นเจ้าหน้าที่หน่วยพิเศษภายใต้ทีมธันเดอร์โฟว์ หน้าที่ของเขาคือสอดแนมและรักษาความปลอดภัยให้กับบุคคลสำคัญ ในตอนนี้เขาเองก็อยากจะรู้เหตุผลที่ชัดเจน ที่ทำให้เขาต้องทิ้งตั๋วลาพักร้อนราคาแพงไป

“ผมขอทราบข้อมูลเพิ่มเติมมากกว่านี้ได้ไหมครับ เด็กผู้หญิงที่ผมจะต้องไปดูแล เป็นใคร อายุเท่าไหร่ ครอบครัวประกอบอาชีพอะไร แล้วระดับความคุ้มครองอยู่ที่เลเวลเท่าไหร่”

คำถามมีอีกเยอะ ตอนนี้ขอถามเท่านี้ก่อนนอกนั้นเขาคิดว่าคงหาข้อมูลได้ไม่ยาก เด็กผู้หญิง เด็กอนุบาลหรือเปล่า? แล้วเขาต้องปลอมตัวไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กไหม

“เลเวล 4”

“เลเวล 4! ความคุ้มครองสูงสุดขนาดนั้นเลยเหรอครับ” วิคเตอร์ถามแบบไม่เก็บความประหลาดใจเอาไว้

อะไรวะ การคุ้มครองระดับสูงขนาดนั้น แสดงว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะต้องเป็นคนที่มีสำคัญอย่างมาก หากไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว หัวหน้าหน่วยของเขาคงไม่จัดระดับความคุ้มครองที่เลเวลนี้ ระดับนี้อีกนิดเดียวก็เหมือนต้องไปปกป้องประธานาธิบดีแล้ว

อีกอย่าง งานนี้ถ้าไม่สำคัญจริงๆคงไม่ต้องใช้ความสามารถของเขาหรอก นี่เขาไม่ได้จะกำลังอวยยศตัวเองอยู่นะ แต่เหรียญกล้าหาญที่แขวนเต็มผนังห้องน้ำก็เป็นสิ่งยืนยันได้ ว่าเขาก็มีฝีมือที่ไม่ธรรมดา ไม่พูดเยอะเดี๋ยวจะหาว่าคุย

“คุ้มครองให้เหมือนที่นายรักชีวิตตัวเอง รายละเอียดเพิ่มเติมวันพรุ่งนี้ฉันจะบอกแกอีกที วันนี้ไปเตรียมตัวให้พร้อม เก็บข้าวของเอาเฉพาะที่จำเป็น เพราะฉันต้องการให้แกคุ้มครองเด็กคนนี้ตลอด24ชั่วโมง ได้ยินชัดไหมวิคเตอร์!”

“อ อะไรนะครับ? ตลอด24ชั่วโมงนั่นหมายความว่า...ผมจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับเด็กผู้หญิงคนนั้นตลอดเวลา แบบนี้ก็ไม่ต่างกับไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กเลยนะครับหัวหน้า”

ไมเคิลมองหน้าลูกน้องคนเก่งของตัวเองพลางส่ายศีรษะเบาๆ ตีลังกา ปาระเบิดเขาก็เห็นวิคเตอร์ทำมาหมดแล้ว แต่ดูหน้ามันตอนนี้สิ อึ้งเป็นไก่ตาแตก กับอีแค่ให้ไปดูแลเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทำไมมันต้องทำหน้าเหมือนจะไปเจอผีด้วยก็ไม่รู้

“เอาน่า งานแค่นี้ฉันเชื่อว่าแกเอาอยู่”

“สบายมากครับหัวหน้า ผมรับภารกิจนี้” วิคเตอร์ตอบรับอย่างมั่นใจ ซึ่งภายในหัวของเขาตอนนี้กลับคิดว่า สบายมาก จริงเหรอวะ วิคเตอร์ แต่ถ้าปฏิเสธออกไปเดี๋ยวจะหาว่าเขาอ่อน เสียเลือดไม่ว่า แต่เสียหน้าไม่ได้ครับ

“แล้วคู่หูของผมละครับ ปกติเราต้องทำงานด้วยกัน”

“อ่อ...งานนี้แกต้องลุยเดี่ยว เพราะฉันต้องให้ซาแมนต้าไปรับภารกิจอื่น แต่แกไม่ต้องร้องไห้นะ เพราะฉันจะส่งซาแมนต้าเข้าไปช่วยงานแก แค่ช่วงแรกๆเท่านั้น”

ได้ยินแบบนี้ก็ชื้นใจหน่อย แซม หรือ ซาแมนต้า โนแลน คู่หูคนสวยของเขา เราสองคนเข้าร่วมหน่วยพิเศษธันเดอร์โฟว์พร้อมกันและได้มาจับคู่กัน ซึ่งตลอดเวลาที่ร่วมงานกันมา เขากับซาแมนต้าเข้ากันได้ดีคอยหนุนหลังให้กันตลอด เขารอดเธอรอด เขาเจ็บเธอก็พร้อมจะเจ็บด้วย พูดง่ายๆก็คือ แค่มองตาก็รู้ใจ

ความสัมพันธ์ของเขาและซาแมนต้าเป็นแค่เพียงเพื่อนร่วมงานกันไม่สามารถพัฒนาไปมากกว่านี้ เพราะทั้งสองคนสะดวกใจในสถานะนี้มากที่สุด มันยืนยาวกว่าเยอะ ถึงแม้ว่าจะมีพวกปากหมาชอบแซวว่าเขากับซาแมนต้าแอบกินกัน แต่เขาทั้งสองคนก็ไม่ได้สนใจอะไร หากใครแซวมาซาแมนต้าก็แค่ ชกแม่ง

‘เก็บปากไปเห่าคนอื่นดีกว่าไหม’ คนสวยพูดแบบนี้แหละ เป็นคู่หูที่วิตเตอร์ถูกใจจริงๆ

“เอาละ พรุ่งนี้เจอกันนะวิคเตอร์ ฉันจะส่งที่อยู่เซฟเฮ้าส์ไปให้ มาให้ตรงเวลาเพราะฉันกับภารกิจของแกจะรอที่นั่น”

วันถัดมา วันเริ่มภารกิจ

วิคเตอร์ขับรถตามหมุดที่ไมเคิลหัวหน้าของเขาได้ส่งมาให้ในไลน์เมื่อคืน เส้นทางซับซ้อนเล็กน้อย ออกจะอยู่ห่างจากตัวเมืองมากพอสมควร ก็อย่างว่าเซฟเฮ้าส์ ถ้ามันได้ง่ายๆมันก็ไม่เซฟนะสิ

“ถึงสักที” วิคเตอร์ก้าวลงจากรถเดินมาเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารเพื่อหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของเขาที่มีแค่ใบเดียวเท่านั้น กับอีกหนึ่งกระเป๋าที่เขาพกอุปกรณ์สำหรับป้องกันตัวมาด้วย เอามานิดเดียวเอง เช่น ปืนไรเฟิล ปืนพก กระสุน ระเบิดควัน แก๊สน้ำตา มีดพก เครื่องช็อตไฟฟ้า นิดเดียวจริงๆ นี่พี่แกจะไปออกรบที่ไหนหรือเปล่า?

และอีกหนึ่งที่เขาจะลืมเอาลงจากรถไม่ได้เลย นั่นก็คือตุ๊กตาหมีแคร์แบร์สีชมพูสุดแสนจะน่ารัก ของขวัญเอาใจเด็กผู้หญิง ซึ่งเขาได้โทรไปปรึกษาซาแมนต้าสำหรับของที่เด็กผู้หญิงน่าจะชอบ เพราะเขาไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้เลยสักนิด

“แซม ฉันซื้อปืนของเล่นไปให้เด็กเล่นดีไหม”

“บ้าเหรอวิค ต้องตุ๊กตาสิ เด็กผู้หญิงนะจ๊ะ อันนั้นแมนไป”

เซฟเฮ้าส์ที่วิคเตอร์จะต้องมาใช้ชีวิตชั่วคราวกับเด็กผู้หญิงที่เป็นภารกิจของเขา ก็คือ อพาร์ทเม้นท์สูงเจ็ดชั้นดูภายนอกไม่หรูหรามาก ทำให้ไม่ดึงดูดความสนใจสักเท่าไหร่ และจากที่วิคเตอร์สังเกตดู ก็พบว่ามีคนเขามาอาศัยอยู่น่าจะเต็มทุกห้อง ส่วนห้องที่เขาจะต้องใช้เป็นเซฟเฮ้าส์ แน่นอนว่าจะต้องอยู่ชั้นบนสุด ห้องริมสุด ใหญ่สุดด้วย

“07/04” วิคเตอร์เดินออกจากลิฟท์มาหยุดอยู่หน้าห้องที่สี่ของชั้นที่เจ็ด ซึ่งเป็นห้องที่ไมเคิลแจ้งข้อมูลไว้ให้เขา

ติ๊งหน่อง วิคเตอร์กดออดที่อยู่ข้างประตู

“แจ้งรหัสประจำตัวออกมา” เสียงดังถามมาจากหลังประตู แต่ยังไม่ยอมเปิดจนกว่าวิคเตอร์จะพูดรหัสประจำตัวของเขาออกมา

“VIK TD 04” วิค ทีดี ซีโร่โฟว์ คือรหัสประจำตัววิคเตอร์

ติ๊ด เสียงปลดล็อกรหัสดังขึ้นจากหลังประตู และถูกเปิดออกโดยไมเคิล

“ตรงเวลาดี รีบเข้ามาเร็ววิคเตอร์”

“ขอบคุณครับหัว...” เสียงวิคเตอร์ขาดหายไปเมื่อเขาก้าวเท้าเข้ามาภายในห้อง และสายตาดันไปสะดุดเข้ากับหญิงสาว สวยจนเขาตลึงไปเลย สวยชิบหาย เธอมีผมสีบลอนด์ ผิวขาวสะอาด ตากลมหวาน แก้มอย่างใส ปากเป็นกระจับเล็กน่าจุ๊บ แต่ข้อเท้าของเธอใส่ผ้ารัดข้อเท้าอยู่และขมับข้างซ้ายแปะพลาสเตอร์ยา ‘ไปโดนอะไรมา?’

“มองพอหรือยัง” เสียงของไมเคิลทำให้วิคเตอร์ต้องละสายตาจากหญิงสาวหันมาหาหัวหน้าของเขา

“ฉันจะขอแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน คนนี้คือวิคเตอร์ เพียสท์ เจ้าหน้าที่หน่วยพิเศษธันเดอร์โฟว์ เขาคือคนที่จะมาทำภารกิจ ส่วน...” ไมเคิลหันไปยิ้มละมุนให้กับหญิงสาวและผายมือไปทางเธอเพื่อจะแนะนำให้วิคเตอร์รู้จัก

“คนนี้คือ เดียน่า วัตสัน และเดียน่าคือภารกิจของแก ทำความรู้จักกันไว้นะ”

อะไรนะ! เธอคือหญิงสาวไม่ใช่เด็กผู้หญิงนะครับหัวหน้า บางอย่างมันโตเกินกว่าจะเป็นเด็กแล้ว เห็นๆกันอยู่ กูฟังผิดเปล่า

“สวัสดีค่ะ” เสียงอย่างหวาน นี่มันนางฟ้าชัดๆ

“สวัสดีครับ คุณวัตสัน” วิคเตอร์ยื่นมือออกไปจับมือกับเธอเพื่อทำความรู้จักกัน มือโคตรนิ่มเลย

“เรียกฉันว่า เดียน่า หรือ เดีย ก็ได้ค่ะ คุณเพี้ยน”

“เพียสท์ครับ ไม่ใช่เพี้ยน”

“ฉ ฉันขอโทษนะคะ คุณเพียสท์” เดียน่ารีบขอโทษหน้าตาตื่น เธอไม่ได้มีเจตนาจะพูดนามสกุลของเขาผิด แต่เธอได้ยินแบบนั้นจริงๆตอนที่ไมเคิลแนะนำ สงสัยเธอหูฝาดไป เขาจะโกรธเธอไม่เนี่ย เธอยังคงต้องให้เขาช่วยดูแล คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ถ้าจะทำให้เขาไม่พอใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

“ไม่เป็นไรครับ เรียกผมว่า วิคเตอร์ก็ได้” สวยขนาดนี้กูโกรธไม่ลงหรอก

"ผมขอคุยด้วยหน่อย”

วิคเตอร์รีบลากแขนของหัวหน้าเดินเข้าไปยังหนึ่งในห้องนอนของห้องนี้ เพราะเขามีเรื่องโครตจะด่วนและอยากจะถามไมเคิลให้กระจ่างเดี๋ยวนี้เลย

“ลากมานี่ไม่ได้สนตำแหน่งของฉันเลยนะ วิคเตอร์”

“ผมขอโทษครับ แต่ผมไม่เข้าใจและอยากจะถามหัวหน้าเพื่อให้ตัวเองเข้าใจมากขึ้น”

“เรื่องเดียน่าสินะ” ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว หน้าเอ๋อๆของวิคเตอร์มันฟ้อง

“ใช่ครับ เห้ย! หัวหน้ารอผมแป๊บเดียว เดี๋ยวผมมา”

วิคเตอร์พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองยืนกอดตุ๊กตาหมีแคร์แบร์อยู่ ในเมื่อเขาตั้งใจจะซื้อมาให้คนในภารกิจของเขาแล้ว เขาก็ต้องทำเหมือนที่ตั้งใจไว้ แม้ว่าเด็กผู้หญิงที่ว่าดันกลายเป็นหญิงสาว

“ผมให้คุณครับ”

ยัดหมีแคร์แบร์ใส่มือของเดียน่าและรีบเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อคุยกับไมเคิลต่อ โดยไม่รอคำขอบคุณจากเธอเลยสักนิด เขาจึงอดเห็นรอยยิ้มหวานที่ส่งตามหลังเขาไป “ขอบคุณค่ะ คุณวิคเตอร์”

“ขอบคุณค่ะ คุณวิคเตอร์”