ภารกิจลับ ห้ามเผลอใจรัก

หญิงสาวรูปร่างบอบบาง เธอนั่งก้มมองข้อเท้าของตัวเองที่ตอนนี้มีผ้ารัดข้อเท้าพันเอาไว้ เนื่องจากเธอได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ทว่า ความเจ็บปวดที่ข้อเท้ายังไม่เท่ากับความเจ็บปวดในหัวใจของเธอ

ใบหน้าสวยตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีทีท่าจะหยุดลงง่ายๆ เธอใช้สองมือเล็กของเธอยกขึ้นปาดเช็ดคราบน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า จนตอนนี้ใบหน้าใสและปลายจมูกเปลี่ยนเป็นสีแดงช้ำ ไม่ว่าจะพยายามคิดถึงเรื่องที่จะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้ จิตใจของเธอในตอนนี้ได้จดจ่อและเฝ้ารอให้คุณหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินและบอกข่าวดีกับเธอ

และแล้วช่วงเวลาที่เธอรอคอยก็มาถึง เพียงแต่ว่า...

“หมอขอแสดงความเสียใจต่อญาติของผู้เสียชีวิตด้วย ทางแพทย์ได้พยายามสุดความสามารถแล้ว...” ข้อความต่อจากนั้นได้ขาดหายไปพร้อมกับสติของเธอที่หมดลง

“คุณพ่อ ฮือๆ คุณพ่อคะ ฟื้นมาคุยกับลูกก่อน” หญิงสาวนอนสะอื้นไห้ทั้งที่ดวงตาของเธอยังคงหลับอยู่ เธอหมดเรี่ยวแรงจะตื่นขึ้น เธอไม่ต้องการลืมตาขึ้นมาพบกับความเจ็บปวดนี้

ทำไม ทำไมสวรรค์ต้องพรากคนที่เธอรักไปด้วย สวรรค์ได้พรากแม่ไปจากชีวิตของเธอแล้ว และตอนนี้ยังพรากพ่อผู้เป็นที่รักจากไปอีก แล้วเธอจะใช้ชีวิตที่เหลือต่อไปได้อย่างไร...

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง กำลังนั่งอ่านข่าวในโทรศัพท์มือถือของเขาเพื่อฆ่าเวลาระหว่างรอขึ้นเครื่องบินไปพักผ่อนที่ประเทศอังกฤษ แต่แล้วหน้าจอมือถือของเขาก็โชว์สายเรียกเข้าและเป็นชื่อที่เขาไม่อยากจะกดรับสายที่สุด

“รู้อย่างนี้โยนโทรศัพท์ทิ้งไว้บ้านสะก็ดี คนจะพักร้อนยังจะโทรมาหาอีกนะ ไม่รู้เวลาบ้างเลย เซ็ง” ปากบ่นงุบงิบ สุดท้ายก็ต้องยอมกดรับสายอยู่ดี

“ครับหัวหน้า” ทำเสียงเนือยๆ

(แกต้องกลับเข้าหน่วยด่วน!)

“อะไรนะครับ! แต่ผมยื่นลาพักร้อนไปแล้วนะครับหัวหน้า ตั๋วแพงมากด้วย” เก็บเงินทั้งปีเพื่อตั๋วเที่ยววันนี้เลยนะหัวหน้า

(ช่างตั๋วแกปะไร! งานนี้ด่วนมากแกต้องรีบกลับมารับภารกิจลับเดี๋ยวนี้ จบงานแล้วฉันจะเบิกค่าตั๋วคืนให้แกเอง แต่แกต้องรีบมา ให้เวลาหนึ่งชั่วโมง เลิกกัน)

มาเลิกกันอะไร เขายังไม่ตอบตกลงอะไรเลย ได้แต่ยืนอ้าปากเอ๋อให้แมลงวันบินเข้าเนี่ย แล้วภารกิจที่มันด่วนนักด่วนหนา มันจะสำคัญขนาดนั้นเลยอย่างนั้นเหรอ หัวหน้าถึงขั้นสั่งให้เขาทิ้งตั๋วแล้วจะเบิกคืนทีหลัง แต่ว่า ถ้าไม่ด่วนจริงๆหัวหน้าคงไม่ทำเสียงร้อนรนขนาดนี้

“ภารกิจลับ? ภารกิจอะไรวะ”