บทที่ 4

“อะไรครับ ถ้าผมทำให้ได้ ผมจะไม่ลังเลเลย” คำพูดของลูกชายคนเดียวทำให้คนป่วยหนักยิ้มออกมา

“แม่อยากให้โอบแต่งงาน”

“เรื่องนี้ผมรู้ครับแม่ อันที่จริงผมตั้งใจเข้ามาให้แม่ช่วยเลือกฤกษ์แต่งงานของผมกับปีใหม่อยู่แล้ว เพราะผมกับปีใหม่อยากให้แม่ไปงานแต่งงานของเราสองคนด้วย”

“แต่แม่หาฤกษ์แต่งงานให้โอบได้แล้วล่ะ”

“จริงเหรอครับ วันไหนครับแม่”

“เสาร์ที่จะถึงนี้”

“เสาร์นี้เหรอครับ” ทั้งพ่อเลี้ยงโอบทั้งปรียาและลดาต่างตกใจกับวันที่ได้ยิน นั่นเพราะมันอีกแค่สามวันก็จะถึงวันเสาร์ที่ว่าแล้วนั่นเอง ส่วนลดากับปรียานั้นรู้อยู่แล้วว่าโสภีจะคุยอะไรกับโอบ

“ใช่ลูก”

“แต่ผมกลัวว่าจะเตรียมงานแต่งงานไม่ทัน ไหนจะเรื่องสถานที่ เรื่องเชิญแขกแล้วก็ชุดแต่งงานของปีใหม่อีก” แม้จะอยากจัดงานแต่งงาน แต่พ่อเลี้ยงโอบก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

“สถานที่ก็จัดที่ไร่โกโก้เรานี่แหละ ส่วนชุดแต่งงานเจ้าสาวของลูกแม่เตรียมไว้ให้แล้ว แม่อยากเห็นโอบแต่งงานมีครอบครัว”

“ผมเองก็กำลังจะแต่งงานกับปีใหม่นี่ไงครับ”

“ไม่ใช่กับปีใหม่ เพราะเจ้าสาวของโอบต้องเป็นลดาคนเดียวเท่านั้น” ประโยคที่ได้ยินทำให้พ่อเลี้ยงโอบถึงกับนิ่งงันไป ส่วนลดานั้นก้มหน้าก้มตานั่งอยู่เงียบๆ ข้างๆ เขา เธอไม่ได้ปฏิเสธอะไรทั้งนั้น นั่นยิ่งทำให้พ่อเลี้ยงโอบไม่พอใจ คิดว่าเธอสมรู้ร่วมคิดเรื่องนี้ด้วยอีกคน มิน่าถึงได้กลับมาแบบนี้ ที่แท้ก็มีแผนในใจ

“ว่ายังไงนะครับแม่ จะให้ผมแต่งงานกับ…อย่างนั้นเหรอ” ชายหนุ่มไม่เอ่ยชื่อลดา แต่กลับหันมามองเธอนิ่ง

“ใช่” โสภีเอ่ยรับ

“ทำไมผมต้องแต่งงานกับลูกเลี้ยงคนนี้ของแม่ด้วย ยังไงผมก็ไม่แต่งครับ เพราะผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักและจะแต่งงานจะยกย่องเธอเป็นภรรยาคือปีใหม่” คำพูดของพ่อเลี้ยงโอบเสียดแทงความรู้สึกของลดาเข้าอย่างจัง แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่พอเพียงแค่นี้

“เป็นตายร้ายดียังไง ผมก็ไม่มีวันแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด”

“พี่โอบ รู้ตัวบ้างไหมว่าพูดอะไรออกมา” ปรียาพยายามปรามพี่ชาย นั่นเพราะแต่ละคำพูดของโอบทำร้ายจิตใจลดาที่นั่งนิ่งอยู่ตรงนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้

“พี่รู้ตัวสิอุ้มว่ากำลังพูดอะไร อุ้มเองก็รู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นด้วยใช่ไหม” พ่อเลี้ยงโอบพาลอารมณ์โกรธใส่น้องสาวด้วยอีกคน

“แต่ถ้าโอบไม่แต่งงานกับลดา โอบก็จะไม่ได้อะไรเลย เพราะแม่ทำพินัยกรรมยกทุกอย่างที่ควรจะเป็นของโอบให้ลดาไปหมดแล้ว ทั้งไร่โกโก้ทั้งรีสอร์ตที่อยู่ติดกัน” โสภีกัดฟันพูดพร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลให้ลูกชายไป พินัยกรรมฉบับนี้เธอทำตอนที่ยังมีสติครบถ้วน แต่คนที่เพิ่งเซ็นรับรองว่าคือฉบับจริงคนล่าสุดก็คือนายแพทย์ประสิทธิ์

พ่อเลี้ยงโอบรับมาถือไว้ ก่อนจะเปิดซองออกแล้วหยิบกระดาษด้านในออกมาอ่าน ซึ่งข้อความบนพินัยกรรมเหมือนกับที่ผู้เป็นแม่ได้บอกไว้เมื่อครู่นี้ทุกอย่าง ก่อนจะไล่อ่านไปจนถึงส่วนท้ายของพินัยกรรม

“ระยะเวลาที่ผมต้องแต่งงานกับเธอห้ามหย่าขาดจากกันคือหนึ่งปีใช่ไหมครับ” โอบสรุปข้อความบนพินัยกรรมที่กำลังถือไว้อยู่ในมือ โดยเฉพาะส่วนที่เพิ่มเข้ามาในตอนท้ายซึ่งระบุระยะเวลาที่เขากับลดาต้องใช้คำว่าสามีและภรรยาไว้อย่างชัดเจนว่าเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น

ถ้าเขาอดทนจนครบหนึ่งปีแล้วขอหย่ากับลดา เขาก็จะได้ทุกอย่างที่ควรจะเป็นของเขาคืน ทั้งสมบัติทั้งอิสระ หลังจากนั้นก็จะได้แต่งงานกับปีใหม่ได้อย่างถูกต้องสินะ

“ใช่…เพราะสะใภ้ของแม่ คนที่จะได้ใช้นามสกุลทองไพศาลต้องเป็นลดาคนเดียวเท่านั้น” แม้จะอยากระบุไว้สักสิบปี แต่ก็กลัวว่าจะนานเกินไปสำหรับอิสระของลดา หวังว่าหนึ่งปีหลังจากนี้โอบจะได้เห็นธาตุแท้ของปีใหม่บ้าง เพราะตอนนี้ลูกชายเธอกำลังหลงปีใหม่จนโงหัวไม่ขึ้นก็ว่าได้ ปีใหม่เองก็เข้าถูกจุดทำการบ้านมาดี รู้ว่าโอบชอบผู้หญิงแบบไหนก็พยายามเป็นแบบนั้น เพิ่งรู้จักกันได้แค่สี่ห้าเดือนกลับทำให้โอบคิดอยากจะแต่งงานด้วยเสียแล้ว

“เธอ…ข่มขู่อะไรแม่ฉัน” พ่อเลี้ยงโอบหันมาคว้าตัวลดาไว้แล้วเขย่าตัวเธอแรงๆ เพื่อฟังคำตอบ นั่นเพราะคิดในแง่ร้ายว่าถ้าไม่มีผลประโยชน์ ลดาคงไม่ทำเช่นนี้

“ลดาไม่ได้ทำอะไร”

“ไม่ได้ทำอะไร…แล้วทำไมฉันต้องแต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธอด้วย” ประโยคนี้ช่างเสียดแทงความรู้สึกของลดานัก นั่นเพราะถ้าเลือกได้ เธอหรือจะอยากแต่งงานกับผู้ชายไม่มีเหตุผลแบบเขา

“ปล่อยลดานะพี่โอบ” ปรียารีบเข้ามาดึงพี่ชายให้ออกห่างลดา

“เราก็เห็นดีเห็นงามเรื่องนี้ด้วยอีกคนใช่ไหมอุ้ม”

“ใช่ค่ะ” คำตอบรับของน้องสาวทำให้โอบยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ นั่นเพราะคิดว่าตนถูกหลอกอยู่คนเดียว

“แค่กๆ” ในระหว่างที่สองพี่น้องทะเลาะกัน โสภีก็เกิดไอขึ้นมาอย่างหนักอีกครั้ง ซึ่งพอเห็นแบบนั้นลดาก็รีบเข้าไปช่วยลูบหลังให้