บทที่ 5

“คุณป้าคะ ทำใจดีๆ ไว้นะคะ”

“อุ้ม…ไปตามอาหมอมาอีกที” ทันทีที่หันมาเห็นอาการของแม่ โอบก็สั่งให้ปรียาไปตามหมอมาอีกครั้ง แต่กลับถูกผู้เป็นแม่ห้ามไว้

“ไม่ต้องไปตามอุ้ม ปล่อยแม่ตายตอนนี้นี่แหละ...แค่กๆ”

“แม่ครับ” สีหน้าของโอบนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เวลานี้ถ้าเขามีตัวเลือกอื่นเพื่อจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับลดา เขาจะทำอย่างไม่ลังเล

“ถ้าโอบไม่รับปาก...แค่กๆ ว่าจะแต่งงานกับลดา แม่ก็จะตายตอนนี้...แค่กๆ” เลือดสีแดงสดมากมายไหลออกมาจากปากซีดๆ ของโสภีอีกครั้ง แต่ทว่าโอบก็ยังไม่ปริปากพูด

“งั้นโอบก็จัดงานศพของแม่ได้เลย...แค่กๆ” โสภีเค้นไอออกมาอย่างรุนแรงเพื่อประชดคำตอบของลูกชายตัวดี ที่ปิดปากเงียบแบบนี้คงยืนกรานแน่วแน่ว่าไม่มีวันแต่งงานกับลดาตามที่เธอต้องการสินะ การไอครั้งนี้รุนแรงเพราะมีลิ่มเลือดปนออกมาด้วย ภาพที่เห็นทำให้ทั้งสามคนต่างใจคอไม่ดี

“พี่โอบ จะรอให้แม่ตายก่อนหรือยังไงถึงจะรับปาก” ปรียาเร่งเร้าพี่ชายอีกคน นั่นเพราะอาการของผู้เป็นแม่ไม่สู้ดีแล้ว

“พี่ไม่ได้อยากให้แม่เป็นอะไร”

“งั้นก็รับปากแม่เร็วๆ เข้าสิ” น้องสาวเร่งขอคำตอบอีกครั้ง บวกกับอาการของแม่ที่ไม่สู้ดี ทำให้พ่อเลี้ยงโอบจำต้องยอม

“ผมรับปากครับ ผมรับปากแม่แล้ว อุ้มรีบไปตามอาหมอมาเร็ว” ทันทีที่รับปากว่าจะทำตามที่แม่ขอทุกอย่าง พ่อเลี้ยงโอบก็หันมาสั่งน้องสาวทันที

“ค่ะๆ” รับคำเสร็จปรียารีบรุดไปตามนายแพทย์ประสิทธิ์มาอีกครั้ง ซึ่งทันทีที่วางผู้เป็นแม่นอนบนเตียงได้ พ่อเลี้ยงโอบก็หันมาเอ่ยกับลดาเสียงเรียบ

“สมใจเธอแล้วสิ” ประโยคนี้ดังก้องอยู่ในหูของคนฟัง แต่ลดากลับไม่ได้แสดงท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนกับการประชดประชันของพ่อเลี้ยงโอบ นั่นเพราะเธอเองก็ไม่ได้ยินดีที่จะแต่งงานกับชายหนุ่มเลยสักนิด ที่ทำเพราะจำยอมเช่นเดียวกับเขาต่างหาก ต่อให้เขาเป็นรักแรกของเธอแล้วไง!

เมื่อตรวจอาการของโสภีแล้ว นายแพทย์ประสิทธิ์ก็ได้แต่ส่ายหน้าบอกอาการว่าไม่สู้ดีนัก จะพาตัวโสภีเข้าไปรักษาที่โรงพยาบาลเจ้าตัวก็ไม่ยอมท่าเดียว ขนาดลูกๆ ทั้งสองคนคุกเข่าขอร้อง โสภีก็ยืนกรานว่าไม่ไป โดยให้เหตุผลว่าเธออยากตายแบบไม่ทรมาน

ทุกคนได้แต่ทุกข์ใจกับความดื้อดึงนั้น แต่ก็ขัดคำสั่งของโสภีไม่ได้ ได้แต่เตรียมทำใจและทำตามคำขอสุดท้ายของโสภีน่าจะดีที่สุด โดยเฉพาะเรื่องงานแต่งงานของพ่อเลี้ยงโอบกับลดา

ทันทีที่พ่อเลี้ยงหนุ่มยอมรับว่าจะทำตามคำขอสุดท้ายของผู้เป็นแม่ งานแต่งงานของพ่อเลี้ยงโอบก็ถูกป่าวประกาศออกไปให้คนงานได้รู้กันอย่างทั่วถึง ฤกษ์แต่งงานของทั้งคู่เน้นฤกษ์สะดวกเป็นหลัก

“พ่อเลี้ยงจะแต่งงานวันเสาร์นี้จริงๆ นะเหรอ” นี่คือเสียงจากคนงานในไร่ พวกเขาต่างตกใจและยินดีกับข่าวนี้ โดยส่วนใหญ่ต่างเข้าใจว่าเจ้าสาวของพ่อเลี้ยงโอบคือปีใหม่ นางแบบสาวคนสวยที่ซื้อใจคนทั้งไร่ด้วยความโอบอ้อมอารี ดูมีเมตตาคนนั้น เมื่อมีข่าวดีทุกคนในไร่ก็พร้อมใจกันจัดสถานที่ให้พร้อม โดยหวังทำตามคำขอสุดท้ายของโสภีด้วยเช่นกัน แม้ระยะเวลามันจะกระชั้นชิดไปหน่อยก็ตามที

“มานั่งข้างๆ ป้าสิลดา” พอเห็นลดาเปิดประตูเข้ามาในห้อง โสภีก็ยิ้มให้พร้อมกับกวักมือเรียกให้มานั่งข้างๆ เตียง ทันทีที่ลดาหย่อนตัวลงนั่งเรียบร้อย โสภีก็หยิบกล่องสีชมพูมายื่นให้โดยมีลดาช่วยอีกแรง

“เปิดดูสิจ๊ะ” ทันทีที่ฟังจบลดาก็เปิดกล่องสีชมพูตรงหน้าออก สิ่งที่เธอเห็นคือชุดสีขาวที่ถูกพับเก็บไว้อย่างดี บนชุดมีเครื่องประดับเพชรเล็กๆ เข้าชุดกันวางอยู่ด้วย

“ชุดแต่งงานของป้าเอง” ใบหน้าของโสภีเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เพราะเมื่อเห็นชุดแต่งงานตรงหน้า เธอก็หวนคิดถึงวันที่ได้แต่งงานกับอาทิตย์ผู้เป็นสามี ใครจะไปคิดว่าจากวันนั้นถึงวันนี้จะผ่านมาตั้งสามสิบกว่าปีแล้ว แต่เพราะรักชุดนี้มากเธอจึงรักษาและดูแลไว้เป็นอย่างดี นั่นก็เพื่อส่งต่อให้เจ้าสาวของโอบหรือไม่ก็ให้ปรียาใส่ในวันแต่งงาน ซึ่งถ้าหนึ่งในสองพี่น้องนี้ใครแต่งงานก่อน เธอก็จะให้คนนั้น

“สวยจังเลยค่ะ”

“ป้ายกให้หนู ลดาจะได้ใส่แต่งงานกับโอบวันเสาร์นี้”

“คุณป้า!” ลดาถึงกับพูดไม่ออก นั่นเพราะไม่คิดว่าเธอจะได้ใส่ชุดอะไรแบบนี้ด้วย แม้จะได้ชื่อว่าว่าที่เจ้าสาว แต่เธอก็ยังไม่ได้ตระเตรียมชุด นั่นเพราะงานแต่งงานที่ใกล้จะเกิดขึ้น มันไม่ได้เกิดเพราะความรัก แต่คือความจำยอม ใส่ชุดอะไรมันก็คงมีค่าไม่ต่างกันนัก

“ลองสวมดูสิว่าใส่ได้ไหม ป้าว่าถ้าลดาใส่ชุดนี้คงสวยมากแน่ๆ”

“แต่ว่างานแต่งงานนั่นก็แค่…” ว่าที่เจ้าสาวจำยอมอึกๆ อักๆ