ตอนที่ 7

อรุณสวัสดิ์ยามเช้า แสงตะวันทอดผ่านผ้าม่านสีครีมส่องคนทั้งสองที่นอนกอดกันราวกับตัวติดกันลินดาค่อยๆลืมตาขึ้นมาด้วยความอ่อนล้าก็พบคนตัวโตที่นอนหลับตาหันหน้าเข้าหาเธอ ลินดามองหน้าฮาเกนอยู่อย่างนั้น เธอถามตัวเองอีกครั้งและถามซ้ำๆอยู่หลายรอบว่าคิดถูกหรือป่าวที่จะแต่งงานกับเขา  ทันใดนั้นคนตัวโตก็ลืมตาขึ้นมาพบกับคนตัวเล็กที่กำลังมองเขาอยู่

"อ่านกินฉันหรอ?"

"บ้า"

ลินดาตอบกลับพลางหันหน้าหนี ไม่รู้ทำไมเวลาได้มองหน้าเขาเธอถึงได้รู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

Rrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ของลินดาดังขึ้น

"ปล่อยดาได้แล้ว ดาจะไปรับโทรศัพท์"

"ไม่ปล่อย"

Rrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrr

"คุณฮาเกน ปล่อยดาเถอะค่ะ"

"ไม่ปล่อยย จนกว่า......."

"จนกว่าอะไรคะ?

"จนกว่าเธอจะจุ๊บแก้มฉัน"

"ห๊ะ"

ฮาเกนจอมเจ้าเล่ห์ไม่ยอมปล่อยลินดาไปง่ายๆ จนกว่าจะได้ตามความอยาก

"อ้ะ"

ฮาเกนทำแก้มป่องยื่นให้คนตรงหน้า   ลินดากั้นหายใจแล้วยอมก้มลงหอมแก้มสาก ฮาเกนแต่โดยดี ฟอดด!

"ก็แค่นั้น"

ฮาเกนบ่นพึมพัม จากนั้นลินดาจึงขอตัวออกไปรับโทรศัพท์

"ฮัลโหล มอร์แกน"

หญิงสาวเอ่ยทักทายเพื่อเลิฟที่โทรมาหาเธอ

"ดาา......"

"เฮ้ย ! แกเป็นไรป่าว"

"แกอยู่ไหนหรอ"

"เอ่ออ คืออ ฉันฉันอยู่บ้าน"

"หึ อยู่บ้าน แล้วทำไมแกต้องตอบเสียงสั่นด้วยล่ะ"

มอร์แกนถามคนที่กล้าโกหกตรงหน้า ตอนนี้มอร์แกนรู้เรื่องทุกอย่าง ว่าลินดากำลังจะแต่งงานกับไอ้เวรฮาเกน แต่ลินดาเลือกที่จะปิดบัง ตั้งแต่ชีวิตลินดามีไอ้ฮาเกน ลินดาเปลี่ยนแปลงไป ไม่เคยมีเวลาให้มอร์แกน ไอ้ฮาเกนแกเป็นคนทำให้ดาต้องห่างกับฉัน!

"เอ่อ ก็ดาไม่ค่อยสบาย"

"หื้มม หรอ ดูแลตัวเองดีๆน่ะ แล้วแกจะแต่งงานวันไหนล่ะ ฉันจะได้ไปร่วมแสดงความยินดีด้วย"

"วันมะรืนนี้ "

"แล้วแต่งที่ไหนล่ะ"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเดี๋ยวจะบอกอีกทีน่ะ บาย"

ลินดาตอบมอร์แกน พูดแล้วก็ยังไม่รู้เลยว่าฮาเกนจะจัดงานที่ไหน ลินดาเดินเข้ามาในห้องตามเดิม

"ใครโทรมาหรอ"

"มอ..................."

ก๊อก  ก๊อก ก๊อก

ลินดายังไม่ทันได้เอ่ย ก็มีคนเคาะประตูห้องอีกครา

"มีอะไร"

ฮาเกนเดินออกไปเปิดประตู พบว่าเป็นสาวใช้ในบ้าน

"เอ่ออ คุณเอวามาขอพบค่ะ"

"อะไรนะ"

เอวาอีกแล้วหรอ นี่ขนาดฮาเกนจะแต่งงานวันพรุ่งนี้อยู่แล้วยังกล้ามาหาถึงบ้านอีก หน้าด้านจริงๆเลยยัยคนนี้

"เฮ้อ! ลงไปด้วยกันมั้ยลินดา"

"เดี๋ยวตามไปค่ะ"

ได้ยินดังนั้นฮาเกนจึงเดินออกจากห้องไป ลินดาที่ยืนทำใจที่จะต้องไปเจอเสียงกรี๊ดของยัยบ้านั่น พลางมองไปเห็น การ์ดแต่งงานพอดี

"จัดงานที่โรงแรมของคุณฮาเกนหรอ"

ลินดายิ้มออกมาอย่างนึกสนุก ตอนนี้เธอคิดแผนที่จะแกล้งยัยเอวาจากการ์ดใบนี้แล้วล่ะ

ฮาเกนที่เดินลงบันไดมา ในสภาพที่เหนื่อยใจอย่างมหาศาล ทำเหมือนกับรำคาญเอวาเข้ากระดูกดำ

"ฮาเกนขาาา วันนี้คุณพาเอวาไปทำสปาที่โรงแรม คุณได้มั้ยคะ เอวาไม่กล้าไปคนเดียว"

เอวาไม่เพียงแค่พูดยังเดินเข้าไปเกาะแขนฮาเกนอีกแล้ว

"คุณช่วยดูสภาพผมด้วยได้มั้ยเอวา ผมยังไม่ได้แปลงฟันด้วยซ้ำ"

"เอ่ออออ ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปอาบน้ำแปลงฟันก่อน เอวารอได้"

"คุณฮาเกนไปไหนไม่ได้"

ลินดาที่เดินถือการ์ดลงมาจากชั้นบนสวมบทเป็นคนปากจัดทันที

"แก นังลินดาแกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

"เเหม๋ ท่าทางคุณเอวานี่จะสมองเสื่อมนะคะ แต่ก็ไม่เป็นไร"

ลินดาพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาฮาเกน แล้วดึงฮาเกนให้เข้ามาหาตน

"นี่ค่ะ การ์ดแต่งงาน พรุ่งนี้อย่าลืมไปร่วมแสดงความยินดีกับเรานะคะ"

ลินดาพูดขึ้นพร้อมยื่นการ์ดให้เอวา  เอวากระชากการ์ดไป  เธอไม่ได้ตกใจหรอก ที่ฮาเกนจะแต่งงาน แต่เธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

"แล้วไง แกแต่งพรุ่งนี้ แล้วทำไมวันนี้แกถึงมาอยู่ที่นี่"

"ก็เรามาลองทำหน้าที่สามีภรรยากันทั้งคืน ใช่มั้ยค่ะคุณฮาเกน"

"แหม๋ พูดแล้วก็คึกเลยน่ะลินดาจ๋า งั้นเราไปต่อกันอีกสักยกสองยกน่ะ"

ฮาเกนพูดไปตามน้ำ เพราะตอนนี้เขาเบื่อเสียงแหลมๆของเอวาเต็มทน

"กรี๊ดดดดด ฮาเกน ทำไม ทำไมคุณกล้าทำแบบนี้"

"ไปกันเถอะค่ะหนวกหู "

จากนั้นลินดากับฮาเกนก็จูงมือกันขึ้นไปชั้นบน ปล่อยให้เอวายืนบ้าอยู่คนเดียว

"ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยลินดา"

เอวาพูดออกมาอย่างโกรธแค้น เธอทั้งอาย ทั้งเจ็บใจ ที่ฮาเกนไม่เคยเหลียวมองเธอ แล้วยังฉีกหน้าเธอไปแต่งงานกับลินดาอีก

ฮาเกนกับลินดาที่ขึ้นมาบนห้องแล้ว

"เก่งมากเลยลินดา แบบนี้ต้องให้รางวัล"

ฮาเกนพูดพร้อมทำท่าจะหอมแก้มคนตัวเล็ก

"อย่านะคะ"

ลินดาพูดห้ามด้วยอาการเขินจนหน้าแดงอีกเช่นเคย

"หื้มมม หรือเธออยากให้รางวัลฉัน?"

"บ้า ดาพูดตอนไหนกัน ไปอาบน้ำดีกว่า"

ลินดาทำท่าจะเดินเข้าประตูห้องน้ำไป แต่ถูกฮาเกนกระชากตัวไว้ได้ก่อน ฮาเกนจึงถือโอกาสตอนที่เธอเผลอหอมแก้ม ฟอดดด!

"คุณฮาเกน!"

ลินดาตีแขนฮาเกนเบาๆแล้วเอามือจับแก้มตัวเองไว้

"จ๋าาา เรียกนี่อยากโดนอีกใช่มั้ย"

"คนบ้าาา แบร่"

ลินดาต่อว่าฮาเกนแบบเล่นๆ แล้วย่นจมูกและแลบลิ้นหยอกล้อคนตรงหน้า

"แน้! ยังไม่ไปอีก"

ฮาเกนทำท่าจะเข้าไปกอดลินดาจึงวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที  ฮาเกนยืนยิ้มอยูหน้าห้องน้ำ นานเท่าไรแล้วน่ะ ที่เขาไม่ได้มีความสุขแบบนี้ ลินดาก็เช่นกัน ยืนยิ้มอยู่ในห้องน้ำทุกครั้งที่นึกถึงใบหน้าของเจ้านาย