ตอนที่ 6

จากนั้นฮาเกนจึงจับมือลินดาให้เดินตามเขาไป

รถหรูขับเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์หลังงามฮาเกนจูงมือลินดาเข้าไปในบ้าน

"คุณจะพาฉันไปไหนคะ"

"ไปไหว้พ่อกับแม่"

"พ่อกับแม่?"

ลินดาเอ่ยอย่างตกใจเล็กน้อย ฮาเกนไม่เคยพูดถึงพ่อกับแม่เขาให้เธอฟัง มีแต่เขาที่ได้เข้าไปทำความรู้จักกับแม่ของเธอ ทำให้ลินดารู้สึกเกร็งขึ้นมาสะงั้น

"อ้าวตาเกน มายืนทำอะไรตรงนี้ แล้วนั่นใคร เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าพาผู้หญิงเข้าบ้าน แกนี่ฉันบอกอะไรไม่เคยฟังเลยน่ะ"

จู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาต่อว่าฮาเกน ทำให้ลินดาอึ้งไปเลย นี่คุณเคยพาผู้หญิงมาบ้านบ่อยหรอเนี่ย สงสัยคนนี้คงเป็นแม่คุณฮาเกนสินะ ในขณะที่ลินดาอึ้งอยู่ ฮาเกนดูเหมือนจะชินกับคำบ่นของมารดา ก็ได้แต่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"นี่คุณเป็นอะไรกัน ใจเย็นๆก่อนสิ"

ฮินเยอร์   โรลว์  บิดาของฮาเกนเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นภรรยายืนเท้าเอวอยู่อย่างไม่สบอารมณ์

"คุณพ่อมาก็ดีแล้วครับ ลินดานี่พ่อกับแม่ฉัน"

ฮาเกนแนะนำลินดาอย่างใจเย็น

"สวัสดีค่ะ"

ตอนนี้ลินดาชักจะทำหน้าไม่ถูกแล้วเมื่อถูกว่าที่คุณแม่จ้องเขม่นเอาซะอย่างงั้น

"ไหว้พระเถอะลูก"

บิดาของฮาเกนกล่าว ลินดาจึงยิ้มออกมาแบบเจือนๆ

"คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่คือ ลินดา ผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วยภายในวันมะรืนนี้ครับ"

"อะไรน่ะ แกจะเอาเด็กกะโปโลไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเป็นสะใภ้ในบ้านหลังนี้ได้ยังไง แล้วหนูเอวาล่ะ"

มารดาของฮาเกนพูดด้วยความแค้นเคืองในใจ แถมยังพูดถึงยัยเอวาตัวดีอีก เฮ้อ! ลินดาเอ้ยย จะรอดมั้ยเรา

"แม่อย่ามาว่าลินดาแบบนี้อีกน่ะครับ ส่วนเอวาผมบอกไปครั้งที่ล้านแล้ว ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

ฮาเกนตอบกลับไปด้วยความโกรธเหมือนกัน แม่มีสิทธิอะไรทำไมกล้ามาต่อว่าคนของผม ทั้งๆที่ยังไม่ได้รู้จักเธอเลยสักนิด

"ไป ลินดา ไปข้างบนกัน"

ฮาเกนจูงมือลินดาอย่างลืมตัวเเล้วพาคนตัวเล็กเดินขึ้นไปชั้นบน

"นี่! ยังไม่ทันแต่งงานแกกล้าพานังเด็กนี่มานอนที่นี่แล้วหรอ มันจะมากไปแล้วน่ะตาเกน"

"ทดลองการเป็นภรรยาไงครับแม่"

ฮาเกนที่เดินอยู่บนบันได หันมาตอบกลับมารดาแล้วแสยะยิ้ม จากนั้นจึงเดินขึ้นไปต่อ

"แกจะทำแบบนี้กับแม่ไม่ได้น่ะ ฮาเกน ฮาเกน ลงมาคุยกันให้รู้เรื่อง"

"คุณๆ พอเถอะ ใจเย็นๆ"

ฮินเยอร์ที่ทนฟังเสียงแหลมปรี๊ดของภรรยาไม่ไหวได้แต่กล่าวห้ามปราม เขารู้ดีว่าทำไมฮาเกนถึงทำแบบนี้ ดูจากแผลที่หัวของลูกชายก็พอจะเดาออก

ฮาเกนพาลินดาเข้าไปในห้องนอนของเขาที่ตกแต่งเป็นโทนสีครีม เตียงก็สีครีม ดูเรียบง่ายแต่หรูหราในเวลาเดียวกัน

"เอ่อคุณฮาเกนค่ะ ดาว่าคุณฮาเกนส่งดากลับบ้านเถอะค่ะ"

"ทำไมล่ะ"

ฮาเกนที่กำลังปรับอุณหภูมิแอร์หันมาตอบคำถามสาวน้อยที่นั่งอยู่บนเตียง

"ดาว่า แม่คุณไม่ค่อยชอบดาสักเท่าไร"

ลินดาพูดออกไปอย่างเหนื่อยใจ ความรู้สึกมันบ่งบอกได้ชัดว่ามารดาของว่าที่สามีไม่ชอบเธอเลยสักนิด แล้วไหนจะพูดถึงยัยคุณหนูนมแบนนั่นอีก

"ก็ช่างคุณแม่สิ นี่เป็นบทเรียนแรกที่เธอจะได้รู้ว่าคนที่นี่เป็นคนยังไง เมื่อถึงวันที่เธอต้องเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้จริงๆ จะได้ทำตัวถูก"

ฮาเกนเดินมานั่งข้างๆลินดาแล้วพูดตามสิ่งที่คิด ในบ้านหลังนี้ยังมีหลายบทเรียนที่เธอไม่รู้

"บทเรียนแรกหรอคะ คุณหมายความว่าอะไรดาไม่เข้าใจ"

"ก็วันนี้ฉันจะให้เธอมาทดลองเป็นภรรยาฉันหนึ่งคืน"

"ห๊ะ?"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ลินดายังไม่ทันเอ่ยพูดอะไร ก็มีเสียงคนเคาะประตูดังออกมาเสียก่อน  จากนั้นฮาเกนจึงเดินไปเปิดประตู

"อ้าวคุณพ่อ มีอะไรหรือป่าวครับ"

"พอดีพ่อมีเรื่องจะคุยด้วยสักหน่อยรบกวนเวลาแกสักแปปนะ"

ฮาเกนพยักหน้าตอบรับ พ่อคงต้องถามเรื่องร่องรอยบาดแผลบนหน้าผมแน่ๆ

"ยืมตัวตาเกนสักแปปน่ะหนูลินดา"

"ค่ะ"

ลินดาตอบรับพร้อมยิ้มแบบลืมโลก โชคดีน่ะที่พ่อฮาเกนดูเป็นมิตร ถ้างั้นเธอคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แน่ๆ

ห้องทำงานของ ฮาเกน

"คุณพ่อมีอะไรหรอครับ"

"แกไปโดนอะไรมา แล้วรถแกอยู่ไหน ทำไมถึงเอารถคันนี้มา"

รถของฮาเกนที่พุ่งชนต้นไม้ ตอนนี้เขาให้ลูกน้องเอาไปซ่อมอยู่ ส่วนรถคันนี้ฮาเกนให้ซีโน่ขับมาให้ที่โรงพยาบาลก่อนที่ลินดาจะไปถึง

"ผมโดนลอบทำร้ายพวกมันยิงผมทำให้รถผมเสียหลักชนต้นไม้"

"ใครมันกล้าทำแก อย่าบอกน่ะว่า.."

"ใช่ครับพ่อ ไอ้มอร์แกน แล้วตอนนี้ มันอยู่ใกล้ผมมากขึ้นกว่าเดิม"

"แกหมายความว่ายังไง"

"ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้มอร์แกนเป็นเพื่อนของลินดา แต่ผมยังไม่มีโอกาสได้เจอมัน"

"แล้วหนูลินดาไม่รู้เรื่องนี้หรือไง"

"ไม่ครับ! ลินดาไม่รู้เรื่อง ผมคิดว่าไอ้มอร์แกนมันคงไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับลินดาเพราะมันรักลินดา"

"แล้วนี่แกจะใช้หนูลินดาเป็นเครื่องมือหรือ? "

"ไม่ใช่แน่นอนครับพ่อ ลินดามีค่ามากกว่านั้น มีแต่ไอ้มอร์แกนนั่นแหละที่จะอกแตกตายแล้วหันมาเล่นงานผมโดยใช้ลินดา"

"เพราะเหตุผลนี้ แกถึงจะให้ลินดามาอยู่ที่บ้านเรา แล้วพ่อแม่เขาล่ะ"

"พ่อไม่ต้องห่วงครับ ผมให้เคจิจัดการดูแลแล้ว"

เคจิ  มือซ้ายของผมเอง ผมไม่ค่อยชอบให้ใครมาเดินตามผมสักเท่าไร เวลาสั่งงานก็จะสั่งทางโทรศัพท์มากกว่า แล้วอีกอย่าง ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมเป็นมาเฟีย

"ถ้างั้นแกก็ดูแลตัวเองให้ดีๆล่ะกัน แล้วก็อย่าให้ลูกเขาเป็นอะไรด้วย"

ณ ห้องนอนของฮาเกน ลินดาที่ถือวิสาสะลงไปนอนแช่ในอ่างน้ำโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติจากเจ้าของห้อง กำลังร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์

"ขอโทษ ขอโทษที่ทำเธอเสียใจ ฉันทำผิดไปแล้วจริงๆ ฉันทำพลาดไป ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้กลับมา ความรู้สึกของเธอ เจ็บเกินจะเยียยาาาาาาาาาาาาาา"

ลินดาที่นอนร้องเพลงอยู่ภายในอ่างน้ำยังไม่รู้ตัวเลย ว่าทำแบบนี้มันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไร   ฮาเกนที่เดินเข้ามาในห้องก็ต้องเเปลกใจ ที่คนตัวเล็กหายไป ออกไปดูหน้าระเบียงห้องก็ไม่เจอ ฮาเกนจึงลองเปิดห้องน้ำตู

แกร๊กกก!

ประตูห้องน้ำไม่ได้ล็อก

"รักฉันยังอยู่ แต่ไม่รู้เธอต้องการมั้ย  ขอให้เธออยู่แต่ไม่รู้เธอจะไปมั้ย กลัวฉันกลัวเหลือเกินกลัวว่าวันหนึ่งเธอจะทิ้งฉันไป หัวใจ อยู่ไม่ไหวจริงๆ ฮึมมมฮึ่มมๆๆๆ"

ฮาเกนลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นเงาของคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มนอนแชร์อยู่ภายในอ่างน้ำ  จากนั้นฮาเกนจึงถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด แล้วใช้ผ้าขนหนูผืนสีขาวพันไว้ตรงเอวอย่างไม่ค่อยแน่นดีนัก เมื่อฮาเกนทำทุกอย่างเสร็จหวังว่าจะเข้าไปอาบน้ำกับคนตัวเล็ก แต่ทว่าคนตัวเล็กที่พันผ้าขนหนูสีขาวไว้รอบตัวเดินออกมาจากอ่างน้ำพอดี

"กรี๊ดดดดดดดดด คุณฮาเกน"

เมื่อลินดาเดินออกมาเกือบถึงประตู ก็พบฮาเกนแล้วกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ

"เฮ้ยย! กรี๊ดทำไม คนเขาอุตส่าห์จะไปอาบน้ำเป็นเพื่อนสักหน่อย"

"ผะผะผ้าขนหนูคุณหลุดค่ะ"

"เฮ้ยย"

ลินดาพูดเสียงตะกุกตะกัก ทำให้ฮา เกนรีบก้มไปหยิบผ้าขนหนูทันที โถ่! ยังไม่ใช่เวลาโชว์เลยลูกชายจะรีบไปไหนเนี่ย ในระหว่างที่ฮาเกนก้มลงไปเก็บผ้าขนหนูนั้น ลินดาไปฉวยโอกาสวิ่งออกไปข้างนอกด้วยอาการเขิน จนหน้าแดงแจ๋ไปหมด