บทที่ 1

“มัทนา! อยู่ที่ไหน” กวินภพร้องหาใครบางคนที่ไม่ได้อยู่ในครัวพร้อมกับบรรดาสาวใช้คนอื่น ๆ เมื่อมาถึงจุดหมายปลายทางท่าทีที่หงุดหงิดของเจ้านายหนุ่มสุดหล่อที่นาน ๆ จะเห็นเข้ามาในครัวสักทีก็ทำเอาทุก ๆ คนแตกตื่น ก่อนที่นวลแจ่มหัวหน้าแม่บ้านจะเป็นคนเดินออกมารับหน้าพร้อมกับตอบคำถามให้แก่ชายหนุ่ม

“ยัยมัทอยู่ที่ศาลาท่าน้ำหน้าเรือนของท่านเจ้าสัวค่ะ ว่าแต่คุณวินมีอะไรกับยัยมัทเหรอคะ” กวินภพแทบจะไม่ได้สนใจคำถามที่ดังตามหลังคำตอบของแม่บ้านวัยชราที่ดังถามขึ้น เขาออกตัวเดินไปยังสถานที่ที่อีกฝ่ายบอกก่อนสายตาจะเห็นร่างบอบบางของคนที่กำลังตามหาตัวอยู่ไม่ไกลสายตา

“เธอทำบ้าอะไรกับปู่ฉันห๊ะยัยกาฝาก!” เสียงเข้มตวาดถามทันทีที่พบหญิงสาวที่เขากำลังตามหาอยู่ที่ศาลาท่าน้ำ ที่เธอมักจะชอบพาปู่ของเขาออกมานั่งเล่นอยู่บ่อย ๆ ตั้งแต่จำความได้

ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ถามเปล่า แต่เขายังกระชากต้นแขนแม่ตัวดีให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากันอย่างรุนแรง ให้สาสมกับความโกรธทั้งหมดที่เขากำลังมีต่อเธอ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณวิน! มัทเจ็บค่ะ” มัทนา ดวงใจ สาวใช้ที่ทำหน้าที่ดูแลเจ้าสัวไกรวิทย์เอ่ยขึ้นอย่างตกใจ เมื่อจู่ ๆ หลานชายเพียงคนเดียวของผู้ที่มีพระคุณของเธอก็เดินตรงเข้ามาตวาดใส่หน้ากัน ทั้ง ๆ ที่น้อยครั้งมากที่เขาจะเข้ามาพูดคุยกับสาวใช้ต่ำต้อยในบ้านอย่างเธอ

เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นตอนที่เธอมีอายุได้เพียงแค่เจ็ดขวบ จากเด็กสาวธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่เติบโตมาจากพ่อกับแม่ที่ทำงานเป็นชาวประมงธรรมดาหาเช้ากินค่ำ แต่แล้วจู่ ๆ วันหนึ่งพ่อและแม่ของเธอบังเอิญเข้าไปช่วยเหลือเจ้าสัวไกรวิทย์ที่ถูกลอบยิงจนได้รับบาดเจ็บเข้า ซึ่งเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้พวกมันย้อนกลับมาจัดการกับพวกท่านทีหลัง เหลือไว้เพียงแต่เด็กสาววัยเจ็ดขวบที่หลบซ่อนอยู่ในโอ่งใบเล็ก ก่อนจะถูกชายชราที่เดินทางไปดูสถานที่เกิดเหตุในครั้งนั้นด้วยตัวเองไปพบเข้า และพาเธอกลับมาเลี้ยงดูในฐานะหลานสาวคนหนึ่ง คู่กับกวินภพหลานชาย

แต่เพียงไม่นานสถานะคุณหนูคนเล็กของบ้านก็ต้องถูกถอดออกไป เพราะเหล่าบรรดาญาติไม่มีใครเห็นด้วยสักคน ที่จู่ ๆ จะให้เด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอขึ้นเทียบตีเสมอคุณหนูคนเดียวภายในบ้านอย่างกวินภพ

เจ้าสัวไกรวิทย์จึงทำได้เพียงส่งตัวเด็กน้อยผู้น่าสงสารให้ไปอยู่กับนวลแจ่ม หัวหน้าแม่บ้านวัยชรา ก่อนจะแต่งตั้งให้เธอเป็นคนดูแลพิเศษของตัวเองในเวลาต่อมาเมื่อไม่มีกวินภพคอยขัดขวาง แต่ช่างน่าเศร้าที่ท่านต้องมาด่วนจากไปอย่างสงบด้วยโรคชราเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้

และถึงแม้สถานะหลานสาวจะถูกถอดออกไปแล้วนั้น เจ้าสัวไกรวิทย์ก็ไม่เคยลืมคำสัญญาต่อหน้าหลุมศพของพ่อและแม่เธอเลยว่าจะรักและดูแลเธอให้ดีที่สุดตราบเท่าที่ท่านยังมีลมหายใจอยู่ เพราะท่านส่งเสียเธอเข้าเรียนจนจบอีกครั้ง ยังให้ความรักความเมตตาจนหญิงสาวซาบซึ้งและเทิดทูนท่านเหนือทุก ๆ สิ่ง

“ตอบฉันมาสิว่าเธอทำบ้าอะไรลงไป คุณปู่ของฉันถึงได้สั่งให้ฉันแต่งงานกับเธอในพินัยกรรมแบบนั้น” ห้วงความคิดที่กำลังนึกย้อนไปถึงอดีตของตัวเองอยู่นั้นเป็นอันต้องชะงักไปเมื่อได้ยินประโยคที่ตามหลังมาติด ๆ จากคนตรงหน้าเข้า มัทนาไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยินจากปากของชายหนุ่ม หญิงสาวส่ายหน้าช้า ๆ พร้อมกับเอ่ยถามย้ำออกไปอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าตนเองนั้นฟังไม่ผิด

“คุณวินว่ายังไงนะคะ มัทไม่รู้เรื่อง คุณวินปล่อยมัทเถอะค่ะ มัทเจ็บ” มัทนาเอ่ยตอบไปตามความจริง หัวใจดวงน้อยสั่นไหวยามเมื่อเผลอไปจ้องมองดวงตาดุของคนตรงหน้าเข้า มันพาลทำให้เธอนึกไปถึงเรื่องราวในอดีตเกี่ยวกับเขา อดีตที่ไม่น่าจดจำ..

“พี่วิน”

“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่! ฉันไม่มีน้องสาวอย่างเธอ ฉันเกลียดเธอ!” กวินภพประกาศลั่นถึงความเกลียดชังที่มีต่อเธอตั้งแต่วันแรกที่พบหน้ากัน เขามักจะไม่ชอบใจเสมอเวลาที่เห็นเธออยู่กับปู่ของเขา และมักจะหาเรื่องมากลั่นแกล้งกันอยู่เรื่อยไป