บทที่6

พลอยดาวลงจากรถแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวบนห้อง พออาบเสร็จก็มาแต่งตัวในชุดกระโปรงสีหวาน แต่งหน้าโทนส้มอิฐแล้วหมุนตัวไปมา

แม้จะมีเรื่องเศร้าเรื่องที่ทำให้เจ็บ แต่เธอก็ต้องสู้มันต่อไปให้ได้ พอแต่งตัวเสร็จคนตัวเล็กก็คว้ากระเป๋ากับมือถือของตัวเองแล้วเดินดุ่ม ๆ ลงมาจากห้อง

"ลูกจะไปไหนพลอยดาว" ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามเมื่อเห็นบุตรสาวเตรียมตัวออกไปข้างนอก

"พ่อไม่ต้องมาสนใจพลอยหรอกค่ะ เอาเวลาไปสนลูกสาวพ่อเหอะ!" พลอยดาวเสียงเครือรีบเดินออกไปจากบ้าน ผู้เป็นบิดาได้แต่มองตามแล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ

รถหรูขับไปจอดสนิทที่ลานจอดคอนโดหรูระดับห้าดาว เรียวขาเล็กก้าวลงจากรถแล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์กดไปยังชั้นที่ต้องการ พลอยดาวมองเงาสะท้อนร่างกายของตัวเองที่พนังลิฟท์เพียงครู่ประตูลิฟท์ก็เปิดออก เมื่อถึงชั้นที่เธอต้องการ

ร่างสูงของใครบางคนยืนรออยู่หน้าลิฟท์อยู่แล้ว พอลิฟท์เปิดออกเขาก็จู่โจมร่างเล็กด้วยการบดจูบริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว

"อื้อ" พลอยดาวถูกอุ้มในท่าลิงอุ้มแตง มือหนาบีบคลึงก้นงอนงามของเธอไม่หยุด ในขณะที่ปากก็จูบอย่างเร่าร้อนทำเอาร่างบอบบางที่กำลังถูกคุกคาม ร้อนวูบวาบไปทั้งกาย

*******

"แกดูหน้าคนแย่งแฟนพี่สิ" สาวใช้กระซิบกระซาบกันเบา ๆ ขณะที่พราวรุ้งเดินลงบันไดมา เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับทั้งคืน คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเหนื่อยหัวใจ

เธอมองไม่เห็นทางออกของเรื่องนี้ มองไม่เห็นเลยว่าจะทำให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันจะดีขึ้นด้วยวิธีใด ขุนเขาเกลียดชังเธอไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ถึงจะลดทอนความเกลียดชังในหัวใจของเขาลงได้

"...."

"น่าสงสารพี่สาวจังเลย น้องสาวก็เลว กล้าทำกับพี่สาวแบบนี้ได้ยังไง เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา จะมองหน้ากันติดได้อย่างไร" พุดซ้อนเอ่ยเสียขุ่น

"คนมันร่านเนาะ ไม่ร่านจริงทำไม่ได้นะ" พุดจีบเบ้ปากแล้วหันไปทำงานของตัวเองต่อ พราวรุ้งเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา เธอไม่ได้เป็นอย่างที่คนพวกนั้นพูดเลยสักนิด แต่จะให้ไปต่อปากต่อคำพูดความจริงว่าเธอไม่เคยคิดแย่ง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเกิดจากความเข้าใจผิด เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะไปที่ห้องนั้น เธอแค่เมาแล้วเข้าห้องผิด ส่วนเขาก็เข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นพลอยดาว

"มาอยู่บ้านคนอื่น รู้จักทำงานช่วยบ้าง จะมากิน ๆ นอน ๆ ไม่ได้นะ" ขุนเขาเสียงห้วนเดินลงมาจากด้านบนจ้องมองพราวรุ้งอย่างไม่พอใจ

เขาต้องไม่พอใจอยู่แล้ว ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนั้น ทำให้ความรัก ความตั้งใจที่เขาจะขอพลอยดาวแต่งงานพังทลายลง

"...." พราวรุ้งก้มหน้ามองมือตัวเอง เธอไม่อยากจะพูดอะไรให้มากความ เพราะต่อให้พูดไปมันก็เหมือนเป็นการแก้ตัวอยู่ดี ในเมื่อไม่มีใครอยากรับฟังความจริง พูดไปก็ป่วยการ

"ทำชีวิตคนอื่นพังยังมีหน้ามาลอยหน้าลอยตานั่งอยู่ ช่างไม่มีความละอายใจจริง ๆ"

"พราวไม่ได้ตั้งใจทำให้ชีวิตหรือว่าความรักของพี่ขุนเขากับพี่พลอยพังลง พราวเข้าห้องผิดเพราะพราวเมา พราวขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง"

"มันเป็นข้ออ้างมากกว่า เธอเข้าหาฉันเพราะอยากจะจับฉันใช่ไหม?"

"หึ พราวไม่เคยคิดอยากจะจับพี่เลยสักนิด พี่อย่าหลงตัวเองหน่อยเลย"

"พราวรุ้ง"

"พราวไม่เคยคิดและไม่มีวันคิด ถ้าคืนนั้นพี่ไม่มีอะไรกับพราว มันก็ไม่เกิดเรื่องที่ทำให้พี่ต้องรับผิดชอบพราวหรอกค่ะ"

"อ้าว นี่เธอจะโบ้ยความผิดให้ฉันคนเดียวเหรอ?"

"เปล่าค่ะ"

"ถ้าฉันรู้ว่าเป็นเธอ อย่าหวังว่าฉันจะทำเรื่องอย่างนั้นกับเธอ เพราะมันไม่เคยมีในหัว ผู้หญิงอย่างเธอไม่เคยอยู่ในสายตาของฉัน" พราวรุ้งหน้าชาในสิ่งที่ขุนเขาพูด

"ค่ะ พราวไม่เคยอยู่ในสายตาของพี่ พราวรู้ตัวเองเสมอพี่ไม่ต้องย้ำหรอกค่ะ พราวรู้ตัวดีว่าพราวอยู่ในสถานะไหน"

"รู้ตัวก็ดีแล้ว งั้นก็กลับบ้านเธอไป มันจะไม่มีงานอะไรทั้งนั้น"

"...." พราวรุ้งนิ่งเงียบ กลับไปก็เจ็บตัวอยู่ที่นี่ก็เจ็บใจ ไม่รู้ว่าควรจะอยู่หรือไปดี แต่ไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อบังอรก็เดินลงมาจากชั้นบน

"วันนี้แกกับน้องต้องไปลองชุดแต่งงาน"

"ผมไม่ไป!"

"ก็ไม่ได้บังคับให้ไป ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปก็ได้ เตรียมตัวออกไปจากบ้านฉันได้เลย แต่อย่าคิดว่าจะได้อะไรไป เพราะฉันจะให้แกไปแต่ตัว อ๋อ อย่าลืมนะว่าผู้หญิงเขาไม่ชอบผู้ชายที่มีแต่ตัว ผู้หญิงเขาชอบผู้ชายที่มีเงิน"

"แม่ครับ" ขุนเขาเสียงขุ่นอย่างไม่พอใจ

"ลูกก็รู้นิสัยแม่นะ ถ้าไม่ต้องการแต่งก็เชิญออกไป" ขุนเขานิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่มารดาเอื้อนเอ่ย เขารู้ว่านิสัยของมารดาเป็นอย่างไร ท่านเป็นคนพูดจริงทำจริงเสมอ ไม่ว่าจะตอนนี้หรือว่าตอนไหน

ถ้าจะออกไปแล้วมีแต่ตัว ขุนเขาไม่ออกไปเด็ดขาด เขารู้ดีว่าการไม่มีเงินมันแย่แค่ไหน และที่สำคัญเขาต้องการมาทำฟาร์มวัวของเขาให้ดีขึ้นกว่าเดิม จะทิ้งฟาร์มที่รักไปเขาก็ไม่ทำเด็ดขาด

แต่จะให้แต่งงานกับพราวรุ้งมันก็เป็นเรื่องที่โคตรจะทำใจยากเหลือเกิน เขารักผู้หญิงอีกคนเขารักผู้หญิงที่เป็นพี่สาวของเธอ

"ปะ พราว วันนี้แม่จะไปลองชุด ส่วนคนที่ไม่ไปลองชุด ก็ออกไปอยู่ที่อื่น ออกไปอยู่กับผู้หญิงที่รักก็ได้นะ แล้วจะได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้น เวลาที่ลูกไม่มีเงินมันจะเป็นอย่างไร" บังอรเอ่ยแล้วโอบบ่าเล็กเดินออกไป ขุนเขานิ่งมองตามแผ่นหลังของมารดาแล้วกำหมัดเเน่น

"ทำตามใจแม่เขาเถอะขุนเขา"

"แต่พ่อครับ ผมไม่ได้รักพราว จะให้ผมแต่งงานกับพราวได้อย่างไร"

"แต่งได้ ถ้าลูกมีความรับผิดชอบพอ ได้เสียกับน้องเขาแล้ว ลูกก็ควรจะรับผิดชอบ" ขุนเขาหนักใจ แต่ก็ยืนกรานหนักแน่นว่าจะไม่ยอมแต่งกับพราวรุ้งเด็ดขาด

"ผม..."

"พ่อรู้ว่ามันขัดใจลูกมาก แต่ถ้าเกิดว่าแต่งงานกับพราวรุ้งไปแล้วไปกันไม่รอด ลูกค่อยหย่ากับเธอก็ได้นี่"

******

"แม่บังอรคะ ถ้าพราวไม่แต่งกับพี่ขุนเขาจะได้ไหมคะ?"

"ไม่ได้จ้ะ ในเมื่อได้เสียกันแล้วก็ต้องแต่งงานกับพี่เขา"

"แต่พี่พลอยกับพี่ขุนเขารักกันมาก่อนนะคะ"

"รักกันมาก่อนแล้วไง ในเมื่อแม่ไม่ต้องการให้ขุนเขาแต่งงานกับพลอยดาว มันก็จะไม่มีงานแต่งงานอะไรทั้งนั้น แต่ถ้าเกิดว่าขุนเขาอยากจะไปอยู่กินกับพลอยดาว แม่ก็จะไม่ให้อะไรขุนเขาไปสักอย่าง"

"แม่บังอรคะ ทำแบบนี้พราวว่ามันไม่ยุติธรรมกับพวกเขาเลย"

"เอาน่า ไม่ต้องคิดอะไรมาก แต่งเพื่อศักดิ์ศรีของตัวเอง อย่าไปสนคำพูดของใคร" บังอรยิ้มให้พราวรุ้งพาไปขึ้นรถที่จอดรออยู่แล้ว

พราวรุ้งมองตัวเองที่หน้ากระจกใบใหญ่ ใบหน้าสวยหวานหม่นเศร้า เธออยู่ในชุดไทยสีชมพูสวยงาม ไร้เงาว่าที่เจ้าบ่าวมาลองชุดด้วยกัน

เขาคงเกลียดเธอเข้าไส้ ไม่ยอมทำตามคำสั่งมารดา จึงต่อต้านด้วยการไม่มา

แต่ก็ไม่เป็นไร เธอเข้าใจดีทุกอย่าง ถ้าการแต่งงานถูกจัดขึ้นแล้วเจ้าบ่าวไม่ร่วมงาน มันก็คงสาสมในสิ่งที่เธอทำกับทุกคนแล้ว

"สวยมาก พอดีตัวเลย" เจ้าของร้านชุดเอ่ยอย่างมีจริตจะก้าน

"จริงสวยที่สุดเลย"

"แล้วกำหนดแต่งงานวันไหนคะ?"

"วันพฤหัสที่จะถึงนี้จ้ะ"

"อะ...อะไรนะคะ?" พราวรุ้งร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ ด้วยไม่คิดว่าวันวิวาห์จะมาอย่างรวดเร็วแบบนี้ ถ้าให้หล่อนนับตั้งแต่วันนี้ ก็เพียงแค่สามวันเท่านั้น

"อีกสามวันจ้ะ หนูพราวต้องเตรียมตัวให้พร้อม"

"มันเร็วเกินไปค่ะแม่บังอร"

"เร็วแหละดี แม่ไม่อยากจะให้ช้าสักวินาที"