บทที่4

"คุณกานดาจะว่าอย่างไรคะ ถ้าฉันจะสู่ขอหนูพราวรุ้งให้ลูกชายเรา" สิ้นประโยคที่มารดาเอื้อนเอ่ยขุนเขาก็แทบเต้นจ้องมองมาดาอย่างไม่ชอบใจ

"ผมไม่แต่ง!"

"ไม่แต่งไม่ได้ ในเมื่อได้เสียกับหนูพราวแล้วก็ต้องแต่งกับน้องเขา"

"แม่ก็รู้ว่าผมกับพลอยดาวเป็นแฟนกัน รักกันมาตั้งหลายปี ส่วนพราวรุ้งผมไม่ได้รักและไม่คิดจะรัก แม่จะให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมไม่ได้รักได้อย่างไรกัน ในเมื่อผมมีคนที่ผมรัก มีผู้หญิงที่ผมต้องการแต่งงานด้วยอยู่แล้ว"

"แต่สิ่งที่เกิดขึ้น ลูกจะให้ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับน้องก็ไม่ได้ พราวรุ้งเธอเสียหายลูกต้องรับผิดชอบเธอ" ผู้เป็นมารดาเริ่มขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ ในเมื่อไม่ได้รักไม่ได้ชอบ แต่มันเกิดเรื่องที่ทำให้ฝ่ายหญิงเสื่อมเสียบังอรก็ไม่อาจเพิกเฉยปล่อยให้ลูกชายของนางลอยตัวเหนือทุกสิ่งได้

"จ่ายเงินชดใช้ให้ก็จบแล้ว"

"ก่อนที่ลูกจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา ลูกใช้สมองหรือหัวแม่เท้าไตร่ตรอง ไม่รู้แหละแม่จะไม่ยอมให้ลูกของแม่ไปแต่งงานกับคนอื่น เพราะลูกต้องรับผิดชอบหนูพราวรุ้งเท่านั้น"

"ไม่ ผมไม่รับผิดชอบ สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความตั้งใจ แต่มันคือความผิดพลาด หรือไม่ก็เป็นความจงใจของผู้หญิงคนนั้น"

"พราวไม่ได้จงใจหรือตั้งใจทำเรื่องนี้เลย พราวขอโทษที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ แต่พราวไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"

"จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ในเมื่อได้เสียกันแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง ต่อให้พราวรุ้งเข้าไปหาลูกจริง ลูกก็ไม่ควรทำเรื่องนี้ก่อนแต่งงานกับผู้หญิงคนไหน ไม่ว่าจะเป็นแฟนของตัวเองหรือไม่ใช่ ลูกก็ไม่ควรทำก่อนแต่งงาน แต่เมื่อลูกทำแล้ว ขุนเขาต้องรับผิดชอบพราวรุ้ง"

"ไม่ต้องก็ได้ค่ะคุณแม่ เรื่องที่เกิดขึ้นมันเกิดขึ้นเพราะตัวพราวเอง พราวผิดเองที่เป็นต้นเหตุของเรื่อง พราวขอโทษ พราวไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพี่พลอยกับพี่ขุนเขาต้องพังลง พราวอยากให้ทุกคนคิดเสียว่ามันไม่เคยเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา"

"ไม่ได้จ้ะ แม่ไม่ยอม"

"พลอยไม่ให้พี่ขุนเขารับผิดชอบพราวนะคะ ฮึก พลอยกับพี่ขุนเขาเรารักกันมาตั้งหลายปี พี่ขุนเขาไปต่างประเทศพลอยก็เฝ้ารอคอย แม่บังอรจะมาบังคับพี่ขุนเขาให้แต่งงานกับพราวรุ้งไม่ได้นะคะ ฮึก พลอยไม่ยอม" พลอยดาวร้องไห้สะอึกสะอื้น พยายามอ้อนวอนยิ่งทำให้กานดาเวทนา

"ฉันเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน ที่คุณบังอรบอกว่าจะสู่ขอพราวรุ้งให้ขุนเขา ฉันไม่ตกลงฉันไม่ยอมยกให้ค่ะ นอกจากจะให้ขุนเขาแต่งกับพลอยดาว"

"ถ้าไม่ยอมให้ขุนเขาแต่งงานกับพราวรุ้ง ก็จะไม่มีงานแต่งระหว่างขุนเขากลับพลอยดาวเหมือนกัน ทำผิดควรรับผิดชอบ ไม่ว่าความผิดนั้นจะเกิดจากความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ผู้หญิงเขาเสียหายแล้ว จะเอาเงินฟาดหัวแล้วลอยตัวเหนือทุกสิ่ง ฉันก็ไม่โอเคค่ะ"

"แม่ครับ"

"แม่จะพูดเรื่องนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าลูกไม่แต่งงานกับพราวรุ้ง ก็จะไม่มีงานแต่งกับพลอยดาวเกิดขึ้นทั้งนั้น"

"แม่ก็รู้ว่าผมไม่ได้รักพราวรุ้ง"

"รักไม่รักแม่ไม่รู้ แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วลูกต้องรับผิดชอบ ถ้าเกิดว่าพราวรุ้งตั้งท้องตอนที่ลูกแต่งงานกับพลอยดาวไปแล้ว ตอนนั้นปัญหามากมายจะตามมาแน่นอน"

"พราวรุ้งไม่ท้องหรอกครับ"

"ลูกมั่นใจเหรอว่าหนูพราวรุ้งจะไม่ท้อง ลูกป้องกันเหรอ แต่จากที่แม่เห็นรอยเปื้อนที่เตียง ทั้งคราบเลือดคราบอะไรต่อมิอะไร แม่มองออกนะขุนเขา แม่ไม่ได้โง่เหมือนลูกนะ"

"ผมก็ไม่ได้โง่ ผมแค่..." ขุนเขาทำหน้าลังเล

"ถ้าไม่มั่นใจลูกก็ควรรับผิดชอบพราวรุ้ง"

"แม่บังอรใจร้าย! แม่บังคับพี่ขุนเขาทำไม มันหมดยุคคลุมถุงชนแล้ว ฮึก!"

"ต้องให้แม่บอกไหมว่าทำไม?" บังอรเสียงเรียบมองหน้าอย่างคนรู้ทัน พลอยดาวจึงหันไปหามารดาแล้วร้องไห้โฮ "ถ้าจะไม่ให้รับผิดชอบพราวรุ้งก็ช่วยบอกมาอีกทีแล้วกัน จะได้ไม่ต้องเปลือง"

"ฮึก!"

"งั้นก็ไม่ต้องรับผิดชอบ ไม่ต้องแต่ง" กานดาเอ่ยแล้วลุกขึ้น "กลับกันเถอะพลอยดาว"

"แม่คะ"

"ในเมื่อเขาอยากแต่งอีกคน เราก็กลับ แต่จะไม่มีเรื่องแต่งงานระหว่างขุนเขากับพราวรุ้งเช่นกัน"

"แต่ผมยอม ผมยอมให้พราวรุ้งแต่งกับขุนเขา" คมสันโพล่งขึ้น

"คุณคมสัน!" กานดาเสียงห้วนมองสามีอย่างไม่พอใจ

"ลูกเราเสียหายขนาดนี้ จะไม่ยอมให้เขารับผิดชอบได้อย่างไร"

"แต่พลอยดาวจะต้องเสียใจกับเรื่องนี้มากแค่ไหน"

"ผมรู้ แต่ถ้าไม่ทำอะไร พราวรุ้งก็เป็นคนเสียหาย คนจะต้องเอาเรื่องนี้ไปพูดกัน" คมสันเอ่ยแล้วหันไปหาบังอร "ผมยินดียกลูกสาวให้คุณ ส่วนเรื่องสินสอด เอาตามที่คุณเห็นสมควร"

"ค่ะ" บังอรพยักหน้า

"ไม่นะแม่ผมไม่แต่ง!"

"ลูกต้องแต่งกับพราวรุ้งเท่านั้น" ผู้เป็นมารดายื่นคำขาด ขุนเขามองคนต้นเรื่องอย่างไม่พอใจแล้วเดินผลุนผลันออกไป พราวรุ้งน้ำตาร่วงพล็อย เธอไม่ได้อยากให้เรื่องมันเกิดขึ้นแบบนี้เลยสักนิด

"นังพราวแกทำให้ฉันต้องเจ็บปวดเพราะน้ำมือแก แกทำให้ความรักของฉันต้องพัง ฮึก อีน้องชั่ว!" พลอยดาวพุ่งเข้าทำร้ายพราวรุ้ง

"พราวขอโทษ ฮึก"

"หยุดได้แล้วพลอย"

"พ่อเข้าข้างมันเหรอ?"

"พ่อไม่ได้เข้าข้างใคร ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว เราก็ต้องให้คุณเขารับผิดชอบน้อง!"

"มันไม่ใช่น้องพลอย! พลอยจะฆ่ามัน พลอยจะฆ่ามัน"

"กลับบ้านเถอะพลอย"

"ไม่!"

"ฝากพราวด้วยนะครับคุณบังอร"

"ค่ะ"

คมสันกับกานดาพาพลอยดาวออกไปจากบ้าน โดยทิ้งให้พราวรุ้งอยู่ที่นี่กับบังอร นางมองเด็กสาวที่นั่งร้องไห้อย่างเอ็นดู ก่อนจะยื่นมือไปจับมือเล็กแล้วบีบเบา ๆ

"ไม่เป็นไรนะพราว"

"ฮึก ทุกคนเกลียดพราวแล้วแม่บังอร" พราวรุ้งสวมกอดบังอรแล้วร้องไห้โฮ

"แต่แม่กับพ่อไม่เกลียดหนูนะ ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวทุกอย่างจะผ่านไป"