บทที่3

ขุนเขาตกใจไม่น้อยเมื่อได้เห็นว่าคนที่เขานอนกอดทั้งคืนคือพราวรุ้งไม่ใช่พลอยดาว

"เหี้ย!" เขาสบถออกมาอย่างตกใจ คนที่นอนกอดเขาทั้งคืนลืมตาตื่นขึ้นมามอง เธอมองเขาก่อนจะหันไปมองพลอยดาวพร้อมกับทำหน้าตกใจ

"แกทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ห้ะ! แกทำแบบนี้กับพี่ได้ยังไงพราวรุ้ง! ฮือ ๆ" พลอยดาวร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ เจ็บปวดหัวใจไปทุกอณู เธอไม่คิดว่าน้องสาวเพียงคนเดียว จะกล้าทำเรื่องนี้กับเธอ

พราวรุ้งมองพี่สาวน้ำตาของเธอหลั่งไหลเสียใจไม่ต่างกัน เธอรู้สึกผิดระคนเสียใจที่มันเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา

"พราวขอโทษค่ะพี่พลอย"

"ขอโทษเหรอ ขอโทษแล้วมันจะทำให้ความเจ็บให้หัวใจฉันลดลงได้ไหม? ฮือ ๆ นังน้องชั่ว ฮือ ๆ ฉันอุตส่าห์ไว้ใจแก รักแกทำเพื่อแกทุกอย่าง ดูสิ่งที่แกทำกับฉันสิ"

"ฮือ ๆ พราวไม่ได้ตั้งใจ"

"แกตั้งใจ แกตั้งใจทำแบบนี้ กรี๊ด ฉันเกลียดแก!" พลอยดาวพุ่งเข้ากระหน่ำทุบตีน้องสาว เธออุตส่าห์รักและไว้ใจ แต่น้องของเธอกลับเป็นฝ่ายเข้าหาผู้ชายที่เธอรัก

"ฮือ ๆ พราวขอโทษ" พราวรุ้งยกมือไหว้ยิ่งทำให้พลอยดาวรู้สึกเกลียดผู้เป็นน้องเข้าไส้ เธอทั้งทุบทั้งตบขุนเขารีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันร่าง แล้วดึงพลอยดาวออกจากร่างของพราวรุ้ง

"พลอย พอก่อน"

"พี่ปกป้องมันเหรอ? ฮึก พี่ทำแบบนี้กับพลอยได้ยังไง?"

"เมื่อคืนพี่นึกว่าพลอยเข้ามาหาพี่ พี่ไม่ได้ตั้งใจ" สิ้นประโยคที่ขุนเขาเอื้อนเอ่ยพราวรุ้งก็ปล่อยโฮ พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบ ๆ

"แต่ห้องนี้เป็นห้องที่พราวพักตอนแรก"

"ไม่ใช่!"

"ห้องนี้เป็นห้องพี่ พราวเป็นฝ่ายเข้ามาหาพี่เอง"

"นังพราว กรี๊ดดด! แกทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง ฮือ ๆ" พลอยแก้วร้องไห้โฮ ยิ่งทำให้พราวรุ้งเจ็บปวดหัวใจ แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใด ประตูบานหนาก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายที่ยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างอย่างตกใจ

"แม่คะ ฮือ ๆ นังพราวมันมานอนกับพี่ขุนเขา ฮือ ๆ" พลอยดาวร้องไห้สวมกอดมารดาอย่างเจ็บแค้นในหัวใจ

"พราวขอโทษ พราวไม่ได้ตั้งใจ ฮือ ๆ" คงไม่มีคำพูดใดดีไปกว่าคำขอโทษนี้อีกแล้ว

"รีบแต่งตัว แล้วออกไปคุยกันข้างนอก" บังอรเอ่ยเสียงเรียบแล้วเดินออกไป ส่วนกานดามองบุตรสาวคนเล็กอย่างไม่พอใจ พร้อมกับพูดตะล่อมบุตรสาวคนโตให้เดินออกมา

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ พราวร้องร้องไห้สะอึกสะอื้นลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันร่าง ส่วนขุนเขาเม้มปากเล็กน้อยรีบสวมเสื้อผ้าเดินออกไปจากห้องอย่างหงุดหงิด

พราวรุ้งปาดน้ำตาของตัวเอง เดินไปหยิบชุดที่เธอใส่เมื่อคืนอย่างยากลำบาก สิ่งที่ขุนเขาทำเมื่อคืนส่งผลให้เธอเดินขาถ่างอย่างคนเสียศูนย์ เจ็บแปลบทุกครั้งที่ก้าวเดิน

สิ่งที่เกิดขึ้นนับจากนี้ชีวิตของเธอจะไม่สามารถกลับไปเป็นแบบเดิมได้ สิ่งที่เกิดขึ้นความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่สาวจะไม่มีวันกลับไปเหมือนเดิม พราวรุ้งมั่นใจว่านับจากนี้เธอต้องโดนทุกคนเกลียดแน่นอน

หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินออกมาจากห้อง สิ่งที่ขุนเขาบอกว่าเธอเข้ามานอนกับเขาเป็นเรื่องจริง เพราะเมื่อคืนเธอพักอยู่บ้านน็อคดาวน์ข้างต้นไม้ใหญ่ แต่เพราะความเมาหรือเพราะว่าความมืดก็ไม่รู้ ทำให้เธอเข้าผิดบ้านทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายมากมายตามมา

เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดเรื่องแบบนี้เลย...

ขุนเขาเดินมานั่งที่โซฟาบ้านใหญ่ที่ไกลจากที่พักที่เขาพักเมื่อคืนไม่มากนัก เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด แม่งเอ้ย เรื่องเหี้ยอะไรนี่ที่เกิดขึ้นมา พลอยดาวนั่งอยู่ข้างมารดา ร้องไห้สะอึกสะอื้นปริ่มจะขาดใจ เธอปาดน้ำตาแล้วเบนหน้าหนีไปอีกทาง

พราวรุ้งเดินช้า ๆ มานั่งที่เก้าอี้อีกตัว ก้มหน้ามองมือตัวเอง เธอรู้ว่าทุกคนต้องเกลียดในสิ่งที่มันเกิดเมื่อคืน ตัวต้นเหตุเรื่องทุกอย่าง เกิดขึ้นเพราะเธอเอง

"เรื่องที่เกิดขึ้นนี่จะเอายังไง" คมสันเอ่ย

"ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา ผมนึกว่าพลอยไปหาผมที่ห้อง" ขุนเขายืนยันเสียงแข็ง

"พราวเองก็ไม่ได้ตั้งใจค่ะพราวเข้าห้องผิด" คำพูดของน้องสาวยิ่งทำให้พลอยดาวแค้นใจ เธอไม่เชื่อว่าน้องสาวจะเข้าห้องผิดหล่อนตั้งใจจับขุนเขามากกว่า พลอยดาวไม่เชื่อและไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด

"ฉันไม่เชื่อแก ฉันรู้ว่าแกเข้าหาพี่ขุนเขาเพราะแกอยากได้เขา ฮึก! ฉันรู้ว่าแกอยากได้เขา"

"พราวจะทำอย่างนั้นทำไมคะ ในเมื่อพี่กับพี่ขุนเขารักกัน พราวจะเข้าไปทำลายความรักของพี่ทำไม ฮึก!"

"เพราะแกรักพี่ขุนเขาไง แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ฮือ ๆ ฉันทำอะไรผิดนักหนา แกถึงทำกับฉันแบบนี้"

"พราวไม่ได้ตั้งใจ" พราวรุ้งเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

"ผมจะจ่ายเงินชดใช้ในสิ่งที่เกิดขึ้นเองครับพ่อคมสันแม่กานดา พ่อคมสันต้องการเงินเท่าไหร่ บอกผมมาเลย" ขุนเขาเอ่ย

"....."

"คุณคิดว่าเรื่องนี้มันจะจบด้วยการจ่ายเงินให้เหรอขุนเขา คิดว่าเอาเงินฟาดแล้วทุกอย่างจะจบเหรอ มันง่ายเกินไปไหม? กับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมา" คมสันเสียงห้วนจ้องมองขุนเขายังไม่พอใจ

"แล้วพ่อคมสันต้องการให้ผมทำอย่างไร?"

"เดี๋ยวพ่อกับแม่เคลียร์เรื่องนี้เอง ลูกอยู่เฉย ๆ ก่อนขุนเขา" ทนงศักดิ์เอ่ยปราม

"คุณกานดาคะ" บังอรยื่นมือไปจับมือของกานดาแล้วบีบเบา ๆ

"คะ"

"คุณกานดาจะว่าอย่างไรคะ ถ้าฉันจะสู่ขอหนูพราวรุ้งให้ลูกชายเรา"