บทที่ 6 เหยื่อเข้าปากเสือ

แก้วกัลยาก้มมองเครื่องเล่นหน้าเสียหลุกหลิกกระอักกระอ่วนจะอ้วกทั้งที่ยังไม่ได้ขึ้นเครื่องเล่นเลยด้วยซ้ำ

“เร็ว ๆ สิวอร์มเครื่องรอนานแล้ว” เขาพูดห้วน ๆ ขี้เกียจรอเธอตัดสินใจ แก้วกัลยาตัดสินใจหันหน้าเข้าหายื่นมือเย็นเฉียบวางบนมือหนาเขาดึงเธอเข้าหากอดรวบลำตัวบอกให้เธอกอดคอเขาไว้แน่น ๆ แขนเรียวรีบยกขึ้นกอดลำคอหนาใบหน้าแนบชิดเนื้อตัวสั่นเทาหวาดกลัวเครื่องเล่นแต่ทำใจกล้า อัศวนัยเริ่มออกตัวค่อย ๆ พาเธอขึ้นสูงเหนือผิวน้ำแล้วหมุนวนเล่นท่ากลางอากาศเรียวกอดรัดแน่นซุกหน้าหลับตาปี๋ทำให้มึนเวียนหัวจะอ้วก

“เวียนหัว”

“ลืมตาหาจุดโฟกัสจะไม่มึน” เขาก้มมองเธอก่อนเปลี่ยนท่าเคลื่อนหน้าไปเรื่อย ๆ เลิกแกล้งคนตัวเล็กจะได้ไม่มึนเวียน หน้าสวยเงยขึ้นมองหาจุดโฟกัสใบหน้าแนบชิด อัศวนัยใจเต้นแรงรู้สึกร้อนวูบวาบเผลอหันมองหน้าสวยที่อยู่ข้าง ๆ ทำให้เสียหลักร่วงลงบึงน้ำกว้าง แก้วกัลยารู้ชะตากรรมรีบกอดกระชับลำคอแกร่งหลับตาปี๋ตามสัญชาตญาณอัศวนัยกอดเธอไว้แน่นเอนหลังตัวเองลงรับแรงกระแทกไม่ให้เธอเจ็บ

“ตู้ม!” น้ำในบึงกระจายเป็นวงกว้าง เพื่อน ๆ ของแก้วกัลยาอยู่บนเรือเห็นเหตุการณ์ก็ตกใจเป็นห่วงเพื่อน

“อยากขึ้นฝั่งแล้ว” เสียงหวานสั่น ๆ หน้าสวยซบบนไหล่ชิดกับลำคอแกร่งสองร่างกอดรักกันใต้น้ำ อัศวนัยหน้าเครียดเกิดความกระสันค่อย ๆ เหล่มองเธอด้วยหางตาแล้วเผลอไผลเคลื่อนมือลูบไล้ก้นงอนไปถึงต้นขาเรียวใต้น้ำ เธอกระตุกเล็กน้อยขบเม้มปากยืนนิ่งไม่กระดุกกระดิกและตอบโต้เขาด้วยการซบหน้าเข้าคอเขาแผ่วเบา อัศวนัยสะดุ้งก้มมองหน้าตาเหลอหลาไม่คิดว่าเธอจะเล่นด้วย

“ขึ้นไหวไหม!” เสียงครูฝึกตะโกนถามชะเง้อมองอัศวนัยยังไม่ยอมขึ้นจากน้ำ

“เธอยังกลัว!”

“อยากอยู่แบบนี้นาน ๆ” เสียงหวานที่เอื้อนเอ่ยทำหัวใจที่แข็งแกร่งอ่อนยวบร้อนรุ่มไปทั่วกาย

“ขึ้นฝั่งก่อนผมมีที่ที่ทำให้เราได้กอดกันนานกว่านี้” ริมฝีปากหนากระตุกแววตาเป็นประกายตื่นเต้นอยู่ ๆ ผู้หญิงต้องห้ามที่ปรารถนาก็มาเสิร์ฟเนื้อหวาน ๆ เข้าถึงปากเสือ

อัศวนัยนำเครื่องเล่นขึ้นเหนือน้ำพาแก้วกัลยามาส่งขึ้นฝั่ง เขารีบแยกตัวไปเก็บอุปกรณ์และอาบน้ำแต่งตัวอย่างรีบร้อนอยากลิ้มลองเหยื่อสาวให้สมกับความต้องการ กายหนาเดินดุ่มออกมายังจุดพักมองหาเป้าหมายผมเผ้าเปียกโชกกระเซอะกระเซิง

“ยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกเหรอ” อัศวนัยบ่นพึมพำพลางมองไปทางห้องน้ำแล้วหันมองเรือของกลุ่มเพื่อนของแก้วกัลยากำลังเล่นเครื่องเล่นอยู่ คนตัวโตร้อนใจกระวนกระวายอยากจัดการเหยื่อเต็มที ภวัตเดินมาเจอเพื่อนแสดงอาการร้อนรนน่าสงสัย

“เป็นอะไรวะ?”

“ครั่นเนื้อครั่นตัวจะกลับล่ะ” อัศวนัยกดเสียงต่ำคอยหันมองทางห้องน้ำเป็นระยะ

“ก็กลับสิมองหาใคร?”

“ผู้หญิงที่เราสอนเล่นฟรายบอร์ด”

“เธอกลับไปแล้ว”

“ฮะ!”

“เธอบอกว่ามีธุระต้องรีบกลับ ยังฝากข้าให้บอกเพื่อน ๆ เธอด้วย” ภวัตพูดพลางหยิบจับอุปกรณ์วางเข้าชั้นไม่รู้ว่าคนสองคนกำลังนัดไปพลอดรักกันต่อ อัศวนัยหน้าเหวอรีบวิ่งออกไปยังลานจอดรถมองหาแก้วกัลยาแต่ก็ไร้เงา เขาขบกรามขุ่นเคืองเหมือนถูกลบเหลี่ยมโดนคนที่คิดว่าเป็นเหยื่อหลอกให้อยากแล้วจากไป......

ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจเปิดเผยทำได้เพียงรอโอกาสที่ได้เจอกันซึ่งก็ยากเย็นจนแทบเป็นไปไม่ได้ อัศวนัยออกงานเลี้ยงเป็นประจำได้พบเจอคนของตระกูลพิตรพิบูลในบางครั้งแต่เขาก็ต้องผิดหวังเพราะไม่เคยเจอแก้วกัลยาเลย

เวลาล่วงเลยมาสองอาทิตย์

ช่วงหัวค่ำ สนามเวคบอร์ดแถบปริมณฑล

อัศวนัยนั่งเบื่อหน่ายอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนที่กำลังสังสรรค์กินดื่มแอลกอฮอล์รุมล้อมด้วยสาว ๆ เอ็นเตอร์เทรนที่มาคอยดูแลสร้างความบันเทิง เพื่อน ๆ พูดคุยโหวกเหวกโวยวายแข่งกับเสียงเพลงอึกทึกที่เปิดจากเครื่องเสียงชั้นนำ อัศวนัยยกแก้วดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มองเพื่อน ๆ ดื่มเหล้าเคล้านารีด้วยสายตาเลื่อนลอยรำคาญตัวเองยังไม่เลิกฟุ้งซ่านคิดถึงผู้หญิงที่ไม่ควรมีอิทธิพลกับชีวิตเขาแต่ดันเข้ามารบกวนจิตใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ กรอบหน้าคมเข้มบดกรามขยี้พยายามลืมเธอออกไปจากความคิดแต่ยิ่งทำยิ่งทรมานและดูเหมือนจะยิ่งโหยหามากขึ้นทุกที

“มีแมสเซ็นเจอร์นำซองจดหมายมาให้คุณนัยครับ” พนักงานยื่นซองจดหมายสีขาวส่งให้กับอัศวนัย เขาแค่นหัวเราะให้กับความเชยล้าสมัย

“นี่มันยุคไหนแล้วยังมีคนส่งจดหมายอีกเหรอ?”

“ระวังเป็นจดหมายทำเสน่ห์นะโว้ย!” ภวัตเอ่ยแซวขำ ๆ อัศวนัยส่ายหน้าขำไปกับเพื่อนก่อนจะหยิบซองจดหมายพลิกไปมาแล้วเปิดออกเห็นกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ข้างใน คิ้วเข้มขมวดหยิบกระดาษแผ่นเล็กออกมาเพียงครึ่งเดียวพอเห็นข้อความเขียนด้วยปากการะบุเลขห้องกับหัวกระดาษเป็นชื่อและที่ตั้งของโรงแรม ทันใดนั้นร่างหนาก็ลุกพรวดขึ้นทันที

“เฮ้ย! เป็นอะไร” นนท์สะดุ้งหน้าตาเหลอหลา เพื่อน ๆ ก็พากันงงไปตาม ๆ กัน

“สงสัยจะเป็นจดหมายทำเสน่ห์จริง ๆ ” อัศวนัยยิ้มกริ่มแววตาเป็นประกายแล้วหันหลังวิ่งไปรีบ ๆ พร้อมซองจดหมายในมือ

โรงแรมแห่งหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากสนามเวคบอร์ด

อัศวนัยเดินปรี่มายังห้องพักที่ระบุไว้ในจดหมายด้วยความตื่นเต้นลุ้นว่าจะใช่คนที่รอคอยอย่างที่คิดหรือไม่ ร่างหนายืนหอบหายใจเหนื่อยอยู่หน้าบานประตูรวบรวมสติเคาะเรียกคนข้างในห้อง

ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวสวยที่โหยหารวบผมสูงอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเปิดเผยหัวไหล่ขาวผสานเนินหน้าอกอวบอิ่มน่าจูบซับ สายตาคมกริบเป็นประกายหวั่นไหวใช่เธอที่รอคอยจริง ๆ ร่างกำยำเต็มไปด้วยเลือดลมสูบฉีดกลืนน้ำลายหนืดลงคอเผยอริมฝีปากเล็กน้อยแสดงออกถึงความต้องการล้นปรี่