บทที่ 9

รั่วอินเห็นว่าเขาในตอนนี้อารมณ์เริ่มดี นางจึงคิดว่าสมควรที่จะเอ่ยเรื่องที่นางต้องการเสียที

“ใต้เท้า ข้ามีเรื่องอยากจะรบกวนท่านเจ้าค่ะ”

“เรื่องอันใด” เขาเงยหน้าขึ้นมองนาง

“คือ ข้าอยากรู้ว่าบิดาของข้าเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ” นางมองเขาอย่างคาดหวัง

“หึ” รุ่ยเผิงหัวเราะเยาะตนเอง เมื่อนึกถึงท่าทางเชื่อฟังที่เปลี่ยนแปลงไปเร็วของนาง เขาก็รู้ได้ทันทีว่านางเพียงแค่อยากจะรู้เรื่องความเป็นอยู่ของบิดา

“รั่วอิน ที่เจ้าทำตัวดี เพื่ออยากรู้เรื่องของบิดาเจ้าอย่างนั้นหรือ” เขาเอ่ยถามเสียงดัง แววตาที่จ้องมองมาทางนางแข็งกร้าวอย่างน่ากลัว

“ใต้เท้า” รั่วอินเอ่ยเรียกเขาเสียงสั่นอย่างนึกหวาดกลัว

นางไม่คิดว่าเพียงถามถึงความเป็นอยู่ของบิดา เขาจะมีโทสะมากเพียงนี้ นางเพียงแค่คิดว่าบิดาของนางถูกขังอยู่ที่คุกต้าฉีนางจึงคิดว่าเขาต้องรู้เรื่องนี้ดี

รุ่ยเผิงโมโหจนขาดสติ ยิ่งคิดว่านางยั่วยวนเขาเพื่ออยากรู้เรื่องของบิดาเท่านั้น เขากวาดจานชามบนโต๊ะทิ้งอย่างหัวเสีย รุ่ยเผิงไม่ทันมองว่าเศษกระเบื้องที่แตกจะบาดเข้าที่หลังมือของนาง

รั่วอินเจ็บแปลบที่หลังมือ นางใช้แขนเสื้อปิดทันที

“ขออภัย รั่วอินคิดน้อยไป คราหน้าจะไม่เอ่ยถามสิ่งใดกับท่านอีกแล้วเจ้าค่ะ” นางหันไปปาดน้ำตาทิ้งอย่างไม่เข้าใจ

“เจ้าอยู่ในฐานะใด จำให้ขึ้นใจด้วย” ก่อนที่รุ่ยเผิงจะออกไปจากจวน เขาเหลือบเห็นรอยเลือดที่แขนเสื้อนาง

แต่เขาเพียงหยุดชะงักครู่เดียว แล้วเดินไปขึ้นรถม้าไปที่ศาลต้าฉีทันที สาวใช้ทั้งสองรีบเข้ามาดูรั่วอิน พร้อมทั้งเก็บกวาดเศษของที่แตกกระจายไปด้วย

“คุณหนู หลังมือท่าน” เสี่ยวฮวาเดินเข้ามาดึงมือของนางไปดู

“ช่างเถิด” รั่วอินกัดฟันแน่น วันนี้เขาแสดงท่าทีเช่นนี้ นางจะได้รู้ไว้ว่านางไม่สมควรเอ่ยถามเรื่องใดกับเขาอีก

เป็นดั่งที่เขาว่าจริง นางอยู่ในฐานะใดต้องจำให้ขึ้นใจ ยังดีที่นางดื่มยาห้ามครรภ์ไปแล้วก่อนที่มันแตก

เสี่ยวฮวาหายามาทาให้รั่วอินที่หลังมือของนาง สาวใช้ทั้งสองมองนางอย่างเห็นใจ เพราะไม่รู้ว่าทั้งคู่พูดสิ่งใดกัน จึงทำให้นายท่านมีอารมณ์รุนแรงเพียงนี้

ตลอดทั้งห้าวันที่ผ่านมารุ่ยเผิงไม่ได้มาหารั่วอินที่จวนตะวันตกเลย แต่เขาก็ยังถามเรื่องของนางจากเสี่ยวซีอยู่ตลอด ทั้งยังรู้เรื่องที่เขาทำให้นางบาดเจ็บที่หลังมือ

กลายเป็นรุ่ยเผิงที่อดทนไม่ไหว เขามหานางในคืนวันที่ห้าที่หายหน้าไป คิดว่าจะต่อว่านางเสียยกหนึ่งเมื่อได้เห็นหน้า

แต่เมื่อเห็นร่างกายที่ซูบผอมลงของรั่วอิน รุ่ยเผิงก็กลืนคำพูดที่จะต่อยางลงไปเสียทั้งหมด

“เหตุใดพวกเจ้าจึงดูแลนางจนมีสภาพเช่นนี้” รุ่ยเผิงหันไปตวาดสาวใช้ทั้งสองคนเสียงดัง จนพวกนางรีบคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว

“ใต้เท้า เป็นข้าไม่ดีเองเจ้าค่ะ อย่าต่อว่าเสี่ยวหงกับเสี่ยวฮวาเลย” รั่วอินจับที่แขนของรุ่ยเผิง

นางจูงมือเขาพาเดินเข้าไปในห้อง เพื่อที่เขาจะไม่ต้องลงโทษสาวใช้ทั้งสองคน นางลูบที่อกของเขาเบาๆ เพื่อให้คลายจากโทสะ

“ดื่มน้ำก่อนเจ้าค่ะ” รั่วอินเทน้ำส่งให้รุ่ยเผิง

เขาดึงตัวนางให้มานั่งลงบนตัก ทั้งยังลูบที่เอวของนาง ใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้น

“ข้าไม่อยู่เพียงไม่กี่วัน เจ้าถึงกลับอดข้าวจนซูบผอมเพียงนี้เลยหรือ” เขาวางคางอยู่ที่ไหล่ของนาง

“ไม่เจ้าค่ะ” นางก้มหน้าลงเพื่อซ่อนแววตาที่เศร้าหมองของนางไว้ไม่ให้เขาได้เห็น

เพราะนางเป็นห่วงบิดากับน้องชาย จนกินอันใดไม่ลง จึงได้ผอมลงอย่างที่เขาได้เห็น

รุ่นเผิงถอนหายใจอย่างยอมจำนวน เป็นเขาที่ใส่อารมณ์กับนางมากเกินไปนางเพียงเอ่ยถามแค่ประโยคเดียวเขาถึงควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้

“บิดาของเจ้าไม่ได้เป็นอันใด ไม่มีผู้ใดทำให้เขาลำบาก ส่วนหงอี้ ข้าเพิ่งได้รับจดหมายจากสหาย น้องชายของเจ้าเดินทางไปถึงอย่างปลอดภัย”

รั่วอินหันมามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ ว่าเขาจะบอกกล่าวเรื่องนี้กับนาง ทั้งที่เมื่อห้าวันก่อน เขายังเอ่ยเตือนให้นางอย่าได้ถามสิ่งใดอีก

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางซุกตัวลงในอ้อมแขนของเขาอย่างซาบซึ้งใจ อย่างน้อยเรื่องที่นางกังวลก็วางลงได้เสียที่