บทที่ 8

เมื่อเสี่ยวซีนำยามาถึง เสี่ยวหงก็ต้มมาให้ที่ห้อง รุ่ยเผิงรับมา แล้วให้นางกลับไปพัก

“รั่วอิน ลุกดื่มยาก่อน” เขาแตะเรียกนาง

“อืม” รั่วอินเมื่อได้เช็ดตัวอยู่หลายรอบ ไข้ของนางก็เริ่มลดลง

นางลืมตาขึ้นมามองก็เห็นรุ่ยเผิงถือชามยาอยู่ในมือ นางจึงพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง รุ่ยเผิงเห็นเช่นนั้นจึงได้เข้าช่วยนาง

รั่วอินยื่นมือที่สั่นเทาไปรับ แต่รุ่ยเผิงยกไปจ่อไว้ที่ปากของนางแทน เพราะเขากลัวว่านางจะทำหก รั่วอินก็ดื่มเข้าไปจนหมด ใบหน้าของนางเบ้อย่างน่าเอ็นดู เมื่อยาดื่มมันขมเกินไป

รุ่ยเผิงที่เห็นเช่นนั้นก็อดใจไม่ไว้ รั้งคอของนางเข้ามาตะโบมจูบอย่างหื่นกระหาย

“ใต้เท้า” รั่วอินร้องประท้วงพร้อมทั้งดันตัวเขาออก เมื่อเห็นสายตาไม่พอใจของเขานางจึงดึงมือเขาไว้แล้วอธิบายอย่างรวดเร็ว

“ข้ากลัวว่าท่านจะติดไข้ มิได้คิดเป็นอื่น” นางรู้ตัวนางดีว่านางอยู่ในฐานะอันใด ยากจะปฏิเสธเขาได้ในเรื่องนี้

รุ่ยเผิงเมื่อรู้เหตุผลที่นางปฏิเสธเขา สายตาเขาก็อ่อนลง เพราะนางไม่ได้รังเกียจ แต่นึกเป็นห่วงเขา

“เช่นนั้นก็นอนพักเถิด”

เขาประคองนางลงนอน แล้วก็ขึ้นไปนอนด้านใน รั่วอินเขยิบตัวหนีเพราะกลัวว่าเขาจะติดหวัดจากนาง แต่รุ่ยเผิงไม่สนใจ ดึงตัวนางเข้ามากอดไว้แน่น

รุ่ยเผิงต้องนอนอยู่ที่จวนตะวันตก เพราะเกินเวลาห้ามออกนอกจวนแล้ว เพราะกลัวว่านางจะหนาว รุ่ยเผิงจึงกอดนางไว้แน่นตลอดทั้งคืน

รุ่งเช้ารั่วอินนางจะลุกขึ้นเพื่อช่วยเขาแต่งตัว แต่รุ่ยเผิงกดตัวของนางไว้เพื่อให้นอนพัก รั่วอินนางก็ไม่ได้ดื้อล้มตัวลงนอนซุกตัวกลับเข้าผ้าห่มไปอีกครั้ง

รุ่ยเผิงส่ายหัวแล้วมองตาม เขาหาภรรยาลับมาเสียที่ไหน เขาหาเจ้านายมาเลี้ยงดูต่างหาก

เขาออกจากจวนตะวันตกไปที่ศาลต้าฉี แต่ก็กำชับให้สาวใช้ทั้งสองคอยดูแลรั่วอินให้ดีด้วย

รั่วอินนางตื่นขึ้นในตอนสาย สาวใช้ทั้งสองก็เข้ามาดูแล พร้อมทั้งให้นางกินข้าวกินยาอย่างไม่กล้าละเลย เพียงสองวันนางหายดี

รุ่ยเผิงไม่ได้มาเยือนที่จวนตะวันตกสองวันได้ เพราะมีคดีใหม่ที่เขาต้องไปจัดการ ส่วนข่าวลือการหายตัวไปของคุณหนูโจวและคุณชายโจวเพียงไม่กี่วันคนก็เลิกพูดถึง

เมื่อรุ่ยเผิงจัดการคดีเสร็จเขาก็มาหารั่วอินที่จวนตะวันตก รั่วอินนางนั่งเล่นอยู่ที่ศาลากับสาวใช้ทั้งสอง

เสียงหัวเราะของนางกังวานราวกับกระดิ่งต้องลม ทำให้รุ่ยเผิงชะงักเท้าหยุดฟังเสียงนางอยู่ด้านนอก

รั่วอินนางหันมามอง เพราะรู้สึกว่ามีคนจ้องมองอยู่ เมื่อเห็นว่าเป็นรุ่ยเผิง นางก็ยิ้มหวานเอ่ยเรียกเสียงใส

“ใต้เท้า” นางเดินเข้ามาหาเขา ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้าไปด้านใน

สาวใช้ทั้งสองก็รีบเข้าครัวทำอาหารเพิ่ม เพราะไม่รู้ว่านายท่านจะมาที่จวนในวันนี้ เพราะสองวันแล้วที่เขาไม่ได้มา พวกนางเตรียมอาหารเผื่อจนเหลือทิ้งทุกวัน

“อาบน้ำก่อนหรือไม่เจ้าค่ะ” นางเอ่ยถามเสียงหวาน

เขามองนางอย่างค้นหา เพราะประหลาดใจกับท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของนาง เขาเอื้อมมือไปลูบใบหน้านางอย่างหลงใหล

“หายดีหรือยัง” เขากระซิบถามนาง เมื่อเห็นว่านางพยักหน้าเล็กน้อย รุ่ยเผิงก็จ้องมองนางอย่างเต็มไปด้วยปรารถนา

ฝ่ามือของเขาแทรกอยู่กับเส้นผมของนางแล้วรั้งเขามาบดจูบอย่างร้อนแรง รั่วอินต้องใช้มือของนางโอบรอบคอของเขาไว้ วันนี้นางมีจุดประสงค์ที่ต้องการจะเอ่ยขอเขาจึงยอมทำตามใจรุ่ยเผิงทุกอย่าง

เมื่อเห็นว่านางยอมตอบรับทั้งยังเชื่อฟังทุกอย่างรุ่ยเผิงก็อดใจอ่อนต่อนางไม่ได้ เขาช้อนอุ้มตัวรั่วอินขึ้น เพื่อพาไปที่เตียง เมื่อเห็นสีหน้าของนางไม่อยากอยู่บนโต๊ะอีกแล้ว

“ใต้เท้า” เสียงหวานเอ่ยเรียกเขา เมื่อเขาใช้แรงกับนางมากเกินไป รุ่นเผิงจำต้องลดความเร็วลงเป็นถนอมนางมากขึ้น

เสี่ยวหงที่เดินมาตามทั้งคู่ เมื่อได้ยินเสียงภายในห้องก็ถอยออกไปอย่างรู้งาน

“หิวแล้วหรือยัง” รุ่ยเผิงจูบไปที่ขมับของนาง แล้วเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเลยเวลาอาหารไปมากแล้ว

“เจ้าค่ะ” นางเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างอ้อนวอน

รุ่ยเผิงจึงอุ้มนางไปห้องน้ำ เพื่อล้างตัวแล้วพานางไปนั่งกินข้าว