บทที่ 5

เสื้อผ้าของรั่วอินถูกเขาถอดออกจนสิ้น รุ่ยเผิงจ้องมองเรือนร่างที่ทำให้ใจของเขากระตุกอย่างไม่นึกอยากจะเชื่อ กลิ่นกายของนางพุ่งเข้าจมูกทันทีเมื่อไร้ซึ่งเสื้อผ้า

รุ่ยเผิงฝั่งจมูกลงกับซอกคอของรั่วอิน นางถูกเขาสัมผัสเพียงน้อยนิดก็ส่งเสียงครางหวานน่าอับอายออกมาเสียแล้ว

แม้จะรู้ว่าอยู่ที่นี่ในฐานะอันใด แต่ก็ยังอดที่จะสั่นสะท้านออกมาไม่ได้ รุ่ยเผิงไม่ได้อ่อนโยนกับนางสักนิด เขาไม่รู้ให้รั่วอินพร้อมเสียก่อนก็ส่งลำทวนเข้ามาในช่องรักของนางอย่างหยาบคาย

“โอ๊ยย” รั่วอินร้องออกมาอย่างเจ็บปวด นางคิดว่าเขาจะหยุดการกระทำเพื่อให้นางได้ปรับแต่

แต่เปล่าเลย รุ่ยเผิงกับกระแทกนางอย่างรุนแรง ราวกับกำลังจะบดขยี้ให้ตัวนางแตกสลายไปเสีย ทั้งเรือนร่างล้วนแต่มีรอยรักของเขาที่ทิ้งไว้ ทั้งรอยมือที่ไม่ได้ผ่อนเบาลงเลยสักนิด

เหงื่อซึมออกมาจากใบหน้าหวาน นางไม่มีความสุขอย่างที่บ่าวในจวนพูดคุยเรื่องร่วมรักแล้วนางบังเอิญได้ยินสักนิด

เขาทรมานเสียนางแทบขาดใจ หากนางเม้มปากแน่นไม่ยอมส่งเสียงคราง เขายิ่งทำรุนแรงจนนางต้องครางตามใจเขา เมื่อเขาได้ปลดปล่อยเรียบร้อยแล้ว รุ่ยเผิงก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ โดยไม่ได้สนใจรั่วอินที่นอนงอตัวอยู่บนที่นอน

นางร่ำไห้เสียงเบาออกมาอย่างปวดใจ หากไม่รักนาง นางก็เข้าใจได้ แต่เหตุใดต้องรุนแรงกับนางเช่นนี้

“ไปล้างตัวเสีย” รุ่ยเผิงเอ่ยสั่งนาง โดยไม่ได้มองดูเลยว่าสภาพของรั่วอินนางเป็นเช่นไร

หากภายในห้องจุดเทียนไว้ เขาคงได้เห็นว่าเนื้อตัวของนาง เขาทำรุนแรงไปมากเพียงใด

เรื่องนี้รุ่ยเผิงไม่ใช่จะไม่รู้ แต่เขาไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้

กลิ่นกายของนาง ความหอมหวานจากตัวนางทำให้ความยับยั้งชั่งใจของเขาที่ควบคุมได้ดีมาตลอดขาดลง

รั่วอินสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเขาร้องสั่ง นางพยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างลำบาก ก่อนที่จะค่อยๆ คลำทางไปห้องน้ำ ขาของนางอ่อนแรงจนแทบจะล้มลงเสียหลายครั้ง

น้ำในห้องน้ำก็เย็นจนบาดผิวกายเจ็บไปหมด ในเมื่อเขาไม่เรียกสาวใช้ให้ยกน้ำร้อนเข้ามา นางจะมีสิทธิ์อันใดไปพูดได้เล่า

รั่วอินแข็งใจลงไปแช่ในน้ำ นางถูกร่างกายจนขึ้นรอยแดงไปทั้งตัว ราวกับอยากจะขัดผิวชั้นนอกที่ถูกเขาลูบไล้ให้หลุดออกไปจากตัวของนาง

รุ่ยเผิงได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบามาจากในห้องน้ำ เขาเพียงแค่ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์เท่านั้น แล้วล้มตัวลงนอนโดยไม่รอให้รั่วอินออกมาจากห้องน้ำ

ไม่รู้ว่านานเพียงใดที่รั่วอินนางนั่งแช่อยู่ในน้ำ นางนึกถึงใบหน้าของบิดา หากท่านรู้ว่านางยอมเป็นภรรยาลับของเซียวรุ่ยเผิงบิดาจะโกรธนางมากเพียงใด

ยิ่งคิดถึงหงอี้ที่อยู่ในมือของเขานางก็จำต้องทนอยู่ เพื่อรอวันที่เขาแต่งฮูหยิน หรือรอให้บิดาพ้นโทษเท่านั้น

รั่วอินนางนั่งแช่น้ำจนตัวของนางไร้ความรู้สึก แต่เมื่อจะลุกขึ้นกลับขยับตัวไม่ได้ เพราะขาที่แข็งของนางจึงไม่อาจลุกขึ้นออกจากอ่างน้ำได้

“เจ้าอยากตายเช่นนั้นหรือ ถึงได้แช่ลงไปทั้งตัวเช่นนี้” รุ่ยเผิงที่หลับไปแล้ว เขาพลิกตัวกลับมาเพื่อจะกอดรั่วอิน แต่กลับไปพบนางอยู่บนที่นอน

เมื่อเดินมาดูดวงตาของเขาก็แดงก่ำไปด้วยโทสะ เขาคิดว่านางเพียงแค่จะเช็ดตัวเท่านั้น นึกไม่ถึงว่านางจะโง่เขลาจนนั่งลงไปในอ่างน้ำทั้งตัวเช่นนี้

รุ่ยเผิงดึงตัวของรั่วอินขึ้นมาอย่างแรง จนขาของนางกระแทกกับขอบอ่างน้ำหวิดจะล้มคว่ำลงไป ยังดีที่เขารับตัวนางไว้ได้ทัน

แต่เขาก็อดจะตกตะลึงไม่ได้ ไม่รู้ว่านางแช่ตัวนานเพียงใด ทั่วทั้งร่างถึงได้เย็นราวกับน้ำแข็งเช่นนี้

“โง่เขลานัก” เขานำผ้ามาห่อตัวนาง ก่อนที่จะอุ้มออกไปวางลงที่บนเตียง

“ข้าเพียงอยากล้างตัวเท่านั้น ไม่คิดว่าพอจะขึ้นขากลับไปไม่มีแรง” นางอธิบายให้เขาเข้าใจ เพื่อที่จะได้ลดโทสะของเขาลงได้

“แล้วไม่มีปากร้องเรียกให้ช่วยหรือ” เขามองนางอย่างแข็งกร้าว

รั่วอินเมื่อเห็นเช่นนี้ ก็ทำได้แต่เม้มปากแน่น ความอับอาย ความขุ่นข้องหมองใจทั้งหมดที่มีก็ทำให้น้ำตาของนางไหลออกมาอย่างไม่หยุด นางไม่กล้าส่งเสียงร้องออกมากลัวว่าเขาจะรำคาญ

“เลิกร้องได้แล้ว นอนเสีย” รุ่ยเผิงถอนหายใจ เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนแอของรั่วอิน

เขาลืมไปได้อย่างไรว่าเมื่อก่อนนางเป็นคุณหนูที่เพียงแค่ยื่นมือก็มีบ่าวสวมเสื้อผ้าให้ อ้าปากก็มีคนรอป้อนข้าวแล้ว