บทที่ 4

ภายนอกว่างดงามแล้ว แต่เรือนร่างงามยามไม่มีเสื้อผ้านับว่าน่ามองจนไม่อาจถอนสายตาได้ ขายาวขาวเนียนคู่นั้นเหยียดตรงอย่างได้รูป กระดูกสะโพกที่โผล่ให้เห็นรางๆ ทั้งยังไหปลาร้าที่น่าเอื้อมมือไปลูบไล้ ภาพต้องหน้าสตรีเช่นพวกนางยังหายใจติดขัด

รั่วอินนั่งลงในอ่างอย่างเหม่อลอยนางปล่อยให้ทั้งสองขัดตัวนางอย่างไม่นึกห้าม มือข้อขาวที่ถูกเขาบีบไว้ เมื่อตอนเช้ายังปรากฏรอยแดงอย่างน่าหวาดกลัว

“ข้าจะไปหายามาทาให้เจ้าค่ะ” เสี่ยวฮวารีบร้อนออกไปหายา เมื่อเห็นข้อมือของรั่วอินบวมแดง

นางรู้ดีว่าทั้งสองอาบน้ำให้นางอย่างพิถีพิถันเช่นนี้เพื่อการใด นางเรียนรู้การปฏิบัติสามีตั้งแต่ถูกหมั้นหมาย

“กลิ่นตัวของคุณหนูหอมยิ่งนักเจ้าค่ะ” เสี่ยวหงเอ่ยออกมาจากใจจริง นางไม่คิดว่านอกจากความงามที่สวรรค์ลำเอียงให้รั่วอินมามากกว่าผู้อื่นแล้ว ยังมีกลิ่นกายที่หอมมากของนางโดยไม่ต้องพึ่งถุงหอมเลย

เมื่อนางออกจากห้องน้ำแล้ว สองสาวใช้ช่วยแต่งตัวให้นางก่อนจะออกไปจากห้อง รั่วอินนั่งอยู่ที่เตียงอย่างหวาดกลัว เพราะไม่รู้ว่าเซียวรุ่ยเผิงจะมาในยามใด

รั่วอินนั่งรอจนทนไม่ไหว นางล้มตัวลงนอน เพียงไม่นานนางก็หลับสนิท เพราะนับตั้งแต่เกิดเรื่องกับบิดา ทั้งยังมีหลงจู๊หานมาทวงถามเรื่องเงิน นางก็ไม่เคยได้นอนหลับสนิทสักวัน

รุ่ยเผิง เพิ่งจัดการงานที่ตุลาการเรียบร้อย เขาก็เดินทางมาที่จวนหลังที่ซื้อไว้ที่ตรอกตะวันตก

“นางเล่า” เขาเอ่ยถามเสี่ยวหง เมื่อนางเดินมารับเขาที่หาประตูจวน

“คุณหนูรออยู่ในห้องเจ้าค่ะ นายท่านจะให้เตรียมน้ำเลยหรือไม่เจ้าคะ”

“อืม”

รุ่ยเผิงเดินเข้าไปในเรือน เขาเห็นแสงเทียนที่ถูกจุดไว้ภายในห้องแล้ว ก็เปิดประตูเข้าไป ก็พบว่ารั่วอินนางนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

เขาเปิดประตูเข้ามานางก็ยังไม่รู้สึกตัว รุ่ยเผิงพ่นลมออกทางจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ เขารับนางมาเป็นภรรยาลับ แต่นางไม่แม้แต่จะอยู่รอปรนนิบัติเขาสักนิด

เสี่ยวหงยกน้ำเข้ามาภายในห้องอย่างเบามือ เมื่อนางเห็นใบหน้าที่ดำคล้ำเต็มไปด้วยโทสะที่ยืนมองรั่วอินอยู่ก็รีบออกไปอย่างรวดเร็ว

เซียวรุ่ยเผิงถอดเสื้อผ้าแล้วเข้าไปล้างตัว ขนาดเขาทำเสียงดังเพียงนี้ นางยังไม่ตื่นขึ้นมา

“โจวรั่วอิน” เขาออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินมาร้องเรียกนาง

แต่ไม่ว่าจะเรียกกี่ครั้งนางก็ไม่ตื่น รุ่ยเผิงจึงได้เขย่าตัวเรียกนางแทน

“อืม” รั่วอินงัวเงียลุกขึ้นนั่ง นางขยี้ตาอย่างมึนงง

เมื่อรู้ว่าในตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ห้องนอนภายในจวนตระกูลโจว แล้วรีบดีดตัวขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็ว

“ใต้เท้า ท่านมาตั้งแต่เมื่อใดเจ้าคะ” นางก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด

“หึ ไม่รู้ว่าตระกูลโจวสอนคุณหนูเช่นเจ้าอย่างไร ถึงได้นอนรอข้าเช่นนี้” รั่วอินเม้มปากแน่น เมื่อได้ยินคำตำหนิของเขา

“ขออภัยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงเบาออกมา

รุ่ยเผิงปรายตามองนาง ก่อนจะโยนผ้าเช็ดผมที่ใช้เสร็จแล้วให้นางนำไปเก็บ

รั่วอินรับไว้ไม่ทัน จึงตกลงมาที่หัวของนาง แม้จะไม่พอใจ แต่ก็ไม่อาจแสดงท่าทางออกมาได้

เมื่อเห็นเขาขึ้นไปนอนบนเตียงแล้ว นางก็ทำสิ่งใดไม่ถูกไม่รู้จะต้องตามขึ้นไปหรืออย่างไร รั่วอินจึงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงแทน

“ไม่นอนรึ” รุ่ยเผิงเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์

“เจ้าค่ะ” นางขึ้นเตียง อย่างทำตัวไม่ถูก เพราะยังไม่เคยมีบุรุษมานอนข้างนางเช่นนี้

“ดับไฟเสีย” เขาเอ่ยเสียงเย็นออกมา จนรั่วอินอดสะท้านเพราะความหวาดกลัวไปไม่

นางดับไฟแล้วก้าวขึ้นเตียงอย่างเบามือเบาเท่าที่สุด รั่วอินนอนเว้นระยะห่างกับรุ่ยเผิง ทั้งยังนอนนิ่งไม่ขยับ

รุ่ยเผิงเมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของนางก็นึกอย่างจะกลั่นแกล้ง เขาพลิกตัวกลับมา ขึ้นคร่อมทับตัวนางไว้ รั่วอินเกือบจะส่งเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจออกมา

แต่ถูกรุ่ยเผิงจุมพิตปิดปากไว้เสียก่อน เขาขบริมฝีปากที่ปิดแน่นของนางเพื่อให้อ้าออก ก่อนจะส่งเรียวลิ้นเข้าไปหยอกล้อ ในตอนแรกที่คิดจะกลั่นแกล้งเท่านั้น แต่เมื่อถูกความหวานภายในปากของนางมอมเมา รุ่ยเผิงก็ไม่อาจหยุดการกระทำของเขาได้อีก