บทที่ 14

เจ้าหน้าที่ที่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องทั้งหมดถูกถอดออกจากตำแหน่ง พร้อมทั้งถูกส่งไปใช้แรงงานสามปีชาวเมืองต่างก้มลงคำนับไปทางเมืองหลวงเมื่อได้รับความยุติธรรมเช่นนี้ ผิดกับตระกูลตู้และเจ้าหน้าที่ที่ได้รับโทษ

ต่างล้มไปกองกับพื้น บางคนถึงขั้นหมดสติไป เสียงร้องคร่ำครวญดังไม่ทั่วเมืองกว่างหนาน มีทั้งผู้ที่ยินดีกับผู้ที่โชคร้าย

รุ่ยเผิงอยู่จัดการเรื่องทั้งหมดต่ออีกหลายวัน เพราะเขายังต้องรอคำสั่งแต่งตั้งท่านเจ้าเมืองคนใหม่ ทั้งเจ้าหน้าที่ในศาลที่ต้องปรับตำแหน่งด้วย

ผ่านมานับเดือนอาการของรั่วอินนางก็ดีขึ้น ยิ่งมีสาวใช้คนใหม่ที่ช่างหาเรื่องเล่าสนุกมาพูดให้นางได้มีเสียงหัวเราะ จิตใจของนางก็นับว่าเกือบจะกลับมาปกติแล้ว

“พรุ่งนี้ข้าพาเจ้าไปเที่ยวเล่นดีหรือไม่” รุ่ยเผิงฝั่งจมูกลงกับซอกคอของรั่วอินพร้อมทั้งเอ่ยถามอย่างเอาใจ

“จริงหรือเจ้าคะ” นับตั้งแต่ที่เกิดเรื่องรั่วอินนางก็ไม่ได้ออกจากห้องในโรงเตี๊ยมเลย เมื่อได้ยินเช่นนี้อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้

“ข้าเคยหลอกเจ้าหรือ” รั่วอินมองค้อนเขา

นางอยากจะพูดว่าท่านหลอกข้าอยู่ประจำ เมื่อคืนท่านก็เพิ่งหลอกข้าว่าเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่กว่ารุ่ยเผิงจะยอมให้รั่วอินนางนอนพัก ตัวเขาก็เสร็จสมไปถึงสามหน ส่วนนางนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะจำไม่ได้เสียแล้ว

รุ่ยเผิงกดจูบที่ขมับของรั่วอิน เมื่อเห็นสายตาที่มองค้อนเขาอย่างตำหนิ เขาหัวเราะในลำคออย่างเอ็นดู

รุ่งเช้ารุ่ยเผิงก็ทำตามที่เขาพูดกับนางไว้ เขาพารั่วอินไปจวนพักตากอากาศนอกเมืองที่เสี่ยวซีไปหามาให้

รั่วอินนางอดจะตกตะลึงกับภาพความงามตรงหน้าไม่ได้ จวนพักที่อยู่บนเขา ท่ามกลางต้นไม้และดอกไม้นานาชนิด กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้นางสูดดมอยู่นานอย่างพอใจ

“มีบ่อน้ำพุร้อนอยู่ด้านหลัง คืนนี้ข้าจะพาเจ้าไปแช่” รุ่ยเผิงกระซิบเสียงเบาบอกรั่วอิน แววตาที่มองนางมีลึกซึ้ง ทำให้รั่วอินต้องก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

รุ่ยเผิงพารั่วอินนางเดินเล่นไปทั่ว เมื่อเหนื่อยก็หยุดพักนั่งดื่มชากัน สาวใช้นำผ้าออกมาปูให้นายท่านทั้งสอง ทั้งยังถอยห่างออกไปอย่างรู้งาน

“เจ้าชอบที่นี่หรือไม่” รุ่ยเผิงเอ่ยถามหญิงสาวที่ตั้งแต่มาถึง รอยยิ้มยังไม่หายไปจากใบหน้างามของนางเลย

“ชอบเจ้าค่ะ” รั่วอินตอบอย่างที่ใจนางคิด

แต่นางนึกไม่ถึงว่ารุ่ยเผิงจะติดต่อซื้อจวนหลังนี้ไว้ เพื่อพานางมาพักผ่อน

ทั้งสองนั่งเล่นชมความงามจนเกือบถึงมื้อเย็นจึงได้กลับเข้าที่พัก รุ่ยเผิงพารั่วอินนางไปแช่น้ำพุร้อนอย่างที่เขาพูดไว้

บ่อน้ำพุร้อนที่เกิดขึ้นกลางธรรมชาติ มีเพียงฉากกั้นที่ล้อมไว้เพื่อให้พ้นสายตาของผู้อื่น ไอน้ำที่พวยพุ่งขึ้นมารางๆ ล้อมด้านปลูกดอกไม้ที่แข่งกันเบ่งบานราวกับอยู่ในสรวงสวรรค์

“ลงมาเร็วเข้า” รุ่ยเผิงยื่นมือส่งไปให้รั่วอิน เมื่อเห็นนางมัวแต่เหม่อมองความงามไม่ยอมลงมาในน้ำเสียที

รั่วอินได้ยินเช่นนั้นนางก็ถอดเสื้อตัวนอกออก เหลือเพียงเสื้อขาวด้านในเท่านั้น ขายาวที่ถูกดึงกระโปรงขึ้นก้าวลงในน้ำ ทำให้ลมหายใจของรุ่ยเผิงติดขัด

รุ่ยเผิงเลียริมฝีปากที่แห้งของเขา ก่อนจะดึงตัวนางเข้ามาในอ้อมแขนแกร่ง

“เจ้าช่างทำให้ข้าแทบเสียสติ อินอิน” เดี๋ยวนี้คำเรียกของเขาเรียกนางว่าอินอินจนติดปาก

รั่วอินมองไปรอบๆ อย่างเขินอาย ในยามนี้ทั้งคู่อยู่ในที่แจ้ง แล้วยังมีเสี่ยวซีกับสาวใช้อยู่ด้านนอก นางกลัวว่าพวกเขาจะเข้ามาพบเห็น

“ใต้เท้า” นางเอ่ยเรียกเขาอย่างขอร้อง นางไม่ชื่นชอบเอาเสียเลยเมื่อเข้าทำเช่นนี้ยามอยู่ในที่แจ้ง

แต่รุ่ยเผิงจะหยุดการกระทำของเขาได้อย่างไร รั่วอินนางช่างเย้ายวนแม้มีเสื้อผ้าปกปิด ยิ่งอยู่ในน้ำ เสื้อตัวบางที่แนบไปกับเนื้อตัวของนาง ยิ่งเผยให้เห็นทรวดทรงงดงามจนยากจะหักใจ

“อย่าห้ามข้าเลย อินอิน” เขาจะเสียการควบคุมตัวทุกครั้งยามที่อยู่กับนาง ต่อให้แม้อยากจะกอดนางเพื่อหลับนอนเท่านั้น ก็ไม่เคยทำได้จริงเสียที