บทที่ 13

รั่วอินนางไม่เคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้ ได้แต่แอบหมอบอยู่ใต้ผ้าห่ม เนื้อตัวสั่นเทา ไม่กล้าแม้แต่จะโผล่หน้าออกมาดูว่ารุ่ยเผิงจัดการกับบุรุษคนนั้นเช่นไร

“เจ้านำตัวไปขังไว้ที่ห้องด้านข้างก่อน แล้วเฝ้าเอาไว้ หากมันฟื้นขึ้นมาก่อนจะรุ่งเช้า ก็จัดการให้หมดสติไปอีกรอบเสีย”

รุ่ยเผิงไม่วางใจหากจะส่งตัวตู้เสียนให้คนของทางการในคืนนี้ และเขาต้องการจะสอบสวนด้วยตนเอง

แต่ในตอนนี้ไม่อาจทิ้งหญิงสาวที่ยังหวาดกลัวอย่างรั่วอินไว้เพียงลำพังได้ เสี่ยวซีลากตัวของตู้เสียนและบ่าวของเขาเข้าไปห้องด้านข้างที่รุ่ยเผิงเปิดไว้อีกห้องทันที

รุ่ยเผิงกำมือแน่น เขานึกเสียใจแล้วกับสิ่งที่ได้ทำลงไป เขาเดินเข้าไปหารั่วอินที่อยู่ใต้ผ้าห่มพร้อมทั้งดึงตัวนางมากอดไว้

รั่วอินยังหวาดกลัวเรื่องที่ตู้เสียนกระทำไว้กับนาง เมื่อถูกรุ่ยเผิงสัมผัสนางก็กรีดร้องออกมาอย่างเสียขวัญ ทั้งอย่างถอยหนีอย่างหนัก

“อินอิน ข้าเอง” เขาร้องเรียกนางเพื่อให้นางได้สติ

แต่เหมือนรั่วอินนางจะเสียขวัญเกินกว่าที่เขาจะคาดคิด เมื่อรุ่ยเผิงดึงผ้าห่มที่คลุมตัวนางออก ก็ได้เห็นใบหน้างามที่มีแต่คราบน้ำตาเต็มใบหน้า ทั้งเลือดที่ริมฝีปากสวยได้รูปไหลซึมออกมา เพราะนางกัดปากตนเองหลายรอย

เขาปวดใจจนตั้งกอดนางไว้แน่น ทั้งยังช่วยลูบแผ่นหลังเพื่อปลอบประโลมนาง เขาพร่ำเรียกชื่อนางไม่ขาดปาก เพื่อให้นางมีสติ

“อินอิน ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ” รุ่ยเผิงพูดประโยคเดิมซ้ำๆ จนคนในอ้อมแขนหยุดดิ้นรน

นางเงยหน้าขึ้นมองรุ่ยเผิง พร้อมทั้งเอ่ยเรียกเขาเสียงสั่น จนทำให้ใจของรุ่ยเผิงสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่

“ใต้เท้า” ดวงตาสวยคู่งามมีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

มือหนาของรุ่ยเผิงใช้ปลายนิ้วเช็ดออกให้นางอย่างทะนุถนอม

“จะไม่มีเรื่องเช่นนี้อีกแล้ว” เขากระซิบบอกนาง

ถึงแม้จะรู้ว่าตู้เสียนมิได้แตะต้องนางมากเท่าไร แต่การที่มือของตู้เสียนสัมผัสที่ผิวของนางเป็นเรื่องจริง เขาเห็นด้วยตาตนเอง

ตัวเขายังมีโทสะมากถึงเพียงนี้ที่ดึงนางเข้ามาอยู่ในแผนการ หากรั่วอินนางรู้คงได้เกลียดเขาจนไม่อาจยอมรับได้

“ข้าพาเจ้าไปอาบน้ำดีหรือไม่”

รั่วอินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง นางรังเกียจสัมผัสที่เขาทิ้งไว้ที่ผิวกายของนาง

รุ่ยเผิงออกไปเรียกเสี่ยวเอ้อให้ยกน้ำร้อนเข้ามาให้ แต่เขารอรับอยู่ที่หน้าประตู เพราะกลัวว่ารั่วอินที่เสียขวัญ เมื่อเห็นผู้อื่นเข้ามานางจะยิ่งหวาดกลัว

รุ่ยเผิงอุ้มรั่วอินลงไปนั่งในอ่างน้ำ ตัวเขาก็ลงไปอยู่กับนางในอ่างด้วย ทั้งยังช่วยขัดผิวของนางอย่างเบามือ เมื่อเห็นว่ารั่วอินนางขัดผิวจนเกิดรอยแดงที่น่าหวาดกลัว ตัวรุ่ยเผิงทนมองไม่ได้ จึงได้ขัดให้นางด้วยตนเอง

“อย่าได้ทำเช่นนี้ ข้าปวดใจยิ่งนัก” เขากระซิบบอกนางเสียงแหบพร่า

“ใต้เท้า ท่านปล่อยข้าไปดีหรือไม่ ข้า ข้ามีมลทินเสียแล้ว” ตัวของนางสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่

ตัวนางยังรังเกียจตนเองมากเพียงนี้ แล้วเขาที่เป็นบุรุษเข้ามาเห็นภาพที่เกิดขึ้นคงไม่อาจจะรับได้

“ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไป อินอิน” รุ่ยเผิงกอดนางจากด้านหลัง ทั้งยังดูดเม้มตามลำคอของรั่วอินที่ตู้เสียนทิ้งรอยไว้

แต่เพราะรั่วอินนางยังหวาดกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น รุ่ยเผิงจึงทำได้เพียงเท่านั้น เขาพานางขึ้นจากน้ำ ทั้งยังแต่งตัวให้อย่างใส่ใจ ก่อนจะดึงตัวนางเข้ามาในอ้อมกอด ตบแผ่นหลังของนางเบาๆ เพื่อให้นางหลับได้

รั่วอินตัวสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดของรุ่ยเผิงเกือบตลอดทั้งคืน ทั้งยังกอดรุ่ยเผิงไว้แน่น ด้วยกลัวว่าหากเขาลุกหายไป ตู้เสียนจะกลับมาอีกครั้ง เกือบฟ้าสว่างรั่วอินนางถึงได้หลับสนิท

รุ่ยเผิงเห็นว่านางหลับสนิทแล้ว จึงลุกขึ้นไปบอกให้เสี่ยวซีไปแจ้งเจ้าหน้าที่ให้มาที่โรงเตี๊ยม

เพียงไม่นานเมื่อเจ้าหน้าที่มาถึง เขาก็เปิดเผยตัวตนว่าเป็นรองตุลาการศาลต้าฉี ทั้งยังตามเจ้าหน้าที่ ที่มาคุมตัวของตู้เสียนไปที่ศาลกว่างหนาน เสี่ยวซีถูกทิ้งให้เฝ้าอยู่ที่หน้าห้องของรั่วอิน