บทที่สอง: งานใหม่ 1

บทที่สอง

งานใหม่

เขมมิกาลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานหลังจากทำงานมาเป็นระยะเวลานาน เจ้าของผมสั้นยืนค้ำเครื่องถ่ายเอกสารขณะที่ปากก็พูดคุยกับพนักงานในบริษัทไปด้วย

“เดี๋ยว outing ปีนี้เลื่อนไปก่อนนะ” เธอว่า ไม่ใช่เพราะไม่อยากให้พนักงานได้พักผ่อน แต่เป็นเพราะอยากจะควบคุมรายจ่ายของบริษัท ช่วงนี้กำไรของบริษัทค่อนข้างน้อย หากจัดงาน outing เกรงว่าจะมีผลกระทบต่อเม็ดเงิน

“บอสใจร้ายจังเลยค่ะ หนูก็อยากไปเที่ยวบ้าง อะไรบ้าง” พนักงานบ่นอุบก่อนจะหันไปอ่านเอกสารงาน

“ยังไม่สะดวกจะจัดช่วงนี้เท่าไหร่จ้ะ คุณท่านเองก็แก่แล้ว ฉันก็อยากมีเวลาว่างแวะไปดูแลท่านบ้าง” เขมมิกาพูดถึงประธานบริษัทคนก่อน คุณท่านเคยเป็นประธานบริษัทแห่งนี้ แต่วางมือไปเนื่องจากป่วยด้วยโรคชรา หญิงสาวจึงอาสารับหน้าที่ดูแลบริษัทต่อจากท่าน

เพราะงานนั้นยุ่งมากและภาระล้นมือ หล่อนถึงซื้อคอนโดใกล้กับที่ทำงานเพื่อให้เดินทางสะดวก จะได้ไปไหนมาไหนคล่องตัว

จากที่ไว้ผมยาวสลวยถึงกลางหลังก็มีความจำเป็นจะต้องตัดสั้นเพื่อความสบายตัว

เขมมิกาทราบว่าหลัง ๆ มานี้บริษัทไม่ค่อยมีกำไร อาจเป็นเพราะเปลี่ยนมือ หล่อนเป็นหลานนอกไส้ที่จับพลัดจับผลูได้ดูแลบริษัทต่อเพราะความรักใคร่เอ็นดู จึงไม่แปลกที่จะไม่รู้เรื่องภายใน ต้องหมั่นศึกษาหาความรู้อยู่เสมอ ๆ

พี่สาวคิดถึงคนเป็นน้องที่ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นอย่างไร สำหรับเวนิสตา เงินที่เธอทิ้งไว้ให้ก็แค่ไม่กี่พันเท่านั้น แม้จะรู้ว่ายัยตัวดีไม่ค่อยแต่งตัวและไม่มีสังคมหรูให้เข้า แต่เธอก็ยังกลัวค่าใช้จ่ายของน้องสาวจะไม่พอ

หล่อนทำงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด คิดอยู่ว่าควรจะโอนเงินไปให้อีกดีหรือไม่ แต่เพราะติดประชุมยาวตลอดทั้งวันเลยไม่ได้ถามไถ่อะไร มีเพียงความห่วงใยลอยไปกับสายลม

ศิขรินแวะมาหาที่บริษัทและเล่าว่าไปเจอน้องสาวของเธอมา เขายังมีน้ำใจหยิบยื่นเงินให้อีกคนอีกด้วย พอ

เขมมิกาได้ฟังก็รู้สึกยินดี

คู่หมั้นของหล่อนช่างสมบูรณ์แบบ ใจบุญสุนทาน พร้อมจะดูแลน้องสาวของเธอ เท่านั้นไม่พอ ในช่วงที่เธอกำลังลำบาก เขายังยินดีจะเป็นพันธมิตรของบริษัท รวมถึงสอนให้เธอเป็นประธานฯ ที่เพียบพร้อม

ศิขรินเหมือนบ่อทองคำ...ใครไม่คว้าไว้ก็โง่เต็มที

คิดถึงตรงนี้ เขมมิกาก็เผลอจิกเล็บเข้ากับมือ

เธอถ่ายเอกสารจนเสร็จ ขณะที่กำลังจะเข้าไปในห้องนั้น เลขาก็ปรากฏตัวขึ้น

“คุณเขมขา คู่ค้าต้องการพบคุณศิขรินค่ะ” เลขาฯ บอกก่อนจะโค้งหัวให้

“คู่ค้ารายไหนจ๊ะ”

“คุณเอกวัฒน์ค่ะ..เขาบอกว่าสนใจตลาดหนังสือ ให้นุ่มติดต่อคุณศิขรินให้เลยไหมคะ” เลขาฯ ถาม เขมมิกาชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบ

“ติดต่อเลยจ้ะ เอ้อ.. ให้คุณศิมาหาพี่หลังประชุมหน่อย อยากคุยเรื่องโรงพิมพ์แห่งใหม่ที่จะสร้างด้วยน่ะ” หญิงสาวบอก เลขาฯ พยักหน้ารับแล้วเดินหายลับไป

ประธานฯ สาวพาตัวเองเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงด้วยความเหน็ดเหนื่อย

กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ใช้เวลายาวนานเสียเหลือเกิน ลำพังเธอคนเดียวคงทำทุกอย่างไม่ไหวหากไม่ได้น้องสาวช่วย เขมมิกานั้นอยากได้ทรัพย์สินของบ้านเหมันตาธรจึงลงทุนทำทุกอย่างเพื่อให้ตนเองสบายในภายหน้า

ทำแม้กระทั่งหน้าที่ที่คนอื่นไม่อยากทำ คุณท่านเห็นว่าเธอเป็นคนซื่อสัตย์จึงรับมาเลี้ยง ด้วยเพราะไม่มีทายาทกับคุณนายนอกจากหลานที่ไปเรียนที่เมืองนอก เขมมิกาจึงเป็นหลานในอุปการะที่ทั้งสองแทบจะเรียกว่าลูก

เวนิสตาพลอยได้อานิสงส์กลายเป็นลูกคนที่สองของบ้าน หล่อนเคยเป็นมือเป็นเท้ารวมถึงสมองให้กับพี่สาว อะไรที่ทำแล้วพี่สาวจะได้ดี หล่อนยินดีทำทุกอย่าง เสนอพี่สาวให้เป็นประธานก็ทำ เสนอคู่หมั้นให้พี่สาวก็ทำ

ตอนนี้เธอไม่อยากให้เวนิสตาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับกิจการภายใน เนื่องจากกลัวว่าน้องสาวจะตกที่นั่งลำบากหากมีอะไรผิดพลาด

เกมธุรกิจกระดานนี้อันตรายเกินไป

ใบหน้างามราวกับนางพญาหลับตาลง ศีรษะเอนพิงพนัก มือเรียวกุมเข้าหากันประสานไว้บนตัก ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่เธอพักสายตา รู้แค่ว่าอยากให้เวลาเดินไปอย่างเชื่องช้ากว่านี้

เอกวัฒน์กับศิขรินมีประชุมช่วงบ่าย เขมมิกาไม่มีตารางตอนบ่ายที่ต้องทำ เธอจะคุยเรื่องโรงพิมพ์ก็ศิขรินอีกทีก็ตอนเย็น หญิงสาวลืมตาขึ้น ผุดลุกจากโต๊ะทำงานตรงไปเปิดมู่ลี่

บรรยากาศของกรุงเทพมหานครภายใต้ตึกใหญ่ ภาพผู้คนขวักไขว่ทำให้อะดรีนาลีนสูบฉีด

โลกนี้แก่งแย่งชิงดี ชิงเด่น ทุกคนไว้ใจไม่ได้

ตระกูลเหมันตาธรก็เริ่มเสื่อมอำนาจ อ่อนแอลงไปทุกที เขมมิกาไม่อยากฝากอนาคตไว้กับน้องสาว แม้จะรู้ว่ายัยตัวแสบก็มีเล่ห์เหลี่ยม พอจะสู้คนได้ แต่เธอไม่อยากให้มือของครอบครัวสกปรก

หญิงสาวคิดอะไรไปเรื่อย มองท้องฟ้า มองดูถนนหนทาง มองดูความเป็นไปของเบื้องล่าง

ในระหว่างที่กำลังคิดอะไรอยู่นั้น จู่ ๆ เลขาฯ ก็โผล่หน้าเข้ามา

“คุณศิขรินอยากให้ชะลอเรื่องสร้างโรงพิมพ์ไปก่อนค่ะ แล้วก็...บอกว่ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับคุณเขม ให้นัดไปเจอกันที่ร้านอาหาร Fine Dining ร้านเดิม”

หญิงสาวขมวดคิ้วก่อนตอบกลับ “ได้สิ”

ศิขรินมีเรื่องอะไรของเขากันนะ...