บทที่สอง: งานใหม่ 2

ช่วงเย็น ที่ร้านอาหาร Fine Dining

ร้านหรูภายในซอยที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ เขมมิกากระชับส้นสูงเดินขึ้นไปยังชั้นสองที่จองไว้ ศิขรินรออยู่ก่อนแล้ว เขาทักทายเธออย่างเป็นกันเองก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“สั่งอะไรหรือยังคะศิ”

“ผมยังไม่หิว คุณสั่งก่อนเลย” ชายหนุ่มบอกตามตรง จัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

“งั้นเขมขอสั่งพาสต้ากับไวน์ขาวค่ะ ขอซุปข้าวโพดด้วย” หญิงสาวบอก พนักงานเสิร์ฟมารับออเดอร์ก่อนจะเดินจากไป

เมื่อเห็นว่าอยู่กันสองต่อสองแล้ว ศิขรินจึงเอ่ยขึ้น “ผมอยากให้ชะลอการสร้างโรงพิมพ์ไปก่อน คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

“จริง ๆ แล้วเขมอยากให้โรงพิมพ์สร้างเสร็จภายในไตรมาสนี้ค่ะ แต่ถ้าศิบอกว่ายังไม่คิดที่จะสร้าง เขมก็ไม่ขัดใจ”

ศิขรินจิบน้ำก่อนน้ำเสียงนุ่มทุ้มจะออกจากปาก “ความจริงแล้ว ผมก็อยากสร้างโรงพิมพ์ของเราให้เสร็จทันภายในไตรมาสนี้ แต่พอดีว่าคุณเอกวัฒน์เขามีโปรเจ็กต์ใหม่มานำเสนอ ผมเลยต้องเลื่อนอนุมัติการสร้างแล้วโยกงบประมาณมาใช้ในโปรเจ็กต์นี้ก่อน”

เขมมิกาได้ฟังแล้วอยากจะหัวเราะ เขารวยจะตาย เรื่องพวกนี้แบ่งกันบริหารยังไม่ได้ทำให้เงินสึกหรอกสักแดง นี่อะไร ชายหนุ่มทำเหมือนกับว่างบมีจำกัดจนต้องโยกเสียอย่างนั้น

“เขมไม่ได้ว่าอะไรใช่ไหม”

“ถ้าคุณเอกวัฒน์มีโปรเจ็กต์ใหม่ ยังไงศิก็ยินดีค่ะ”

“ผมนึกว่าเขมจะว่าเสียอีก” ศิขรินดักคอ คนฟังหัวเราะแห้ง ๆ ทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง

“แล้วนี่ที่นัดเขมมาเพราะมีธุระสำคัญ ธุระที่ว่านี่คืออะไรหรือคะ หรือเป็นเรื่องคุณเอกวัฒน์”

คนตัวสูงประสานมือเข้าหากันก่อนพูด “พอดีว่าผมสนใจให้เวนิสตาน้องสาวคุณมาทำงานด้วยน่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขมมิกาเลือนหายไปทันที หล่อนอุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อให้มั่นใจว่าน้องสาวจะไม่เข้ามายุ่งกับงานบริษัทแล้ว นี่อะไร...

“เขมไม่อยากให้ยัยเวทำงานบริษัทน่ะค่ะ” เธอพูดออกมาตามตรง

“ทำไมล่ะ ผมเห็นเวนิสตาเขาเรียนเก่ง จบจากคณะบริหารชื่อดัง มหาวิทยาลัยดัง กิจกรรมก็ดี ทำไมถึงไม่อยากให้เขาทำงานบริษัท” ศิขรินถาม ใบหน้าของเขาฉายแววฉงน

“จริงอยู่ที่ยัยเวเรียนเก่ง..แต่ว่าเขมอยากให้น้องอยู่ดูแลคุณท่านที่บ้านน่ะค่ะ”

“เหรอ...ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เสียดายนะ เห็นโปรไฟล์เขาดี อยากได้มาทำงานให้กับบริษัทลูก”

“บริษัทลูก? บริษัทลูกไหนคะ” เขมมิกาทัก

“ก็เรื่องที่คุณเอกวัฒน์เขาอยากทำบริษัทลูก ผมมีความคิดเห็นว่าเราควรขยายบริษัทเลยจะต้องโยกงบประมาณก่อนน่ะ”

เหมือนสายฟ้าผ่าลงกลางใจของเขมมิกา หล่อนชะงักไปด้วยไม่คิดว่าคู่หมั้นคิดจะเปิดบริษัทเพิ่ม

“เสียดายที่เวนิสตาไม่ได้มาทำงานกับผม กะว่าจะเพิ่มเงินเดือนให้มากหน่อยแล้วก็มีสวัสดิการและสิทธิประโยชน์ให้เยอะ ๆ น่ะ” เขาเปรยอย่างเศร้าใจ เขมมิกาถึงกับต้องเรียงลำดับความคิดใหม่ทันที

ถ้ามีสวัสดิการ เงินเดือนรวมถึงผลประโยชน์ดี

อย่างนั้นไม่เที่ยวเอาน้องสาวไปฝากไม่ดีกว่าหรือ...จะได้คอยสืบข่าวภายในมาให้หล่อนด้วย

“จริง ๆ มาลองคิดดูแล้ว เขมสามารถให้ยัยเวไปทำงานกับคุณศิได้ค่ะ แต่ต้องเป็นตำแหน่งที่ไม่เสี่ยงมาก” เธอกลับลำกลางคัน

ตอนแรกกะจะไม่ให้น้องสาวไปทำงานบริษัทแล้ว แต่ถ้าข้อเสนอเป็นแบบนี้ สู้เอาน้องสาวใส่พานถวายให้อีกฝ่ายคงจะดีเสียกว่า

“จริงหรือ ถ้าเขมว่าแบบนั้นก็ให้เวนิสตามาทำงานพรุ่งนี้เลยก็ได้นะ”

“ค่ะ...เดี๋ยวจะบอกน้องให้”

พออีกฝ่ายรับคำ นัยน์ตาศิขรินก็ทอประกายมากขึ้น