ตอนที่ 1-3

ก่อนก้มลงสลับกันดูดดึงอกอวบทีละข้างอย่างไม่ให้น้อยหน้า ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ดอมดมจนพอใจก็ขบเม้มเบาๆ ที่ฐานก่อนจะผละไปที่หน้าท้องแบนราบ แวะทักทายที่แอ่งสะดือ แต่คนที่นอนแผ่หลาให้เขาดมดอมเสียวสะท้านพยายามสะกดกลั้นเสียงไม่ให้เขาจับความรู้สึกได้

เขาส่งปลายลิ้นไปและเล็มความสาวสดใหม่จนร่างบางสะดุ้งไหวเหมือนว่าวที่ถูกลมพัดแรงๆ เสียงครางหวานเผลอหลุดลอดออกมาตอนนี้ทำให้เมฆารู้ว่าเขามาถูกทางและทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้สวย

ถ้าหากเขาจะส่งความแข็งขึงใหญ่โตเข้าไปอีกตอนนี้ คนตัวเล็กก็น่าจะพร้อมรับ ด้วยสังเกตเห็นน้ำหวานสีใสที่แสดงออกถึงความพร้อมเคลือบกลีบดอกไม้นั้น ไวเท่าความคิด คนที่อยากจะฝากฝังส่วนหนึ่งของร่างกายตัวเองเข้าไปที่คนตัวบางก็ค่อยๆ กระเถิบตัวไปที่ท่อนขาเรียวกลมกลึง

“ลัยลา”

ดวงตาคู่คมทอประกายวาบด้วยความปรารถนาดิบเถื่อน แต่สร้างความตระหนกให้กับคนตัวบางที่นอนหอบหายใจแผ่วเบาที่เตียง

“ฉันเห็นเธอเป็นลัยลา จำเอาไว้ เธอไม่ใช่ตัวแทนใคร”

ยิ่งลัยลาเห็นดวงตาคู่คมมองเธอด้วยความปรารถนามากเท่าใด เธอก็ยิ่งหวาดระแวง กลัวเจ้าสิ่งนั้นที่รอคอยจะเข้าไปในกายเธอ ลัยลากลืนน้ำลายอึกใหญ่ หนีบเรียวขาเข้าหากันแม้จะทำได้ยาก เพราะคนตัวโตนั่งคร่อมขวางไว้แล้วจ้องเธอเขม็งทั้งสายตาและความดุดันของเขา

“ทำไมทำเหมือนจะร้องไห้ ทั้งที่เธอก็อยากไม่ใช่หรือ ร่างกายมันซื่อตรง ไม่เหมือนปากคนที่พูดโกหกความรู้สึกได้”

“อยากไปให้พ้นจากตรงนี้มากกว่า”

“ได้ไปแน่ แต่รอฉันทำเสร็จก่อน”

ลัยลาหน้าแดงด้วยความอับอาย ทำไมเขาช่างพูดเรื่องน่าอายได้แบบคล่องปากแบบนี้ อายุหมอเมฆาเข้าเลขสี่ ถึงใบหน้าจะดูไม่เกินชายหนุ่มวัยสามสิบห้า เขาคงจะผ่านสังเวียนมาจนโชกโชนแล้วละสิ ตอนนี้เธอเป็นลำดับที่เท่าไรของเขากันนะ ภรรยาคนที่ร้อยกว่าละมั้ง ลัยลานึกแล้วก็อดโมโหไม่ได้ พร้อมทั้งไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะรู้สึกเช่นนี้ทำไม

ร่างบางพยายามดิ้นรนหนีอีกครั้ง แต่ก็ถูกมือหนาจับยึดข้อเท้าไว้ “จะดิ้นทำไม ดิ้นพอเป็นพิธีก็พอ ไหนๆ เธอก็ตั้งใจจะมาเป็นภรรยาฉันแล้ว ไม่ต้องแอ็กติงมาก รู้นะว่าเธอก็อยากเหมือนกัน”

ลัยลาเกลียดตัวเองที่คำพูดของเขามันถูก ร่างกายมันต้องการเขา แต่หัวใจเธอไม่ต้องการ เธออยากร่วมรักกับคนที่รักเธอ แม้จะรู้ว่าการเป็นสามีภรรยากันหนีเรื่องพรรค์นี้ไม่พ้น แต่คืนนี้เธอไม่พร้อม แต่ถูกเขากดข้อเท้าแบบนี้ มือหนาปานคีบเหล็กของหมอเมฆาทำให้หมดทางต่อสู้ เขายิ้มหล่อเหลาละลายใจอีกครั้งก่อนจะดำเนินเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด

“อย่าเกร็งนะ ปล่อยตัวตามสบาย แล้วมันจะไม่เจ็บ”

“ไม่เอานะ ฉันกลัว ของคุณน่ากลัวมากรู้ไหม”

“อย่ากลัวสิ สร้างความรู้สึกให้ชินเข้าไว้ เพราะเธอจะได้เจอเรื่องแบบนี้บ่อยๆ ฉันบอกแล้วว่าจะค่อยๆ ทำ ถ้าเธอทำตัวน่ารัก ฉันจะออมแรงเบาๆ แล้วมันจะทำให้เราสองคนมีความสุขมาก เชื่อฉันสิ” เขาบอกแล้วก้มลงจูบปิดปากคนช่างกลัวอีกครั้ง

เขาไล่ปลายลิ้นไปตามริมฝีปากอิ่มแล้วประกบปิดดูดดึง สร้างแรงกระเพื่อมในอกของคนที่หวามหวิวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เขาจูบเบาๆ แล้วผละออก เปลี่ยนเป็นจ้องตากับเธอ

ในระยะประชิดที่ตัวเขาลอยคร่อมอยู่ทำให้หญิงสาวเห็นว่าดวงตาของเขาช่างน่าหลงใหล ลัยลาเบี่ยงหน้าหนีแต่ถูกประคองหน้ากลับมาให้รับจูบดูดดื่ม สัมผัสจากปากร้อนชื้นทำให้ลัยลามึนงง ยอมเปิดปากแลกจูบกับเขาอย่างงกๆ เงิ่นๆ แต่นั่นทำให้คนคุมเกมรักตั้งแต่แรกครางฮือด้วยความพอใจ

“ดีมาก ต่อไป เธอก็จูบตอบฉันบ้าง ไหนลองซิ”

ลัยลาดื้อไม่ทำ เขาจึงเล่นไม้เด็ด ก้มลงไปกระซิบแหบพร่าข้างหูเล็ก

“ถ้าเธอไม่ฟังที่ฉันสอน ไม่จูบตอบฉัน งั้นฉันจะจูบเธอเอง แต่ฉันอยากเปลี่ยนที่จูบ เธอน่าจะรู้ดีนะว่าที่ต่อไป ฉันจะจูบตรงไหน”

ดวงตาดิบเถื่อนนั้นมองต่ำลงไปอย่างจาบจ้วง แม้ว่าลัยลาจะใช้ขาเบียดเอาไว้ แต่ก็ไม่พ้นสายตาของเขาอยู่ดี

“หยาบคาย” น้ำเสียงหวานต่อว่าเขาอย่างขุ่นเคือง

“ตรงไหน ไม่เห็นจะหยาบ ริมฝีปากไม่ใช่ที่เดียวที่น่าจูบ ถ้าตรงไหนหอมสะอาด ฉันก็จูบได้ทั้งนั้น แต่ถ้าเธออายก็รีบทำตามที่ฉันสั่ง” คนคุมเกมบนเตียงออกคำสั่งกับสาวน้อยที่บิดาสั่งให้เขารับผิดชอบมอบตำแหน่งลูกสะใภ้คนโปรดของท่านให้กับเธอ

ลัยลารู้ว่าบนที่แคบมีพื้นที่ให้คนสองคนดิ้นหนีกันได้ไม่เท่าไหร่ การยอมอ่อนลงน่าจะดีกว่า สิ่งที่เธอทำคือยื่นจมูกชนแก้มเขา

“เอาใหม่ ไม่ใช่แบบนี้ จูบ ไม่ใช่ให้เอาจมูกชนแก้ม”

ลัยลาเห็นสีหน้าเขาดุขึงขึ้น เธอรู้ว่าพลังความโกรธของเขาอาจจะทำให้เธอแทบแหลกคามือเหมือนตอนครั้งแรก เจ้าของใบหน้าสวยหลับตาพริ้มแล้วยื่นริมฝีปากไปประกบริมฝีปากกับเขา ยิ่งเธอพยายามจูบตามเขาสั่ง ท่าทางอ่อนหัดนั้นทำให้เขาคลั่งมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เมฆาไม่รอช้า เขาจูบไล่ลงไปตามร่องอกอวบ ไล่ไปที่หน้าท้องแบนราบแล้วไปหยุดที่ทุ่งดอกไม้งาม เขาจูบอย่างไม่นึกรังเกียจ แต่เห็นเธอดิ้นจนต้องใช้ลำแขนกำยำคล้องรัดขาเรียวเอาไว้เพื่อล็อกพิกัดโดยไม่สนใจว่าลัยลาจะกระดากอายกับการกระทำของเขาแค่ไหน

“อย่าค่ะ”