ตอนที่ 3

บริษัท

เวลา 18 : 00 น.

ติ้ง~

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารสูงท่วมหัว ชายหนุ่มเหลือบตามองหน้าจอเพียงแวบเดียว ก่อนจัถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายแล้วกลับไปสนใจเอกสารตรงหน้าเหมือนไม่เคยเห็นข้อความนั้นมาก่อน หน้าจอโทรศัพท์ยังคงสว่างโชว์ข้อความจากภรรยาในนาม

ลิน :

'เย็นนี้พี่เหนือกลับมาทานข้าวไหมคะ'

นิ้วเรียวยาวของเขาเลื่อนปิดหน้าจอโดยไม่แม้แต่จะพิมพ์ตอบสั้นๆ ความเย็นชาของเขาถูกกลืนหายไปในเสียงพลิกกระดาษและเสียงเคาะแป้นพิมพ์

ด้านลิน

คอนโดเรือนหอ

เวลา 18:05 น.

หญิงสาวถือโทรศัพท์ไว้ในมือ มองหน้าจอที่ยังไร้การตอบกลับ แสงไฟในห้องครัวส่องกระทบโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเรียงอย่างเรียบร้อย อาหารร้อนๆ หลายอย่างวางรอเจ้าของบ้านอีกคนที่อาจจะไม่กลับมา

“คงประชุมอยู่ล่ะมั้ง…” หญิงสาวพยายามฝืนยิ้ม ทั้งที่ความเงียบกำลังกัดกินหัวใจ เธอปลอบตัวเองเบาๆ ก่อนจะยกตะหลิวตักแกงใส่ถ้วยเพิ่มเหมือนจะให้โต๊ะอาหารดูเต็มขึ้น เผื่อว่าเขากลับมาแล้วจะเห็นความตั้งใจของเธอสักครั้ง

เวลาผ่านไปหลายนาที…โทรศัพท์ยังคงเงียบงัน ไม่มีข้อความตอบกลับ ไม่มีสายเรียกเข้า มีเพียงเสียงนาฬิกาที่ดังเป็นจังหวะคอยตอกย้ำความว่างเปล่าในหัวใจของเธอ

ทันใดนั้น เสียงเปิดประตูดังขึ้น

แกร๊ก~

“พี่เหนือกลับมาแล้ว…” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาเป็นประกาย หัวใจเต้นแรงด้วยความดีใจ เธอรีบลุกขึ้นยืนรอรับเขาที่หน้าประตู ร่างสูงของพี่เหนือก้าวเข้ามา เขายังสวมสูทจากที่ทำงาน แต่ไม่ได้มีท่าทีเหนื่อยล้าเหมือนคนอยากพักผ่อน กลับดูรีบร้อน

“พี่เหนือ…ลินทำกับข้าวไว้ด้วยนะคะ” เสียงเธออ่อนโยน เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ฉันแวะมาเอาของ แล้วก็จะอาบน้ำเปลี่ยนชุดนิดหน่อย” เขาไม่ได้มองโต๊ะอาหารด้วยซ้ำ รอยยิ้มบนใบหน้าลินแข็งค้างไปทันที

"พี่จะไปไหนเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามสามีด้วยความสงสัยดึกแล้วเขาจะไปไหนอีก

“ฉันต้องรายงานเธอทุกเรื่องเลยเหรอ” เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาพลางถอดสูทวางบนโซฟา แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอนของตนทันที

"...." หญิงสาวยืนนิ่งอยู่กับที่ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน หัวใจที่เพิ่งพองโตกลับถูกบีบจนเจ็บแน่น เธอฝืนยิ้มบาง ทั้งที่ดวงตาสั่นระริก

ไม่นานนัก เขาก็ออกมาพร้อมชุดใหม่ที่ดูเรียบร้อยกว่าเดิมและเธอเห็นกล่องขนาดเล็กที่เธอเพิ่งเจอเมื่อเช้า 'ใช่จริงๆด้วยมันไม่ใช่ของเธอ'

ชายหนุ่มเดินผ่านหน้าภรรยาไปเหมือนเธอไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มจนประตูปิดลงด้วยสายเศร้าหมอง

ปัง~

เสียงประตูปิดลงทิ้งไว้เพียงความเงียบก้องกังวานในคอนโดที่ควรจะเป็นเรือนหอ หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากไว้สะกดกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดรอดออกมา เธอมองโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงามอีกครั้ง ก่อนร่างเล็กจะทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ น้ำตาไหลรินโดยไม่อาจหยุดได้

ร้านอาหารหรู

เวลา 20:30 น.

แสงไฟสลัวสาดลงบนโต๊ะหินอ่อนสีขาว กลิ่นหอมของอาหารชั้นเลิศลอยอบอวลในอากาศ ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่ไม่มีแสงแห่งความอบอุ่น

“สวัสดีค่ะ พี่เหนือ” เสียงหวานของปริมดังขึ้นเมื่อเธอยืนรออยู่ที่โต๊ะอาหาร หญิงสาวแต่งตัวเรียบหรู แต่ดึงดูดสายตาอย่างเหลือเชื่อ

“ช้าไปหน่อยไหม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบคม แต่ดวงตาเต็มไปด้วยประกายพิเศษที่ไม่เคยมีให้ภรรยาเห็น

"ปริมก็เพิ่งมาถึงค่ะ" ปริมยิ้มบาง ๆ ก่อนนั่งลงตรงข้ามเขา ชายหนุ่มสั่งอาหารด้วยท่าทีมั่นใจ ไม่รีบร้อนแม้เวลาจะค่ำ เขาชมเชยเมนูที่ปริมเลือกด้วยรอยยิ้มสั้น ๆ ราวกับสนใจแต่เธอเพียงคนเดียว

ระหว่างนั้น มือของเขาแตะกับมือปริมโดยบังเอิญ รอยยิ้มของเธอสั่นไหว แต่เขากลับมองเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยนเป็นพิเศษ ทำให้บรรยากาศรอบโต๊ะอบอุ่นแตกต่างจากความเงียบเย็นในบ้านลินอย่างชัดเจน

“วันนี้เหนื่อยไหมคะ” ปริมถามเสียงนุ่ม พยายามสร้างบทสนทนาที่เต็มไปด้วยความใกล้ชิด

“งานเยอะเหมือนเดิม” เขาตอบสั้น ๆ แต่เวลาพูดกับปริม น้ำเสียงของเขามีความละมุนละไมมากกว่าที่เคย

แสงเทียนส่องบนโต๊ะ สร้างเงาสะท้อนของสองร่างที่นั่งใกล้กัน ชายหนุ่มยื่นแก้วไวน์ให้ปริม และมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้หัวใจหญิงสาวเต้นแรง

อาหารคอร์สแรกถูกเสิร์ฟบนจานอย่างสวยงาม เขาใช้ส้อมตักอาหารมาลองชิม ริมฝีปากกว้างยกยิ้มเล็ก ๆ ขณะที่สายตาไม่เคยละจากปริม

“อร่อยไหมคะ” เธอถามด้วยความตื่นเต้นและเกรงใจ

“อร่อย…มาก” เขาพูดเสียงเบา ราวกับกำลังกระซิบกับเธอเพียงคนเดียว แล้วเอื้อมมือมาจับมือเธออีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แค่สัมผัสบังเอิญ แต่เป็นสัมผัสที่ตั้งใจ

ปริมหน้าแดงขึ้นอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ ช่วงเวลานี้เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เธอหัวเราะเบา ๆ พยายามกลั้นใจไม่ให้ใจเต้นแรงเกินไป

“ปริมดีใจที่พี่เหนือมาทานข้าวด้วยกัน” เธอกระซิบ

“ปกติเราก็ทานข้าวด้วยกันบ้อยๆ...แต่วันนี้พิเศษกว่าวันอื่นๆ” ชายหนุ่มเอียงหน้ามองเธออย่างสนใจ รอยยิ้มของเขามีความหมายลึกซึ้งกว่าคำพูดใด ๆ

ระหว่างที่อาหารคอร์สหลักถูกเสิร์ฟ เขาโน้มตัวเข้าหาเล็กน้อย ราวกับอยากให้ปริมได้ยินเสียงหายใจใกล้ ๆ เธอหัวใจเต้นแรงเกินบรรยาย ในขณะที่เขาเล่าเรื่องงาน เรื่องชีวิตประจำวันที่ไม่น่าเบื่อกับเธอ

“ปริมชอบเวลาที่เราได้มานั่งด้วยกันแบบนี้” ปริมเอ่ย พลางวางมือบนมือเขา

“พี่ก็เหมือนกัน” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น

"พี่มีของจะให้ครับ" ชายหนุ่มหยิบกล่องสี่เหลี่ยมออกมาจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้กับเธอ

"อะไรเหรอคะ" ปริมหยิบขึ้นมาก่อนจะเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยความส่งสัย

"เปิดดูสิครับ" ปริมเปิดฝาออกก็พบกับกำไลเพชรที่เปล่งปนะกายอย่างงดงาม

"สวยจังเลยค่ะ" ปริมหยิบกำไลเพชรออกจากกล่องก่อนจะสวมใส่ทันที

"ชอบมั้ยครับ...พี่ตั้งใจเลือกให้เลยน้า" ปริมที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มไม่หุบ

"ชอบมากเลยค่ะ...ขอบคุณนะคะ" ชายหนุ่มยิ้มออกเมื่อเห็นว่าคนรักของตนชอบกำไลที่เขาเลือกให้

ขณะที่ทั้งสองหัวเราะและสนทนาอย่างเป็นธรรมชาติของทั้งคู่ที่กำลังมีความสุขนั้นไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีผู้หญิงอีกคนกำลังกำลังร้องไห้อยู่คนเดียวภายในเรือนหอที่เงียบงัน

"เมื่อไหร่พี่จะหันมามองลินบ้าง" หญิงสาวนั่งมองภาพถ่ายแต่งงานของเธอและเขาที่มีรูปคู่เพียงรูปเดียว ขณะที่น้ำตาไหลริน ความเงียบในห้องเหมือนก้อนน้ำแข็งกดทับหัวใจของเธอ ในขณะที่เขากำลังหัวเราะและสนุกสนานกับใครอีกคน ความเงียบในห้องเหมือนก้อนน้ำแข็งกดทับหัวใจของเธอ