ตอนที4 มวยถูกคู่

หลังจากที่รับฟังคำสั่งของแม่จบผมก็ลุกขึ้นยืนตามความสูงของผมหันหน้าไปมองมารดาพร้อมเอ่ยวาจาที่แสนกวน..."มีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมครับมาดามนานะ"?

ฉันหันมามองแบบค้อนให้ไอ้ตัวดีของฉัน "อยากมีแต่ไม่อยากพูด"?

ผมเลิกคิ้วสูงพร้อมยกยิ้มให้ตามสไตล์ของผม "ไปนอนแล้วนะครับ?ห้ามรบกวน ‼️

เชิญเถอะค่ะพ่อคุ๊ณๆแต่..⁉️" ก็ต้องแต่แล้วละเหมือนจะคิดได้ว่าห้องของภากรฉันยกให้ลูกสาวคนโปรดไปแล้ว

ผมที่กำลังจะเดินออกจากห้องเย็น (ห้องทำงานของแม่)พอได้ยินคำว่าแต่..รู้ถึงความหายนะมาเยือน "แต่อะไรคร๊าบมาดาม‼️

"แม่พึ่งคิดได้ว่าห้องเก่าแก แม่ยกให้น้องแล้ว

จี๊ดเลยครับงานนี้ "แม่!! ทำงี้ได้ไงผมลูกชายแม่นะครับ

"นามิก็ลูกสาวฉัน เผื่อลืม!!?

"แม่!!!..."คือผมไปต่อไม่ถูกเลยงานนี้ ทำไงได้บ้างว่ะนี้

"เรียกแล้วเงียบคือ ฉันรู้ฉันเป็นแม่แก ฉันยังไม่แก่ฉันจำได้ว่ามีลูกชายชื่อภากรย่ะ?

ผมได้แค่ถอนหายใจ "แล้วผมจะอยู่ไหนได้หล่ะห้องโดนแมวขโมยไปแล้ว" พร้อมเหล่ตามองร่างบาง

"พูดดีๆนะภากร น้องไม่ได้ขโมยแม่ยกให้น้องเอง

❌"ผมลูกชายคนเดียวของแม่นะครับ"❌ ฉันอยากเอาค้อนทุกกระบาลไอ้ลูกบ้านี้จริงย้ำคิดย้ำทำจริงๆ "วดีก็ลูกสาวแม่ค่ะ?

ผมเบื่อที่จะโต้ตอบแล้วก็เลยถอนลมหายใจ ?" แล้วจะให้ผมพักที่ไหน

"ห้องไหนว่างก็เข้าห้องนั้นเลย"ผมยืนนิ่งคิดถึงภาพแปลนบ้านฝุดขึ้นในสมองของผมก็เหลือแค่ห้องเก็บของและห้องใต้บันไดแล้วก็ ห้องเล็กไปถัดอยู่ข้างๆห้องเก่าของผม ผมเหนื่อยจะต่อกร..

"ผมขอคนทำความสะอาดด้วยครับ" ในเมื่อลูกชายฉันยอมถอยฉันก็ไม่ใช่คนใจไม้ใส้ระกำหรอกว่าม่ะ..

"เดี่ยวแม่ตามคนงานให้" พร้อมกับลุกขึ้นยืนเดินไปที่ประตูหน้าหมายจะเรียกขานคนงาน..

ฉันที่นั่งมองซ้ายที่ขวาที่ เมื่อถึงโอกาสพูดไหนๆก็เป็นแค่คนอาศัย จริงๆเล็กห้องนั้นเป็นห้องที่ฉันต้องอยู่ตอนแรกแต่ดูเหมือนคุณแม่นานะอยากให้อยู่ใกล้ ห้องของลูกชายท่านก็เลยตกเป็นของฉันโดยปริยาย

"หนูทำให้ค่ะถือว่าไถ่โทษที่ยึดห้องไป"?

ผมเหล่หางตามองดูแบบว่าสร้างภาพปะเด็กนี้เข้าหาแม่ได้ถูกทางมาก "อาสาแล้วก็ไปทำซิ นั่งบื้ออยู่ทำไม"?

ฉันหันไปมองแบบว่าตาใสและยิ้มให้อ่อนๆหันมาคุยกับคุณแม่ "โอก้าซังขา นามิไปทำความสะอาดให้คุณ..ลุงนะคะ?

ตอนแรกผมกะจะยิ้มให้แบบว่า..แต่มาสะดุดหูกับคำว่าลุงนี้แระ ผมอายุ 22-23 เรียกลุงได้ไง "?ใครลุงเธอ มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ นังเด็กโสโครก"?

มีหรือนามิจะสนใจ เดินไปยังห้องเล็กจริงๆก็ทำความสะอาดทุกวันนะห้องนี้ในระหว่างที่เดินได้ยินคำว่าเด็กโสโครกแบบว่า.."?ตาถั่วเหรอออกจะสวยขนาดนี้" ?

ผมยืนผ่อนลมหายใจเข้าออกอยู่ในห้องของแม่แต่อยู่ดีคุณแม่ก็เดินกับมาที่ผม "?โอ๊ย!!แม่ตีกรทำไม?" ใช่ครับผมโดนแม่เอาใบพัดเล็กตีที่ต้นแขนผมจัง2-3ที แค่สะดุ้งแระแต่เล่นใหญ่ไปนิด

ฉันมองแบบว่าอยากทำเยอะกว่านี้ด้วยซ้ำไป "มาว่าลูกสาวฉันโสโครกหรอ ตีที่แขนมันเบาไปนะภากร"

"เอ้า! แม่เด็กนั้นเรียกผมลุง ก่อนทำไมผมพึ่งย่าง22เองนี้

"ก็ปากแบบนี้ไง น้องอุตส่าห์อาสาทำห้องให้ยังจะมาปากดีอีก

"แต่-ผม-ไม่-ได้-ขอ-ครับ" จงใจเน้นเป็นคำเพราะผมไม่ได้ให้เด็กนั้นทำแต่อาสาเอง

"แล้วแมวตัวไหนขอคนเมื่อตะกี้ห๊า!!" ฉันเข้าใจในคำพูดลูกชายอยู่หรอกและจริงๆฉันไม่คิดที่จะใช้ลูกสาวด้วยแต่คุณลูกขาอาสา แต่มาได้ยินแบบนี้ให้ไปทำเองดีไม่ดีกว่าหรอ"แม่อย่ามองผมแบบนั้น

ผมเห็นสายตาของแม่ที่มองผมแบบว่าเธอกล้ามากภากรแต่ผมไม่สนใจแล้วนาทีนี้ผมลุกขึ้นยืนตามความสูวแล้วเดินออกจากห้องไป

ฉันยังหัวเสียอยู่แต่ทว่าไอ้ลูกบ้านเดินออกจากห้องจำเป็นต้องถาม "จะไปไหนเจ้ากร อย่าไปหาเรื่องน้องนะ"

ผมก็แค่จะไปดูว่าทำเสร็จหรือยังแต่โดนเบรคล้อฟรีก็ต้องตอบ "ใครจะกล้าหล่ะคร๊าบ" ใช่ว่าจะหยุดเดินผมก็ยังเดินมาที่ห้องเล็ก..

ผมก็แค่ยืนดู ยัยเด็กคนนั้นก้มเงยทำความสะอาดอยู่กลับห้องเล็ก ว่าจริงห้องนี้มันไม่ได้เล็กเท่าไหร่ ที่เรียกว่าเล็กคือมันเล็กว่าห้องอักสองห้องเท่านั้น ทุกห้องมีเครื่องใช้ทุกอย่างครบแค่หิ้วเสื้อผ้าเขามาเฉยๆก็พอ

ตึ้งๆของความแอฟlineของผมดังขึ้น "5เทพ" ก็เดอะแก็งค์ผมแระ จะพิมพ์ 5จตุรเทพก็ยาวไปสำหรับผมนะ

คิณ: ถึงบ้านยังว่ะเงียบเลย

คีย์:ตะลึงความสวยของเด็กป่ะนั้น

ผมงงมากไอ้คีย์อ่านความคิดผมออกได้ไง แต่มันคงเดาแระมั้ง..

ธันวา:สวยป่ะ

ภู:ขอรูปหน่อยดิ

ภากร:@คิณ ถึงได้พักใหญ่แล้ว @คีย์ เสีอกรู้ดี @ธันวา:ไม่ยุ่งดิคร๊าบ ภู:ไม่เผือกครับเพื่อน

คีย์: ระวังเถอะ!!

ภากร:@คีย์บ่อมีทางเด้อ (ไม่มีทาง)

ธันวา:แปลว่าสวย แอบหวงก้าง

ภากร:@ธันวา บล่าวแค่เปลืองเม้ม!

คิณ: แน่จริงถ่ายรูปมา..

ผมก็ไม่เข้าใจว่าอยากเห็นอะไรหนักหนา ไม่ถ่ายก็หาว่าผมกั๊ก แล้วผมจะกั๊กทำไมผมก็เลยกดถ่ายรูปในแอฟแชทเลยพร้อมกดส่ง #ดูเอง#

ทุกคนในแชทเปิดดูรูปเด็กน้อยที่ก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดห้องรวมๆเด็กคนนี้น่าตาดีพอใช้ ไปวัดไปวาได้ (เชี้ยกรมึงจะชมเด็กคนนี้ไม่ได้ในใจ)

คีย์: สวยนะบอกเลย

คิณ:สเป็คมันเลย

ธันวา:ไม่ชอบกูขอ

ภู:ไอ้นี้ก่อ หื่นไม่ดูตาม้าตาเรืออีกเด็กเขา

ภากร: @คีย์ตาถั่วว่ะ @คิณอย่ามา@ธันวา มาขอแม่เองเลย @ภู พูดดีดิ!

ในขณะที่ผมก้มหน้าพิมพ์ข้อความในแชทกบับเพื่อนอยู่นั้นก็มีเสียงแจ้งเตือนข้อความใครบางคนเข้ามา แค่เห็นรูปหัวใจแว๊ปผมก็รู้แล้วว่าใคร '♥️Yumi♥️'

แต่ผมยังคุยกับเพื่อนไม่เสร็จ

ภากร:ว่างๆบินมาเที่ยวดิ

ธันวา: เหงาอ่ะดิ

ภู:กูพึ่งทำงานที่บริษัทนักสืบว่ะ

ภากร:@ภู มึงจบถาปัตย์มาทำงานนักสืบ พ่องมึงดิไอ้นี้

ภู:ความชอบล้วนๆ ฝึกงานที่บริษัทคบเพื่อนก็รู้แระว่าไม่ใช่แนว

ผมรู้ถึงความตั้งใจของมัน จริงผมไม่อยากก้าวก่ายเรื่องใครแต่ความฝันของไอ้ภูคือตามสืบเรื่องพ่อแท้ของมัน พ่อที่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร มันก็ยากอยู่นะมีรูปซักใบก็ว่าไปอย่างหาคนที่ไม่มีแม่แต่รูปภาพ แถมไม่รู้ชื่อแส่อีกงานหยาบเลย

ภากร:,ขอให้พบพาล กูไปก่อนโอก้าซังเรียก

ผมปิดหน้าจอของเพื่อนและเข้าไปยังทีห้องหนึง

yumi: มาบ้านไม่ทักเราเลย

ภากร:เป็นอะไรกัน?

yumi:อย่างน้อยก็คนคุ้นเคยไหม

ภากร: บอกธุระมา⁉️

yumi:คิดถึงกรค่ะ เจอกันหน่อยไหม

ภากร: วันนี้ไม่สะดวก ว่างเมื่อไรจะทักหา

yumi:รอนะคะ♥️

ผมรีบปิดหน้าจอทันทีหลังจากที่หางตาแอบผมเห็นแม่เดินมา แต่ว่าไปผมก็ไม่ได้กลัวอะไรแม่เท่าไหร่ แค่เกรงใจก็แม่ผมนี้ ไม่เกรงแม่จะเกรงใจใครหล่ะ

"มายืนทำไรหน้าห้องนี้

ผมจะตอบแบบคนดีๆก็ไม่ใช่ผมแล้วแระ "มาเฝ้าคนงานทำความสะอาดห้องไง แม่เห็นเป็นอะไรหล่ะครับ?

วันนี้ทั้งวันฉันมองค้อนไอ้ลูกบ้านี้หลายรอบแล้ว "อย่ามาว่าลูกสาวเป็นคนงานนะ

"มาดามครับ ผมคือลูกชายคนเดียวครับ

"อาคิยะ!

"ชื่อผม ผมจำได้ครับ

ในขณะที่ผมกำลังกระเซ้าเย้าแหย่ผู้เป็นมารดาให้หัวเสียไปเล่นๆ หางตาผมก็ใบหน้าขาวนวลที่เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบพร้อมทั้งความแดงของแก้มทั้งข้าง ข้างลูกสาวคนดีของคุณแม่เดินออกมาจากห้องผม

"เสร็จแล้วค่ะ คุณ....ลุง

ตอนแรกกะจะขอบใจ เจอคำนี้จี๊ดอีกแล้วไหม "ใครลุงเธอ ยัยเด็กบ้า"

ฉันหันมามองหน้าแล้วยิ้มให้"แล้วแต่ใครจะรับค่ะ ไม่รับก็ไม่ต้องหัวร้อนซิค่ะ"

เจอประโยคนี้เอาผมไปไม่ถูกเลย "( รู้สึกว่าเด็กคนนี้มีสีสันดีนะ) ไม่ใช่ซิไอ้กรมึงต้องแอนตี้ มาคิดดีกับเด็กนี้ไม่ได้ "เสร็จแล้วก็ไปซิ แต่วานยกกระเป๋าด้านหน้าให้ที่ขอบใจ

ฉันที่ยืนฟังอยู่เงียบเริ่มจะทนไม่ไหวกลับไอ้ลูกชายคนนี้แล้ว "แค่น้องอาสาทำความสะอาดห้องให้ก็มากพอ "ลูกสาวฉันไม่ใช่คนใช้ใคร"

"แม่!!!?

"จะเรียกทำไม กระเป๋าใครก็ไปเอา อย่ามาเรื่องมากอาคิยะ..?

"ผมก็แค่วานเอง มีน้ำใจก็ไปยกให้ ไม่มีน้าใจก็ปล่อยมันวางตรงนั้นไปก่อน ผมง่วง"? ผมชิงหนีเข้าห้องก่อนที่แม่จะบ่นอีก ห้องมันไม่ได้เก็บเสียงแต่แม่บ่นไปผมก็ไม่ได้สนใจ

ในใจฉันนับ1-100 จะปรี๊ดก็กลัวความดันขึ้นคิดว่าฉันจะยอมให้ลูกสาวยกของให้แกเหลือไอ้ลูกเวร "ไปกันเถอะนามิซัง แม่หิวข้าวแล้วส่วนกระเป๋า เจ้าของเขาไม่สนก็ให้คนงานเอาไปทิ้งไกลๆ?

เราทั้งเดินกลับทางที่เดินจากมาเมื่อราว 30นาทีที่แล้วไปโดยไม่สนว่าจะมีคนได้ยินประโยคบอกเล่าเมื่อกี้ไหม ถึงได้ยินก็ไม่สนใจหรอก ลูกกวนมาแม่ก็กวนกับ