ตอนที่5 ศีลเสมอ

พาร์ทภากร

จริงแล้วผมไม่สนใจหรอกว่าจะมีใครยกมาไหม ถ้าผมตื่นขึ้นมาผมก็ไปเอาเองได้แค่นั้นเอง แล้วผมก็เผลอหลับตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้ตัวอีกก็เกือบ3ทุ่มคือแบบว่าไม่มีใครมาปลุกผมหรือไงว่ะ‼️

ผมลุกขึ้นยืนบิดซ้ายบิดขวาเพื่อไล่ความเมื่อย คิดว่าต้องอาบน้ำและเหมือนคิดได้ว่ากระเป๋าคงอยู่ตรงประชาสัมพันธ์แน่ๆเลย ผมเดินออกไปที่ประตู เมื่อเลื่อนก็เจอกับกระเป๋าและสัมภาระอันอื่นตั้งอยู่หน้าห้อง..?

"ใครขนมาว่ะ พี่มิกิหรอหรือทายะคุง" (มิกิคือโอเปอร์เตอร์ของที่นี้ส่วนทายะคือคนดูแลตรวจบ่อออนเซ็น) ทั้งคู่พักอยู่เรือนคนงานที่แม่สร้างรองรับคนงานบ้านไกล แต่ใครว่ายกมาก็ช่าง ผมขนเข้ามาด้านในห้อง เพื่อจะเปลี่ยนชุดไปแช่น้ำ..

พาร์ทวดี

ที่จริงฉันก็ไม่อยากกวน Teen พี่ชายนอกสายเลือดหรอก แต่ทนไม่ไหวกับคำพูดบางครั้งคนนะจะให้ทนให้ว่าแดะทุกรอบก็นะ ไม่ใช่หุ่นยนต์จะได้ไม่รู้สึก

หลังจากทานข้าวกับคุณแม่นานะเสร็จก็ไปฉันก็ไล่เช็คอุปกรณ์ที่ต้องเตรียมให้ไว้แขกและพร้อมของที่ระลึกไว้สำหรับขายเป็นของฝาก แต่ทว่าไอ้กระเป๋าของคุณชายท่าน วางแบบว่าเห้อ! ?

ฉันก็เลยมีน้ำใจลากกระเป๋าไปส่งให้ถึงหน้าห้อง "เอาหน่ะถือว่าสงเคราะห์คนแก่ตาดำๆ?" ในขณะที่กำลังขนพี่ทายะคุงก็เดินเข้ามาส่งตารางกราฟอุณภูมิบ่อน้ำ

"เอ้า!! นามิจังทำไรครับนั้น ให้พี่ช่วยไหม

"ดีเลยพี่ทายะ นึกว่าต้องขนหลายรอบแล้วนี้

"ขอใครกัน?"

"ก็ของคุณอาคิยะไงทายะคุง" (ไม่ใช่เสียงฉันแต่เป็นเสียงพี่มิกิ)

"อ่า คุณเขากลับมาแล้วเหรอ พี่มิกิ" ผมหันไปทางพี่สาวแท้ๆของผม อย่างที่รู้ๆกันถ้าไม่ใช่คนเก่าคนแก่ของที่นี้จะไม่มีใครรู้จักหน้าตาคุณอาคิยะหรอก เล่นไปเรียน high school ที่โตเกียวจบแล้วก็บินไทยเลย นี้ก็เข้า ปี7เลยว่าได้ ✈️

"อืม!พึ่งมาถึงเช้านี้เอง" แล้วฉันก็หันไปหาคณหนูของบ้านคุณนามิ "หนูเจอพี่แล้วใช่ไหมค่ะนามิจัง" (มิกิ)

ฉันทำได้แค่ยิ้มบางๆส่งให้พี่มิกิ "เหอะๆ ⚡

?"ตอบแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ ปกตินามิจังจะไม่สรุปคำตอบแบบนี้"? ฉันยืนมองเด็กสาวคนนี้ คนที่ มาดามนานะ พามาที่ร้านเมื่อเกือบ2ปีก่อนแรกๆบอกตรงๆฉันก็แอบแอนตี้เด็กคนนี้ แต่เรามันแค่ลูกจ้างพูดอะไรก็ลำบาญ แต่เชื่อไหมว่าเด็กน้อยนัยตาสวยคนนี้ ทำฉันรักเธอแบบไม่รู้ตัวเพียงไม่ถึง2วันเลย มันคือเรื่องจริง??

ฉันคิดว่าถ้าไม่พูดอะไรซักหน่อยกลัวจะน้ำลายบูดเอาดิ"เหอะฟาดฟันกันไปหนึ่งยกแล้วค่ะ พี่มิกิ"?

"หึย!จริงอ่ะ! นามิจัง!"? ผมที่ยืนฟังพี่สาวกับลูกสาวบุญธรรมของนายหญิงคุยกันถึงกับอึ้ง เพราะว่าจริงๆคุณนามิเป็นคนที่เรียบร้อยมาก พูดก็เพราะกับพนักงานทุกคน เธอเป็นน่ารักและขยันมาก ขยันจริงๆครับผมไม่อวยเลย น้องทำทุกอย่างโดนไม่ต้องร้องขอเลย

"?หึย!ไหนเหลาค่ะคนสวยของพี่มิกิ"? ฉันถึงกับอึ้งและทึ้งในคำพูดนั้นแต่ก็อยากรู้..

?"ถ้าเล่าเท่ากับนินทาค่ะ พี่มิกิแต่เอาสั้นๆได้ใจความเลย คุณอาคิยะไม่อยากมีน้องสาวค่ะ?

"ห๊ะ!! ? ฉันกับน้องชายก็ได้แค่คำนั้น แต่ว่าก็เถอะเขาเป็นลูกชายคนเดียวมาแต่เกิดก็มีบ้างแระ แต่ถ้ารู้จักน้องๆจริงจะรักน้องโดยไม่รู้ตัวด้วย

?"ก็หนูอาสาทำห้องให้ แต่เผลอเรียกลุง ฮ่าๆโมโหเป็นฟืนเป็นไฟเลยค่ะ"?พอฉันเล่าถึงช็อคเด็ด พี่ๆทำหน้าคือว่าหรอหราไปเลย..

?"แสบนะเรานี้ ไม่เบา แต่พี่ก็อยากเห็นหน้าตอน ช๊อตฟิล นั้นของคุณอาคิยะนะ"? นึกภาพตามผู้ชายผิวขาวมากผู้หญิงยังอาย แต่โครงหน้าคมเข้มปากกระจับสีแดงระเรื่อ จมูกโด่ง คิ้วคมเข้มตอนหน้าดำหน้าแดงราวควันออกหู พร้อมกับยกมือปิดปากไม่ให้หลุดขำ..

?"ก็ช่วยไม่ได้ มากวนหนูเองแถมส่งสายตาแบบว่ากลัวคุณแม่จะรักหนูมากกว่า แถมว่าหนูโสโครกด้วย"? พูดจบมองบนก่อนเลย

?"ศีลเสมอกันจริงคู่นี้?" ได้แค่ส่ายหน้าในความแสบของคนตัวเล็กที่ยืนข้างน้องชาย

?"เขาเรียก มวยถูกคู่ ครับโอเน่ซัง?" (โอเน่ซังพี่สาว)ผมที่ยืนฟังอยู่รู้สึกว่า คุณอาคิยะเจอคู่ปรัปตัวจริงแล้ว

ฉันพึ่งนึกได้ต้องเอากระเป๋าไปว่าหน้าห้องให้?"อ๊ะ!เม้าส์จนลืมเลยไปค่ะพี่ทายะเอาสัมมะโนครัวของคุณลุงไปไว้หน้าห้องบรรทมดีกว่าค่ะ"? พร้อมยกมือปิดปากในสิ่งที่ตัวเองพูด

ผมได้แค่ส่ายหน้า" เรานี้ก็ร้ายไม่เบาเลย นามิจัง

"หนูไม่เคยทำใครก่อนบอกเลย"?แววตาที่แสนมุงมั่นพร้อมชูกำปั้นในแบบว่าสู้โว้ย!!

"แค้นฝังหุ่นนะเราอ่ะ ฮาๆๆ" มันคือคำพูดที่ติดตลกในท่าทางของสาวน้อย

บทสนทนาของเราสามคนจบเพราะผมต้องช่วยน้องขนกระเป๋าขอวลูกชายเจ้านายไปไว้หน้าห้อง แต่เมื่อถึงหน้าห้องก็พอเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณอาคิยะ หัวร้อนก็โดนแย่งห้องนี้เอง

พาร์ทยูมิโก๊ะ

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อยูมิโก๊ะหรือเพื่อนเรียกว่ายูมิ ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งของอาคิยะ รู้จักกันก็ตั้งแต่ high school.อาคิยะกับฉันมีซัมติงกันแต่ตอนนั้น ภายนอกของอาคิยะจะดูเป็นคนที่เป็นสุภาพบุรุษเอามาก เรารู้จักกันโดยความบังเอิญไหมก็ไม่นะ เราเรียนที่เดียวกันแต่ (ชั้นมัธยมต้น (中学校 ชูกักโก ที่โออิตะ ก็ร้จักกันแค่ห่างๆเพราะเป็นเพื่อนร่วมชั้น แต่เขาคือดาวเด่นเอามาก เป็นที่หมายปองของรุ่นพี่)

แต่พอมา ,(ชั้นมัธยมปลาย (高等学校 โคโตกักโก เขาย้ายไปเรียนที่ โตเกียว) ฉันก็ตามไปเขาไปเรียนนั้นและก็บังเอิญเป็นเพื่อนร่วมคลาส ความบังเอิญที่ได้มาฉันก็พยายามเข้าในสถานะเพื่อน ช่วยทำงานทุกอย่างที่เพื่อนคนหนึ่งจะทำได้ จนความพยายามของฉันสำเร็จ แต่หารู้ไหมเขาไม่ใช่สุภาพบรุษที่แท้จริง เขาเป็นเสือร้ายในคราบสุภาพบุรุษแต่ว่าตัวฉันอยากได้เขา

พาร์ทอดีต ยูมิ&อาคิยะ highschool

หลังที่ฉันทำตัวคล้ายๆแทรกซึมจนคิดว่าเขาขาดฉันไม่ได้ ในวันคืนหนึ่งเทอมสุดท้าย ฉันป่วยฉันก็เลยลาไม่ไปโรงเรียนแต่ทว่า..

ก๊อก ก๊อก

ในห้องนอนกึ่งหรู ฉันคิดว่าหรูสำหรับบ้านที่ครอบครัวเป็น ข้าราชการ แต่ก็ถือว่าพอมีพอกิน ฉันที่ป่วยแทบจะไม่แรง แต่ก็ต้องพยายามที่เปิดประตูออกเพื่ออยากรู้ว่าใครมา

"อาคิยะคุง!!"?ตกใจป่ะหล่ะ อยู่ๆคนที่ฉันไม่คิดว่าจะเสนอหน้ามาตรง คือคุณชายเขาที่ใช้ชีวิตเยี่ยงเทพเจ้า ฉันเปรียบเปรยเพราะเขาอู้ฟู่จริง

"หลีกจะเข้าไป" ผมยืนอยู่นานมากแต่ก็ไม่ยอมขยับตัวให้ผมเข้าไปแถมไม่ชวนผมอีก ผมก็อัญเชิญตัวเองเข้าไปเชิญเองนักเลงพอ.

ฉันที่ป่วยอยู่ ก็นะก็ยังงวยงงค่ิอแบบว่า ?"อาคิยะ คุณรู้จาก อพาร์ทเม้นท์ฉันได้ไง?

"ถามโง่ๆ" จะให้ผมบอกยังไงทางผ่านไปคอนโด ผมผมเห็นเธอทุกวัน..

"เอ้า!!" เจอคำตอบที่ว่าไปไม่เป็นเลยแล้วจะให้ฉันเริ่มถามจากตรงไหนหล่ะ

"ทำไมไม่โรงเรียน?" ผมมาถึงนี้เห็นสภาพนี้ก็คงป่วยแระแต่ทำไมผมถามแบบนั้น?

ฉันก็ยืนทำตาปริปๆคือจะตอบว่าไง สภาพแบบดูไม่ออกเหรอ "เราไม่สบายอ่ะ?️ อาคิยะมีอะไรกลับเราหรอเปล่า"

"อืม!รู้แล้ว " ผมใช้ตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าคือสำรวจแระพร้อมกับยื่นถุงอาหารที่หิวมาให้ "เราซื้ออาหารมาฝาก"

จากที่งงอยู่ ก็งงหนักขึ้นไปอีก "ห๊ะ!ใช่อาคิยะคุง ที่ฉันรู้จักป่ะเนี้ย!"

ผมเลิกคิ้วสูงมองตาหลี่ลงมา "แล้วปกติเป็นแบบไหน?

ฉันได้แค่ยิ้มแห้งๆให้แบบว่า ("พูดได้เหรอ")..? "เราเอาอาหารใส่จานก่อนนะ ทานกลับเราไหม"?

?"ถามๆแปลกขึ้นมาถึงห้องไม่ทานด้วยได้เหรอ"? ฉันก็เลยไม่ต่อล้อต่อความกับคนที่ตัวเองชอบ เดินไปแกะถุงอาหารจรเสร็จสรรพ และเวลาทั้งคู่ก็ทานข้าวกันแบบไม่พูดกันเลยจนทานเสร็จ

"จะกลับเลยไหมอ่ะ"

"ไล่เหรอ!!?

❌"ปล่าว!! อาคิยะจะอยู่ต่อเราไม่คัดค้านอยู่แล้ว"

ฉันเก็บจานที่ทานแล้วไปยังห้องครัวเล็กของฉัน จัดการทำความสะอาดเสร็จสรรพ แล้วเดินออกมายังค้านนอก

"ทานยายังนี้ ?

"เราหรอ?" ฉันบอกไงดีหล่ะเกลียดการกินยามากที่สุดแต่ก็ต้องกิน "กำลังอ่ะ!, "__"?

ผมเลิกคิ้วสูงมองคนป่วย ผมก็งง ตัวเองผมมาทำที่นี้และผมก็เดินไปหยิบยามาให้ "อ่อกินซะจะได้หาย"

ฉันรับยามาแล้วก็กรอกเข้าปากอยากง่านดาย" ขมอ่ะ" "__"?

"ยาที่ไหนมันหวานหล่ะ เคยได้ยินสุภาษิตไทยไหม หวานเป็นลมขมเป็นยา" แต่ผมก็งงใจตัวเองบอกทำไหมยูมิเป็นสาวญี่ปุ่นนี้

คือฉันงงอ่ะ อะไรคือสุภาษิต?อะไรหวาน? อะไรคือขม?' "คือ?"

"หึๆ" ผมว่าแล้วว่าเธอไม่รู้หรอก ขนาดผมพ่อเป็นไทยแท้ๆยังงงเลย "ช่างเถอะดึกแล้วเรากลับนะ" ?

ผมลุกขึ้นตามความสูงแล้วเดินไปที่ประตูในขณะที่เปิดออกนั้น "อาคิยะคุงเธอยู่เป็นเพื่อนเราได้ไหม"?

ผมยกยิ้มให้กลับลูกกวางติดกับแล้วดิ "แน่ใจนะให้เราอยู่ด้วย ?

"แน่ใจดิ!" ฉันตอบไปแล้วทำไงดี?

ผมก้มตัวลงแล้วกระซิบที่ข้างหูว่า"อาจะไม่ได้นอนนะ!....?

#เสือคาบเหยื่อ# แล้ว1 บอกแล้วไม่ใช่สุภาพบุรุษ