ตอนที่7 ขัดใจ

#พาร์ทต่อ#

อยู่ๆลุงก็พูดด้วยเสียงเรียบๆ ?️"รู้ไหมแช่น้ำแร่เขาห้ามเสียงดัง..?

ฉันเงยหน้ามองคนนั่งฝั่งตรงกันข้ามทันที (ฉันเสียงดังหรอ) "?????" ?‍?️ฉันก็ยังทำหน้างงอยู่อย่างนั้น..

?ผมได้แต่ถอนหายใจเบาๆ อยู่บ่อมากี่ปีทำไมไม่รู้ว่าเวลาแช่น้ำเขาห้ามเสียงดัังแต่ไม่ใส่ใจดีกว่าแล้วปล่อยให้งงต่อไป ต่างคนต่างแช่ในมุมของตัวเอง..

ที่ฉันงงคือ ฉันเสียงดังหรอฮัมเพลงอ่ะ? เมื่อไม่พูดอะไรฉันก็เงียบนั่งแช่น้ำต่อให้ถึง20นาที เกินกว่านั้นไม่ดี..(เข้าบอกมา555,)

ในขณะที่ต่างคนต่างเงียบ ผมหันมามองทางเด็กคนนั้นอีกครั้ง จริงๆเด็กคนนี้สวยนะ ผมยังจ้องมองแบบไม่วางตาเลยเมื่อตอนเห็นครั้งแรก แต่ไม่พอใจตรงแม่แบบสปอยเข้าข้างแถมยังจะต้องไปเรียนที่เดียวกันนี้แระ พรุ่งนี้ผมต้องคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง..

เสียงนาฬิกาแจ้งเตือนเวลาที่ฉันกำหนดไว้ ฉันหันกลับไปทางคุณลูกชายคุณแม่นานะอีกครั้ง แต่ทว่าจังหวะที่หันไปนั้นสบสายตาคมพอดีแป๊ะ ?"ลุงหันหน้าเข้าขอบบ่อเลย"?

ผมเลิกคิ้วสูง ผมรู้แต่อยากกวน ? ?"ทำไมคนเหมือนกัน..?

ฉันโดนย้อนศรเลยปากนี้ร้ายๆมาก ?‍?️"แล้วแต่เลย"?

ฉันเลื่อนตัวไปหยิบเสื้อคุม ทำยังไงก็ไม่ได้__"

?"ขึ้นๆไปเถอะไม่ได้มีอะไรให้หน้ามองหรอก ก้นก็แฟ๊บอกก็แบน"? ผมก็แค่กวนแระ แค่ผมแค่มองปราดเดียวก็รู้ทรวดทรวงแระ รู้ด้วยว่าร่างบางเนื้อนมไข่เลยสเป็คบอกเลย..

แอบจี๊ดเข้ากลางอก กล้ามากมาว่าอก36ฉันแบนก้นแสนงอนของแฟ๊บ?" ไม่มีอะไรก็หันไปจะได้ไม่เสียลูกกะตา"?

ผมเองก็รู้ว่าการแช่น้ำห้ามเกิน20นาทีผมเลยหันหน้าเมินไปทางอื่น..

เมื่อสบโอกาสฉันใช้ความเร็วไวกว่าแสง.. คว้าเสื้อคุมได้ใส่ให้เร็วเท่าที่จะทำได้เลย ฉันไม่เคยเปลือยกายให้ใครเห็นมาก่อนแถมตอนนี้ เป็นชายหนุ่มแมร่งดันหล่อด้วย หน้านี้เริ่มเห่อขึ้นเป็นสีแดงทันทีอายป่ะ? "อย่าแอบมองหล่ะ"?

"หึๆๆ" เสียงหัวเราะจากในลำคอของผมก็ผมหันหลังให้แล้วไงจะมาโวยวายทำไม แต่ๆๆยัยเด็กบ๊องลืมไปป่ะว่าขอบบ่อมันมีเเงาสะท้อน

ฉันจากที่ลุกขึ้นจากบ่อได้ ฉันต้องให้ร่างกายปรับอุณหภูมิให้คงที่ก่อน เพื่อที่จะอาบน้ำอีกรอบ..

จังหวะที่วดีนั่งปรัปตัวให้อุณหภูมิร่างกายปกติมันเป็นช่วงเวลาเดียวที่ ภากรต้องลุกขึ้นจากน้ำแล้ว

"นั่งทำบื้ออะไรนั้น" ในขณะที่ผมเดินขึ้นจากบ่อสายตาผมก็มองเด็กสาวนั่ง -ปั้นจิ้มปั้นเจ๋อ- อยู่ตรงหน้าห้องอาบ

"ฉันหันขวับมาอย่างเร็ว "ลุงไม่รู้หรอว่า ขึ้นมาจากบ่อต้องพักก่อน"

ผมอยากเดินไปใกล้แล้วย่ื่นหน้าหล่อไปให้ดู เลยว่ามองยังไงเรียกลุง "นึกว่าจะอ่อย?

"เหอะ! อ่อยคนแก่เสียของ"? พร้อมกลับวิ่งเข้าห้องอาบน้ำทันที่ แต่ทว่าเธอลืมไปว่า คนที่เธอต่อกรด้วยเป็นเจ้าของที่นี้

"หึ! ผมกำลังคิดหาวิธิเอาคืนเด็กแสบ หางตาผมแอบเห็นโทรศัพท์เครื่องเก่าเกือบเน่าวางอยู่ก็เลยหยิบขึ่นมาดู โปร์ไพล์มีเจ้าทามะคุงเพื่อนอยู่ในนี้ด้วย ?"รู้จักทามะหรอนี้?

ฉันที่วิ่งเข้าห้องอาบน้ำ มาคิดดีวิ่งทำไมนี้ หลังจากอาบเสร็จก็เลยเปิดประตูออกไปทันที เห็นคนตัวสูงกำลังจับโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ "ลุงยุ่งไรกับของหนูอ่ะ"?

ผมเงยหน้ามองพร้อมยกยิ้ม "เห็นมันวางอยู่ก็หยิบมาดูกลัวลูกค้าลืมไว้"

"เหอะ!ห้องส่วนตัวคนในบ้าน ลูกค้าจะลืมได้ไง"? ฉันมองบนเข้าให้

ผมลืมจุดนี้ไปเลย" แล้วไงเพื่อมีคนแอบหยิบมา"

?"พูดงี้หมายความว่าไง" ผมยิ้มออกแบบว่าผมปั่นอารมณ์เด็กแสบได้แล้ว..?"แล้วแต่จะคิด" พร้อมยื่นโทรศัพท์เครื่องเก่าให้ไป? แล้วเดินเข้าอาบน้ำทันที

?️"ฝากไว้ก่อนเหอะ"? แล้วฉันก็เดินจ้ำๆไปยังห้องนอนของตัวเองแต่ในขณะที่เดินออกไป เสียงหัวเราะก็ดังมาจากห้องอาบน้ำ จะเสียงใครหล่ะก็คู่ปรัปตัวเองนั้นแระ

'ฮ่าๆๆๆๆ" หลังจากที่เด็กนั้นพูด (ฝากไว้ก่อนเถอะแล้วเงียบไปผมก็หัวเราะดังลั่น) การที่เอาชนะเด็กแสบนั้นได้ผมก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ...

เช้าวันรุ่งขึ้น..จากที่ทุกวันต้องช่วยพี่ๆบ้าง แต่เช้าวันนี้คุณแม่เรียกเข้าพบ พร้อมคู่ปรัปตัวฉกาจ..

"โอก้าซังเรียกหนูหรอค่ะ'

ฉันหันไปยิ้มให้กลับลูกสาวคนสวย "เข้ามาก่อนค่ะ นามิมานั่งข้างแม่นิ"

ฉันเดินเข้าไปช้าแต่ๆ ฉันก็ชำเรียงคนตัวโตอยู่ คิดหาวิธิเอาคืน พร้อมกับยู่หน้าใส่.ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้คุณแม่นานะ "

ผมนั่งของผมอยู่ดี มองมาก็มองกลับผมไม่โกง แต่มายู่หน้าใส่ แปลว่ายังเครื่องเรื่องเมื่อคืน เด็กหนอเด็ก"หึๆๆ" แอบขำ

"ขำอะไรอะอาคิยะ" ผู้เป็นแม่ถามขึ้นทันที่เมื่อได้ยินเสียงนั้น

ผมได้แค่ยิ้มกวนๆแค่นั้นคืิอบอกไปเด็กนั้นมีอายบ้างหล่ะมั้งนั้น ?"คิดถึงเรื่องตลกบางเรื่องครับโอก้าซัง"?

ฉันหันไปมองหน้าไอ้คนหล่อนั้นทันที อยากตะกุยหน้าหล่อๆซักหมัดสองหมัด ไม่ใช่อะไรหรอกมองมาที่ฉันแล้วหัวเราะคืออะไรก่อน

"เอ้าเลือกสนใจอย่างอื่นแป๊ป อย่างที่แม่บอกไปเมื่อวานว่า แม่ต้องการให้ อาคิยะกับน้องเรียนที่เดียวกัน และแม่ก็เลือกมหาลัยใกล้บ้านให้แล้ว ในโออิตะนี้เลยสะดวกแม่ดี 月曜日　（げつようび） เกะทสึโย่บิ : วันจันทร์ -:金曜日　（きんようび）คิงโย่บิ : วันศุกร์แม่อนุญาติพักในเมืองแต่พักคอนโดของแม่เท่านั้นทั้งคู่เลย ส่วน土曜日　（どようび）โดะโย่บิ : วันเสาร์ -日曜日　（にちようび）นิจิโย่บิ : วันอาทิตย์ กลับบ้านมาทำงานช่วยแม่ โอเค"ฉันหันมามองคนโน้นที่คนนี้ที แต่คนเรื่องมากก็คือลูกชายฉันเลย

?"ห๊ะ!โอก้าซังหมายความว่ายังไง"? ผมตกใจในสิ่งที่แม่พูด เรื่องแรกคอนโด แม่มีคอนโดตอนไหนว่ะ เรื่องที่เสาร์-อาทิตย์กลับบ้าน บ้าไปแล้ว

"แม่พูดอะไรตกไปหรอ แม่พูดออกชัดเจนมากนะ" ฉันคิดว่าฉันแจ้งละเอียดแล้วนะหรือตกไป ก็เลยหันไปมองลูกชายอีกครั้ง "มีอะไรที่อยากรู้เพิ่มเติมถามมา"

ผมยกมือขึ้นทันทีแล้วมองหน้าแม่แบบจริงจัง..

"1.แม่มีคอนโตตั้งแต่เมื่อไหร่?

2.แม่รู้ได้ไงผมจะเรียนที่โออิตะ?

3.แม่รู้ได้ไงผมจะต่อโทอะไร?

4.ทำไมผมต้องมาช่วยงาน เสาร์-อาทิตย์ด้วย"

ฉันนั่งยิ้มแบบใจเย็นมากที่ได้ยินคำคำถามแบบรัวๆจากลูกชาย "ถามแค่นี้ใช่ป่ะแม่จะตอบที่หล่ะข้อนะ

1.คอนโดซื้อนานแล้ว ถามแค่นี้ใช่ป่ะฉันจะตอบที่หล่ะข้อ"แกกลับบ้านบ้างไหม?

2.นี้คือคำสั่ง ต้องเรียนทีโออิตะเท่านั้น!

3.แกจบบริหารมาแกจะต่ออะไรนอกจากบริหาร?

4.ข้อแลกเปลียนคือค่าเทอม,ค่ากินฉันจ่ายให้ แค่มาทำชดใช้อาทิตย์หล่ะ2วันยากหรอไง..."?‍?ฉันตอบไปด้วยมองหน้าคนถามไปด้วย แค่อยากมองแววตาของลูกชายจะแสดงออกมายังไง "แล้วมีอะไรจะถามอีกไหม"

ผมยังคงต้องการคำตอบเพิ่มอีกจะได้ช๊อคที่เดียว"มีครับ คอนโดมีกี่ห้องไป มหาลัยไปไง?

ฉันผิดเองที่เลี้ยงแบบสปอยมานาน แต่ฉันก็ไม่ให้ลำบาญหลอกมั้งลูกชาย มาดามนานะขับ ซาเล้งก็เท่ห์ไปอีกแบบนะ "หมดแล้วใช่ป่ะคำถามอ่ะแม่จะได้ตอบให้จบๆไป" ฉันหันไปมองหน้าลูกชายตัวแสบของฉันก็ไม่คำตอบอีก "คอนโดมีห้องเดียวแต่มี2ห้อง แม่ให้กรกับน้องอาศัยอยู่ร่วมกันเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย"

ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "ไม่อ่ะแม่?

ฉันไม่สนตัดสินใจแล้วคือจบ❌"ไม่ปฏิเสธครับ ภากร ส่วนรถจอดหลายคันเลยเลือกเอา"?

ผมเหล่ตามองคนที่นั่งนิ่งๆข้างแม่ "แม่ไม่กลัวผมทำน้องหรอ...

หันมามองลูกชายด้วยสายตาที่ว่า.. "ทำ!..ทำอะไรอย่างเช่น!!

"ก็...." แล้วผมก็เงียบไปเว้นว่างให้เป็นนัยยะ

"ก็...อะไรพูดให้เคลียร์อย่ามาทำค้างคาฉันไม่ชอบ" ฉันมองหน้าลูกชายด้วยสายตาที่ขุ่นมัว

ผมเห็นแม่มองมาแบบว่า.. ก็ผมเป็นผู้ชายจะให้ผู้หญิงมาอยู่ด้วยเขาจะเสียหายได้ครับ..

ฉันแสยะยิ้มให้ในความช่างแถ.."พึ่งคิดได้หรอ ปกติแรดนี้เห็นหญิงไม่ได้ไม่ใช่หรือ"

ผมมองหน้าแม่คือว่าตกใจในเรื่องที่พูดออกมาแม่รู้ได้ไง?" แม่ผมเอง...ลูกแม่ไง?‍?

'ฉันไม่ได้แก่ ขนาดลืมหน้าลูกตัวเอง อาคิยะ"? มองบนทันที ✋"หยุดถามและหยุดเถียงก่อนได้ป่ะ?️

ผมไม่ตอบได้แต่นั่งแล้วมองหน้าแม่พร้อมพยักหน้ารับทราบ..

?️"ฟังนะที่ให้เรียน โออิตะเพราะกรสามารถกลับมาทำงานที่บ้านได้ แม่คิดว่ากรมีคำถามในใจ แต่ป.โทบริหารเขาต้องทำวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับธุระกิจ เข้าใจที่แม่พูดไหม" ฉันเอียงคอถามลูก

ผมนั่งฟังแม่และประมวลในสิ่งที่แม่พูดมา ถ้าพูดถึงทำวิทยานิพนธ์ถ้าเลือกเรียนบริหารผมก็ต้องทำงานเกี่ยวกับบริการ "อ๋อ"

ฉันนั่งเงียบๆเพื่อให้ลูกใจคิดได้ แล้วหันมาลูบผมคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆด้วยความรักก่อนจะหันไปมองลูกชายอีกที่ "อ่อนี้คือคิดออกแล้วใช่ป่ะ

เมือคิดได้ผมก็ทำหน้าออกไปตามสไตล์ผมกวนไปงั้นๆแต่ผมก็ยังไม่เก็จเรื่องคอนโด แต่มันต้องคุยอีก

"ตกลงคอนโดว่าไงครับ"

ฉันมามองลูกชายแล้วก็ยิ้มอย่างใจเย็นและดูพฤติกรรมและท่าทางการแสดงออกของเขาว่าจะร้อนรนไหมถ้าฉันยังไม่ให้คำตอบที่ชัดเจน..