บทที่ 2 หวนคืนมาเข้าหอ

บทที่ 2

หวนคืนมาเข้าหอ

ข้าต้อง...กับสามี

เฮือก!

เกอไป๋หลันผวาลืมตาขึ้นราวกับเพิ่งโผล่พ้นจากห้วงแห่งมหาสมุทรลึก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ความเจ็บปวดก่อนหน้านี้เลือนหายไปจนหมดสิ้น ก่อนที่คิ้วสวยจะค่อยๆ ขมวดมุ่นเมื่อเห็นฉากกั้นสีแดงปักด้วยดิ้นทองลายดอกมู่ตานราคาแพงระยับ

ไม่ผิดแน่!

นางจำม่านกั้นสังวาสผืนนี้ได้ไม่ลืม!

หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งเรือนกายของนางเปลือยเปล่ามีผ้าห่มผืนบางปิดบังเรือนกายส่วนบนเอาไว้ ส่วนเรือนกายส่วนล่างนั้นปราศจากอาภรณ์ห่อหุ้ม

ไวกว่าความคิดนางวิ่งลงจากเตียง ปราดไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจกบานสูง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าตนเองนั้นอ่อนเยาว์เพียงใด

ใบหน้ารูปไข่ ผมดำคลับเป็นเส้นตรงยาวจดเอวคอดกิ่ว ดวงตากลมโตรับกับแพขนตาหนางามงอน นวลแก้มอวบอิ่มระเรื่อแดง อีกทั้งยังมีริมฝีปากฉ่ำหวามสีชาดที่เผยอน้อยๆ อย่างเย้ายวนอยู่ในที

ทรวงอกอวบอิ่มเต่งตึงชูสล้างดั่งดอกบัวตูมที่เพิ่งโผล่พ้นจากสายธารา ผิวกายขาวกระจ่างดั่งหิมะทว่าหากเพ่งพิศดีๆ จะเห็นรอยแส้เป็นริ้วๆ ไปทั่วแผ่นหลัง มันคือร่องรอยแห่งความเจ็บช้ำที่นางได้รับมาตลอดชีวิต

“ขะ...ข้ากลับมาแล้ว”

เกอไป๋หลันยกฝ่ามือขึ้นตบแก้มตนเองเบาๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ทะ...ท่านเซียนให้โอกาสข้าได้หวนคืนจริงๆ นะ...นี่คือโอกาสที่ข้าจะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของข้า ของบุตรสาว และของสามี”

นางก้มมองมือเล็กสั่นเทิ้ม เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นราวกับพยายามกลั้นสะอื้นจนตัวโยน

“ข้าอุตส่าห์คิดว่าทันทีที่ได้หวนคืนมา ข้าจะได้กอดหวงเอ๋อร์ ทว่าเวลานี้เจ้ายังไม่ถือกำเนิดขึ้นมาสินะลูกแม่ แต่แม่จะอดทนและทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้าได้ลืมตาขึ้นมาบนโลกนี้อีกครั้ง แม่สัญญา...”

มือเล็กค่อยๆ วางลงบนหน้าท้อง คิดถึงบุตรสาวแทบขาดใจ อยากกอด อยากเอ่ยคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า อยากร้องขอโอกาสกับบุตรสาวในการทำหน้าที่มารดาอีกครั้งเหลือเกิน

เป็นเช่นนี้ก็นับเป็นการดีมิใช่หรือ เพราะนางได้รับโอกาสในการฟูมฟักบุตรสาวตั้งแต่อยู่ในครรภ์ นางจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาแพ้วพานทำอันตรายหวงเอ๋อร์เป็นอันขาด

ผลัวะ!

หญิงสาวสะดุ้งตกใจเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้าบูดบึ้งของแม่นม

“อะไรกันเจ้าคะคุณหนู เหตุใดจึงลุกออกมายืนอยู่กลางห้องเช่นนี้ ข้าบอกแล้วมิใช่หรือว่าคุณหนูต้องนอนอยู่บนเตียงเพื่อรอการเสพสมจากคุณชายจ้าว”

ห่าวซินกระแทกน้ำเสียงอย่างตำหนิ ก่อนจะยื่นมือมาคว้าข้อมือของไป๋หลันเพื่อกระชากให้กลับไปยังเตียงที่ตกแต่งด้วยผ้าแพรสีแดงทองดังเดิม

ไป๋หลันอ้าปากค้างเมื่อถูกฉุดกระชากอย่างไม่ออมแรง แม่นมห่าวซินคือคนที่นางรักมาก รักราวกับมารดาผู้ให้กำเนิด เพราะแม่นมเป็นเพียงคนเดียวที่คอยรับฟังความทุกข์ คอยอยู่เคียงข้างยามที่นางถูกมารดาเฆี่ยนตี มีเพียงแม่นมที่มักจะนำยาสมุนไพรมาแต้มลงบนบาดแผล อีกทั้งยังคอยกอดปลอบโยนให้นางนอนหลับทั้งน้ำตา

และแม่นมผู้นี้อีกเช่นกันที่เป็นคนเลี้ยงดู ‘จ้าวหวงหลัน’ บุตรสาวของนางจนเติบใหญ่ แม่นมจงใจปล่อยให้หวงเอ๋อร์เข้าสู่ลัทธิมารนอกรีต เพื่อให้หวงเอ๋อร์เป็นเครื่องมือทำให้สกุลจ้าวล่มสลายไม่เหลือดี

แม่นมทำสำเร็จ ตระกูลจ้าวเข้าสู่ยุคตกต่ำเพราะทายาทเพียงคนเดียวได้เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์แล้วควักหัวใจมาดองไว้ในโหลแก้วนับหมื่นดวง เป็นที่หวาดผวาสะพรึงกลัวไปทั่วทุกแคว้น

‘เพราะข้าไว้ใจแม่นมข้าจึงฝากฝังหวงเอ๋อร์ไว้กับท่าน แต่เหตุใดท่านจึงได้ทำกับข้าเช่นนี้เล่า!’