บทที่ 2/2 หวนคืนมาเข้าหอ

ภายในหัวของไป๋หลันเต็มไปด้วยเหตุการณ์ในอดีตที่ผุดพรายขึ้นราวกับน้ำที่ถูกกวนตะกอนจนขุ่นคลั่ก การย้อนกลับมายังเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้น ทำให้นางได้ฉุกใจคิด ถึงการกระทำที่แสนหยาบคายของแม่นมที่ปฏิบัติต่อนาง ได้เห็นถึงความเสแสร้งแกล้งทำ หาความจริงใจไม่ได้เลยแม้สักกระผีกริ้น

เพราะข้ารักแม่นม ข้าจึงเป็นดั่งคนตาบอด ไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าสิ่งที่แม่นมทำกับข้านั้นไร้ซึ่งความรักโดยสิ้นเชิง

“นอนลงได้แล้วเจ้าค่ะคุณหนู อีกประเดี๋ยวคุณชายจ้าวก็จะเข้ามาแล้ว”

พูดพลางกดไหล่เจ้านายสาวให้นอนลง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นั่งนิ่งก็ถึงกับถอนหายใจราวกับเอือมระอาเต็มที

“อย่ามัวแต่นั่งเหม่อสิเจ้าคะคุณหนู คุณหนูก็ทราบมิใช่หรือว่าวันนี้มีความสำคัญมากเพียงใด พวกเราทุกคนเฝ้ารอวันนี้มาโดยตลอด คอยตรวจร่างกาย ทั้งบำรุงบำเรออาหารและโสมราคาแพงเพื่อให้ร่างกายของคุณหนูพร้อมสำหรับการตั้งครรภ์ อีกทั้งนายหญิงเองก็คาดหวังในตัวคุณหนูมากเหลือเกิน”

ห่าวซินจงใจพูดถึง ‘นายหญิง’ ผู้เป็นมารดาของ ‘คุณหนูเกอ’ เพราะทุกครั้งที่นางอ้างถึงนายหญิง คุณหนูจะมีปฏิกิริยาหวาดผวา ใบหน้าตื่นตระหนกซีดเผือด ฉายชัดว่าหวาดกลัวมารดามากเพียงใด

ทว่าครั้งนี้คุณหนูเกอกลับไม่มีท่าทางเช่นนั้น นางค่อยๆ นอนลงอย่างว่าง่าย ใบหน้าที่ควรตื่นตระหนกกลับดูสงบเยือกเย็นจนน่าประหลาดใจ

“ดีมากเจ้าค่ะ”

ห่าวซินปัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป นังเด็กโสโครกนี่จะมีท่าทางสุขุมได้อย่างไรกัน นางคงตาฝาดไปเอง คิดพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมเรือนกายท่อนบนของคุณหนูเกอ จากนั้นจึงเดินไปหยิบหมอนใบยาวลองที่สะโพกผายเพื่อยกสูง จับขาให้ยกชันแล้วอ้าออกเพื่อง่ายต่อการสอดประสานระหว่างชายหญิง

“จำไว้นะเจ้าคะคุณหนู ไม่ว่าคุณชายจ้าวจะทำให้คุณหนูเจ็บปวดเพียงใดคุณหนูก็ต้องอดทนนะเจ้าคะ หากทำสำเร็จข้ารับรองเลยว่านายหญิงต้องพึงพอใจมากแน่ๆ”

ไป๋หลันนอนกะพริบตาปริบๆ จำได้ว่าชาติก่อนนางตอบแม่นมไปว่า

‘จริงหรือแม่นม หากข้าทำสำเร็จท่านแม่จะพอใจและกอดข้าอีกครั้งใช่หรือไม่’

อา... ตัวข้าในชาติก่อนช่างน่าสมเพชนัก

แต่ถึงอย่างไรวันนี้ข้าก็ต้องเข้าหอกับสามี เพราะการเข้าหอครั้งนี้จะทำให้หวงเอ๋อร์ถือกำเนิดขึ้น

“เข้าใจหรือไม่เจ้าคะคุณหนู”

ห่าวซินเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคุณหนูเกอเอาแต่นอนนิ่ง ในขณะที่นางหยิบน้ำมันหอมออกมาชโลมทาที่เครื่องเพศเพื่อหล่อลื่นจะได้ไม่เจ็บปวดจนเกินไปเพราะต้องรองรับการสอดใส่โดยปราศจากการเล้าโลม

“เข้าใจ”

ไป๋หลันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่แม่นมเดินย้อนกลับมาที่หัวเตียงพลางยื่นมือไปจัดม่านกั้นที่ปักลายดอกมู่ตานให้ขึงตึง

“ไอ้พวกคนสกุลจ้าวมันสารเลวทุกคน พวกมันต่ำช้าเลวทราม ยิ่งคุณชายจ้าวยิ่งเป็นคนหยาบกระด้างไร้ความเมตตา ข้าได้ยินคุณชายจ้าวพูดว่าไม่อยากแตะต้องตัวคุณหนูเพราะขยะแขยงแค่เห็นหน้าก็อยากอาเจียน ดูสิเจ้าคะกล้าพูดเช่นนี้กับคนที่เป็นภรรยาได้อย่างไรกัน ช่างไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย”

ห่าวซินสุมไฟลงบนหัวใจของเจ้านายตัวน้อย หมายจะเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกลียดชิงชังจากเจ้านายสาวเฉกเช่นทุกครั้ง ทว่าสิ่งที่นางเห็นกลับเป็นดวงตาที่ว่างเปล่า

ท่าทางเช่นนั้นทำให้ห่าวซินรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ดูเหมือนว่าวันนี้คุณหนูเกอจะใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พูดสิ่งใดไปก็ราวกับเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวา

“นอนรออยู่ตรงนี้ห้ามลุกไปไหนเด็ดขาดนะเจ้าคะ เข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่ อีกประเดี๋ยวคุณชายจ้าวก็คงเข้ามาแล้ว ห้ามทำให้นายหญิงผิดหวังเด็ดขาดไม่เช่นนั้นคุณหนูจะถูกนายหญิงเรียกตัวไปเฆี่ยนตีแน่!”

พูดจบก็ยืนนิ่งมองคุณหนูเกออย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะจัดแจงดับตะเกียงบางจุดเพื่อให้ห้องอยู่ในบรรยากาศมืดสลัว แล้วจุดกำยานหอมอ่อนๆ เพิ่มบรรยากาศเย้ายวนผ่อนคลาย เดินตรวจตราจนทั่วก่อนจะก้าวออกจากห้องเมื่อเวลาแห่งการเสพสังวาสใกล้มาถึงเต็มที

เกอไป๋หลันยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นในชาติก่อน และพยายามคิดหาวิธีแก้ไขให้สมกับที่นางได้รับโอกาสหวนคืน จนกระทั่งนางได้ยินเสียงเปิดประตู หัวใจที่นิ่งสงบก็พลันเต้นระรัวอย่างไม่อาจควบคุม

มาแล้ว...

คุณชายจ้าว...สามีของข้ามาแล้ว…