2 ตัวเองที่ไม่ใช่ตัวเอง

ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆห้องเพื่อดูว่ามันอาจจะมีเบาะแสหรือทางหนีทีไล่ใดๆให้ฉันได้บ้าง ใช่ โทรศัพท์ฉันล่ะ โทรศัพท์ฉันอยู่ที่ไหน?

ฉันรีบปรี่เข้าไปที่โต๊ะหัวเตียงทันทีเพื่อดูว่ามีโทรศัพท์ฉันอยู่หรือเปล่า อยู่ไหนนะไอ้เจ้าไอโฟนเจ็ดของฉัน~ (เป็นนักเขียนนิยายก็จะไส้แห้งแบบนี้แหละค่ะ T_T)

แต่เอ๊ะ นี่มันโทรศัพท์ใครกัน ทำไมมีรูปฉันอยู่ที่หน้าจอ แถมเป็นรูปฉันเวอร์ชั่นแต่งหน้าจัดเต็มพร้อมกับการแต่งตัวและการโพสต์ท่าที่ดูราวกับถ่ายแบบลงนิตยสารยังไงยังงั้น ทั้งโทนสี การแต่งภาพและความละเอียดของภาพช่างดูดีจนฉันแทบไม่อยากเชื่อว่าคนในรูปคือฉันเอง

เพ่งหน้าจอไปได้สักพัก เจ้าโทรศัพท์ก็ปลดล็อคอัตโนมัติให้ฉันซะงั้น เริ่ดมากค่ะ! ทีนี้ฉันก็จะได้ไลน์ไปหายัยเนมและบรรดากลุ่มเพื่อนของฉันให้แจ้งตำรวจมาช่วยฉันออกไปจากที่นี่และก็มาจับอีตาคนหื่นกามที่อ้างตัวว่าเป็นเจ้าหนี้บ้าบออะไรนี่เข้าตารางไปเลย ชิ!

ฉันพยายามเลื่อนหารายชื่อเพื่อนในไลน์ แต่ก็ไม่เจอชื่อยัยเนมหรือรายชื่อที่ฉันคุ้นอยู่ในนั้นเลย มีแต่ชื่ออะไรเนี่ย มีนา นิโคล พี่แจม ทีน่า เวนดี้ พี่ซูซี่ คุณเกรียงไกร คุณอาเธอร์ ฯลฯ

ใครกันวะเนี่ยยย?!!

อ่ะ ไม่เป็นไร โชคดีที่ฉันจำเบอร์ยัยเนมได้ เดี๋ยวโทรเลยจะได้จบๆ

~หมายเลขที่ท่านเรียก ยังไม่เปิดใช้บริการ~

บ้าน่า จะไม่เปิดใช้ได้ไง เบอร์นี้ยัยเนมใช้มาตั้งแต่ม.ต้นเลยนะ ไหนลองใหม่ซิ

~หมายเลขที่ท่านเรียก ยังไม่เปิดใช้บริการ~

เอาใหม่!

~หมายเลขที่ท่านเรียก ยังไม่เปิดใช้บริการ~

โอ๊ยยยย อะไรกันเนี่ยยยย?!!!

ฉันเอามือทึ้งผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ทำไมเบอร์ยัยเนมถึงโทรไม่ได้ แล้วทำไมรายชื่อในไลน์และในโทรศัพท์ถึงไม่มีชื่อที่ฉันรู้จักเลยล่ะ นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย จะร้องไห้แล้วนะ ToT

ฉันไล่เปิดข้อความในไลน์เพื่ออาจจะได้เบาะแสอะไรเพิ่มเติม ไหนดูซิ พี่แจมอะไรนี่คือใคร

พี่แจม(ผู้จัดการ) : พี่เคลียร์คิวอาทิตย์นี้ให้หมดแล้วนะ น้องหน่าจะได้ไปฮันนีมูนกับคุณฮันเตอร์ให้สบายใจ

พี่แจม(ผู้จัดการ) : ติดขัดอะไรก็บอกพี่ได้เลยนะจ๊ะ

ผู้จัดการงั้นเหรอ? ผู้จัดการอะไร? ผู้จัดการแผนกเหรอ จำได้ว่านักเขียนคิวทอง(ม้วน)อย่างฉันไม่ได้ต้องมีผู้จัดการส่วนตัวอะไรนะ

ไหนลองดูยัยมีนานี่บ้างซิ

Manee Meena : แฮปปี้เวดดิ้งเดย์อีกรอบจ้ะเพื่อน

Manee Meena : อย่าลืมรีวิวคุณฮันเตอร์ด้วยนะแก ><

ยัยมีนานี่คือเพื่อนฉันเหรอ? เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนไหน ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ -0-

แล้วคุณฮันเตอร์นี่คือใครอีก? ทำไมทั้งสองคนพูดถึงชื่อคนคนนี้กันล่ะ

หรือว่าอีตานั่นชื่อฮันเตอร์เหรอ?

ฉันต้องสืบ!

ฉันกดปุ่มโทรออกหายัยมานี มีนาอะไรนี่ทันที ไม่นานนักหล่อนก็รับสาย

(โทรมารีวิวคุณฮันเตอร์ไวขนาดนี้เลยเหรอแก๊ >< เป็นไงมั่งๆ เด็ดมั้ยยยย?)

มีนาถามเสียงตื่นเต้นสุดๆ

"เอ่อ มีนาเหรอ?"

ฉันถามอย่างประหม่า ทำเอาปลายสายถึงกับงง

(เอ้า ใช่สิแก ฉันมีนา เพื่อนรักเพื่อนซี้ของนางเอกเบอร์ท็อปอย่างน้อยหน่า นภิชญายังไงล่ะยะ)

"ว่าไงนะ? นางเอกเบอร์ท็อป??"

ฉันทวนถามเสียงสูง นางเอกอะไรกัน นี่ฉันงงไปหมดแล้วนะ

(แกเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ยน้อยหน่า? หรือคุณฮันเตอร์แซ่บแสบทรวงซะจนทำแกจุกจนมึนไปเลย กรี๊ดดด)

ยัยมีนากรีดร้องอีกครั้งจนฉันต้องกรอกตา ฉันทำหมอนั่นจุกล่ะสิไม่ว่า เจอถีบยอดอกไปซะขนาดนั้นน่ะ

"เออ ฉันคงมึนจริงๆแหละ" ฉันขำแห้งๆ "พรุ่งนี้เรานัดเจอกันได้มั้ย?"

ฉันถามเพราะต้องการให้มีนาเล่าเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับตัวฉันที่ฉันเองแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย ฉันอยากได้คำอธิบายทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานและนางเอกเบอร์ท็อปอะไรนี่ด้วย

(ได้สิ ว่าแต่คู่รักข้าวใหม่ปลามันอย่างแกไม่ต้องไปฮันนีมูนที่ไหนเหรอ?)

"ฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ว่าคงไม่มั้ง" ฉันตอบ "งั้นพรุ่งนี้เจอกันสิบโมงตรงนะ นัดที่ไหนก็ได้ แกส่งโลเคชั่นมาให้ฉันแล้วกัน"

(เออๆ ได้ๆ แล้วค่อยเล่าเรื่องความเด็ดดวงของคุณฮันเตอร์ให้ฉันฟังพรุ่งนี้นะ อิอิ)

มีนาทิ้งท้ายก่อนที่ฉันจะกดวางสายไป

ดีล่ะ อย่างน้อยพรุ่งนี้ตื่นมาฉันก็จะได้รู้ว่าตอนนี้ตัวฉันเองอยู่ที่ไหน ทำไมฉันถึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย และมันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่!

.

.

.

ฉันยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกเพราะมีนัดกับมีนาเช้าวันนี้ เอาจริงๆก็นอนไม่ค่อยจะหลับตั้งแต่เมื่อคืนเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นทำเอาฉันมึนหัวไปหมด ทั้งเรื่องที่พ่อฉันเป็นหนี้จนฉันต้องมาแต่งงานขัดดอกกับอีตาคนหื่นกามนั่นอย่างกับพล็อตนิยายน้ำเน่า ทั้งเรื่องที่มีนาบอกว่าฉันเป็นนางเอกเบอร์ท็อปอะไรนั่นอีก ข้อมูลพวกนี้ทำเอาฉันนอนไม่หลับเพราะอยากจะรู้รายละเอียดทั้งหมดว่าจริงๆแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันกันแน่

ฉันส่องกระจกมองตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน ตัวฉันในเสื้อผ้าดูดีราคาแพงที่พอใส่แล้วก็ดูเหมือนไม่ใช่ตัวเองยังไงไม่รู้ จะว่าไปก็คงไม่แปลกเพราะปกติแล้วฉันไม่ได้แต่งตัวหรือทำผมแบบนี้ ก็ชีวิตนักเขียนนิยายที่แถมยังโสดอย่างฉันจะแต่งตัวสวยไปให้ใครดูล่ะจริงมั้ย วันๆก็ต้องนั่งปั่นต้นฉบับอยู่หน้าคอมพ์ ไม่ได้มีเวลามาดูแลตัวเองเท่าไหร่หรอก

ฉันเปิดประตูห้องนอนออกไปพบว่าอีตาหื่นกามนอนหลับอยู่บนโซฟาในสภาพเดียวกับเมื่อคืนคือมีแค่กางเกงขายาวสีดำที่ยังไม่ได้ถอดเข็มขัดดีกับท่อนบนที่ไม่ได้ใส่เสื้อ ที่กลางอกเขามีรอยแดงๆ สงสัยจะเกิดจากอุ้งบาทาฉัน T_T ขอโทษนะ แต่นายมาข่มขืนฉันเองนี่นา ก็ต้องโดนแบบนี้แหละ

"จะไปไหน?"

เสียงทุ้มถามขึ้นเมื่อฉันกำลังเดินย่องไปเปิดประตูห้องเพราะกลัวเขาจะตื่น ฉันหันมามองคนถามอย่างตกใจ

เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ?

"ไป - - เอ่อ...กินข้าว"

ฉันแกล้งตอบไปเพราะไม่รู้จะบอกเขายังไงดี แต่ฉันก็ไม่ได้โกหกนะ เพราะร้านที่มีนาส่งโลเคชั่นมาให้คือร้านอาหารที่ยัยนั่นบอกว่าเป็นร้านโปรดฉัน (ที่ฉันยังไม่รู้เลยว่าเคยไปกินร้านนี้ตอนไหน -*-)

"ทำไมไม่สั่งขึ้นมา?"

เขาถามต่อ

"ฉันอยากยืดเส้นยืดสาย สูดอากาศข้างนอกบ้างก็แค่นั้น"

ฉันตอบ เขามองฉันก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น หยิบน้ำเปล่ามารินใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่ม ฉันมองเขาอย่างงงๆเพราะไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่

"งั้น - - ฉันไปก่อนนะ"

ฉันบอกก่อนจะเดินหันหลังไปแต่ก็ได้ยินเสียงวางแก้วลงบนเคาท์เตอร์หินอ่อน

"เพิ่งแต่งงานกันได้แค่วันเดียว ภรรยาก็ออกไปข้างนอกคนเดียวตั้งแต่เช้าแบบนี้ ไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะมองยังไงบ้างเหรอ?"

เขาถาม ฉันหันมามองเขาพลางขมวดคิ้ว

"ไหนคุณบอกว่าฉันแต่งงานมาเป็นภรรยาปลอมๆเพื่อขัดดอกเฉยๆไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณจะสนใจทำไม?"

ฉันถามกลับ แอบคิดว่าอาจจะได้คำตอบอะไรเพิ่มเติมเพื่อคลายความสงสัยของตัวเองได้

"แล้วคิดว่าฉันจะแต่งงานกับเธอทำไมถ้ามันไม่มีผลประโยชน์มากกว่านั้นน่ะ?" เขาตอบ "ฉันเป็นนักธุรกิจนะ อย่าลืมสิ"

เขายิ้มเจ้าเล่ห์พลางเอานิ้วจิ้มหัวตัวเองเหมือนกับต้องการจะบอกว่าให้ฉันจำเอาไว้ให้ดี

แต่ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันไม่มีข้อมูลอะไรในหัวเลยย่ะ จะให้เอาอะไรมาจำล่ะ -_-

แต่อย่างน้อยก็รู้อย่างนึงล่ะนะว่าเขาเป็นนักธุรกิจ แต่ว่าเป็นธุรกิจแบบไหนเดี๋ยวฉันจะไปสืบจากยัยมีนามาให้หมดเลย

แต่มีอย่างนึงที่ฉันเหมือนว่าจะได้ข้อมูลมาแล้วแต่ยังไม่ชัวร์ คงต้องขอพิสูจน์สักหน่อยล่ะ

"เอ่อ...ฮ - - ฮันเตอร์..."

ฉันลองแกล้งพูดว่าคำว่า 'ฮันเตอร์' ขึ้นมาลอยๆ หมอนั่นหันขวับมามองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

สรุปมันใช่ชื่อเขาหรือเปล่าน่ะ?

"ฮันเตอร์~"

ฉันเรียกซ้ำ เขามองฉันพลางขมวดคิ้ว

"อะไร?"

"ฮันเตอออร์~~"

ฉันเรียกซ้ำอีก คราวนี้เขาดูหงุดหงิดที่ได้ยิน

"ถ้าเธอจะเรียกชื่อฉันโดยไม่มี 'คุณ' นำหน้าอีกล่ะก็...เธอเจอดีแน่"

เขามองฉันอย่างดุๆ

แปลว่าเขาชื่อฮันเตอร์จริงๆอย่างนั้นสินะ

"คุณฮันเตอร์?"

ฉันลองเรียกชื่อตามที่เขาต้องการให้เรียก เขามองฉันพลางถอนหายใจ

"มีอะไร? เรียกฉันทำไมนักหนา?"

ฮันเตอร์ถามอย่างเอือมๆ ฉันยิ้มให้เขานิดๆก่อนจะส่ายหน้า

"ไม่มีอะไรค่ะ" ฉันตอบ "งั้นฉันไปก่อนนะ คุณฮันเตอร์~"

ฉันบอกก่อนจะเปิดประตูห้องออกไปเพราะกลัวว่าจะสายจากเวลาที่นัดกับมีนาไว้ไปมากกว่านี้ แค่คิดว่าจะได้รู้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมมากกว่านี้ก็รู้สึกตื่นเต้นแล้วสิ ><