10 หนึ่งมิตรชิดใกล้

แสงไฟสีส้มนวลสลัวส่องสว่างอย่างนุ่มนวล เสียงเพลงแจ๊สคลอเบาๆ สร้างบรรยากาศที่ทั้งโรแมนติกและเหงาเศร้าในเวลาเดียวกัน คู่รักหลายคู่กระซิบกระซาบแนบชิดกัน บ้างจิบไวน์ บ้างมองตากันด้วยความหวานชื่น พริมาเลือกมุมสงบที่เคาน์เตอร์บาร์ แสงไฟสีทองส่องกระทบใบหน้าสวยที่ยังคงทิ้งร่องรอยความเศร้าไว้จางๆ เธอสั่งวิสกี้มาดื่มอย่างเงียบๆ แก้วแรกหมดลงอย่างรวดเร็ว ราวกับต้องการลบล้างความขมขื่นในใจ เธอสั่งแก้วที่สอง มองไปยังคู่รักที่กำลังดื่มด่ำความสุข แต่ในห้วงความคิดกลับรู้สึกโดดเดี่ยว ราวกับยืนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้... ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยความรัก

ทันใดนั้นเอง ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ปรากฏตรงหน้า ราวกับหลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่นแนวสตรีท เสื้อยืดสีดำสนิทแนบไปกับแผงอกกว้าง ช่วงล่างสวมใส่กางเกงยีนส์สีเข้มขาดตรงบริเวณเข่า เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวเนียนอย่างขัดกับลุคแบดบอยที่ตั้งใจสร้าง รอยสักเล็กๆ ที่ข้อมือซ้ายยิ่งขับให้เขาดูมีเสน่ห์น่าค้นหา ใบหน้าคมสันจมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากหยัก ดวงตาคมเข้มเป็นประกายซุกซน ดูแล้วเด็กคนนี้ยังไงก็อายุน้อยกว่าเธอหลายปี

“ขอโทษนะครับ... ผมขอชนแก้วกับคุณได้ไหมครับ?” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ดวงตากลับจ้องมองเธออย่างเปิดเผย พร้อมกับยกแก้วเครื่องดื่มในมือขึ้นเล็กน้อย

พริมาเหลือบมองเขาช้าๆ ด้วยแววตาที่เหนื่อยหน่ายปนระแวง เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเล่นด้วย จึงแค่ส่ายหน้าเบาๆ เป็นเชิงปฏิเสธ ไม่คิดจะเสียเวลาพูดคุย แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้ยอมแพ้ง่ายๆ เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ถอยไปไหน รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นเล็กน้อย และมันก็ดูมีเสน่ห์อย่างน่ามอง

“โถ่ววว ๆ !!!... อย่าเพิ่งใจร้ายสิครับคุณ...” เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทะเล้นอย่างเป็นกันเอง ราวกับรู้จักเธอมานาน

“ผมแค่อยากจะทักทาย...คุณเฉย ๆ คุณรู้มั้ยครับ ว่าคืนนี้คุณสวยที่สุด”

พริมาขมวดคิ้วเล็กน้อยกับความตื๊อและคำชมอย่างตรงไปตรงมาของเด็กหนุ่ม เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขาตรงๆ ด้วยแววตาที่แฝงความท้าทายกลับไป

“คุณต้องการอะไร?” เธอถามกลับเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นมีความแฝงเร้นบางอย่าง ที่ไม่ใช่แค่การปฏิเสธ

เด็กหนุ่มยิ้มกว้างขึ้น เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มเปิดปากคุยกับเขา

“ผมเป็น... แฟนคลับของคุณครับ คุณพริมา” เขาเน้นชื่อเธอ ราวกับจะบอกว่าเขารู้จักเธอดี

“ผมติดตามไลฟ์สดของคุณตลอดเลย... ไม่เคยพลาดสักครั้ง”

พริมาเลิกคิ้วสูงขึ้นกว่าเดิม เธอขายเครื่องสำอางและของใช้ผู้หญิงเป็นหลัก ผู้ชายอายุน้อย ๆ แถมยังมีมาดกวนๆ แบบนี้ จะเป็นแฟนคลับที่ดูไลฟ์สดเธอได้อย่างไรกัน

“แฟนคลับ!!!... ของใช้ผู้หญิงเนี่ยนะคะ?” เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเล็กน้อย แฝงความท้าทาย

“ฉันขายเสื้อใน กางเกงใน ลิปสติก ของใช้ผู้หญิงทั้งนั้นค่ะ... คุณเป็นผู้ชายจะดูไปทำไมทราบ?” เธอถามด้วยความสงสัย เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ ในลำคอ อย่างมีเสน่ห์ก่อนจะเอ่ยตอบ

“คุณเข้าใจไม่ผิดหรอกครับ... ผมไม่ได้ดูเพื่อสั่งซื้อ” เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น

“แต่ผมดูไลฟ์... เพื่อเปย์คุณ” พริมาถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย เธอจำว่ามีแฟนคลับคนหนึ่งเป็นผู้ชายโดเนทให้เธอเป็นประจำ

“อย่าบอกนะคะ ว่าคุณคือผู้ชายคนนั้น?” เธอถามอย่างไม่แน่ใจ ดวงตาจ้องมองใบหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างค้นหา

“คุณอยากรู้มั้ยครับ ว่าผมใช้ชื่อในนั้นว่าอะไร?” เขายักคิ้วให้เธออย่างขี้เล่น แววตาเต็มไปด้วยความท้าทาย

“ก็ลองพูดมาสิคะ แฟนคลับฉันเยอะ เผื่อจะนึกออก” เธอตอบกลับและหวังว่าชื่อที่เขาบอกมาจะตรงกับความคิดของเธอ

“ผม... หนุ่มน้อยรอเปย์ครับ..” เขาบอกชื่อแฟนคลับที่เธอจำได้ขึ้นใจ

“ไงครับ..พอจะนึกออกมั้ยครับ คุณพริมา”

ชื่อนั้นทำให้พริมาถึงกับนิ่งไปทันที เธอจำชื่อ 'หนุ่มน้อยรอเปย์' ได้ดี เขาคือแฟนคลับปริศนาที่โดเนทให้เธออย่างสม่ำเสมอ และเป็นจำนวนที่มากพอจะทำให้เธอจำชื่อนั้นได้เป็นอย่างดี พริมมองเด็กหนุ่มด้วยความแปลกใจ หญิงสาวจ้องมองใบหน้าคมของเด็กหนุ่มอย่างพิจารณา

“คุณคือ...หนุ่มน้อยรอเปย์...คนนั้นจริง ๆ เหรอคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเลียน กึ่งอยากรู้ความจริง

“ถ้าคุณไม่เชื่อ...จะเก็บเอาไว้ถามผมในไลฟ์สดครั้งหน้าก็ได้นะครับ ผมจะเฉลยเองครับ ว่าผมคือ หนุ่มน้อยรอเปย์คนนั้นจริง ๆ” เขายิ้มอย่างมั่นใจ ความอยากรู้เริ่มก่อตัวขึ้นในใจพริมา เด็กหนุ่มคนนี้ดูน่าสนใจอย่างประหลาด

“แล้วคุณชื่ออะไรคะ... หนุ่มน้อยรอเปย์?” พริมาถามออกไปอย่างท้าทาย

“ผมชื่อ ไมค์ ครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย หญิงสาวยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเพื่อกลบเกลื่อนมัน เธอไม่ควรหวั่นไหวง่าย ๆ เช่นนี้ ไมค์มองหน้าพริมาอย่างตั้งใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ผมรู้ว่าคุณกำลังเศร้า...” พริมาขมวดคิ้ว

“คุณรู้เรื่องของฉัน?”

“ใช่ครับ... ผมติดตามคุณมานานแล้ว และก็ทุกช่องทางด้วย” ไมค์ตอบเสียงนุ่ม

“ผมอยากให้คุณรู้ว่า... คุณไม่ได้อยู่บนโลกนี้คนเดียวนะครับ”

พริมามองลึกเข้าไปในดวงตาของไมค์ ความรู้สึกอบอุ่นบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ เธอไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครต้องการอะไร แต่คำพูดของเขากลับทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด

“ว่าแต่... คุณยอมให้ผมนั่งดื่มเป็นเพื่อนได้แล้วใช่ไหมครับ” ไมค์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคมเป็นประกายเล็กน้อย เจือด้วยความหวังอย่างเปิดเผย

พริมาทอดสายตามองใบหน้าหล่อเหลาที่ดูจริงใจของเด็กหนุ่ม ก่อนจะเลื่อนสายตากลับไปยังแก้ววิสกี้ในมือ ความเจ็บปวดจากอดีตที่เพิ่งผ่านพ้นยังคงทิ่มแทงหัวใจ ความโดดเดี่ยวราวกับเงาตามตัวยังคงเกาะกุม เธอต้องการใครสักคน... เพียงใครสักคนที่จะนั่งอยู่เคียงข้าง พูดคุยให้คลายเหงา โดยไม่ได้หวังสิ่งอื่นใด

“เชิญค่ะ...” พริมาถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะตอบรับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย

รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม ราวกับได้รับรางวัลอันล้ำค่า เขาเลื่อนเก้าอี้สตูลเข้ามานั่งข้างๆ เธอ เว้นระยะห่างอย่างสุภาพ แสดงความเคารพต่อพื้นที่ส่วนตัวของเธอ

บทสนทนาเริ่มต้นขึ้นอย่างช้าๆ จากเรื่องราวทั่ว ๆ ไป ไมค์ถามถึงงานของเธอด้วยความสนใจอย่างแท้จริง ไม่ใช่เพียงแค่ถามตามมารยาท

“งานของคุณพริมา ดูเหมือนจะไม่ใช่งานง่าย ๆ เลยนะครับ คุณพูดทีไรผมเพลินตลอดเลย ผมชอบเสียงของคุณมากเลยครับ” ไมค์กล่าวอย่างชื่นชม

พริมายิ้มบางๆ “มันเริ่มจากความจำเป็นน่ะค่ะ... หลังจากที่...” เธอเว้นคำพูดไปเล็กน้อย

“หลังจากที่ชีวิตมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ก็เลยต้องหาอะไรทำเลี้ยงตัวเอง แล้วก็ลูกสาวค่ะ”

“ลูกสาว? คุณมีลูกสาวด้วยเหรอครับ?” แววตาของไมค์ฉายความประหลาดใจ

“ค่ะ... น้องจีน่าค่ะ ซนมากเลย” พริมาเล่าถึงลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่สดใสขึ้นเล็กน้อย

“แล้วการขายของออนไลน์มันยากไหมครับ? ผมเห็นหลายคนทำ แต่ก็ไม่รู้ว่าเบื้องหลังเป็นยังไง แล้วขายได้จริง ๆ หรือเปล่า” ไมค์ถามต่ออย่างใส่ใจ

“ก็มีทั้งยากทั้งง่ายค่ะ... ต้องตามเทรนด์ ต้องขยันไลฟ์บ่อย ๆ ต้องตอบลูกค้า บางทีก็เจอลูกค้าที่ไม่น่ารักบ้างออกแนวกวนบ้าง แต่ก็มีลูกค้าที่น่ารักให้กำลังใจก็เยอะค่ะ..เช่นคุณไมค์ยังละ” พริมาเล่าถึงความท้าทายและรางวัลเล็กๆ น้อยๆ ที่ได้รับจากงานนี้ ก่อนจะกล่าวชมแฟนคลับตัวโยง

“ผมชอบน้ำเสียง ชอบชุดที่คุณใส่ตอนไลฟ์ แต่คุณไม่โกรธเวลาที่ผมแซวในไลฟ์ใช่มัยครับ” ไมค์ถามพร้อมรอยยิ้มทะเล้น

พริมาหัวเราะเบาๆ “ไม่โกรธค่ะ... ก็นั่นมันอาชีพหลักของฉันนี่คะ แล้วคุณล่ะคะ... ทำงานอะไร?” เธอเริ่มถามกลับบ้าง

“ผมเพิ่งเรียนจบครับ ตอนนี้ก็ช่วยธุรกิจที่บ้านนิดหน่อย แล้วก็... เป็นแฟนคลับตัวยงของคุณไงครับ” ไมค์ตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“แฟนคลับที่เปย์เก่งขนาดนี้? แสดงว่าบ้านต้องรวยแค่ไหนคะ...ถึงได้เปย์แต่ละครั้งมากขนาดนั้น” พริมาถามย้ำ เพราะรายได้ส่วนหนึ่งของเธอ ก็มาจากการเปย์ของเขา

“ผมรักใครรักจริง แล้วก็ทุ่มเทครับ แล้วคุณจะไลฟ์อีกเมื่อไหร่ครับ” ไมค์ตอบกลับอย่างมั่นใจ

“ก็แล้วแต่ช่วงค่ะ... บางทีก็ทุกวัน บางทีก็เว้นๆ ไป” พริมาตอบ

“ขอบคุณนะคะที่ติดตาม”

“ด้วยความยินดีครับ... ผมชอบที่คุณเป็นตัวของตัวเอง” ไมค์เอ่ยชมด้วยแววตาจริงจัง

“คุณเก่งมากเลยนะ ที่ดูแลได้ทั้งตัวเองแล้วก็ลูกสาว”

คำชมนั้นทำให้พริมารู้สึกอบอุ่นในใจอย่างประหลาด เธอสบตากับไมค์อย่างขอบคุณ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ความสนิทสนมค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางบทสนทนาที่ไหลลื่นและเป็นกันเอง...ทำให้พริมารู้สึกว่าเขาไม่ได้มองเธอแค่เพียงภาพลักษณ์ภายนอก

“คุณพริมา... ชอบดูหนังแนวไหนครับ?” ไมค์ถามพลางจิบวิสกี้ในแก้วเบาๆ แสงไฟสีสลัวสะท้อนในดวงตาของเขา

”เมื่อก่อนชอบดูโรแมนติกค่ะ” พริมาตอบพลางยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่มบ้าง

“แต่หลังๆ มานี้ชอบดูหนังที่มีเนื้อหาเข้มข้นหน่อย พวกจิตวิทยา หรือดราม่าที่สะท้อนสังคม คุณล่ะคะ?”

”ผมชอบหมดเลยครับ แต่ถ้าให้เลือกจริงๆ ก็คงเป็นแนวไซไฟล้ำๆ หน่อย หรือไม่ก็หนังที่มีปรัชญาแฝงอยู่” ไมค์ยิ้มอย่างมีเสน่ห์

“แต่จริงๆ แล้ว... ผมก็ดูได้หมดแหละครับ ถ้ามีเพื่อนอย่างคุณไปดูด้วยกัน” เขาส่งสายตามาที่พริมาเล็กน้อย เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายแฝงชวนให้ใจเต้น พริมายิ้มบางๆ อย่างรู้ทัน

“แปลกจัง... เมื่อก่อนฉันก็ไม่ค่อยชอบไซไฟเท่าไหร่ แต่พักหลังๆ เริ่มรู้สึกว่ามันก็มีอะไรน่าสนใจเหมือนกันนะ” คำตอบของเธอหมายถึงตัวเด็กหนุ่ม

“จริงเหรอครับ? งั้นรอบหน้าขออนุญาตชวนคุณไปดูด้วยกันได้มั้ยครับ?” ไมค์เสนออย่างกระตือรือร้น น้ำเสียงและแววตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง รอยยิ้มที่กว้างขึ้นเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้า

“ยินดีเลยค่ะ...แต่ไม่รู้จะว่าพอถึงตอนนั้น ฉันจะว่างหรือเปล่านะคะ”