บทที่5

กิตติจำต้องยอมขับรถมาส่งปันตาตามคำสั่งของผู้เป็นแม่หลังจากที่ทุกๆ อย่างเสร็จสิ้นลง ตลอดการเดินทางที่แทบไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาเลยสักคำนั้นถูกทำลายลงเมื่อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของชายหนุ่มดังขึ้นในจังหวะที่รถคันหรูติดไฟแดงอยู่

“ว่าไงครับรุ้ง ได้ครับผมเสร็จแล้ว อีกเดี๋ยวเจอกันนะครับ” เสียงอ่อนหวานที่กิตติพูดกับคนปลายสายนั้นทำเอาหัวใจของใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ปวดหนึบขึ้นมาไม่น้อยเพราะเขาไม่เคยพูดจาดีๆ กับเธอเหมือนอย่างที่พูดกับแฟนของเขาเลยสักครั้ง มันจึงไม่แปลกที่ปันตาจะรู้สึกอิจฉารุ่งทิวาในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง

“พี่กิตจอดรถทำไมคะ” แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องหยุดคิดเมื่อกิตติจอดรถลงข้างทางในเวลาต่อมาทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงจุดหมาย

“เธอกลับบ้านไปเองก็แล้วกัน ฉันมีนัดกับรุ้งต้องรีบไป!!” คำตอบที่ได้ทำเอาหญิงสาวถึงกลับอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายกับเธอถึงขนาดไล่เธอลงจากรถไปอย่างนี้ นี่มันทางเปลี่ยวที่นานๆ จะมีรถผ่านมาสักคัน แต่เขากลับไล่ให้เธอลงจากรถโดยที่ไม่เป็นห่วงความปลอดภัยของกันเลยสักนิด คนอะไรใจร้ายใจดี!

มันเกินไปแล้วจริงๆ กับสิ่งที่เขาทำ

“แต่คุณป้าบอกให้พี่กิตไปส่งปันให้ถึงที่บ้านนะคะ อีกนิดมันก็จะถึงบ้านของปันแล้ว พี่กิตไปส่งปันแล้วค่อยไปหาพี่รุ้งก็ได้นี่ค่ะ” ปันยาแย้งขึ้นพร้อมให้เหตุผล กะอีแค่แวะไปส่งเธอก่อนมันคงไม่ทำให้เขาเสียเวลาไปหาแฟนสาวสักเท่าไหร่กันเชียว

“แต่ฉันไม่อยากไปส่งเธอ! รีบๆ ลงไปเสียทีจะได้ไหม!!” เมื่อเจอเข้ากับเสียงตวาดของเขาหญิงสาวจึงไม่มีทางเลือกนอกจากจำต้องพาตัวเองลงจากรถก่อนจะจ้องมองมันที่ค่อยๆ เคลื่อนออกไปไกลลับตาท่ามกลางความรู้สึกที่เจ็บปวดเกินที่ใครจะเยียวยามันได้ สุดท้ายเขาก็ทิ้งเธอไปหาผู้หญิงที่เขารักเข้าจริงๆ

ปันตาเลือกที่จะนั่งแท็กซี่ที่บังเอิญผ่านมาได้ทันจังหวะเข้าพอดีมาหา ‘ตะวัน’ หรือปลายตะวันเพื่อนสนิทที่เรียนมหาลัยมาด้วยกันจนจบที่ห้องเช่าห้องน้อยของอีกฝ่ายแทนที่จะหอบเอาความช้ำใจกลับไปที่บ้านเหมือนอย่างเคยเป็นประจำอยู่ทุกครั้ง

“แกแน่ใจจริงๆ เหรอปันว่าจะแต่งงานกับพี่กิต ฉันว่าแกเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ แกเองก็ใช่ว่าจะขี้เหร่ที่ไหนกัน มีผู้ชายมาชอบแกตั้งเยอะแยะ ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมแกต้องไปรักผู้ชายแบบนั้นด้วยฉันไม่เข้าใจ เขาไม่เคยเห็นค่าในตัวแกเลยนะปัน” ปลายตะวันเอ่ยขึ้นก่อนจะลอบมองเพื่อนรักด้วยความสงสาร เธอรับรู้ทุกๆ อย่างมาโดยตลอดเพราะว่าเธอกับปันตานั้นให้สัญญากับกันเอาไว้ว่าจะไม่มีวันโกหกกัน สองสาวมักจะคอยเล่าเรื่องต่างๆ ในชีวิตให้อีกฝ่ายได้ฟังก่อนจะช่วยกันแก้ไขไปทีละเรื่องมาโดยตลอด

“ฉันแน่ใจ แกเองก็รู้นี่ตะวันว่าฉันรักแค่พี่กิตคนเดียวเท่านั้น เขาเป็นทั้งชีวิตแล้วก็ลมหายใจของฉัน ถึงต่อให้เขาร้ายกับฉันยิ่งกว่านี้ฉันก็จะทน” ปันตายังคงยืนยันหนักแน่ และถึงต่อให้เธอต้องเจอกับอะไรหนักกว่านี้เธอก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะเธอได้เลือกแล้วที่จะทนกับมันจนกว่าจะถึงวันที่ได้รับความรักกลับคืนมา

“ความรักนี่น่ากลัวเนอะ” และมันจะยิ่งน่ากลัวมากกว่าสิ่งใดๆ หากมันเกิดขึ้นกับคนที่แน้วแน่มั่นคงในรักเชกเช่นเดียวกันกับปันตาเพื่อนรักของเธอที่ไม่เคยคิดเปลี่ยนใจในความรักที่เธอมีต่อกิตติเลยสักครั้ง ถึงแม้ว่าฝ่ายนั้นจะทำร้ายกาจใส่กันตลอดก็ตามที

“สักวันถ้าแกมีความรักแกจะเข้าใจเองตะวัน ว่าแต่แกเถอะหางานใหม่ไปถึงไหนแล้ว! ฉันบอกให้ไปทำที่บริษัทของพ่อฉันก็ไม่ยอม” ปันตาอดไม่ได้ต้องเอ่ยถามเพราะเธอรู้ดีว่าปลายตะวันเพื่อนรักต้องลำบากมากแค่ไหนที่ต้องเรียนและทำงานหนักเพื่อส่งเงินกลับไปบ้านให้กับแม่เลี้ยงกับน้องสาวของเธอตลอดทุกเดือน

มีบ่อยครั้งที่เธอพยายามจะยื่นมือเข้าไปช่วยแต่อีกฝ่ายก็ดึงดันที่จะทำทุกๆ อย่างด้วยตัวเองไปเสียทุกครั้งไป ปลายตะวันไม่อยากให้คนอื่นดูถูกว่าที่ยอมเป็นเพื่อนกับเธอนั้นเพราะอยากเกาะกินครอบครัวของเธอ แต่ปันตารู้ดีกว่าใครว่าเพื่อนรักของเธอไม่ใช่คนแบบนั้นแน่จึงได้แต่คอยให้กำลังใจอีกฝ่ายมาเรื่อยมา

“ก็ฉันไม่อยากถูกใครเมาท์ว่าใช้เส้นของลูกสาวเจ้าของบริษัทนี่แก อีกอย่างตอนนี้ฉันได้งานแล้วนะ เงินดีซะด้วยสิ” ปลายตะวันร้องบอกเพื่อนรักพร้อมรอยยิ้ม หากรู้ว่างานของเธอคืออะไรล่ะก็รับลองได้เลยว่าปันตาจะต้องตกใจอย่างถึงที่สุดแน่นอน

“งานอะไรของแกน่ะ…”