บทที่2

“สวัสดีจ๊ะหนูปัน เมื่อคืนหลับสบายดีไหม เอ๊าะ! แล้วอีกอย่างเลย...ตอนนี้ต้องหัดเรียกแม่ได้แล้วนะ ไหนเรียกสิจ๊ะ” คุณหญิงทิพย์โสภาเอ่ยต้อนรับว่าที่สะใภ้ด้วยความเอ็นดู เพราะเลี้ยงปันตากับเองกับมือตั้งแต่เล็กๆ หลังจากที่คุณหญิงแพรวพรรณแม่ของหญิงสาวเสียไปด้วยโรคหัวใจนางจึงรู้ดีกว่าใครว่าหญิงสาวตรงหน้าคนนี้นั้นเป็นคนดีแค่ไหน ปันตาไม่เพียงแต่รักกิตติลูกชายของเธอด้วยความรัก หญิงสาวยังคอยดูแลนางเป็นอย่างดีมาโดยตลอด แต่เรื่องแบบนี้มันคงไม่เพียงพอที่จะทำให้กิตติรักเธอได้

“ค่ะคุณแม่” ปันตาตอบรับพร้อมรอยยิ้มก่อนทั้งสองจะหันไปมองใครอีกคนที่จนถึงตอนนี้ก็ยังเอาแต่ยืนกดมือถืออยู่ตามลำพัง

“เอาล่ะ ถ้าพร้อมแล้วเราไปเลือกชุดกันเถอะ! ส่วนของเราน่ะแม่เลือกเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้วเข้าไปลองดูนะตากิต ส่วนปันทางนี้เลยลูก มีแต่ชุดสวยๆ ทั้งนั้นเลย แม่เลือกไม่ถูกเลยเราไปช่วยกันเลือกดีกว่า” ว่าจบคุณหญิงทิพย์โสภาก็จูงเอาว่าที่สะใภ้ไปอีกด้านที่มีชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดตาเรียวรายอยู่เต็มไปหมด

ปล่อยให้กิตติยืนอยู่คนเดียวพร้อมๆ กับความสงสัยว่าตกลงแล้วเขาหรือปันตากันแน่ที่เป็นลูกแม่เพราะดูเหมือนว่าแม่ของเขานั้นจะรักและดูแลเธอดีเสียยิ่งกว่าเขาที่เป็นลูกชายแท้ๆ เสียอีก

ชายหนุ่มทำได้แค่เพียงตัดความสงสัยบ้าบอนั้นออกไปก่อนจะเดินตามพนักงานของร้านไปอีกทางเพื่อลองชุดแต่งงานที่ผู้เป็นแม่ได้จัดเตรียมเอาไว้รอตั้งแต่มาถึงนั่นแล้ว

สุดท้ายแม้แต่ชุดที่จะสวมเขาก็ยังไม่มีโอกาสได้เลือกเอง

ทางด้านของปันตาเองนั้นก็กำลังตื่นตะลึงไปกับชุดแต่งงานมากมายที่ไม่ว่าจะหยิบชุดไหนมาลองทาบกับตัวดูมันก็ถูกใจหญิงสาวไปเสียหมด จนเมื่อสายตาของเธอเหลือบไม่เจอเข้ากับชุดแต่งงานเกาะอกที่ติดระบายลูกไม้ดอกเล็กๆ ที่อกเข้าโดยบังเอิญ หญิงสาวถูกใจทันทีที่พบเห็นและไม่รีบที่คว้ามันออกมา

“ปันชอบชุดนี้ค่ะคุณแม่ คุณแม่ว่าสวยไหมคะ” หญิงสาวว่าพร้อมทาบชุดในมือเข้าหาตัวเองเพื่อลองถึงความเหมาะสม

“สวยจ๊ะ แม่เองก็ชอบนะ ไปลองสวมดูสิลูกเพื่อขาดเกินช่วงไหนจะได้ให้ช่างเขารับจัดการให้ทันวันงาน” หญิงสาวพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหายเข้าไปในห้องลองชุดพร้อมกับพนักงานอีกสองคนที่อาสาเข้าไปช่วยดูแลลูกค้าวีไอพีของทางร้านตนเอง

ไม่นานร่างระหงในชุดแต่งงานฟูฟ่องก็เดินกลับออกมาหากัน ภาพของปันตาในชุดเจ้าสาวทำให้คุณหิงทิพย์โสภาลอบยิ้มให้กับความสวยงานของว่าที่ลูกสะใภ้เมื่อได้เห็น

“ปันดูเป็นยังไงบ้างคะคุณแม่…ชุดนี้พอได้ไหมคะ” หญิงสาวถามขึ้นด้วยท่าทีไม่มั่นใจ แต่อย่างน้อยเธอก็มั่นใจได้ว่าหุ่นและหน้าตาของตัวเองคงไม่แพ้ใครๆ เพียงแค่หญิงสาวไม่ค่อยชอบการแต่งตัวแต่งหน้าสักเท่าไหร่มันจึงทำให้ทุกๆ อย่างในร่างกายของเธอถูกปิดซ่อนเอาไว้ในเสื้อผ้าตัวหนาที่ชอบใส่อยู่เป็นประจำ

“สวยจ๊ะ ปันของแม่สวยที่สุดเลยลูก” ปันตายิ้มรับก่อนจะลอบมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนในกระจกนั้นจะเป็นเธอจริงๆ หญิงสาวที่ได้สวมชุดแต่งงาน ชุดแต่งงานที่ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนในโลกก็ปรารถนาที่จะได้สวมใส่มันสักครั้งในชีวิต และมันคงจะดีหากคนที่เธอจะแต่งงานด้วยนั้นรักเธอบ้างเพียงสักนิดเดียวก็ยังดี แต่นั่นคงเป็นไปได้ยากเพราะแค่จะมองหน้าหรือพูดกันดีๆ เขาก็ยังไม่เคยทำให้กันเลยสักครั้ง

“แม่ขออะไรหนูสักอย่างจะได้ไหมปัน” เมื่อมีโอกาสได้อยู่กันตามลำพีงสองคนคุณหญิงทิพย์โสภาก็ไม่รีรอที่จะรีบพูดบางอย่างออกมาเพราะกลัวจะหาโอกาสเหมาะๆ เช่นนี้ไม่ได้อีก

“ได้สิคะคุณแม่ สำหรับคุณแม่แล้วปันให้ได้ทุกอย่างเลยค่ะ ว่าแต่คุณแม่อยากจะขออะไรปันเหรอคะ” ปันตารับคำพร้อมรอยยิ้มก่อนจะจ้องมองอีกฝ่ายที่มีสีหน้าไม่สู้ดีสักเท่าไหร่