ตอนที่ 3-4

“หมายความว่าไง ทำไมคุณเรียนไม่จบ” แต่พอมองหน้าขนมชั้น คำนวณจากอายุแล้ว เขาอยากจะเอาหัวกระแทกพวงมาลัย ให้ตายเถอะ ถ้าวราลีจะเรียนไม่จบก็เพราะ...

“คุณท้องตอนนั้นใช่ไหม”

วราลีหน้าซีดหน้าเซียวไม่ตอบ เสมองออกหน้าต่าง พชรก็ยิ่งซักยิ่งสงสัย เขาอยากจะลงไปจากรถแล้วกระชากวราลีมาเค้นถามเอาความจริง แต่ติดตรงหนูน้อยขนมชั้นนั่งมาด้วย

“แล้วทำไมขนมชั้นบอกว่าทำงานส่งแม่เรียน” เขายิงคำถามไม่หยุด และเป็นคำถามที่คนถามต้องการคำตอบ เรื่องนี้มันมีกลิ่นโชยแรงมาก กลิ่นเริ่มชัดจนเขาปล่อยผ่านไม่ได้แล้ว

“ก็... แกช่วยฉันทำขนมขายทุกเย็น เงินค่าขนมก็คือค่าเทอมของเราสองคนแม่ลูก” วราลีพูดไปตามที่เป็น

“อะไรนะ” พชรหันกลับไปมองแม่หนูน่ารักที่ยิ้มกว้างให้เขาอย่างภาคภูมิใจ

“เห็นไหมคะ ขนมชั้นไม่ได้โกหก ขนมชั้นเป็นเด็กดี ทำงานส่งแม่ลีเรียนจริงๆ ค่ะ คุณลุงขา อย่าดุแม่ลีนะคะ แม่ลีบอกว่าใกล้จะจบแล้วแหละ”

“พระเจ้า” เขาอยากเปลี่ยนเส้นทางจากเซเว่นไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ เซนส์มันกระซิบบอกอะไรบางอย่าง เมื่อคืนนี้ก่อนนอนเขาไหว้พระแล้วก็ฝันเห็นคุณย่ายืนยิ้มอยู่ใต้ต้นชมพู่ เมื่อเช้าเขาถึงได้มาเดินด้อมๆ มองๆ ดู คิดว่าคุณย่ามาบอกปริศนาอะไรบางอย่าง เช่น ท่านอาจจะฝังสมบัติเอาไว้ใต้ต้นชมพู่ก็ได้ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าคุณย่าจะบอกอะไร

วราลีลอบถอนใจ วันนี้มันวันซวยชัดๆ ที่เธอพูดแบบนั้นเพราะนอกจากจะทำงานในสำนักงานของหมู่บ้าน มีหน้าที่เก็บค่าส่วนกลางและดูแลรายรับ-รายจ่ายสาธารณูปโภคของหมู่บ้าน แต่เงินเดือนแค่เก้าพัน เธอจะเลี้ยงดูลูกพอได้อย่างไร อาชีพเสริมของวราลีคือทำขนมไทยขายออนไลน์ในหมู่บ้านโดยไม่ต้องมีหน้าร้าน แต่ก็ขายดิบขายดี ขนมยอดฮิตคือขนมชั้นใบเตยกับลูกชุบแสนอร่อยที่หวานน้อยรสชาติละมุน แล้วลูกมือในการปั้นลูกชุบก็คือ แม่ตัวแสบที่บอกว่าทำงานส่งแม่เรียนนั่นแหละ

เพราะเลือกเก็บหนูน้อยขนมชั้นไว้ ทำให้วราลีที่กำลังจะก้าวออกจากรั้วมหาวิทยาลัยเป็นบัณฑิตมีชีวิตหักเห จำต้องดรอปเรียนเอาไว้ในเทอมสุดท้าย และหลังจากที่ขนมชั้นเข้าเรียนประถมหนึ่งเมื่อต้นปีที่ผ่านมา เธอเห็นว่าลูกโตแล้วเลยลงเรียนเก็บหน่วยกิตที่เหลือกับคลาสเรียนภาคพิเศษซึ่งเปิดสอนหลังจากเลิกงาน

ขนมชั้นชอบมากกับหน้าที่ช่วยแม่ปั้นลูกชุบ แม่หนูมีพรสวรรค์ เพราะหลังจากที่เข้าไปยุ่งขอช่วยแม่ทำขนม แล้วเห็นวราลีหยิบถั่วกวนเนื้อละเอียดที่อบควันเทียนแล้วมาปั้นเป็นผลไม้จึงลองทำดูบ้าง ทำตามไม่นาน ขนมชั้นก็ปั้นได้สวยเหมือนผู้ใหญ่ จนกลายเป็นหน้าที่ที่ต้องช่วยแม่ปั้นลูกชุบขายทุกเย็น จนวราลีเอ่ยชมว่า

‘รู้ไหมคะ ขนมชั้นเก่งมาก ทำงานส่งแม่เรียนได้ตั้งแต่เด็ก’

เพราะเงินจากการขายขนมไทย วราลีเก็บไว้เป็นค่าเทอมของเธอกับลูก ส่วนเงินเดือนก็เอาไว้ใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของสองคน

ไม่กี่นาทีถัดมารถยนต์คันหรูจอดหน้าร้านสะดวกซื้อ พชรปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยให้กับสาวน้อยที่ดูเหมือนว่าพุงล้ำหน้านั้นจะค่อนข้างอึดอัด พอคุณลุงใจดีปลดสายเข็มขัดนิรภัยออกให้ ขนมชั้นถอนหายใจพรืดราวกับว่าโล่งจนพชรอดขำไม่ได้ เขาเพิ่งเจอกับเด็กนี่วันแรก แต่น่าแปลกที่สนิทกันง่ายเหมือนรู้จักมานาน

“อึดอัดเพราะมีพุงสามชั้นไง ถ้าอยากสวยต้องลดพุงหน่อยนะเรา”

แม่ตัวแสบพุงกลมที่ถูกหาว่าอ้วนพุงล้ำหน้าช้อนตามองเจ้าของรถแล้วถอนหายใจ ถ้าเป็นคนอื่นขนมชั้นคงทำหน้ามุ่ยใส่เหมือนตอนถูกเด็กผู้ชายในหมู่บ้านหยอกด้วยการแอบเปลี่ยนชื่อให้ใหม่จาก

‘น้องขนมชั้น’ เป็น ‘ขนมถังแตก’

เพราะเด็กพวกนั้นคิดว่าคำว่าถังดูจะเข้ากันดีกับสรีระของขนมชั้น ถึงหุ่นจะอวบกลมดูตันๆ สั้นๆ แต่ใบหน้าของขนมชั้นเรียกได้ว่าน่ารักจิ้มลิ้มจนใครเห็นก็อดเหลียวมองแล้วชมบ่อยไปว่าเธอน่ารัก น่าเอ็นดู

วราลีอยากใช้จังหวะที่พชรเดินอ้อมไปเปิดประตูให้ขนมชั้นหลบหน้าหายตัวไปจากตรงนี้ แต่คนเป็นแม่มีลูกเป็นตัวประกันอยู่จะหนีไปได้อย่างไร สิ่งที่ทำได้คือการหลบหน้าหลบตา ไม่สบตากับเขาแล้วรีบเดินตามขนมชั้นเข้าไป มือเรียวคว้าแขนป้อมๆ ที่วันนี้ยอมมากับคนแปลกหน้าอย่างพชรง่ายๆ

“ขนมชั้นรีบซื้อรีบกลับ ถ้าช้า จากห้าที แม่จะแถมให้อีกสองที”

ขนาดเธอขู่ขนมชั้นเบาแล้ว คนตัวสูงยังหูดีได้ยิน แล้วรีบทำตัวเป็นอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยสาวน้อยขนมชั้น

“เอะอะก็จะตี ขู่ลูกแบบนี้ไม่ดีนะคุณ” พชรอยากจะคุยกับแม่เด็กมาก เขาค้างคาใจมาตั้งแต่บนรถ

ร่างสูงย่อตัวลงไปบอกขนมชั้น “ขนมชั้นอยากซื้อขนมอะไรก็ได้ในร้าน ลุงพชรเลี้ยงเอง”

แม่หนูตาโตขยายขึ้นกว่าเดิม “จริงเหรอคะ”

“จริงสิ” พชรตบกระเป๋ากางเกง “เท่าไรก็ได้”

“ไม่ได้” วราลีพูดขวาง “คุณเป็นใคร ถึงได้มาสอนลูกคนอื่นให้เสียเด็ก”

พชรยืนขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลาโดดเด่นด้วยวงหน้าคม ดวงตาชั้นเดียว จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากคมชัดอมชมพู ขยับยิ้มมุมปากแล้วเห็นขนมชั้นหันไปก้มมองเยลลีรสโคลาออกใหม่ที่ชั้นวาง พชรจึงได้จังหวะเลิกคิ้วสูงแล้วพูดแบบไม่ออกเสียง จงใจกวนแม่ของเด็ก

‘ผม-สง-สัย-ว่า-จะ-เป็น-พ่อ’

“คนบ้า อย่ามั่ว ขนมชั้นลูกฉัน”

พชรโพล่งขึ้นออกเสียง “กับใครไม่ทราบ”

วราลีที่ไม่ได้เตรียมคำตอบไว้รีบหันหลังหนีเขาทันที แต่ถึงจะไวแค่ไหนก็แพ้ความเร็วของมือพชรที่คว้าเอาแขนเรียวเอาไว้ได้

“เดินหนีผมได้ แต่หนีความจริงไม่ได้ จะสารภาพออกมาดีๆ หรือต้องให้ใช้อำนาจศาลร้องขอให้มีการตรวจดีเอ็นเอ”

ที่เธอตกใจมากตอนเห็นหน้าเขาครั้งแรกของวันนี้ก็เพราะรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนช่างสังเกต แล้วขนมชั้นก็โยนถ่านร้อนๆ มาใส่มือคนเป็นแม่แบบไม่ยั้งเขาจะไม่สงสัยได้ยังไง ลูกใครช่างพูดมากเหลือเกิน วราลีหน้าซีด พยายามจะทำให้ดูปกติที่สุดแต่กลายเป็นส่อพิรุธอย่างแจ่มชัด ด้วยที่เป็นคนมีไรผมเยอะ แล้วเวลานี้ไรผมของเธอที่ล้อมกรอบหน้ารูปไข่มันชื้นแฉะจากเม็ดเหงื่อที่แย่งกันผุดขึ้น