ความฝันหรือความจริง 2

เมื่อลองชิมคำแรก เธออยากจะร้องไห้กลับบ้านเดิมทันที มันจืดมากและยังเป็นกากข้าวผสม ที่กลืนลงท้องแทบบาดคอลงไป ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยน้ำตาเอ่อล้นอย่างไม่รู้ตัว เกิดมาตั้งแต่จำความได้ไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อน

“เจ้าฝืนกินไปก่อน เดี๋ยวข้าจะหาอาหารที่ดีกว่านี้มาให้” เมื่อไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวของคนบนเตียงจึงได้เอ่ยบอก ฝีมือทำอาหารของเขาคงแย่มากนางถึงกินไม่ลงเช่นนั้น

“อือ ขอบคุณ”

ฉินหร่านเอ่ยบอกเสียงแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่ท้องที่ร้องหิวและร่างกายที่อ่อนแอ ทำให้พยายามกลืนอาหารมื้อเช้าอย่างจำใจ จากนั้นจึงยื่นถ้วยข้าวคืนเจ้าของ ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

ตอนนี้เธอต้องการเวลาที่จะทำใจและปรับตัวกับโลกใบใหม่ให้ได้เสียก่อน แต่น่าเสียดายที่ความรู้ของร่างเดิมมีน้อยมาก และยังอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้อีกด้วย ฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอจะต้องเรียนรู้

ฉีเยี่ยนยืนมองภรรยาตัวน้อยด้วยความรู้สึกแปลกๆ แม้จะไม่ลืมตาก็รู้ว่าวันนี้นางให้ความรู้สึกว่าไม่เหมือนเดิม แม้จะยังสงสัย แต่ก็หมุนกายจากไปเพื่อให้นางพักผ่อน เพราะเมื่อคืนเขาตักตวงความสุขจากนางอย่างเอาแต่ใจ แต่จะโทษเขาไม่ได้ เพราะนางช่างเย้ายวนเสียขนาดนั้น

ฉินหร่านมองตามชายหนุ่ม ที่หน้าตาราวอายุประมาณยี่สิบปีด้วยสายตาครุ่นคิด เขามองไม่เห็นแล้วใครทำโจ๊กที่เธอกิน หรือว่าจะเป็นฝีมือเขาจริงๆ เช่นนั้นคงไม่แปลกที่จะออกมาสภาพนั้น และรสชาติจืดชืดขนาดนี้ แม้เธอจะไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่นี่

แต่ต่อไปนี้เธอไม่สิ ต้องเป็นนางแล้ว...

นางคือฉินหร่าน ภรรยาของชายตาบอดผู้นั้นแล้ว และคงต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ต่อไป...

ฉินหร่านนอนไปจนกระทั่งยามอู่ (เวลา 11.00 น.- 12.59 น.) จึงได้ลุกจากที่นอน ช่วงนี้เป็นวสันตฤดูทำให้อากาศอบอุ่น อีกทั้งเมื่อคืนเล่นโต้คลื่นจนเหงื่อออกเต็มไปหมด ทำให้นางอยากจะอาบน้ำ เมื่อออกจากห้องนอนมาจึงพบกับห้องรับแขกและเป็นห้องกินข้าวด้วย สภาพเล็กและเก่าโทรมมาก

บ้านหลังนี้จากความทรงจำของร่างเดิม สามีตาบอดผู้นั้นเป็นคนซื้อจากหัวหน้าหมู่บ้าน ฉีเยี่ยนมาอยู่ที่หมู่บ้านนี้ได้สามปีแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าอีกฝ่ายมาจากไหน ทุกคนรู้แค่ว่ามาจากต่างถิ่นและตาบอด ทำให้คนในหมู่บ้านสงสาร ส่งข้าวส่งน้ำเป็นครั้งคราวในยามที่พวกเขามีกินมีใช้

แต่เมื่อเกินวัยออกเรือน อีกทั้งตาบอดจำต้องมีคนมาดูแล หัวหน้าหมู่บ้านจึงช่วยเหลือเรื่องสู่ขอสตรีที่เหมาะสม แต่ใคร่เล่า จะอยากให้บุตรสาวของตัวเองอยู่กับกับชายตาบอด แต่เพราะฉีเยี่ยนพอมีเงินอยู่บ้างจึงได้ซื้อภรรยามาตามคำแนะนำหัวหน้าหมู่บ้าน

และมารดาของร่างเดิมซึ่งมีบุตรสาวสามคน บุตรชายสามคนจึงขายนางออกอย่างไม่ลังเล เงินหนึ่งตำลึงทองในยุคสมัยนี้มีค่ามาก พอให้ครอบครัวธรรมดามีกินมีใช้ไปอีกสองสามปี

ฉินหร่านเดินออกมานอกบ้าน ลมหายใจแทบสะดุดอีกครั้ง บ้านที่นางพักอาศัยอยู่แทบจะเรียกว่ากระท่อมโกโรโกโสแทบจะพังเลยทีเดียว ทว่าน่าแปลกที่รั่วบ้านกลับปิดทึบสูงจนมองไม่เห็นตัวบ้าน ตอนแรกในความทรงจำร่างเดิมนางยังไม่แปลกใจ แต่เมื่อมาเห็นภาพจริงกลับให้ความรู้สึกแปลกๆ

“เจ้าหิวหรือยัง ข้าย่างไก่ไว้ให้เจ้า” ฉินหร่านสะดุ้งตกใจ เมื่ออยู่ๆ สามีตาบอดของนางก็โผล่มาทางด้านหลังเงียบๆ แต่เมื่อมองสิ่งที่อยู่ในมือแล้วรู้สึกพูดไม่ออก นั่นไก่ย่างจริงๆ หรือ ไม่ใช่ย่างถ่านแน่นะ

เมื่อเงยหน้ามอง คนที่ยื่นไก่ย่างสีดำในมือมาให้อย่างแม่นยำ ราวกับรู้ว่านางยืนอยู่ตรงนี้ แล้วแทบทำให้นางอยากร้องไห้ มองใบหน้าเรียบเฉยดวงตาปิดสนิทของฉีเยี่ยนแล้วพูดไม่ออก ถ้าขืนนางกินเข้าไปสงสัยจะเป็นมะเร็งลำไส้ตายพอดี

“มันไหม้หมดแล้วข้ากินไม่ได้หรอก ครั้งหน้าข้าจะรับผิดชอบทำอาหารเอง ตกลงหรือไม่”

ฉินหร่านเอ่ยบอก และมองไก่ตัวดำปี้อย่างเสียดาย ท้องของนางร้องโครกครากอย่างน่าอาย ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปาก ก่อนจะล้วงเข้าไปในอกเสื้อแล้วยื่นผลผิงมาให้แทน