4. ทางเลือก

ไป่ชวนไม่ได้เอ่ยอันใด ลุงหยางจึงตอบคำถามหญิงสาวต่อ

“ลุงก็ไม่ค่อยแน่ใจนะ ได้ยินเขาเล่าต่อกันมาอีกทีว่า องค์ชายห้าและไทเฮาทรงหนีไปได้ ที่เหลือได้ยินว่าถูกลอบสังหารตายระหว่างทางไม่มีเหลือ คงมีแค่องค์หญิงสามกระมังที่ปลิดชีพตนเอง เพราะเฉิงอ๋องหมายจะแต่งกับนางเพื่อให้บัลลังก์มั่นคง ช่างไม่เจียมตนเอาเสียเลย หึ! ใครจะไปยอมแต่งกับกบฎโฉดชั่วเช่นนั้น คิดจะใช้องค์หญิงเป็นสะพานเพื่อให้ตนครองบัลลังก์ได้สะดวก ไร้ยางอายสิ้นดี ทว่าองค์หญิงก็ช่างใจเด็ดนัก ยอมตาย แต่ไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของใคร” คนแก่เอ่ยอย่างเศร้าใจ เมื่อนึกถึงข่าวที่ตนได้ยินมาก่อนจะขึ้นเขา

ด้านไป่ชวน เขานิ่งฟังไม่ต่างจากคนข้างกาย ที่มีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก มันทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ

‘ทำไมนางดูสนใจเรื่องนี้เหลือเกิน หรือว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการก่อกบฎในครานี้’ นึกในใจเมื่อเห็นแววตานางอ่อนลง

“ข้าง่วงแล้วเจ้าค่ะ” เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยกับเขา ไป่ชวนจึงรีบลุกแล้วประคองร่างเล็กให้นอนลง ดึงความสนใจให้สองพ่อลูกเป็นอย่างมาก เพราะเท่าที่เห็นดูเหมือนสตรีตัวน้อยจะบาดเจ็บ คราแรกพวกเขาคิดว่าไป่ชวนคงทำเรื่องอย่างว่าจนเดินไม่ไหว

แต่ดูจากท่าทางและใบหน้าที่ซีดเซียวนี้มันไม่น่าจะใช่แล้ว

“ไปโดนอะไรมาหรือ” อดไม่ได้ลุงหยางจึงเอ่ยถาม

“พลัดตกเรือน่ะขอรับ ไม่ทันระวังหัวเลยไปกระแทกกับโขดหิน ช่วงท้องก็ถูกไม้เสียบ เพราะเหตุนี้ข้าจึงพากลับเรือนไม่ได้ จำต้องพักรักษาตัวที่นี่ให้หายดีเสียก่อน” ท่านหมอโกหกคำโต ทว่าหากเขาไม่ทำเช่นนี้ สองพ่อลูกคงต้องถามอีกเป็นแน่

‘เหอะ! สร้างเรื่องเก่งจริงนะท่านหมอ มีเรื่องไหนที่ท่านกุขึ้นมาไม่ได้บ้าง’ คนเจ็บเหน็บเขาในใจ เห็นเงียบขรึมไม่ค่อยพูดทว่าความจริงเขาเจ้าแผนการณ์ยิ่งนัก

“ท่านพี่ช่วยหยิบน้ำให้น้องทีเจ้าค่ะ” ไหน ๆ เขาก็อ้างไปเรื่อยแล้ว เช่นนั้นก็ทำหน้าที่สามีที่ดีหน่อยแล้วกัน

ไป่ชวนยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดตัวตรงมองคนบนเตียงด้วยแววตาเรียบเฉย จากนั้นเขาก็หมุนตัวเดินกลับมาหยิบกระบอกไม้ไผ่ เพื่อนำน้ำไปให้ภรรยากำมะลอของตนตามที่นางไหว้วาน โดยมีสายตาของสองพ่อลูกคอยจับจ้องทุกการกระทำ เป็นที่น่าอึดอัดอยู่ไม่น้อย

เขานั่งลงก่อนจะประคองนางขึ้น แล้วป้อนน้ำอย่างเบามือ ทำเอาสองพ่อลูกต้องรีบชะเง้อคอยาว ไม่คิดว่าตนจะได้มาเห็นท่าทางเอาใจใส่ของท่านหมอรูปงามที่มีต่อสตรีกับตา คิดว่าเขาจะไม่ยอมมีภรรยาเช่นบุรุษทั่วไปเสียแล้ว

“ขอบคุณท่านพี่เจ้าค่ะ” เมื่อถูกวางลงนอนเช่นเดิม เสียงหวานก็เอ่ยกับสามีกำมะลอของตนบ้าง

“นอนพักเสีย วันพรุ่งจะพาลงจากเขา” ถ้อยคำของคนตัวโต ทำเอาสีหน้าของผู้ที่นอนอยู่เปลี่ยนไปทันที

“เอ่อ…เราอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวันไม่ได้หรือเจ้าคะ ข้ายังเจ็บแผลอยู่” ถามเสียงเบา แต่สองพ่อลูกก็ได้ยิน

“นั่นสิไป่ชวน ยามนี้พ่อแม่ของเมียเจ้าอาจจะตามหานางอยู่ก็ได้ มิหนำซ้ำทหารมากมายก็ออกตรวจตราตามบ้านเรือนอีก ข้าว่าเจ้ากับเมียพักอยู่ที่นี่ก่อนเถอะ หากลงไปแล้วเกิดเจอเข้ากับญาติของนาง มีหวังเจ้าถูกจับส่งเข้าเรือนจำเป็นแน่” คนแก่เอ่ยเตือนด้วยความหวังดี เพราะตอนนี้ด้านล่างวุ่นวายมาก

“จริงด้วยพี่ไป่ชวน ข้ากับท่านพ่อไม่อยากไปเยี่ยมท่านที่คุกนะ” สองพ่อลูกออกความคิดเห็นเพื่อช่วยเขาอีกแรง เพราะเข้าใจว่าสิ่งที่ท่านหมอเล่ามาคือเรื่องจริง ทว่าในใจหมอหนุ่มกำลังคิดไปอีกอย่าง โดยเฉพาะคำร้องขอของคนเจ็บ ถึงกระนั้นเขาไม่ได้เอ่ยอันใดนอกจากเห็นชอบกับคำพูดของทุกคน

“เช่นนั้นก็พักที่นี่ให้หายดีก่อนก็ได้” เอ่ยพร้อมกับลอบมองสีหน้าคนเจ็บ ก่อนจะเอนตัวลงนอนข้างนางอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก็ยามนี้เขาและนางคือสามีภรรยากัน จำต้องแสดงให้สมบทบาทนั่นแหละ ใครให้นางไม่ยอมปฏิเสธเอง

“ตามสบายนะท่านลุง วันนี้ข้าเหนื่อยอยากพักแล้ว” บอกกล่าวกับสองพ่อลูกจบ เขาก็พลิกตัวมากอดเอาร่างเล็กไว้

ทำเอาผู้ที่นอนคนเดียวมาตั้งแต่เล็กจนโตถึงกับตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย ใครจะคิดว่าท่านหมอที่ดูอ่อนโยนแต่เงียบขรึมผู้นี้จะร้ายกาจนัก นอกจากจะโกหกเก่งยังแสดงเก่งอีก

“สองคนนี้ไม่ได้อยู่หมู่บ้านเดียวกับท่านหรือ” ถามเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคน เปลือกตาที่ปิดไปแล้วจึงเปิดขึ้น

“ข้ามีสองทางให้เจ้าเลือก อยู่กับข้าในฐานะภรรยา หรือไม่พรุ่งนี้เจ้าก็ไปเสีย ข้าจะให้สองคนนี้นำทางเจ้าลงเขา” นัยน์ตาคมจ้องมองสตรีตรงหน้า ซึ่งยามนี้อยู่ห่างกันแค่คืบ ดวงตาสวยจึงกะพริบถี่ จู่ ๆ อีกฝ่ายก็เสนอทางเลือกให้เสียอย่างนั้น มิหนำซ้ำมันยังเลือกยากอีกด้วย

‘หากลงเขาไปยามนี้เราคงไม่รอดแน่ ทว่าหากเราอยู่กับคนผู้นี้ จะแน่ใจได้เยี่ยงไรว่าเขาจะไม่ล่วงเกินเรา’ ความกังวลที่มีเผยออกมาทางแววตาอย่างชัดเจน และคนตรงหน้าก็สังเกตเห็น

“ไม่ต้องกลัวข้าจะไม่แตะต้องเจ้า ข้าแค่อยากให้เจ้าอยู่ที่เรือนข้าสักพัก ต่อไปสตรีพวกนั้นจะได้ไม่มายุ่มย่ามอีก” ไป่ชวนบอกความต้องการของตน

เขาเหนื่อยกับสตรีในเมือง ที่มักไปมาหาสู่ที่เรือนเป็นประจำ บางคนเดินทางมาจากต่างตำบลเพื่อต้องการพบเขาเท่านั้น บ้างก็หลอกลวงว่าป่วยหนัก จนบางคราทำให้เขาเสียเวลารักษาคนที่เจ็บไข้จริง ๆ ก็มี มากไปกว่านั้น บางครอบครัวถึงกับส่งแม่สื่อมาทาบทามสู่ขอเขา กลายเป็นเรื่องขบขันให้ผู้คนที่รู้ข่าวได้กล่าวถึงกันสนุกปาก

หญิงสาวถึงกับนิ่งไป เพราะฟังจากที่เขาเอ่ยแล้ว ท่านหมอรูปงามหมายจะมีนางไว้เป็นไม้กันหมา เพื่อไม่ให้สตรีเข้ามายุ่มย่ามกับตนเอง ทว่า มันจะขนาดนั้นจริงหรือ นางเคยได้ยินแต่บุรุษรุมล้อมสตรีและแย่งชิงพวกนางเพื่อให้ได้มา

ทว่า สตรีวิ่งหาบุรุษยังไม่เคยได้ยิน หรือเป็นเพราะนางถูกจำกัดอยู่ในพื้นที่แคบ ๆ เลยไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นเช่นไร เห็นทีนางคงต้องใช้โอกาสนี้ศึกษาเรื่องราวการใช้ชีวิตของผู้คนแล้วกระมัง ไม่แน่มันอาจมีประโยชน์ในสักวันก็เป็นได้

‘น่าแปลก เขาดูอายุมากแล้วแต่เหตุใดยังไม่แต่งงาน ที่บ้านให้อิสระเพียงนี้เชียว หรือว่าเขาไม่ชอบสตรี แต่ชอบบุรุษเหมือนเชียงซีงั้นหรือ' นึกถึงข้ารับใช้ของตนที่ตายจากไปแล้ว

‘ใช่! ต้องเป็นเช่นนี้แน่ ยามที่เขาทำแผลให้เราก็เฉยชาไม่แสดงท่าทางใด เป็นเพราะเขาไม่ได้พึงใจร่างกายสตรีนี่เอง เมื่อครู่ท่านหมอก็พูดว่าจะไม่แตะต้องเรา แท้ที่จริงแล้วมันเป็นเพราะเขาไม่ชอบสตรีต่างหาก’ นึกในใจพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะเผยยิ้มออกมาอย่างลืมตัว