ตอนที่ 9 เจ็บกายแต่ได้ใจนาง (ep.1)

ขุนทองดีกำมือแน่น

“พวกมึงเร่งรักษาตัวให้หายโดยเร็ววัน แค้นนี้กูจะต้องชำระ”

“ชะระที่ผู้ใดหรือขอรับ”

ทนายแสนพูดสวนออกมาทันทีเพราะในใจกำลังมีความมุ่งหมายบางอย่าง และคำถามนั้นก็ทำให้ขุนทองดีได้คิด

“จริงสิ นายช่างเปรมผู้มากฝีมือ ด้วยอายุยังเยาว์แต่สามารถเป็นนายช่างทองที่ทรงโปรด มันผู้นั้นคือพี่ชายของแม่หญิงจอมนาง”

ขุนทองดีเปรยออกมาอย่างครุ่นคิด

“และที่สำคัญ นายช่างทองแอบหมายปองแม่หญิงช้องมาศ น้องสาวของท่านขุนอยู่ในเพลานี้ขอรับ”

ทนายแสนรีบพูดต่อ

“จริงรึ”

“ขอรับ และดูท่าจะหมายผูกสมัครเอาไปเป็นเมียออกหน้าออกตาด้วยนะขอรับ”

ทนายแสนพูดต่อ

“กูหายอมไม่ ตราบใดที่กูมิมีโอกาสได้ผูกสัมพันธ์กับแม่หญิงจอมนาง อ้ายหน้าไหนก็อย่าหวังมาผูกสมัครกับน้องสาวของกู”

คำพูดของขุนทองดีทำให้ทนายแสนลอบผ่อนลมหายใจออกมา เพราะเขาแอบหมายปองช้องมาศมาช้านาน แต่ว่านางก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด กลับให้ความสนใจนายช่างเปรม

“พวกมึงรีบรักษาบาดแผลให้หายโดยเร็วพลัน กูจะมิยอมให้อ้ายฮาริสมันทันได้ฟื้นตัว ตีงูสันหลังหัก มันมิดีแน่ ต้องฆ่าให้ตาย”

ขุนทองดีหันมาหาทนายแสน

“กูมั่นใจว่า มันต้องยังมิคืนเรือน ด้วยนิสัยของมันคงเกรงพ่อแม่ของมันจะกังวลจนเป็นเรื่องใหญ่และก็คงอับอายที่เป็นถึงหัวหน้ามหาดเล็ก แต่ถูกทำร้ายปางตาย มันคงต้องปิดข่าวนี้อย่างแน่นอน ดังนั้นมึงจงเร่งไปสืบว่ามันรักษาตัวที่ใดแล้วตลบหลังซ้ำมันอย่าให้รอด”

“ขอรับ”

ทนายแสนรับปากพร้อมกับชายฉกรรจ์อีกกลุ่มหนึ่งรีบออกจากที่นั่นไป

“ช้องมาศ คราวนี้พี่คงต้องพึ่งใบบุญเจ้าแล้วสินะ หากว่านายช่างเปรมมันหลงรักเจ้าหนัก มันต้องให้พ่อมันมาสู่ขอเจ้าไปประดับเรือนใจของมัน แต่หากพี่มิยอมด้วยเงื่อนไขสู่ขอแม่หญิงจอมนางมาพร้อม..”

ขุนทองดีคลี่ยิ้มแล้วเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างดัง

เมื่อหมอฝรั่งมากับจอมนาง เขาก็รีบตรวจดูบาดแผลของจมื่นศรีสุรนาท แล้วเย็บแผลพร้อมฉีดยาให้ แต่เพราะจมื่นศรีสุรนาทเสียเลือดมา เขาจึงอ่อนเพลียอย่างมาก

“ท่านต้องพักฟื้นสักระยะ แม้ว่าจะเย็บแผลแล้ว แต่ควรระวังอย่าให้แผลถูกน้ำและที่สำคัญอย่าเพิ่งออกแรงทำอะไร”

หมอฝรั่งบอกเขาเมื่อฉีดยาให้เขา แล้วเตรียมยาที่นำมาส่งให้เขากินแล้วเก็บไว้กินเวลาอื่น

“ขอบน้ำใจเจ้ามาก”

เขาหันมามองหน้าจอมนางแล้วมองหน้าหมอฝรั่ง

“ขอบน้ำใจท่านมากที่ช่วยรักษาบาดแผลให้ข้า”

เขาพูดจบก็มองมาหามากิด

“เจ้าล่ะเป็นประการใดบ้าง เจ็บปวดที่ใดมากน้อยเพียงไรหรือไม่”

มากิดส่ายหน้า

“ข้ามิเป็นไรหรอกขอรับ เป็นเพราะว่าคุณพระนายถูกลอบทำร้ายด้วยอ้ายโจรกลุ่มนั้น มันคงรู้ดีว่า หากมิลอบทำร้ายคงมิอาจต้านทานคมดาบของคุณพระนายได้”

“เจ้ารู้หรือไม่มันเป็นพวกใดกัน”

จมื่นศรีสุรนาทเอ่ยถามมากิด

“คนของขุนทองดีขอรับ”

จอมนางมองหน้ามากิดทันที

“มิผิดแน่รึ”

“ขอรับแม่หญิง ข้าเคยปะหน้าพวกมัน แถว ๆ ชุมชนจีนท้ายตลาดย่านปากคลองขุนละครไชย”

ทองใบเลิกคิ้วสูง

“ท่านไปที่โรงชำเราชายมารึถึงประพวกมันที่นั่น”

ทองใบพูดโพล่งออกมาไป ทำให้จอมนางรีบเบือนหน้าไปอีกทางด้วยคิดว่าจมื่นศรีสุรนาทก็คงเป็นอีกคนที่ชอบไปสถานที่อย่างนั้น แต่ว่าจมื่นศรีสุรนาทพอจะเดาใจของนางออกว่าคิดอย่างไร

“เจ้าอย่าดูเบาสถานที่แห่งนั้น ที่นั่นมีหลายเหตุผลที่หญิงโสเภณีรับชำเราแก่ชาย อีกทั้งยังเป็นที่นัดพบกันของขุนนาง ผู้ใดต้องการเลื่อนยศเลื่อนตำแหน่งก็มักจะไปพูดคุยกันที่นั่น เนื่องมาจากสถานอโคจรเหล่านั้น ใช้ลูกสาวมาเพื่อเป็นบันไดให้ผู้เป็นพ่อหรือพี่ชายไต่เต้าในหน้าที่การงาน”

จมื่นศรีสุรนาทรีบพูดแทรกออกมาพร้อมกับยันกายลุกนั่งโดยมีมากิดช่วยพยุง

“พี่ไปที่นั่นด้วยกิจสำคัญ หาได้เข้าไปเพื่อปลดปล่อยอย่างที่เจ้าเข้าใจไม่”

จมื่นศรีสุรนาทเอ่ยออกมาพลางมองทางด้านหลังของจอมนาง

“พวกเจ้าจงเร่งพาแม่หญิงกลับเรือนอย่าช้าที อาจจะเป็นอันตรายได้ ด้วยพวกมันอาจจะกำลังตามหาข้าอยู่”

จอมนางหันไปมองหน้าเขา

“แล้วท่านจะทำประการใดเล่า จะกลับเรือนทางน้ำหรือทางบก ประเหมาะเคราะห์ร้าย ได้ประสบพวกมันอีกครา ท่านจะรับมือเช่นไร สู้ให้บ่าวของข้านำทางท่านไปมิดีกว่าหรือ”

จมื่นศรีสุรนาทคลี่ยิ้มอย่างใจเย็น

“ชื่นใจเสียนัก การที่พี่เจ็บครานี้ได้รับน้ำใจจากเจ้ามิใช่น้อย ช่างคุ้มกับการเจ็บปวดเสียยิ่ง”

จอมนางรีบเบือนหน้าหลบสายตาเขาทันที แล้วทำให้นางได้คิด เพราะนางควรจะกลับถึงเรือนนานแล้ว ป่านนี้พ่อแม่คงเป็นห่วง

“พี่พอจะมีเรี่ยวแรงอยู่บ้าง และยาของท่านหมอก็ดีแท้ ออกฤทธิ์เร็วจริง บรรเทาความเจ็บปวดให้พี่จนมอดไหม้ ประหนึ่งว่าพี่นี้หายสนิทมิได้บาดเจ็บสักน้อยนิด ด้วยเรี่ยวแรงที่มีพี่สามารถกลับเรือนได้อย่างรวดเร็ว เป็นห่วงก็แต่น้องเจ้า หากยังช้าอยู่แบบนี้ พี่เห็นทีคงต้องอาศัยซิ่นของเจ้าคลุมหัวกลับเรือนกระมัง”

จอมนางนิ่ง เมื่อนึกได้ว่า เขาเป็นชายชาติทหาร หากจะให้นางมาคอยคุ้มกันคงเสียศักดิ์ศรี และหากนางยืนกรานทำอย่างนั้นอยู่ คงทำให้ใครต่อใครต่างกันดูถูกดูแคลนเขา

“อย่าได้ห่วงข้าเลย ห่วงตัวท่านเองเถิดหนา”

จอมนางพูดย้อนกลับ

“ข้าขอเชิญท่านหมอจงกลับเรือนเถิด ข้าจะให้บ่าวไปส่ง เพราะข้านี้คงมิอาจกลับไปส่งท่านได้ จำเป็นต้องเร่งกลับเรือนโดยเร็ว ขอท่านหมออย่าได้ถือเคืองเลยหนา”

“แม่หญิงอย่าได้เกรงใจเลยรีบไปเถิด”

หมอฝรั่งก็บอก ทำให้จอมนางหันไปมองหน้าจมื่นศรีสุรนาทอีกครั้งแล้วเดินออกจากระท่อมโดยมีหมอฝรั่งและบ่าวเดินตามออกไปมุ่งหน้ากลับเรือน ส่วนจมื่นศรีสุรนาทกับมากิดก็รีบเดินทางลัดมุ่งหน้าหมายกลับบ้านเพราะเขามั่นใจว่า ขุนทองดีต้องไม่ปล่อยให้เขากลับเรือนได้อย่างปลอดภัยแน่