ตอนที่ 17 คนสำคัญของใจใครก็ไม่อาจเทียม (ep.5)

คำตอบของหมอดูจีนทำให้ขุนทองดีต้องนิ่งอึ้งไปนาน ด้วยเขาพยายามนึกว่าใครที่เกิดร่วมสหทินชาติกันกับองค์สมเด็จพระนารายณ์

“มึงรู้หรือไม่ว่าผู้ใด”

ขุนทองดีเอ่ยถามทนายแสนที่ส่ายหน้า

“แน่แท้กระนั้นรึ”

ขุนทองดีเอ่ยถามหมอดูจีนอีกครั้ง

“เมื่อด้านหนึ่งรุ่งโรจน์อีกด้านหนึ่งก็ดับ วันดับกับวันรุ่งเป็นวันเดียวกัน เป็นบุคคลที่มีบารมีมาก มีพวกมาก”

หมอดูจีนพูดต่อ ทำให้ขุนทองดีต้องนิ่งเงียบ เขาโบกมือให้ทนายแสนรีบพาหมอดูจีนกลับไปส่งที่พร้อมมอบเงินรางวัลให้

“เห็นทีคงต้องปรึกษาท่านเจ้าคุณพ่อ”

ขุนทองดีคิดในใจ

จมื่นศรีสุรนาทกลับมาถึงเรือนก็ตรงเข้าไปหาคุณหญิงช้อยผู้เป็นมารดาทันที

“แม่ท่านทำเครื่องหวานหรือขอรับ”

“ใช่จ้ะ หิวรึ”

“ขอรับ”

เขาตอบเมื่อนั่งลงใกล้ ๆ แม่ พลางชะโงกหน้ามองดูแม่ที่กำลังหยิบจับทำโน่นนี่

“มึงไปยกช่อม่วงกับน้ำมะพร้าวอ่อนมาให้คุณพระนายเร็วเข้า”

“เจ้าค่ะ”

บ่าวที่อยู่ใกล้รีบรุดออกไป

“แม่ท่านขอรับ”

จมื่นศรีสุรนาทยิ้มให้คุณหญิงแม่

“จะรับเครื่องคาวรึ”

“ไม่ขอรับ เพียงแต่กระผมใคร่รู้ว่า” เขาพูดก่อนจะหยิบห่อผ้าสีอ่อนยื่นมาตรงหน้าของแม่

“ผ้าชนิดนี้ใช้ทำอาภรณ์ใดได้บ้างขอรับ”

คุณหญิงช้อยคลี่ห่อผ้าแล้วหยิบผ้าไหมเนื้อเนียนสีแดงทับทิมออกมาดู

“สีงามแท้ ผ้าไหมนี่มาจากที่ใดรึ”

“มาจากจีนขอรับ เพิ่งจะลงจากสำเภาเมื่อตอนย่ำรุ่ง”

คุณหญิงช้อยค่อย ๆ ช้อนสายตามองหน้าลูกชายพลางอมยิ้ม

“ให้แม่รึ”

จมื่นศรีสุรนาทยิ้มเจื่อน ๆ

“หากแม่ท่านชอบก็ได้ขอรับ”

คุณหญิงช้อยตวัดสายมองสีหน้าเขาอย่างสังเกต

“เพิ่งรู้นะว่าเดี๋ยวนี้คุณพระนายรู้จักเลือกหาผ้าผ่อนมากำนัลแม่”

คุณหญิงยังคงพูดต่อ พอดีกับบ่าวยกขนมช่อม่วงเข้ามาพร้อมน้ำมะพร้าวอ่อน ทำให้เขารีบตักทาน เพราะเกรงว่าแม่จะจับพิรุธได้

“แต่สีแบบนี้ไม่เหมาะกับคนรุ่นแม่ สีสะอาดดูหวานแบบนี้ต้องสาวรุ่น เหมาะนักที่จะเป็นสไบ ผ้าเนื้อเนียนเรียบดูละมุนตา เหมาะกับแม่สาวผิวขาวราวไข่ปลอก แต่จะหาสาวผิวขาวสวยสะอาดแบบนั้นได้ที่ใดกัน เรือนเราก็หามีสาวใดเหมาะสมไม่”

คุณหญิงช้อยเหลียวมองไปรอบตัวแล้วแสร้งปลายตามามองหน้าเขาที่อมยิ้มอย่างขวยเขิน

“ครั้นจะให้บ่าวก็ไม่เห็นสม”

คุณหญิงว่าพลางชำเลืองมองหน้าเขาแล้วอมยิ้ม

“แม่ว่า หาคนที่สมจะได้ดีกว่าเอามาเก็บไว้กระมัง”

จมื่นศรีสุรนาทคลี่ยิ้มมีท่าทีขวยเขินเล็ก ๆ สังเกตจากใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อขึ้นจนลามไปถึงใบหู ทำให้คุณหญิงช้อยนั่งหัวเราะเห็นไรฟันสีดำเงาวาววาม

“จะเอาไปกำนัลด้วยตนเองหรือจะฝากแม่ไปเล่าคุณพระนาย”

เขายิ้มกว้าง

“แม่ท่านเห็นสมควรแก่ผู้ใดแล้วหรือขอรับ”

คุณหญิงช้อย แกล้งวางสีหน้าเรียบนิ่ง

“แม่ว่าจะแวะไปกราบยายทิพย์แม่ของคุณหญิงอรในวันรุ่ง ก็เห็นสมควรว่าผ้านี้ช่างเหมาะแก่แม่จอมนางนัก ด้วยสีเนื้อของนางงดงามผุดผ่องยิ่ง รึเจ้าเห็นควรมอบแก่ผู้ใด”

จมื่นศรีสุรนาทยิ้มกว้าง

“กระผมรึจะอาจหาญเทียบสายตาของแม่ท่านได้ เมื่อแม่ท่านเห็นสมควรว่าแม่หญิงจอมนางมีผิวเนื้อที่งามสมกับผ้าผืนนี้ กระผมก็ใคร่ขอฝากแม่ท่านนำติดมือไปเป็นของกำนัลด้วยเลยนะขอรับ”

“จ้ะ”

คุณหญิงช้อยตอบรับพลางมองหน้าเขาแล้วคลี่ยิ้ม ทำให้จมื่นศรีสุรนาทรู้สึกขวยเขินหนักจนไม่อาจจะนั่งอยู่ต่อได้ จึงรีบคว้าดาบตรงกลับไปยังเรือนพักทันที

“กว่าคุณพระนายจะริรักสาวก็ปาเข้าไปยี่สิบสามขวบปีเลยนะเจ้าคะคุณหญิงท่าน”

บัวเผื่อนบ่าววัยไล่เลี่ยกับคุณหญิงเอ่ยขึ้นทำให้คุณหญิงช้อยพลอยยิ้มไปด้วยเมื่อนึกถึงจอมนางหญิงสาวแสนโสภาและผุดผ่องคนนั้น ชื่อเสียงของนางเป็นที่กล่าวขานมาหนาหูว่าทั้งสวยทั้งเก่งรอบด้าน เพราะตนเองก็ให้คนมองดูเหมือนกันว่า ลูกสาวบ้านไหนที่ยังไม่ออกเรือนและมีคุณสมบัติที่ดี

----------------------------------------------------------------------------

ขุนทองดีนั่งรอพระศรีบดินทร์ฤาชัย พ่อของเขาพลางนั่งสูบมอระกู แต่สายตาก็มองไปเห็นช้องมาศหญิงสาววัยสิบหกที่เป็นสาวรุ่นกำลังสวยงาม น้องสาวต่างแม่ของเขานั่นเอง ช้องมาศเป็นลูกของแม่อุ่นเมียอีกคนของพระศรีบดินทร์ฤาชัย