บทนำ สตรีโง่งมนั่นคือตัวข้า (1/2)

เวลาราวสองชั่วยามก่อนหน้า...

"เซี่ยหลานตี้…ไหนพระองค์เคยตรัสว่ารักหม่อมฉันอย่างไรเล่า แต่เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้!”

สตรีโฉมงามขว้างปาราชโองการสำคัญที่มีตราลัญจกรสำคัญของผู้เป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าหลิง ใส่ใบหน้าของบุรุษที่ยืนส่งยิ้มอย่างร้ายกาจอยู่เบื้องหน้าด้วยอารมณ์ที่เดือดดาล น้ำเสียงนางสั่นเครือ ดวงตาขึ้นสีแดงก่ำ เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

"รักแล้วอย่างไร ในเมื่อเจ้าเองยามนี้ ก็ได้ชื่อว่าเป็นสตรีที่แต่งงานไปแล้ว แล้วเจ้าจะเป็นชายาของรัชทายาทเช่นข้าได้เยี่ยงไร ฮ่า"

บุรุษในอาภรณ์สีกรมท่ายกฝ่ามือขึ้นปาดโลหิตบริเวณริมฝีปากหลังจากที่ถูกม้วนราชโองการกระแทกด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน สีหน้าของเขาไร้วี่แววแห่งความสำนึก และหาได้เป็นบุรุษผู้มีท่าทีอ่อนโยนดั่งที่นางได้เคยพบเจอ

“แล้วที่พระองค์เคยให้คำมั่น ว่าหากหม่อมฉันกำจัดเซี่ยอ๋อง พระองค์จะสู่ขอหม่อมฉัน แต่กลับ…”

นางชี้มือที่สั่นระริกลงไปบนพื้นที่มีราชโองการพระราชทานสมรสตกอยู่ ริมฝีปากสีอ่อนได้แต่ขบเม้มแน่น ดวงตาคู่งามคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เมื่อเค้ารางของความจริงเริ่มปรากฏขึ้นมาให้กระจ่างใจ

"ข้าหลอกใช้เจ้า...แม้เขาจะเป็นน้องชายของข้า แต่เขาก็คือคู่แข่งตัวฉกาจ ที่ข้าไม่อาจประมาท การที่ข้าจะลงมือเองก็จะดูโหดร้ายไปหน่อย ให้เขาตายด้วยน้ำมือของเจ้าที่เป็นถึงพระชายาเคียงหมอน เห็นทีคงจะเหมาะสมยิ่งกว่า" กลีบปากหยักแสยะยิ้มขึ้นอย่างเจ้าแผนการ

ธาตุแท้ของเขาได้เปิดเผยออกมา เมื่อศัตรูถูกสังหาร เซี่ยหลานตี้รู้จุดอ่อนของผู้เป็นน้องชาย อีกทั้งยังรู้ว่าอวี๋ชิงเหอ มีใจให้กับเขา หากว่าเขาแสร้งเล่นละครโอนอ่อนแก่นาง เขาก็ไม่ต้องเปลืองแรงกำจัดผู้มีศักดิ์เป็นองค์ชายรอง ที่ถือกำเนิดจากอดีตฮองเฮา

กรี๊ด

"เซี่ยหลานตี้ เจ้าคนชั่ว!"

นางกรีดร้องออกมาแทบจะขาดใจ ยศถาบรรดาศักดิ์นางไม่อาจฝืนใจเรียกเขาได้อีกต่อไป ฝ่ามือเล็กกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดเล็กปูดโปนขึ้นมา ก้อนเนื้อภายในอกบีบรัดจนแทบจะแหลกสลาย ดวงตาเมล็ดชิ่งจ้องมองไปยังบุรุษสารเลวด้วยความเกลียดชัง

"ชู่ เจ้าก่นด่าข้าว่าชั่ว แล้วชายาที่ลงมือสังหารสามีผู้ภักดีเล่า จะเรียกว่ากระไร ฮ่า"

เซี่ยหลานตี้ ยกปลายนิ้วขึ้นทาบริมฝีปาก ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง หลังจากที่ถูกสตรีเบื้องหน้าด่าทอ แล้วเอ่ยซ้ำเติม

“ว่าที่ฮองเฮาแห่งแคว้นต้าหลิง คือ อวี๋ชิงอวี้ หาใช่ อวี๋ชิงเหอผู้สังหารสามีด้วยความเลือดเย็นเช่นเจ้า!”

สตรีที่เขาเอ่ยถึงหาใช่สตรีที่นางไม่รู้จัก แต่นั่นคือน้องสาวต่างมารดาที่มักจะชิงดีชิงเด่นกับนางอยู่เสมอ ก่อนที่เสียงหวานใสจะดังขึ้น พร้อมกับร่างระหงที่เดินเข้ามาคล้องแขนเซี่ยหลานตี้ด้วยใบหน้ายียวน

"ท่านพี่ บุรุษของท่าน อวี้เอ๋อร์จะดูแลเป็นอย่างดี อุ๊ย นั่นเซี่ยอ๋องผู้ถูกท่านสังหารมิใช่หรือ น่าสงสารนัก แม้ตัวตาย แต่สายตาของเขาก็ยังคงห่วงใยท่านอยู่ดี"

ริมฝีปากสีสดจีบปากจีบคอพูดจาถากถาง อีกทั้งยังบีบขยี้ปมในใจที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ จนนางแทบจะไร้สติ

"อาอวี้ไปกันเถอะ อีกไม่นานองครักษ์หลวงของเสด็จพ่อก็จะมาที่นี่ หากรั้งตัวอยู่เห็นทีจะไม่เหมาะ" ฝ่ามือใหญ่โอบกอดผู้เป็นน้องสาวด้วยสายตาเปี่ยมด้วยความรัก ก่อนจะพากันเดินออกจากจวนไป

"เพคะ"

“เป็นข้า…ที่โง่เขลาเกินไป”

นางกัดริมฝีปากจนโลหิตไหลซึม ร่างบอบบางทรุดกายลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

หลังจากนั้นไม่นานสายฝนก็ตกโปรยปรายไปทั่วบริเวณลานหินภายในจวนของเซี่ยอ๋อง ละอองฝนเปียกปอนทุกหย่อมหญ้าจนชื้นแฉะในยามค่ำคืน แสงจันทร์กระจ่างต่อสู้กับมวลเมฆที่บดบังอยู่นาน กว่าจะเปล่งแสงสาดส่อง เสียงอัสนียังคงดังสนั่นพร้อมกับสายฟ้าที่ฟาดฟันลงมาราวกับว่าสวรรค์กำลังพิโรธ