บทที่ 2 คนชั่วช้า (1/2)

ยามนี้ท้องนภากลายเป็นสีเข้ม มวลหมู่ดาวมากมายต่างเปล่งประกายเจิดจรัสอยู่เคียงข้างพระจันทร์ทรงกลมที่สาดส่องแสงในค่ำคืน อวี๋ชิงเหอยังคงนั่งนิ่งอยู่ภายในเรือนของตัวเอง กลิ่นชาจาง ๆ ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ บรรยากาศรอบกายนั้นเงียบสงัดจนน่าอึดอัด

ไม่ใช่เพราะจวนดูเงียบเชียบจนเกินไป เป็นเพราะว่าภายในใจของนางกำลังรู้สึกปั่นป่วน วันที่ฝ่าบาทจะมอบราชโองการพระราชทานสมรสใกล้เข้ามาทุกที และนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่นางหวั่นใจ หากแต่เป็นความทรงจำในอดีตต่างหากที่ทำให้นางจำต้องคิดหนัก

เป้าหมายของรัชทายาทเซี่ยหลานตี้ คือการกำจัดเซี่ยอ๋องน้องชายต่างมารดา ที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถมากมาย อีกทั้งยังถือกำเนิดจากฮองเฮา หากมารดาของเซี่ยอ๋องไม่สิ้นพระชนม์ไปก่อน มีหรือที่ตำแหน่งองค์รัชทายาทจะตกเป็นของราชโอรสที่ถือกำเนิดจากพระสนมกุ้ยเฟยเช่นเขา

การกำจัดไฟตั้งแต่ต้นลม นับว่าเป็นเรื่องดี หลังจากที่เซี่ยหลานตี้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ครองแคว้น ก็ไม่ต้องเกรงกลัวว่าผู้ใดจะมาแย่งชิงอำนาจภายในมือไปได้อีก หรือต่อให้นางไม่ร่วมมือ บุรุษที่ไร้ยางอายอย่างเซี่ยหลานตี้ก็คงจะต้องหาวิธีกำจัดผู้เป็นน้องชายร่วมสายโลหิตอยู่ดี

ในครานั้นนางไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกหลอกใช้ เพราะความรักที่บดบังสายตา ทำให้นางมองผิดเป็นถูก อีกทั้งยังหัวใจมืดบอด ไม่ตรวจสอบให้ดี ว่าความรักที่นางพบเจอคือความรักที่จริงใจ หรือว่าเรื่องหลอกลวงกันแน่

แต่นางควรจะต้องทำเช่นไรต่อไป เพื่อไม่ให้เรื่องราวอันแสนเลวร้ายมากมายที่เคยเกิดขึ้น ต้องจบลงเฉกเช่นเดิม

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล เสี่ยวชินบ่าวรับใช้คนสนิท รีบจ้ำเดินเข้ามาพร้อมกับกระดาษแผ่นเล็กภายในมือ

“คุณหนู...มีคนฝากให้ข้านำมามอบให้เจ้าค่ะ”

เสี่ยวชินยิ้มกว้าง ด้วยเพราะรู้ดีว่าผู้ใดเป็นเจ้าของกระดาษสีหวาน อีกทั้งยังส่งกลิ่นหอมกรุ่น

อวี๋ชิงเหอเพียงแค่ปรายดวงตามอง นางก็รู้ได้ในทันทีว่าผู้ใดเป็นเจ้าของกระดาษกลิ่นหอมแผ่นนั้น นางจึงหยิบมาและคลี่อ่านอย่างไม่ใส่ใจและก็เป็นไปดังที่คาดหมายเอาไว้

“ข้าต้องการพบเจ้า”

ลายพระหัตถ์งดงามแฝงด้วยความอวดดีและหยิ่งยโสที่ถูกส่งผ่านตัวอักษรนี้ ไม่มีทางเป็นของผู้ใดได้นอกจาก เซี่ยหลานตี้ รัชทายาทผู้มีใบหน้างดงามหล่อเหลา แต่นิสัยใจคอกลับเหี้ยมโหดผิดมนุษย์

อวี๋ชิงเหอได้แต่ส่งยิ้มเย็น รอยยิ้มของนางไม่ได้ถูกแต่งแต้มด้วยความอ่อนหวานเหมือนเช่นเคย หากแต่เย็นชาและเต็มไปด้วยความคับแค้น ที่แม้แต่เสี่ยวชินยังรู้สึกแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปเพียงแค่ชั่วข้ามคืนของผู้เป็นนาย

“หากรัชทายาทอยากจะพบเจอข้า เช่นนั้นข้าก็จะไปเจอ”

นางเอ่ยกับตัวเอง ก่อนที่ร่างบางจะลุกขึ้นด้วยท่วงท่าสง่างาม ม่านตาที่เคยใสซื่อและสดใส ยามนี้กลับดูคมคายดั่งกระบี่ที่ซ่อนคมอยู่ในฝัก อวี๋ชิงเหอเพียงแค่ก้าวเท้าออกจากจวนก็มีรถม้าที่มีตราประทับของราชวงศ์รอคอยอยู่ก่อนแล้ว นางจึงก้าวเท้าขึ้นบนรถม้าด้วยความเคยชิน

สถานที่นัดพบคือศาลาริมสระบัวที่อยู่ในเขตพระราชวังฝั่งตะวันออก ที่พำนักขององค์รัชทายาทแคว้นต้าหลิง

ร่างระหงลงจากรถม้า แล้วมุ่งหน้าเดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวสู่ที่นัดหมาย นางมาถึงก่อนเวลาเพียงเล็กน้อย ทว่าเซี่ยหลานตี้นั้นมารอคอยนางอยู่ก่อนแล้ว

บุรุษร่างสูงในอาภรณ์ผ้าไหมสีครามกำลังนั่งทอดสายตาออกไปยังผืนน้ำพร้อมกับจรดชาขึ้นแนบกลีบปากหยัก หากเป็นเมื่อก่อนหัวใจของนางคงจะสั่นไหวไปกับท่วงท่าที่งดงามดั่งเทพเซียนของเขา หากแต่ยามนี้นางมองเขาเป็นเพียงบุรุษชั่วช้าเพียงผู้หนึ่งก็เท่านั้น

ก่อนที่เซี่ยหลานตี้จะหันกลับมามองนาง เมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้ ๆ ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนดั่งเมื่อครั้งหนึ่งที่เคยทำให้นางหลงเชื่อในคำหวาน