บทที่ 1 หวนคืนกลับมา (2/2)

อวี๋ชิงเหอ เป็นบุตรีคนโตของอัครเสนาบดีอวี๋หลานชิง มารดาตายจากตั้งแต่วัยเยาว์ บิดาจึงแต่งงานใหม่กับสตรีที่มีศักดิ์เป็นฮูหยินรอง ที่นางไม่เคยชอบหน้า อีกทั้งยังมีน้องสาวตัวดีที่ได้ชื่อว่าเป็นจอมแย่งชิง และถือครองทุกสิ่งที่เป็นของนางอย่างหน้าไม่อาย นางจึงเติบโตมาด้วยความหยิ่งผยอง ถือศักดิ์ศรีเหนือสิ่งอื่นใด และใฝ่ฝันจะได้เป็นฮองเฮา มารดาของแผ่นดินเคียงข้างบุรุษอันเป็นที่รัก

ทว่านางกลับปักหลักปักฐานมอบความรักให้กับบุรุษผิดคน และรักอย่างดวงตามืดบอด สุดท้ายจึงถูกรัชทายาทเซี่ยหลานตี้หลอกใช้เป็นเครื่องมือในการสังหารองค์ชายรองเซี่ยห่าวเฉิน และถูกขังให้อยู่ในวังวนของความรู้สึกผิด จนต้องปลิดชีพของตัวเองให้ตายตกไปตามเขาอย่างน่าอนาถ

ยามนี้นางได้รับโอกาสจากสวรรค์ ให้มีชีวิตใหม่และแก้ไขเรื่องเลวร้ายอีกครั้ง ครานี้อวี๋ชิงเหอจะไม่ยึดถืออำนาจหรือศักดิ์ศรีที่เป็นเรื่องโง่เขลาอีกต่อไป ตำแหน่งฮองเฮาหรือ นางไม่ต้องการมันอีกต่อไปแล้ว นางต้องการเป็นพระชายาของเซี่ยอ๋องเพียงเท่านั้น

"ไม่ว่าผู้ใดก็หลอกข้าไม่ได้อีกต่อไป..."

นางบอกกับตัวเองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ก่อนที่ดวงตาคู่งามจะชายตามองไปยังอาภรณ์สีสันแสบตาและดูหรูหราเกินกว่าจะเป็น นางจะต้องเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง ด้วยการเริ่มจากการเปลี่ยนอาภรณ์และเครื่องประดับที่เห็นแล้วรู้สึกปวดคอเสียยิ่งนัก

"เสี่ยวชิน เปลี่ยนอาภรณ์ให้ข้าที ขอสีที่ไม่ฉูดฉาด อ่อ ส่วนเครื่องประดับเหล่านั้นนำไปเก็บเสียให้หมด เหลือเอาไว้เพียงปิ่นไข่มุกอันนั้นก็พอ

"แต่..."

บ่าวรับใช้สาวเอียงศีรษะด้วยความฉงน ริมฝีปากบางขยับถามผู้เป็นนาย เช้าวันนี้คุณหนูของนางดูเปลี่ยนไป ราวกับเป็นคนละคน คุณหนูใหญ่อวี๋หรือจะสวมใส่อาภรณ์ที่เรียบง่าย ด้วยนิสัยที่เย่อหยิ่งถึงเพียงนั้น แล้วจะไม่ให้เสี่ยวชินแปลกใจได้เช่นไร

"แต่อันใดกันเล่า รีบทำตามที่ข้าสั่งเร็วเข้า"

หลังจากที่อวี๋ชิงเหอเอ่ยปากสั่ง เสี่ยวชินก็ยกมือขึ้นเกาศีรษะ ก่อนจะหมุนกายออกจากเรือนไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม แต่กลับไม่กล้าที่จะปริปากออกมา ผ่านไปไม่นานอาภรณ์ของนางก็ถูกเปลี่ยนเป็นแบบเรียบง่าย แต่ยังคงงดงาม

อวี๋ชิงเหอหยิบอาภรณ์สีชมพูหวานปักลวดลายดอกไม้เล็ก ๆ ขึ้นมาสวมใส่ ก่อนจะปักปิ่นไข่มุกเพียงชิ้นเดียวลงบนมวยผม แต่ทว่ากลับดูงามล้ำและผ่อนคลายกว่าภพชาติที่ผ่านมา

เมื่อแต่งกายเรียบร้อยดีแล้ว นางก็ย่ำเท้าเดินออกมาด้านหลังเรือน ที่ผู้เป็นบิดาตกแต่งเป็นสวนดอกไม้ให้นางได้ชื่นชมความงาม ท่ามกลางศาลาที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพรรณ

อวี๋ชิงเหอนั่งจิบชาชื่นชมธรรมชาติ ความเงียบสงบทำให้นางนึกถึงเซี่ยอ๋อง เซี่ยห่าวเฉิน องค์ชายรองผู้มีนิสัยเงียบขรึม พูดน้อย แต่ทว่ามั่นคงในวาจา บุรุษแสนดีที่นางไม่เคยแม้แต่จะชายตาแล หรือให้ความสนใจเขาในฐานะสามีของนาง

นางนั่งทบทวนเรื่องราวที่ไม่คาดฝันของตัวเองให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง การที่นางได้กลับมามีลมหายใจอีกครั้ง เป็นเรื่องที่น่ายินดี อย่างน้อยนางก็มีโอกาสได้แก้ไข และเก็บเรื่องราวอันแสนเลวร้ายเอาไว้เป็นบทเรียนครั้งใหญ่ ไม่ว่าเบื้องหน้าจะต้องพบเจอกับปัญหาใด นางจะไม่ย่อท้อ และยืนหยัดที่จะอยู่ข้างกายของเขา

นับแต่นี้ไป ชะตาชีวิตของนางจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าผู้ใดก็บงการนางไม่ได้ ผู้ใดดีมา นางจะดีกลับให้สุดซึ้ง ส่วนผู้ใดที่เคยร้าย นางจะเอาคืนให้สาแก่ใจ

"ภพชาตินี้ข้าจะเป็นชายาที่ดีของท่าน..." อวี๋ชิงเหอเอ่ยขึ้นชัดถ้อยชัดคำ แววตาของนางหาใช่คนเดิมที่ดูโง่เขลาเหมือนในอดีตอีกต่อไป