บทที่ 3 เหลี่ยมร้ายใต้ผืนน้ำ

ตูม!

บรรยากาศภายในศาลาที่ตั้งอยู่ท่ามกลางสระบัวในยามนี้เต็มไปด้วยความกดดันอันแสนจะหนักอึ้ง ทุกอย่างดูอึมครึมลงไปถนัดตา ไม่ต่างไปจากพายุที่เริ่มตั้งเค้าเข้ามาทุกที

หลี่ลั่วตานยืนนิ่งราวกับรูปสลัก ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะในขณะที่ร่างสูงใหญ่ของเจียงหมิงหยวน องค์ชายสามผู้เลื่องลือในเรื่องของความเย็นชาและมีรูปโฉมหล่อเหลาไม่ต่างจากเทพเซียนเดินดิน ค่อย ๆ หงายหลังลงไปในสระบัว

ด้วยความบ้าบิ่น เขาค่อย ๆ ก้าวเดินไปยังขอบระเบียงที่ทอดยาวอย่างเชื่องช้า หลังจากที่เอ่ยวาจาอันเป็นปริศนา แล้วปล่อยให้นางได้ทำความเข้าใจในความหมายด้วยตัวเอง

และยังไม่ทันที่นางจะได้ตอบโต้ออกไป ร่างสูงสง่าก็เอนหลังลงไปอย่างไร้ความเกรงกลัว ละอองน้ำมากมายกระเด็นมาโดนตัวของนางจนเปียกปอน ก่อนที่ร่างใหญ่โตขององค์ชายสามจะจมหายลงไปในก้นบึ้งของสระบัว ท่ามกลางความวุ่นวายของบรรดาองครักษ์และข้าหลวงรับใช้

"องค์ชายสาม อย่าทรงล้อหม่อมฉันเล่นนะเพคะ!" หลี่ลั่วตานตะโกนขึ้นด้วยเสียงแหลมสูง ใบหน้าที่ซีดขาวเต็มไปด้วยความตระหนกตกใจ กับการกระทำที่ไม่อาจคาดเดาของบุรุษสูงศักดิ์

ดวงตาของนางกวาดมองไปยังผืนน้ำที่กลับมาเรียบสงบเฉกเช่นเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา น้ำในสระบัวกระเพื่อมแผ่วเบาไม่มีแม้แต่ฟองอากาศ อีกทั้งไม่มีเสียงตอบรับจากบุรุษที่หงายหลังตกลงไป ความเงียบเชียบถาโถมเข้ามาใส่ กับสายตาที่เต็มไปด้วยความกดดันจากผู้ที่พบเห็นเหตุการณ์

ยามนี้ดูเหมือนว่านางได้กลายเป็นผู้ต้องหาไปเสียแล้ว โทษฐานที่ทำให้องค์ชายสามต้องตกลงไปในสระน้ำ หัวใจของหลี่ลั่วตานหล่นวูบ ดั่งกำลังตกลงสู่หุบเหวลึกที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ใบหน้าที่หวานหยดเต็มไปด้วยความครุ่นคิด ก่อนจะยกชายกระโปรงขึ้นสูง แล้วกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจเพียงแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะตัดสินใจพุ่งตัวกระโจนลงไปในสายน้ำที่เยียบเย็น โดยไม่สนใจสิ่งใดอีกต่อไป

สายน้ำด้านบนนั้นร้อนผ่าว ผิดกับด้านล่างที่เย็นยะเยือกราวกับไม่ใช่ผืนน้ำเดียวกัน หลี่ลั่วตานใช้สองมือปาดเส้นผมที่ลอยพันกับใบหน้าออกให้พ้นสายตา แล้วเริ่มแหวกว่ายอยู่ใต้ผืนน้ำด้วยความรวดเร็ว จนกระทั่งได้พบกับร่างขององค์ชายสามที่ลอยแน่นิ่ง ท่ามกลางกอบัวมากมาย

'องค์ชาย...' เสียงเรียกนั้นดังก้องขึ้นภายในใจ เสียงของนางไม่สามารถลอดผ่านสายน้ำออกมาได้ นางจึงรีบแหวกว่ายเข้าไปใกล้ แล้วโอบเอวหนาของเขา เพื่อดึงร่างที่ดูเหมือนจะหมดสติให้ลอยขึ้นเหนือผิวน้ำด้วยความทุลักทุเล

อาภรณ์ผ้าไหมของเขาหลุดลุ่ย มันลู่ไปตามแรงกระเพื่อมของน้ำ เผยให้เห็นแผงอกขาวผุดผ่องที่แน่นตึงไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ดูแข็งแรงราวกับได้รับการฝึกปรือมาเป็นอย่างดี และเขาไม่ใช่ขุนนางสายบุ๋นที่ดูอ่อนแอ แต่มีตำแหน่งเป็นถึงองค์รัชทายาทลำดับที่สองแห่งแคว้นหนิงโจว

ยังไม่ทันที่นางจะพาเขาทะยานขึ้นสู่ผิวน้ำ หลี่ลั่วตานพยายามพยุงเขาด้วยความทุลักทุเลด้วยเพราะขนาดตัวที่ใหญ่กว่าหลายส่วนและหนักอึ้ง นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็กบอบบาง ย่อมเป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับการช่วยเหลือเขา แม้จะรู้สึกเหนื่อยล้าแต่นางก็ทำอย่างสุดความสามารถเพื่อจะช่วยเขาเอาไว้

แต่แล้ว...ดวงตาคมกริบที่อยู่ใต้แพขนตาหนากลับเบิกโพลงขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้หลี่ลั่วตานสะดุ้งสุดตัว พลันปล่อยมือจากเขาในทันทีด้วยความตกใจ และลืมไปเสียสนิทว่ายามนี้นางกำลังแหวกว่ายอยู่ในสายน้ำ เมื่อร่างแน่งน้อยเสียสมดุล จึงทำให้นางจมดิ่งลงไปเบื้องล่างของสระบัวด้วยความรวดเร็ว

ทว่าก่อนที่นางจะตั้งตัวได้อีกครั้ง กลับรู้สึกได้ถึงท่อนแขนแข็งแกร่งที่ยื่นเข้ามาโอบรอบเอวบางเอาไว้อย่างแน่นเหนียว แล้วพานางลอยขึ้นสู่ผิวน้ำด้วยความชำนาญ จนนางได้แต่มุ่นคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ แต่ในระหว่างที่นางกำลังสงสัย ริมฝีปากที่ร้อนจัดก็แนบลงมาทาบทับกับริมฝีปากของนาง

ลมหายใจที่อุ่นร้อนถูกต่อมาให้แก่นางจนพอจะหายใจได้ด้วยตัวเอง ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง เมื่อริมฝีปากของเขาเริ่มขยับด้วยความร้อนแรง ทั้งที่อยู่ในสระน้ำอันแสนจะเย็นเยียบ สติของนางแทบจะแตกกระเจิงเมื่อลิ้นของเขาสอดแทรกเข้ามาอย่างเชื่องช้า มันเต็มไปด้วยความอ่อนโยน อย่างไม่ให้โอกาสนางได้ต่อต้าน

สองฝ่ามือน้อยกำสาบเสื้อของเขาเอาไว้แน่น ร่างบางพยายามดิ้นรน ด้วยใจที่เต้นระรัว และรู้สึกได้ว่าใบหน้าของตัวเองนั้นร้อนผ่าวทั้งที่อยู่ในน้ำ เช่นเดียวกับเสียงหัวใจที่เต้นแรง จนแทบจะทะลุออกมาจากอก หลังจากนั้นดวงตาของนางกลับเบิกกว้างอีกครั้ง เมื่อร่างกายกำยำขององค์ชายสามแน่นิ่งไป

หลี่ลั่วตานใช้เรี่ยวแรงที่มีพยายามดึงร่างของเขาขึ้นเหนือผิวน้ำ ก่อนจะพาองค์ชายสามกลับขึ้นมาบนระเบียงกว้างอีกครั้ง

"อึก...องค์ชายสาม!"

นางเอ่ยเรียกเขาด้วยท่าทางที่เหนื่อยหอบ ทรวงอกอิ่มกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรงตามจังหวะหายใจ ทันทีที่นางพาเขาขึ้นฝั่ง เสียงโกลาหลจากบรรดาองครักษ์และข้ารับใช้ต่างวิ่งกรูกันเข้ามา แต่ก็ไม่มีผู้ใดก้าวล่วงล้ำ เมื่อเห็นว่านางประคองผู้เป็นองค์ชายอยู่

ดวงตากลมโตได้แต่จ้องมองร่างของเจียงหมิงหยวนที่นอนแน่นิ่งด้วยใจระส่ำ แม้จะยังคงไม่เข้าใจการกระทำที่เต็มไปด้วยเหลี่ยมร้ายภายใต้ผืนน้ำ แต่ยามนี้ชีวิตของเขานั้นสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด

หากเลือดเนื้อเชื้อไขของฝ่าบาทต้องสิ้นใจในอ้อมกอดของนาง เกรงว่าศีรษะของคนทั้งตระกูลหลี่ก็ไม่อาจชดเชยได้ หลี่ลั่วตานประคองเขาเอาไว้ นางมองใบหน้าคมคายที่เปียกปอน ริมฝีปากของเขาซีดขาวอย่างน่ากลัว ดวงตายังคงปิดสนิท ทำให้นางให้ตัดสินใจวางร่างของเขาให้นอนราบลงไปกับพื้น

"องค์ชาย ฟื้นสิเพคะ"

นางกระซิบเสียงสั่น ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ แล้วทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด จนบรรดาองครักษ์และข้ารับใช้ต้องพากันผินหน้าหนี

ริมฝีปากบางประกบลงไปยังริมฝีปากของเขา ก่อนจะค่อย ๆ เป่าลมหายใจเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน แสงแดดที่ส่องกระทบกับใบหน้าของนาง เผยให้เห็นความวิตกกังกลที่ปรากฏขึ้นในแววตา และน้ำสีใสที่เอ่อล้นบริเวณขอบตา

แต่ทันใดนั้นเอง...หลี่ลั่วตานก็สัมผัสได้ถึงเรียวลิ้นร้อนฉ่าที่ตวัดไปมากับลิ้นของนาง อีกทั้งยังสัมผัสได้ถึงฝ่ามืออุ่นร้อนข้างหนึ่ง ที่ยกขึ้นเพื่อกดท้ายทอยของนาง ให้แนบริมฝีปากลงมาแนบชิดยิ่งกว่าเดิม จุมพิตที่เดิมทีควรเป็นเพียงการช่วยชีวิต กลับแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่ดูดดื่ม และร้ายกาจยิ่งนัก

"องค์ชาย!"

นางผลักอกของเขาออกด้วยความตกตะลึง ในทันทีที่ได้สติ ใบหน้าของนางมีสีแดงระเรื่อราวกับผลอิงเถาที่เต็มไปด้วยโทสะ และความเขินอาย

เจียงหมิงหยวนลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ บริเวณมุมปากโค้งเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่แฝงเอาไว้ด้วยเล่ห์เหลี่ยมร้าย ก่อนที่เขาจะโอบลำคอของนางลงมาอีกครั้ง

"ข้าเห็นแล้ว...ความจริงใจของเจ้า"

เสียงทุ้มนั้นกระซิบเสียงกระเส่าอยู่ข้างใบหู ดวงตาสีดำดุจดั่งน้ำหมึกจ้องมองนาง โดยไม่คิดจะกะพริบตา ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยแผนการที่ยากจะคาดเดา และดูเหมือนว่าหลี่ลั่วตานจะตกหลุมพรางของเขาเข้าอย่างจัง

"คนเจ้าเล่ห์..."

ใบหน้าหวานที่ถูกกดลงมา เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง นางได้แต่กัดริมฝีปากแน่น เมื่อเห็นว่าองค์ชายสามฉวยโอกาส

"จะให้ข้าช่วยเจ้า...ก็ต้องแสร้งเล่นละครเสียหน่อยมิใช่หรือ" กลีบปากหยักเลื่อนลงไปบริเวณลำคอระหง อย่างได้ที

"ละครอันใดของพระองค์...เหตุใดหม่อมฉันถึงได้รู้สึกว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบพระองค์อยู่"

นางทุบกำปั้นลงไปบนแผงอกกำยำที่ยามนี้เปียกปอน ดวงตาคู่งามหรี่ลงด้วยความหยั่งเชิง ทว่านางกลับคลี่ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ หลังจากที่เขาเอ่ยประโยคถัดไป ที่นางได้ยินอย่างชัดเจน