บทที่ 4

แต่ธัญญาทรกลับไม่ให้ความร่วมมือด้วย เพราะนอกจากเธอจะหลับตาแน่นใช้มือทุบตีที่หลังและไหล่เขาตลอดเวลา แถมยังเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนอนวัฒน์เองไม่สามารถส่งลิ้นผ่านเข้าไปหาความหวานได้ แต่คนอย่างอนวัฒน์มีหรือจะยอมแพ้ เพราะเขาเลื่อนมือข้างหนึ่งที่รั้งท้ายทอยมาที่ด้านหลังของธัญญาทร ซึ่งมันเป็นจุดที่เธอผูกปมชุดบิกีนี่ของตัวเองไว้ ทันทีที่มือของอนวัฒน์สัมผัสกับแผ่นหลัง ธัญญาทรก็ทำท่าจะร้องประท้วง แต่การกระทำของเธอกลับเป็นการเปิดช่องว่างให้อนวัฒน์ส่งลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากของเธอได้ในที่สุด ความหอมหวานที่อนวัฒน์ได้รับจากริมฝีปากคู่สวยนั้นหวานล้ำจนทำให้เขาอดใจไว้ไม่อยู่ จากมือที่รั้งท้ายทอยของธัญญาทรก็แปรเปลี่ยนมาเป็นกอดรัดเธอแน่นขึ้น จนแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างตัวเขากับเธอ

ธัญญาทรตั้งรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ทัน ไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดออกจากอ้อมกอดของผู้ชายตรงหน้าได้ด้วยวิธีใด และเธอเองก็ไม่มีแรงพอที่จะต่อต้านเขา ทั้งๆ ที่รู้สึกรังเกียจที่ถูกเขาจูบ เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอก็เพิ่งจะถูกผู้ชายจูบครั้งแรก แต่แล้วเธอก็คิดออกว่าจุดที่อ่อนแอที่สุดของผู้ชายอยู่ตรงไหน เมื่อคิดได้แบบนั้นธัญญาทรจึงใช้เข่ากระแทกไปที่จุดกลางลำตัวของอนวัฒน์อย่างแรง

“โอ๊ย! ยัยตัวแสบ” เมื่อโดนเข่ากระแทกเข้ายังจุดสำคัญ อนวัฒน์ก็จำต้องปล่อยธัญญาทรให้เป็นอิสระ แถมเจ้าตัวยังลงไปกองเป็นกุ้งที่เนินทราย มือหนาทั้งสองข้างกุมน้องชายที่ปวดตุ้บๆ อยู่ไม่ห่าง

“สมน้ำหน้า แค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับคนลามกฉวยโอกาสอย่างนาย” เมื่อเป็นอิสระธัญญาทรก็วิ่งหนีให้ออกห่างจากอนวัฒน์ให้ได้มากที่สุด เพราะไม่อยากจะเห็นหน้าเขาในตอนนี้ ริมฝีปากของเธอเริ่มบวมบวกกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อมาคลอรออยู่ที่บริเวณขอบตา พร้อมที่จะไหลออกมาตลอดเวลาแต่คนอย่างธัญญาทรไม่มีทางร้องไห้ ให้คนแปลกหน้าที่มาขโมยจูบของเธอเห็นเป็นแน่ คิดได้แบบนั้นเธอจึงเชิดหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา แต่ท่าทางที่เธอแสดงออกอนวัฒน์กลับมามองว่าเป็นความอวดดีซะมากกว่า

“นายทำงานเป็น lifeguard ที่โรงแรมใช่ไหม” น้ำเสียงหนักแน่นของธัญญาทรถามเพื่อความแน่ใจ เพราะเธอจะได้เล่นงานให้ถูกคน

“ใช่ แล้วจะทำไม” อนวัฒน์เองแม้จะจุกแต่ก็ไม่ยอมเช่นกัน

“ฉันจะให้พ่อไล่นายออก โทษฐานทำงานไม่มีประสิทธิภาพแล้วทำให้ฉันจมน้ำด้วย แล้ว แล้ว...” พูดแค่นั้นธัญญาทรก็วิ่งตรงไปยังโรงแรมทันที ทิ้งให้อนวัฒน์มองตามหลังตอนนี้เขาเองก็ยังลุกขึ้นยืนไม่ได้ ได้แต่คาดโทษธัญญาทรไว้ในใจ

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังติดใจในรสจูบของเธออยู่ดี เพราะไม่เคยมีครั้งใดที่ทำให้อนวัฒน์ลืมตัวถึงขนาดเข้าไปจูบหญิงสาวโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้เต็มใจแบบนี้ เพราะเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่มีสาวๆ เข้ามา แต่คนอย่างเขาก็ไม่เคยรับใครเป็นแฟนจริงๆ จังๆ สักคน แต่ครั้งนี้หัวใจของเขาอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้ใครจะไปรู้

“คลื่น...พี่กำลังอยากพบอยู่พอดี” ศักดิ์เอ่ยทักอนวัฒน์ทันทีที่เห็นหน้า

“พี่ศักดิ์ มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”

“พี่น่ะไม่มีหรอก แต่คุณไตรรงค์เขาต้องการพบเราน่ะ” คำพูดของพี่ศักดิ์ทำให้อนวัฒน์รู้สึกตงิดๆ ว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ

“คุณไตรรงค์นี่ใครหรือครับ”

“เจ้าของโรงแรมที่นี่”

“เจ้าของโรงแรมเหรอ” อนวัฒน์ทวนคำพูดของศักดิ์

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมถึงอยากพบผม”

“อันนี้พี่ก็ไม่รู้นะ แต่รีบไปเถอะเดี๋ยวคุณไตรรงค์จะรอนาน”

“ครับพี่” หรือว่ายัยเด็กขี้ฟ้องนั่นจะไปฟ้องพ่อจริงๆ นี่ยังผ่านไปไม่ถึงวันเลยนะยัยเด็กแสบ แต่มีพ่อเป็นถึงเจ้าของโรงแรมเลยเหรอเนี่ย จะว่าไปนิสัยพ่อลูกคงไม่แตกต่างกันหรอกมั้ง ลูกไปฟ้องนิดหน่อยก็เรียกพบซะแล้ว อนวัฒน์คิดได้แค่นั้นแล้วก็รีบเดินตรงไปยังห้องทำงานของคุณไตรรงค์ทันที

ก๊อก! ก๊อก!! ก๊อก!!!

“ขออนุญาตค่ะ คุณไตรรงค์ พนักงานที่ชื่อคลื่นมาแล้วค่ะ” เมื่อเห็นอนวัฒน์เลขาหน้าห้องก็รีบรายงานให้คนภายในห้องทราบทันที

“เชิญเข้ามาได้” เสียงอนุญาตดังออกมาจากภายในห้องประธานบริหาร

ทันทีที่อนวัฒน์เดินเข้ามา เขาก็เจอกับยัยตัวแสบ ที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ส่งสายตามองมาที่เขาอย่างท้าทาย และฝั่งตรงข้ามคือ ผู้ชายที่มองดูเผินๆ คงอายุประมาณ 40 ปี ได้ล่ะมั้ง ดูท่าทางจะรักลูกสาวมากซะด้วย

“ผมคลื่นครับ ไม่ทราบว่าเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่า”

“มี!” ธัญญาทรชิงตอบก่อนที่อนวัฒน์จะพูดจบ เพราะวันนี้เธอต้องไล่ไอ้คนลามก ฉวยโอกาสคนนี้ออกไปให้ได้

“ฉันขอไล่นายออก ตอนนี้และเดี๋ยวนี้ด้วย!” ธัญญาทรพูดเสียงดัง

“แนนนี่พูดดีๆ ซิลูก” เสียงปรามของผู้เป็นพ่อ ทำให้ธัญญาทรนั่งหน้างอเข้าไปอีก

“ฉันไม่มีธุระอะไรหรอก แค่อยากเจอนายเท่านั้นแหละ เห็นแนนนี่บอกว่านายเข้าใจผิดคิดว่าเขากำลังจมน้ำ แล้วลงไปช่วยเหรอ”

“ครับ ผมไม่ทราบว่าเธอไม่ได้จมน้ำ เห็นว่าหายไปจากผิวน้ำก็เลยลงไปช่วยและอีกอย่างมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ” อนวัฒน์ตอบคุณไตรรงค์เสียงดังฟังชัด และสงสัยว่ายัยตัวแสบคงจะไม่ได้ฟ้องพ่อเรื่องที่เขาจูบเธอสินะ พ่อเธอถึงพูดแค่เรื่องที่เธอจมน้ำ

‘โถ่!! เด็กน้อยเอ๋ยที่แท้ก็ไม่กล้าฟ้อง’ อนวัฒน์คิดได้แบบนั้นจึงส่งยิ้มเก๋แสนเจ้าเล่ห์มาหาธัญญาทร พร้อมกับทำท่าจูบส่งมาให้เธอ

ซึ่งเมื่อธัญญาทรได้เห็นแบบนั้น เธอก็แทบจะคว้าโทรศัพท์เขวี้ยงใส่หน้าเขา เพราะพอจะเดาออกว่าขายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ เขาคงจะรู้แล้วแน่ๆ เลยว่าเธอไม่ได้บอกพ่อเรื่องที่เขามาฉวยโอกาสกับเธอ ขณะที่ทั้งคู่เล่นสงครามจ้องตากันอยู่ พ่อของเธอก็พูดขึ้น

“แต่ยังไงก็ขอบใจนะ ที่ช่วยลูกสาวฉันไว้ เราโชคดีจริงๆ ที่มีเธอเป็นพนักงาน”

“พ่อคะ จะไปขอบใจนายนี่ทำไมกัน นายนี่นั่นแหละที่ทำให้แนนนี่จมน้ำจนเกือบตาย” ธัญญาทรยังไม่ยอมจบเรื่อง ก่อนจะพูดออดอ้อนผู้เป็นพ่อแต่สีหน้าและแววตากลับอยากจะฆ่าอนวัฒน์เต็มแก่แล้ว