บทที่ 3-2

“ยังเลย เพราะเมื่อคืนเห็นว่ามันดึกแล้วก็เลยไม่ได้โทรบอก”

“เอาอย่างนี้ วันนี้ตอนทำงานนายคิดแล้วกันว่าจะทำยังไงต่อ จะนอนที่ไหนก็เรื่องของนาย แต่ไม่ใช่ที่ร้านฉันนะ” พัทธนันท์บอกกับต้นน้ำก่อนที่จะเดินเข้าไปหลังร้าน เพราะถ้าอยู่ตรงหน้าต้นน้ำนานอีกหน่อยคงได้ใช้ไม้เบสบอลตีหัวเขาแน่

“อ้าว...ทำไมแม่คนสวยใจร้ายจังเลย ลูกเดือดร้อนมาแม่ก็ต้องช่วยสิ ไม่งั้นจะมีแม่ไว้ทำไมจริงไหม” ต้นน้ำใช้น้ำเสียงประชดพัทธนันท์ เพราะรู้ดีว่าคนอย่างพัทธนันท์ต้องช่วยเขาแน่

“ถ้ามันไม่ดีก็แล้วใครให้นายมาคิดแผลงๆ เป็นลูกฉันล่ะ เอาเถอะๆ ค่อยคุยอีกครั้งตอนเย็นแล้วกัน ให้คลื่นมาช่วยคิดด้วย แล้ววันนี้นายไม่ทำงานเหรอ” เมื่อคิดแล้วอาการปวดหัวจะกำเริบพัทธนันท์จึงเปลี่ยนเรื่องคุย

“ทำซิครับ ว่าแต่แม่ช่วยทำอาหารเช้าให้ลูกคนนี้กินหน่อยสิ ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน เนี่ยหิวจนตาลายแล้ว” น้ำเสียงที่ออดอ้อนซึ่งดูจะไม่เข้ากับหน้าตาเจ้าเล่ห์ตอนนี้เลย

“ก็ได้ เดี๋ยวทำให้แล้วรีบไปทำงานล่ะ” พัทธนันท์เดินเข้าไปในครัวแต่ก็ไม่วายหันมาค้อนให้ต้นน้ำวงเบ้อเร่อ

“ขอบคุณครับ...คุณแม่คนสวย (รักที่สุดเลย)” คำว่า รักที่สุดเลย นั้น ต้นน้ำไม่ได้พูดออกไป แต่เขาแสดงออกทางสายตาให้พัทธนันท์ได้รับรู้ถึงใจของเขา แต่เธอก็คงยังไม่รู้อยู่ดี แค่ได้คิดว่าวันนี้เขาได้หอมแก้มของพัทธนันท์ ต้นน้ำก็มีความสุขกว่าอะไรทั้งนั้น

เมื่อทราบเรื่องที่เกิดขึ้นกับต้นน้ำ ก็ทำให้อนวัฒน์ตกอกตกใจและอยากไปแจ้งความเพื่อให้ตามจับคนร้ายให้ได้ แต่ก็ถูกต้นน้ำห้ามไว้ เพราะถ้าเอาเรื่องจริงๆ ต้นน้ำกลัวว่าคนลุงเจ้าของโฮมสเตย์แกจะเดือดร้อนไปด้วย เพราะท่าทางคุณลุงแกก็ไม่ค่อยมีเงินอยู่ด้วย

เมื่อต้นน้ำไม่มีที่อยู่แถมเงินก็ไม่มีติดตัว อนวัฒน์จึงเสนอให้ต้นน้ำมาพักที่บ้านเขาแทน แม้ตอนแรกๆ ต้นน้ำจะอิดออด แต่สุดท้ายก็แกล้งทำเป็นยอมทำตาม ถึงแม้ว่าภายในใจจะแอบยิ้มก็ตามที หลังจากที่สองหนุ่มปรึกษากันเรียบร้อยก็แยกย้ายไปทำงานต่อ

ตั้งแต่ที่ทั้งคู่เข้ามาทำงานที่นี่ ยังไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับนักท่องเที่ยวเลย แต่เหตุการณ์ที่ไม่อยากจะให้เกิดขึ้นก็ปรากฏ เมื่ออนวัฒน์มองผ่านกล้องส่องทางไกลไปเห็นเด็กหญิงคนหนึ่ง ซึ่งใส่ชุดว่ายน้ำสีขาวกำลังว่ายน้ำอยู่กลางทะเลสีครามอย่างสนุก อนวัฒน์เองก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะคิดว่าเป็นนักท่องเที่ยวคนหนึ่ง แต่เมื่อเขาหันกล้องส่องทางไกลมาอีกครั้ง เด็กหญิงคนนั้นก็หายไปจากผิวน้ำ

“เฮ้ย! หายไปไหนแล้ว หรือว่าจะจมน้ำ” คิดได้แค่นั้นอนวัฒน์ก็วิ่งลงทะเล แล้วว่ายน้ำตรงไปยังจุดที่เด็กหญิงคนนั้นอยู่ทันที อนวัฒน์ดำน้ำอยู่สักพักก็ดึงตัวเด็กหญิงขึ้นมาจากใต้น้ำ แล้วนำตัวเข้าฝั่ง แต่เมื่อถึงฝั่งเด็กหญิงก็ยังไม่ฟื้น ทั้งๆที่อนวัฒน์พยายามปั๊มหัวใจหรือตบหน้าเบาๆ เพื่อเรียกสติแล้วก็ตาม ด้วยสัญชาตญาณในการช่วยคนจมน้ำ อนวัฒน์จึงคิดได้อีกวิธี นั่นคือการผายปอด แต่ระหว่างที่อนวัฒน์กำลังผายปอด เด็กหญิงคนนั้นก็ได้สติพอดี

แค่ก แค่ก!!

“นี่นายทำอะไรน่ะ นายมาจูบฉันทำไม ไอ้บ้า ลามกที่สุด” ขณะที่สำลักน้ำทะเลธัญญาทรก็ด่าอนวัฒน์ไปด้วย พร้อมกับใช้หลังมือถูบริเวณริมฝีปากของตัวเองจนแดงช้ำอย่างรังเกียจกับรสจูบที่ถูกล่วงเกินไป

“ฟื้นมาก็หาเรื่องกันเลยเหรอ แทนที่จะขอบใจที่ลงไปช่วย กลับโดนด่าซะงั้น ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ” อนวัฒน์บ่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด และอดคิดไม่ได้ว่าถึงแม้เด็กหญิงคนนี้จะหน้าตาน่ารัก ตาโตผิวขาว ตัวเล็กๆ แต่ปากชักจะไม่สร้างสรรค์ ไม่น่ารักเหมือนหน้าตาซะแล้ว

“ฉันจมน้ำที่ไหนกันล่ะ ไอ้คนลามก ฉันแค่ดำน้ำลงไปดูเต่าเท่านั้นเอง บ้าหรือเปล่านายน่ะ”

“ดำน้ำลงไปดูเต่า!” อนวัฒน์เน้นเสียงเหมือนไม่เชื่อที่ธัญญาทรพูด

“แล้วทำไมถึงสลบไปล่ะ ใครที่ไหนก็คงคิดว่าเธอน่ะจมน้ำทั้งนั้นแหละ” อนวัฒน์เองก็ยังไม่ยอมง่ายๆ

“ที่ฉันสลบ ก็คงเพราะวิธีช่วยคนจมน้ำของนายนั่นแหละ แขนนายล็อคคอฉันแน่นออกซะขนาดนั้น ฉันหายใจไม่ออกก็เลยสลบไปแล้วนี่ยังมา...อี๋ ไม่อยากจะพูด” ธัญญาทรไม่รู้จะพูดยังไง เพราะการที่อนวัฒน์ผายปอดให้เธอก็เท่ากับว่า เธอกับเขาจูบกันนะซิ คิดแล้วแค้นนัก

“นายขอโทษฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ธัญญาทรพูดเสียงดังคาดคั้นให้อนวัฒน์กล่าวขอโทษเธอ พร้อมกับปาหน้ากากดำน้ำตรงไปยังใบหน้าอนวัฒน์ แต่อนวัฒน์อาศัยความไวหลบได้ทัน เมื่อเห็นแบบนี้ก็ทำให้เขารู้สึกอยากจะแกล้งเธอมากขึ้น

“ขอโทษเรื่องอะไรไม่ทราบ” เสียงอนวัฒน์ที่ตอบมาอย่างยียวนทำให้ธัญญาทรยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่

“ขอโทษที่นายทำให้ฉันจมน้ำ ขอโทษที่นาย นาย...” ธัญญาทรไม่กล้าพูดเรื่องที่เขาจูบเธอ

“นี่อย่าบอกนะที่เธอโกรธ เพราะว่าฉันผายปอดให้” อนวัฒน์พูดทีเล่นทีจริง เพราะเขาไม่ได้คิดอะไรมากก็แค่การช่วยชีวิตคนจมน้ำก็เท่านั้น แต่การคาดเดาของอนวัฒน์ยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์โกรธของธัญญาทรให้เพิ่มขึ้นอีก

“ไม่รู้ล่ะ นายต้องขอโทษฉันมาเดี๋ยวนี้” แต่ขณะที่ธัญญาทรก้มหน้าก้มตาพูดให้อนวัฒน์ขอโทษโดยที่ไม่ได้มองเขา อนวัฒน์นั้นก็เดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้ เพราะตอนนี้จากที่ต้องการช่วยเธอกลับกลายเป็นต้องการเอาชนะ และยังไม่ทันที่ธัญญาทรจะได้ตั้งตัว อนวัฒน์ก็เข้ามาประชิดตัว แล้วใช้มือทั้ง 2 ข้างรั้งท้ายทอยของธัญญาทรให้ใบหน้าสวยเชิดขึ้น จากนั้นก็กดริมฝีปากหยักได้รูปของเขาลงไปที่ริมฝีปากคู่สวยสีชมพูที่ช้ำนิดๆ จากการที่เธอใช้หลังมือถูอย่างรวดเร็ว อนวัฒน์พยายามสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปากคู่สวยนั้น