Chapter 8

คุณแม่ของเขายืนกอดอกมองหน้าลูกชายแล้วก็ผู้หญิงที่เธอแสนจะไม่ชอบตรงหน้า เมื่อก่อนหล่อนก็ไม่ได้เกลียดเธอมากขนาดนี้แต่หลังจากที่หล่อนไปแต่งงานกับชายอื่นและทิ้งให้ลูกชายของเขาทุกข์ตรมจนกินไม่ได้นอนไม่หลับแถมยังถูกสามีหล่อนส่งคนมาทำร้ายลูกชายของเธออีก แล้วแบบนี้คิดว่าเธอจะรักหล่อนลงอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง!!!!

"คุณแม่สวัสดีค่ะ"

"ฉันไม่คิดว่าจะเห็นหน้าเธออีกนะแม่นิริน.. เธอทำอะไรกับลูกชายฉันไว้บ้างไม่จำเหรอ"

"แต่ว่าตอนนี้นิรินหย่ากับเขาแล้วนะคะ ไม่มีใครจะทำอะไรพี่เมฆได้อีก คุณแม่ให้โอกาสเราสองคนได้กลับมารักกันและเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้งนะคะ"

คุณแม่ของเมฆหัวเราะออกมาอย่างขำขัน ครอบครัวอย่างนั้นเหรอ รักกันอย่างนั้นเหรอ ช่างน่าขันสิ้นดี

"เธอนี่มันสุดยอดจริงๆ ทำขนาดนี้แล้วยังกลับมาได้โดยไม่รู้สึกผิดอะไรนี่มันสุดยอดจริงๆ "

"แม่ครับมันเป็นความผิดของผมเอง ที่ไม่เลิกรักนิรินได้ ให้อภัยเธอเถอะนะครับผมขอร้อง"

คุณแม่ของเมฆเดินเข้ามาใกล้ลูกชายก่อนจะเอานิ้วจิ้มหัวลูกชายของเธออย่างแรงเพื่อเรียกสติ

"แกมันโง่!!!! ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีแกก็ยังโง่เหมือนเดิม แล้ววันหนึ่งแกจะมานั่งร้องไห้อยากย้อนเวลากลับไป ซึ่งมันไม่มีทางที่จะทำได้แน่นอน ฉันจะรอดูว่าแกจะมีความสุขสำหรับทางที่แกเลือกได้นานแค่ไหน ฉันให้ไม่เกินปีเดียวแกจำคำของแม่ไว้นะตาเมฆ.. แกจะเสียใจที่ปล่อยหนูลดาหลุดมือไป!!!!"

คุณแม่ของเมฆเดินออกไปจากบ้านทันที ไม่รู้ว่าเธอจะด่าลูกชายของตัวเองยังไงมห้มันสาสมกับความโง่ของเขาดี ผู้หญิงที่ดีกลับไม่เลือกไปเลือกแม่ปริงเกาะแข้งเกาะขาจะบ้าตาย

"โอ๊ย!! ฉันโมโห!!"

ทางด้านของนิรินเธอบีบน้ำตาร้องไห้ออกมาต่อหน้าชายหนุ่ม เธอรู้ว่าแม่ของชายหนุ่มไม่ค่อยชอบเธอจริงๆเธอก็เข้าใจและมันเป็นความผิดของเธอเธอรู้ แต่เธอไม่เหลือใครแล้วตอนนี้ยังไงพี่เมฆคือคนเดียวที่รักและจะอยู่กับเธอเสมอ

"ฮึกๆ พี่เมฆคุณแม่เขาเกลียดนิรินมากเลยใช่มั้ยคะ"

ชายหนุ่มยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างแผ่วเบา เขาไม่ได้อยากให้เธอรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ

"ไม่ใช่หรอกน่า ขอเวลาให้แม่พี่หน่อยนะรออีกสักพักแล้วค่อยไปคุยกับท่านใหม่"

"ก็ได้ค่ะ นิรินอยากนอนกอดพี่เมฆจังเลยเมื่อคืนก็ไม่ยอมค้างด้วยกัน"

"พี่ว่าจะมาคุยกับลดานะแต่เธอนอนไปแล้ว"

"ไม่ได้นอนด้วยกันใช่มั้ยคะ"

เธอเอ่ยถามอย่างระแวงเกิดอยู่ๆท้องโตขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ เธอก็จะต้องถามไว้ก่อน

"พี่ไม่เคยมีอะไรกับลดา เห็นห้องนั้นมั้ยเธอนอนที่นั้นส่วนพี่นอนห้องนี้"

นิรินเดินเข้าไปในห้องที่ลดาเพื่อนของเขาเคยนอน ภายในห้องเรียบร้อยและตู้เสื้อผ้าโต๊ะเครื่องแป้งก็หายไปหมดแสดงว่าเธอคงจะย้ายออกไปแล้วสินะ ก็ดี...

"ไม่มีเสื้อผ้าอยู่เลยเพื่อนพี่เมฆคงเก็บของออกไปอยู่ที่อื่นแล้วละค่ะ"

เขาเดินไปบนหัวเตียงนอนของลดา เครื่องเพชรแหวนแต่งงานแม้กระทั่งข้อมือที่เขาซื้อให้เธอทุกอย่างถูกวางทิ้งไว้โดยที่เธอไม่เอาอะไรไปสักอย่างเดียว

"เธอลืมของเหรอคะ"

"คือ.. พี่ซื้อให้เธอนะ นี่เป็นแหวนแต่งงานเธอไม่ยอมเอาอะไรไปเลย"

เขานั่งลงกับเตียงก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขาเลยแม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายเธอก็ยังไม่เอาอะไรเลย ไม่มีคำด่าหลุดออกมาไม่มีแม้แต่การกล่าวโทษเธอเป็นผู้หญิงที่หายากมากจริงๆ

"ช่างเถอะค่ะเราไปนอนกันเถอะนิรินอยากให้พี่เมฆนวดให้หน่อย"

เธอโอบรอบคอของชายหนุ่มก่อนจะจูบริมฝีปากหนาอย่างเอาใจ เขายิ้มให้เธอก่อนจะพากันเดินกลับไปยังห้องนอนของเขา

ลดาขับรถกลับมาที่บ้านของตัวเองลากกระเป๋าใบใหญ่กลับมาด้วย พ่อกับแม่ของเธอกำลังจะเตรียมตัวไปขายของก็ชะงักไปมองสำรวจลูกสาวของตัวเองที่ใบหน้าเศร้าหมองตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอน เกิดอะไรขึ้น....

"เกิดอะไรขึ้นลดาทำไมถึงมีสภาพแบบนั้น"

"ลดาจะกลับมาอยู่ที่บ้านจ๊ะแม่ ขอลดาอยู่ด้วยได้มั้ย "

เธอยิ้มให้กับครอบครัวแต่ทุกคนมองออกว่าภายใต้รอบยิ้มนั้นเธอเจ็บปวดเพียงใด แม่ของเธอวางทุกอย่างลงก่อนจะเดินไปจูงมือลูกสาวมานั่งลงตรงโซฟากลางบ้าน

"มีอะไรจะเล่าให้แม่ฟังมั้ย"

"ลดากับคุณเมฆเราหย่ากันแล้วจ๊ะแม่ "

"อะไรนะ!! ทำไมถึงหย่า"

แม่ของเธอเอ่ยถามอย่างตกใจ เพราะเท่าที่เห็นก็ดูดีกันไม่ได้มีปัญหาอะไรนี่

"หรือว่าคุณเมฆมันมีชู้เหรอถึงเลิก"

พ่อเธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เธอยื่นมือไปกุมมือพ่อของตัวเองไว้ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

"พ่อกับแม่อย่าโกรธเขาเลยจ๊ะ ทุกอย่างมันเริ่มจากเราสองคนไม่ได้รักกันแต่แรก การแต่งงานครั้งนี้เขาให้ลดาแต่งเพราะลูกชายเขาถูกทำร้ายจากสามีของแฟนเก่าของคุณเมฆ เขาให้เงินเดือนและให้สินสอดอย่างมากพวกเราก็มีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว ตอนนี้ตัวจริงของเขากลับมาลดาก็แค่เดินออกมา"

"แม่ไม่เชื่อว่าแกจะแต่งเพราะเงิน ถ้าลดาไม่ได้รักคุณเมฆให้ตายก็ไม่มีทางแต่ง!!!"

เธอร้องไห้ออกมาอย่างอั้นไม่อยู่ ใช่. เพราะว่าเธอรักเขาและคิดว่าสักวันเขาจะรักเธอนั้นแหละเธอถึงตัดสินใจช่วยเขาในตอนนั้น

"มันจบไปแล้วค่ะแม่"

"เห้อออ นี่สินะที่ไม่มีลูกสักทีเพราะไม่ได้นอนด้วยกันเลยใช่มั้ย"

ลดาพยักหน้าเบาๆ แม่ของเธอยื่นมือมาเกลี่ยแก้มลูกสาวเบาๆ ลดาคือเสาหลักของครอบครัวของบ้านทุกอย่างถูกไตร่ตรองดีแล้วเธอถึงเลือกที่จะทำแบบนั้น

"โอเคแม่เข้าใจล่ะ ช่างเถอะอย่างน้อยก็แค่เสียใจและเสียเวลานิดหน่อยสองปีเองนิ เหอะ!! ตัดใจซะเถอะนะลดา ลูกเป็นคนดีและไม่เหมาะสมที่จะได้ผู้ชายแบบนั้นเป็นสามี ทำถูกแล้วที่เลือกเดินออกมา"

"ขอบคุณแม่มากนะจ๊ะที่ไม่ด่าว่าหนูโง่"

"ลดาลูกแม่ไม่เคยโง่ ทุกสิ่งที่ทำคงคิดมาดีแล้ว ไปพักผ่อนเถอะลูกพรุ่งนี้ค่อยคิดว่าจะเอายังไงดี"

"ปกติหนูทำงานในบริษัทของคุณเมฆตอนนี้ไม่ได้ทำแล้วคงจะต้องไปหางานทำใหม่แล้วจ๊ะ"

แม่ของลดาลูบผมลูกสาวยิ้มๆก่อนจะปล่อยให้เธอไปพักผ่อน เมื่อมาถึงห้องนอนลดาก็เปิดกระเป๋าเอาของมาจัดเข้าตู้นามบัตรหล่นลงมาจากกระเป๋าใบเล็กของเธอคงเป็นชุดที่เธอใส่เมื่อวาน

'ณดล สิริสกุลไพศาล'

"คุณณดล... "