Chapter 7

เมื่อมาถึงที่บ้านภาพบรรยากาศเดิมๆมันก็กลับมายิ่งเป็นช่วงเวลาที่เราต้องอยู่คนเดียวคนเรามักจะคิดถึงอดีตและสิ่งที่ผ่านมาในสถานที่ความทรงจำที่ผ่านมา ลดาเดินเข้ามาในบ้านช้าๆมองภาพถ่ายงานแต่งงานของเธอกับคุณเมฆก่อนจะหยิบเก้าอี้แล้วปีนขึ้นไปเอามันลงมาแล้วเอาไปทิ้งที่ถังขยะ

จากนั้นเธอก็เดินกลับขึ้นไปชั้นบนแล้วหยิบกระเป๋าเดินทางออกมาแล้วเก็บเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวของเธอใส่กระเป๋าโดยที่ไม่ได้หยิบของอย่างอื่นไปด้วย แหวนแต่งงานเธอก็ถอดทิ้งไว้บนหัวเตียง สร้อยข้อมือ ข้อแขน ทุกอย่างที่เขาเคยซื้อให้เธอส่งมันไว้บนหัวเตียงหมดไม่เอาอะไรไปเลย

"หนูลดาลูกอยู่ไหนเนี่ย"

ในระหว่างที่ลดากำลังจัดของก็ชะงักไปเหมือนว่าตัวเธอจะได้ยินเสียงของคุณแม่

"คุณแม่หรอ.."

"หนูลดา อ๊ะ! อยู่นี่เองแม่จะมาชวนหนูไปซื้อของ .. กำลังทำอะไร"

คุณแม่ของเมฆเดินเข้ามาก็ชะงักไปเมื่อเห็นลูกสะใภ้เก็บกระเป๋าเหมือนว่าจะย้ายออกไปไหน ลดาปาดน้ำตาเพื่อไม่ให้หล่อนเห็นก่อนจะเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้ท่าน

"คุณแม่มาได้ยังไงคะ"

"แม่มารับหนูไงจะชวนไปซื้อของ แต่ทำไมหนูถึงเก็บของแบบนี้มันคืออะไร.."

"ฮึกๆ ลดาขอโทษค่ะคุณแม่"

คุณแม่ของเมฆเดินมานั่งลงข้างๆลดาก่อนจะดึงเด็กน้อยเข้ามากอดแน่นลูบแผ่นหลังเพื่อให้เธอใจเย็นลงก่อน

"เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทะเลาะกับตาเมฆเหรอ"

"ฮึกๆ มะ..ไม่ได้ทะเลาะค่ะ ลดากับคุณเมฆเราสองคนหย่ากันแล้วค่ะ นี่ลดากำลังจะเก็บของกลับไปอยู่ที่บ้านค่ะ"

ลดาเอ่ยออกมาเสียงสั่นเธอหันไปเก็บเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายใส่ลงไปในกระเป๋าก่อนจะรูดซิบให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวออกไปจากตรงนี้

"อะ..อะไรนะ!! แม่งงไปหมดแล้วเมื่อวานหนูบอกแม่ว่าตาเมฆชวนหนูทำลูกนี่นาแม่เข้าใจว่าเราสองคนรักกันแล้วซะอีก"

"คุณแม่คุยกับคุณเมฆเถอะค่ะ ลดาต้องไปแล้วถ้ามีโอกาสลดาจะไปเยี่ยมคุณแม่นะคะ "

เธอยกมือขึ้นก้มลงกราบผู้มีพระคุณของเธอ ท่านเป็นคนดีและคอยช่วยเหลือเธอตลอดมาตั้งแต่รู้จักกันมานี้

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะคุณแม่ ลดาจะไม่ลืมพระคุณที่คุณแม่ช่วยเหลือลดาและครอบครัวมาตลอด สิ่งไหนที่ลดาอาจจะเคยล่วงเกินคุณแม่ไปอภัยให้ด้วยนะคะ"

คุณแม่ของเมฆน้ำตาคลอเบ้า เธอรักและเอ็นดูเด็กคนนี้ที่ชื่อลดาเป็นอย่างมากหล่อนรักลูกชายของเธอมากและดูแลดีตลอดเธอเคยคิดว่าลูกชายของเธอจะตาสว่างและมองเห็นเพชรที่อยู่ในมือ แต่เปล่าเลยโง่ยังไงก็โง่อย่างงั้นจริงๆ

"แม่รักหนูนะลดามีอะไรหรือมีปัญหาอะไรให้โทรศัพท์มาหาแม่ แม่ช่วยหนูได้ตลอดทุกเรื่องถึงตอนนี้เราสองคนจะไม่ใช่แม่ผัวลูกสะใภ้กันแล้ว แต่ลดาคือลูกสาวของแม่คนหนึ่งจำไว้นะว่ายังเหลือแม่"

"ขอบคุณนะคะคุณแม่ ลดาต้องไปแล้ว"

ลดาลุกขึ้นก่อนจะสวมกอดอดีตแม่สามีแน่น เธอรักและเคารพหญิงคนนี้ดั่งแม่อีกคนแต่เธอไม่สามารถทำให้หล่อนสมหวังได้

"เจอกันนะลูก"

"เจอกันค่ะคุณแม่"

ลดาผละออกก่อนจะหิ้วกระเป๋าเดินออกมาจากตรงนั้น เธอไม่หันหลังกลับไปมองอดีตอีกแล้วเพราะตอนนี้มันไม่สำคัญอะไรอีกแล้วสำหรับชีวิตของเขา เขากำลังเริ่มต้นชีวิตครอบครัวใหม่และเธอก็ควรจะมีชีวิตของเธอ

"สู้นะลดา เธอจะผ่านมันไปได้"

ลดาฝืนยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะเดินไปขึ้นรถยนต์ของตัวเอง มันเป็นรถที่เธอซื้อเองผ่อนเองและมันเป็นของเธอยังไงก็ควรจะเอากลับไป

ทางด้านของคุณเมฆหลังจากที่หย่ากับลดาแล้วเขาก็รู้สึกผิดกับตัวเอง เขาผิดสัญญากับเธอเขามันเลวมากจริงๆ

"พี่เมฆคะ นิรินย้ายไปอยู่กับพี่เมฆที่บ้านได้มั้ยคะอยู่คอนโดมันแคบอึดอัดอ่ะ น้าๆ"

นิรินหันไปอ้อนคุณเมฆชายคนรักของเธอ จากนี้ไปชีวิตของเธอจะมีแต่ความสุขเพราะทุกอย่างมันผ่านพ้นไปหมดแล้วที่บ้านของเธอก็ไม่มีหนี้สินอะไรอีกเธอก็ไม่ต้องแต่งงานใช้หนี้ให้ครอบครัวของตัวเองอีกแล้ว และตอนนี้เธอก็ได้มาอยู่ในอ้อมกอดของชายที่เธอรักอย่างมีความสุข แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

"อื้ม ย้ายสิเดี๋ยวพี่ให้คนไปขนของนิรินให้"

"บอกพวกเขายกดีๆนะคะ ข้าวของนิรินโดยเฉพาะเสื้อผ้าเครื่องสำอางค์มันแพงมาก ถ้าชำรุดเสียงหายล่ะก็นิรินเอาตายแน่!!"

เธอเอ่ยออกไปอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่เคยมีครั้งหนึ่งเธอจ้างคนมาย้ายของเธอแต่โยนกันไปมาจนเครื่องสำอางค์ของเธอเสียหายตอนนั้นเธอโกรธมากเงินเดือนพวกนั้นต้องกี่เดือนถึงจะมาจ่ายให้เธอได้

"โอเคพี่จะให้พวกเขาระวัง ไม่เอาน่าอย่าทำหน้าบึ้งสิไม่สวยเลยนะยิ้มหน่อย"

เขามองหญิงสาวที่เขารักมาตลอดตั้งแต่ไหนแต่ไร เขาคิดว่าครั้งนี้เขาน่าจะเลือกไม่ผิด เพราะนิรินก็ดีกับเขาเช่นกันกับลดาแต่ทุกอย่างมันพลาดเพราะครอบครัวเธอเป็นหนี้เธอถึงต้องไปแต่งงานเธอไม่ได้นอกใจเขาซะหน่อย

"ยิ้มก็ได้ค่ะ รักพี่เมฆจัง"

"พี่ก็รักนิรินนะ รักที่สุด"

ทั้งสองคนกอดกันแน่น เขาตัดสินใจไปแล้วและทุกอย่างมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เขากับลดาคงไม่ใช่คู่กันมันถึงต้องมาถึงจุดนี้ได้ เขาพานิรินกลับมาที่บ้านที่เขาเคยอยู่กับลดาเขาจอดรถเบรกแทบไม่ทันก่อนจะเปิดประตูลงไปดูตรงกองขยะหน้าบ้าน มันเป็นภาพถ่ายงานแต่งงานของเขากับลดา

"ใครเอาออกมาทิ้ง!!!"

เขารู้สึกโมโหนิดหน่อยที่ภาพแบบนี้มันมาอยู่บนกองขยะ เขาเก็บมันขึ้นมากอดไว้แน่นนิรินที่เห็นดังนั้นก็เดินลงรถมาแล้วแย่งภาพไปแล้วโยนใส่กองขยะเช่นเดิม

"จะเก็บไปทำไมคะ.."

"มันเป็นภาพของพี่กับลดา"

"แล้วยังไงคะ.. ภาพที่ไม่มีความหมายอะไรพี่เมฆจะมาทำเป็นอาลัยอาวรณ์เพื่อนพี่ไม่ได้นะคะ อย่าลืมสิว่าแต่งงานกันเพราะอะไร พี่เมฆกำลังทำให้นิรินรู้สึกแย่มากเลยนะคะ"

เขาเหมือนจะได้สติขึ้นมาเขาชายตามองภาพถ่ายของเขากับลดากำลังคิดว่าจะเอายังไงแต่ว่านิรินดึงตัวเขาให้ไปขึ้นรถ

"ขึ้นรถค่ะพี่เมฆ นิรินเหนื่อยอยากพักผ่อน"

"ค่ะ"

เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปมองภาพแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วพานิรินขึ้นรถขับเข้าไปในบ้าน รถจอดสนิทเขาพานิรินเดินเข้ามาในตัวบ้านเขาตกใจเล็กน้อยที่แม่ของเขายืนกอดอกอยู่หน้าประตูในบ้านโดยไม่ทันตั้งตัว

"กลับมาแล้วเหรอพ่อตัวดี .. อ่อ นี่เป็นเหตุผลที่หย่ากับหนูลดาสินะ"

เขากุมมือนิรินไว้แน่นเพราะแม่เขาไม่ชอบนิรินมากคงเพราะเหตุการณ์ที่เขาเจ็บตัวสาเหตุมันเกี่ยวข้องกับนิริน แต่เขาไม่โทษเธอหรอกนะเพราะเขาก็รนหาที่ไปหาเธอเองเหมือนกัน