Chapter 9

ลดามองนามบัตรของคุณณดลอยู่นาน ตั้งแต่ที่เจอจนเก็บของจัดห้องเสร็จหมดแล้วเธอก็ยังมองมันอยู่ เขาเป็นผู้ชายที่ใจดีมากและเข้าใจคนอื่นได้ดี เขาทำให้เธอรูัสึกว่าตัวเองมีคุณค่าถึงคนที่เรารักบางคนเขาไม่เห็นแต่คนที่เรารักอีกคนเขาเห็น เช่นพ่อแม่ของเธอ น้องชายของเธอ

ก๊อกๆๆๆๆๆ

"เข้ามาเลยค่ะ"

แอ๊ดดดดดดดดด

"พี่ลดาเป็นยังไงบ้าง"

น้องชายของเขาเดินเข้ามาพร้อมกับมองหน้าเธออย่างเป็นห่วง เรื่องนี้จริงๆไม่มีใครรู้ทั้งนั้นก็ไม่แปลกที่รู้แล้วทุกคนจะตกใจและเป็นห่วงความรู้สึกของเธอแบบนี้

"พี่โอเคดีไม่เป็นอะไร"

เธอยิ้มให้กับน้องชายของเธอ จริงๆสองปีที่ผ่านมาเธอก็พอทำใจไว้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่รักเธอหรอกแต่ที่ร้องไห้เสียใจคือตอนนั้นถ้าผู้หญิงคนนั้นมาช้ากว้านี้ เธอคงจะเสียทั้งตัวเสียทั้งใจแน่นอนเพราะฉะนั้นเธอควรจะขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่มาทันเวลาพอดีอย่างกับมีใครขีดเส้นมันไว้

"ผมเป็นห่วงพี่นะแล้วเรื่องนั้น.."

"ช่างมันเถอะมันผ่านมาแล้ว เราเป็นยังไงบ้างตั้งใจเรียนมั้ย"

"แน่นอนสิพี่ส่งเสียผมมาขนาดนี้ล่ะยังไงก็จะต้องจบแล้วมาทำงานเลี้ยงพี่สาวคนสวย"

ลดากอดน้องชายแน่นนี่คือครอบครัวที่แท้จริงของเธอ เธอยังมีสิ่งที่ต้องทำคือการส่งน้องชายเรียนจนจบมันเป็นหน้าที่ของพี่สาวเช่นเธอ

"ให้มันจบก่อนเถอะน้องชายเอ๋ย"

"ผมดีใจนะที่ยังเห็นพี่ลดายิ้มได้"

เขาเอ่ยออกมายิ้มก่อนจะหอมแก้มพี่สาวซ้ายขวาอย่างรักสุดหัวใจ

"ผมรักพี่นะยังไงพี่ยังมีผม มีพ่อมีแม่"

"อื้ม รู้แล้วน่าไม่อย่างนั้นจะกลับมาที่นี่ทำไมล่ะจ๊ะ ที่นี่คือครอบครัวไง "

เขาผละออกมามองหน้าพี่สาวก่อนสายตาไปสะดุดนามบัตรที่วางอยู่บนเตียงของพี่สาว

"นามบัตรเหรอ ณดล ใครอ่ะพี่"

ลดาหันไปมองนามบัตรก่อนจะหยิบมาถือไว้แล้วยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอได้เจอมา

"ยิ้มแปลกๆนะพี่ ทำไมเขาจีบพี่เหรอ"

ลดาตาโตก่อนจะตีแขนน้องชายของตัวเองอย่างหมั่นไส้สุดๆ พูดจาอะไรเนี่ยเขาจะมาจีบเธอได้ยังไงเธอเพิ่งหย่ากับสามีมานะเขาก็รู้คงไม่สนใจแม่หม้ายอย่างเธอหรอก

"พูดอะไรเนี้ยเด็กคนนี้นี่ คุณเขาแค่บังเอิญเจอพี่นะแล้วเขาก็มาปลอบใจพี่แล้วก็มาส่งที่บ้านเมื่อวานแล้วเขาก็ให้นามบัตรไว้แค่นั้นแหละ "

"เขาพูดแค่นั้นเหรอ"

ลดาเงียบไปพรางคิดว่าเมื่อวานเขาพูดอะไรออกไปบ้างรึเปล่านอกจากที่เธอพูดมา

"อ่อ พูดว่าถ้าไม่สบายใจให้โทรหาเขานะ เขาจะเป็นที่ระบายให้เขาใจดีมากเลยใช่มั้ยล่ะ"

น้องชายของเธอยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มตัวลงมามองหน้าพี่สาวตรงๆ

"นั้นแหละเขากำลังอ่อยพี่นะ โทรไปสิโสดแล้วนี่ไหนขอดูหน่อย"

เขาหยิบนามบัตรไปดูก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"ท่าทางจะรวยมากเลยนะเนี้ย ทำอสังหาริมทรัพย์เหรอคืออะไรผมไม่ค่อยเข้าใจเขาไม่เปิดเผยตัวเองเหรอพี่"

ลดาหยิบนามบัตรกลับมาก่อนจะหยีหัวน้องชายหนึ่งทีอย่างหมั่นเคี้ยว

"ไม่ต้องเลยนะไม่ต้องไปอยากรู้เรื่องของเขา"

"โอเคๆ ไม่อยากรู้ก็ได้เอาเป็นว่าถ้าคืนนี้พี่รู้สึกว่าตัวเองคิดมากแล้วไม่ไหวอยากคุยกับใครสักคน โทรไปหาเขานะผมว่าเขาน่าจะทำให้พี่ยิ้มได้"

"ยิ้มได้อะไรกันเล่า ไปได้แล้วเลอะเทอะ!!"

"หึ!! เมื่อกี้ตอนพูดถึงเขาพี่ยังเผลอยิ้มเลย มันสบายใจกว่าอยู่กับพี่เมฆใช่มั้ยล่ะ "

"นนท์!! พูดมากไปเลยนะ!!"

นนท์ยิ้มขำกับท่าทีของพี่สาวก่อนจะเดินถอยออกไปจากห้องของเธอ เขาคิดว่าพี่ลดาของเขาคงจะได้มีความสุขจริงๆสักที เพราะตลอดเวลาเขารู้ว่าพี่ไม่มีความสุขเลยแต่เขาไม่กล้าถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นเจอกันทีไรก็อมทุกข์ตลอด แต่พอพี่เขาถอยออกมาดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มยิ้มขึ้นมาได้บ้าง เขาเชื่อว่าผู้ชายคนที่ให้นามบัตรพี่สาวเขาจะสามารถทำให้เธอยิ้มได้ .. เขาเชื่ออย่างนั้น

ลดามองนามบัตรในมือก่อนจะวางมันลงแล้วเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตลอดเวลาที่เธออยู่ในห้องน้ำความคิดที่วนลูบอยู่กับเรื่องเดิมๆมันก็โผล่ขึ้นมาในหัว เธอคิดมาตลอดว่าเพราะอะไรเขาถึงไม่มองเธอบ้างเลย เพราะเธอไม่ดีพอเหรอ... หรือเพราะอะไร

"เห้ออ คิดถึงอีกแล้วสินะ..."

เธอหลับตาลงช้าๆกลั้นตัวเองไม่ให้ร้องออกมา เธอควรจะหยุดคิดแล้วมองไปข้างหน้าได้แล้ว บางทีอาจจะไม่ใช่เธอไม่ดีพอคงเป็นเพราะเธอไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเขา... ก็แค่นั้น

เธอเดินออกมาจากห้องน้ำมองตัวเองในกระจกที่ตาแดงคล้ำเหมือนคนอดหลับอดนอน

"นี่เธอโทรมแบบนั้นเลยเหรอลดา"

เธอถอนหายใจออกมาหน้ากระจกก่อนจะเดินมาบนหัวเตียงเจอนามบัตรของคุณณดล

"มองไปทางไหนก็เจอแต่คุณเนี้ย เห้อออ"

เธอยื่นมือไปหยิบนามบัตรก่อนจะตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาเขาอย่างน้อยเธออยากขอบคุณเขาอีกสักครั้ง

ตู๊ดดดดดดดดด

เธอกดเบอร์โทรศัพท์เขาแล้วโทรออกเพียงแค่รอสายไม่นานเสียงปลายสายก็ตอบกลับมาพอดี

(สวัสดีครับ)

".........."

เธอไม่รู้จะพูดอะไรดีจึงเลือกที่จะเงียบฟังเสียงเขาดีกว่า เขาหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงใส

(คุณลดาใช่มั้ย)

"คุณรู้ได้ยังไงคะ!!! ลดายังไม่ได้พูดเลยนะ"

ลดาตกใจเผลอพูดออกไปเสียงดังลั่น คุณณดลยิ้มขำกับความน่ารักของเธออุตส่าห์โทรศัพท์มาแต่ไม่ยอมพูดเนี่ยนะ ต้องเป็นคนประเภทไหนกัน

(ผมเดาเอานะ)

"เดาเก่งไปมั้ยคะ"

(ก็นี่มันเบอร์ส่วนตัวผม แล้วคนที่มีเบอร์ส่วนตัวของผมผมจะเมมชื่อไว้หมด และผมเพิ่งจะให้เบอร์คุณไปเมื่อวานเดาว่าคงมีแค่คุณที่โทรมา)

"ฉลาดมากจริงๆ นี่ลดาทึ่งมากเลยนะคะเนี้ย"

เธอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ทำไมเวลาเธอคุยกับเขาแล้วถึงรู้สึกปลอดโปร่งสบายใจขนาดนี้นะ

(คุณนี่นะ โทรหาผมเพราะไม่สบายใจต้องการที่ระบาย หรือเพราะคิดถึงใบหน้าหล่อๆของผม)

ลดาหลุดหัวเราะออกมาทันที โอ๊ยยย ผู้ชายหลงตัวเองชัดๆแต่ว่าเขาหล่อจริงไง

"คุณหลงตัวเองอ่ะ"

(หรือคุณจะปฎิเสธว่าผมไม่หล่อ)

"ไม่เถียงค่ะคุณดูดีมาก"

(คุณก็สวยมากผมชอบคนสวยนะ สวยแบบคุณผมชอบมากเลย)

ลดายิ้มออกมาจนหน้าแดงก่ำเธอเผลอหันไปมองตัวเองในกระจกภาพที่เธอเห็นคือเธอกำลังยิ้มออกมาอย่างที่ตัวเธอเองยังไม่เคยเห็นมาก่อน

"...."

'นี่เธอยิ้มกว้างขนาดนี้เลยเหรอเนี้ยลดา'

เธอคิดในใจพลางมองใบหน้าของตัวเองในกระจก เสียงณดลเรียกสติของเธอให้ตื่นจากภวังค์

(ผมแค่บอกว่าชอบคนสวยแบบคุณถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอเนี้ย )

"ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ ว่าแต่ลดาโทรศัพท์มารบกวนมั้ยคะ"

(ไม่นะวันนี้ผมพักผ่อนไม่ได้ทำงานอยู่บ้านนะกำลังรดน้ำต้นไม้เสร็จพอดี)

"คุณณดลชอบปลูกต้นไม้เหรอคะ ลดาชอบมากเลยค่ะที่บ้านของพ่อแม่ลดามีแต่ต้นไม้เต็มไปหมดเลย"

(จริงเหรอ ผมชอบนะมันดูแล้วเพลินตาสบายใจดี)

"ลดาก็ชอบค่ะแล้วคุณณดลปลูกต้นอะไรบ้างคะ"

จากนั้นทั้งสองคนก็คุยออกนอกเรื่องไปไกลมากจนรู้สึกตัวกันอีกทีเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแล้ว

(คุณลดา.. ยังอยู่มั้ยผมไปห้องน้ำแปปเดียวเองนะ)

"ฟี้....."

เขาเค้นหัวเราะออกมาอย่างน่าเหลือเชื่อ เวลาแค่ห้านาทีเธอหลับคาโทรศัพท์ใส่เขาอย่างนั้นเหรอเนี่ย

(ให้ตายสิคุณนี่มัน.. เห้อ ฝันดีนะครับคุณลดา)

"ฟี้ .... "

เขาส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะกดวางสายทันที ลดาเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก มีเรื่องคุยไม่หยุดอารมณ์ดีทั้งๆที่เขาไม่ชอบพูดมากแต่เวลาตรงหน้าจอโทรศัพท์เกือบสองชั่วโมงนั้นทำลายสถิติที่เขาคุยโทรศัพท์นานที่สุดในชีวิตตั้งแต่เกิดมาเลยนะ