Chapter 4

(คุณนิรินมาหาคุณเมฆที่นี่ครับ เธอโทรศัพท์มาถามผม เอ่อ คือผมเผลอหลุดปากไปไม่คิดว่าเธอจะมาที่นี่จริงๆ ผมขอโทษครับผมยอมรับผิดทุกอย่าง)

เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ นี่เธอจะตามเขาถึงไหนเขาว่าจะเลิกยุ่งกับเธอแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่กับลดาแล้วนะทำไมเธอถึงไม่อยู่กับสามีของเธอ

"โอเคช่างมัน ฉันจะกลับล่ะเอารถออก"

เขากดวางสายทันทีก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปกุมมือของลดาให้ลุกขึ้นยืน

"มีอะไรรึเปล่าคะ"

"กลับบ้านกันเถอะ"

"ค่ะ"

ลดางงๆไม่ทันได้ถามอะไรเพราะดูเหมือนว่าเขาจะรีบมาก เธอหยิบกระเป๋าเดินตามเขาออกไปประตูถูกเปิดออกพร้อมกับนิรินที่กำลังจะเปิดเข้ามาพอดี เธอเห็นคุณเมฆก็ยิ้มกว้างออกมาแล้วกระโดดกอดเขาทันที

"พี่เมฆขานิรินคิดถึงพี่เมฆที่สุดเลย"

เขายืนอึ้งอยู่ตรงนั้นและไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่อึ้งหญิงสาวที่ยืนข้างๆก็อึ้งไปด้วย

"นิรินปล่อยพี่ก่อน"

"ไม่ค่ะ นิรินมีเรื่องจะมาบอกพี่เมฆด้วยนะ "

เธอผละออกก่อนจะหอมแก้มชายหนุ่มซ้ายขวา การตัดสินใจของเธอในครั้งนี้ดีที่สุดแล้วเธอมั่นใจ

"นี่มันอะไรกันคะ คุณนัดเธอมาเหรอ..."

"ไม่ใช่อย่างงนั้นนะลดาคือผม..."

"นิรินหย่ากับผู้ชายคนนั้นแล้วค่ะพี่เมฆ นิรินทนอยู่กับผู้ชายที่นิรินไม่ได้รักต่อไปไม่ได้แล้วเราสองคนก็หย่ากันด้วยดีเขาก็ไม่ว่าอะไร ตอนนี้นิรินเป็นอิสระจากเขาแล้วเราสองคนจะอยู่ด้วยกันนะคะ ส่วนพี่ลดาก็ไม่ต้องแต่งงานปลอมๆกับพี่เมฆต่อแล้วค่ะไม่จำเป็นแล้ว"

ลดาอึ้งอย่างพูดไม่ออกก้อนบางอย่างจุกอยู่ตรงอกเธอไม่สามารถบรรยายได้เลยว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่เธอกำลังได้ยินในตอนนี้ คุณเมฆบอกว่าเราสองคนจะทำหน้าที่สามีภรรยาอย่างถูกต้อง มีเจ้าตัวเล็กด้วยกันเขาจะตัดใจจากผู้หญิงที่ชื่อนิริน แต่ตอนนี้หล่อนกลับมาพร้อมกับไร้พันธะใดๆอีก แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปล่ะ.....

"อะไรนะ!!! นะ..นิรินหย่ากับเขาแล้วเหรอ"

"ใช่แล้วค่ะพี่เมฆ พี่เมฆดีใจมั้ยคะต่อจากนี้ไปจะไม่มีใครมาพรากเราสองคนออกจากกันได้อีกแล้ว นิรินรักพี่เมฆที่สุดเลยค่ะ"

เธอกอดเอวชายหนุ่มอย่างมีความสุข ตอนนี้เธอจะได้สมหวังกับผู้ชายที่เธอรัก ตอนแรกที่เธอขอหย่าคิดว่าเขาจะทำอะไรเธอแต่เปล่าเลยเขาก็หย่าให้ง่ายๆจนน่าตกใจแต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ

"คุณเมฆ..."

เขาเงยหน้ามองลดาที่ตอนนี้น้ำตาคลอเบ้าตัวสั่นไปหมด เขารู้สึกสงสารเธอจับใจและยังไม่รู้ว่าตัวเองจะตัดสินใจยังไง เขารับปากเธอไปแล้วว่าจะเริ่มต้นใหม่กับเธอแต่ตอนนี้หัวใจเขากลับดีใจเมื่อนิรินกลับมาหาเขา เขาควรทำยังไงดี....

"ลดาคือผม.."

"คุณตัดสินใจได้เลยนะคะว่าจะเอายังไง ลดายอมรับการตัดสินใจของคุณทุกอย่างขอแค่การตัดสินใจของคุณในครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ลดาจะเสียใจกับมัน"

เธอเอ่ยออกมาเสียงสั่นเขาผละออกจากนิรินจะเดินเข้าไปหาลดาแต่นิรินกอดแขนเขาไว้แน่นพร้อมกับเอ่ยเสียงขึ้น

"ทำไมต้องตัดสินใจคะ การแต่งงานของพี่ลดากับพี่เมฆก็แค่งานแต่งงานหลอกๆ ตอนนี้นิรินกลับมาแล้วพี่ลดาก็ควรจะหย่ามันถูกต้องไม่ใช่เหรอคะ"

ลดาเค้นยิ้มออกมาอย่างเหลือเชื่อ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดอะไรเลยคิดว่าทุกอย่างจะต้องเป็นของเธออย่างนั้นเหรอ แต่เธอคงคิดถูกเพราะตัวของคุณเมฆก็คงเป็นของเธอรวมทั้งหัวใจดวงนั้นด้วย เธอต่างหากที่พาตัวเองมาอยู่ตรงนี้เองที่ๆไม่ใช่ของเธอ

"ลดาเข้าใจแล้วค่ะคุณเมฆ พรุ่งนี้เจอกันที่อำเภอตอนเก้าโมงเช้า ลดาจะไปรอคุณที่นั้น"

"ลดา!! คือผม .. ผมขอโทษ"

เธอหลับตาลงปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาช้าๆหลังจากที่เขาพูดจบ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องถามอะไรต่อเพราะดูจากการกระทำครั้งนี้ของเขาเขาได้เลือกแล้ว ลดาเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีพร้อมกับความเจ็บปวดในหัวใจเธอไม่สามารถที่จะทนอยู่ได้อีกแล้วในสภาพแบบนี้ บางทีการตัดสินใจครั้งนี้ของเธออาจจะเจ็บน้อยสุดก็ได้ เธอปาดน้ำตาออกก่อนจะวิ่งลงมาชั้นล่าง

"คุณลดาร้องไห้ทำไมครับ.. แล้วคุณเมฆ"

"ลดาจะนั่งแท็กซี่กลับเองค่ะ คุณรอรับคุณเมฆกลับเถอะ"

ลดาฝืนยิ้มให้คุณพีก่อนจะวิ่งออกไปเลย เขามองไปยังประตูก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เพราะเขาเอาที่พลั้งปากบอกคุณนิรินถึงทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เห้ออออ

ทางด้านของเมฆเขามองนิรินที่ตอนนี้ยิ้มหวานกอดแขนเขาอยู่ข้างๆ ทำไมใจหนึ่งของเขาที่มันเคยรักนิรินอยู่เต็มหัวใจบัดนี้ทำไมมันถึงรู้สึกแย่กับสิ่งที่ลดาบอกเขาเมื่อสักครู่

'พรุ่งนี้เจอกันที่อำเภอตอนเก้าโมงเช้า ลดาจะไปรอคุณที่นั้น'

เจอกันที่อำเภออย่างนั้นเหรอ ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่อยากจะหย่ากับเธอเลย เขาควรจะทำยังไงดี

"พี่เมฆขาพรุ่งนี้ตอนไปหย่านิรินขอไปด้วยได้มั้ยคะ "

เขาก้มมองนิรินก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

"คุณแม่ท่านจะยอมรึเปล่าเถอะเรื่องหย่า ยังไงก็ต้องไปคุยกันก่อน"

"คุยทำไมคะ คุณแม่เค้าเกี่ยวอะไรด้วย มันเป็นเรื่องของพี่เมฆกับพี่ลดาก็ถ้าไม่รักกันก็ควรจะหย่ากันไปให้จบๆไม่ใช่เหรอ พี่เมฆคงยังไม่ได้หลงรักเพื่อนตัวเองหรอกนะคะถ้าเป็นอย่างนั้นนิรินคงจะเสียใจมากที่สุด นิรินหย่ากับเขาเพื่อพี่!! ถ้าพี่ทิ้งนิรินอีกคนนิรินจะไม่เหลือใครเลยนะคะ ฮึกๆ พี่เมฆจะทิ้งนิรินเหรอ..."

เธอร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา หลังว่าเขาคงจะไม่ได้คิดอะไรกับเพื่อนตัวเองนะเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงไม่ยอมเพราะเธอทิ้งทุกสิ่งอย่างเพื่อมาหาเขาเพราะฉะนั้นเธอจะต้องไม่เสียเปล่า

"พี่รักนิริน พี่ขอโทษนะพี่ไม่ทิ้งหนูหรอก"

เขาสวมกอดหญิงสาวแน่น ถ้าเขาทิ้งนิรินเธอคงจะไม่เหลือใครอีกแล้วส่วนลดา.. เขาก็ไม่รู้จะเอายังไงเหมือนกัน

ทางด้านของลดาเธอเดินมาถึงหน้ามินิมาร์ทร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างกับซี่รีย์เกาหลี

"ฮึกๆ ทำไมต้องมาหลอกให้ดีใจด้วย คุณใจร้ายมากเลยนะคุณเมฆ ฮืออออ"

เธอทรุดเข่าลงกับพื้นร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่เธอรู้สึกว่าฝนไม่หล่นลงมาใส่เธอก็แปลกใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นเห็นผู้ชายคนหนึ่งในชุดไปรเวทธรรมดาแต่ดูภูมิฐานและดูดีมาก

"ฮึกๆ "

"ร้องไห้อย่างกับนางเอกซีรี่ย์เลยนะคุณ ทำไมต้องมาร้องกลางสายฝนด้วยมันได้ฟิวกว่าเหรอไง :)"

เขาเอ่ยออกมายิ้มๆก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าเธอ เธอยื่นมือไปจับมือเขาไว้ก่อนจะลุกขึ้นยืนตรงอยู่ในร่มใบเดียวกับเขา

"ฮึกๆ ฉะ.. ฉันอกหักนะ ฮืออออ"

"ผมชอบผู้หญิงสวยๆ แต่ไม่ชอบตอนร้องไห้นะไม่ชอบเลย คุณช่วยหยุดร้องได้มั้ย"

เขาเอ่ยขึ้นสักพักลูกน้องของเขาก็เดินมาพร้อมกับผ้าขนหนูในมือ

"ผ้าขนหนูครับนาย"

"เช็ดตัวก่อนสิเดี๋ยวก็เป็นไข้หรอก"

"ขอบคุณ ฮึก นะ.. คะ คุณ ฮึกๆ ใจดีจัง"