Chapter 5

ตอนนี้ลดานั่งอยู่หน้ามินิมาร์ทโดยมีชายหนุ่มคนที่มาคุยกับเธอเมื่อกี้นั่งอยู่ด้วย เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครทำไมถึงมาสนใจช่วยเธอให้ขึ้นมาจากกลางสายฝนแบบนั้นแถมยังใจดีเอาผ้าขนหนูมาให้อีก เขาดูใจดีจังเลย

"แล้วไปร้องไห้ทำอะไรกลางสายฝนแบบนั้นกัน เดี๋ยวก็ไม่สบายขึ้นมาจะแย่เอานะ"

เขาเอ่ยยิ้มๆ เธอมองสบตากับเขาก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"คือมันอธิบายไม่ถููกนะคะ ฉันไม่รู้จะเริ่มยังไงมันพูดไม่ออก"

เขายักไหล่เล็กน้อยไม่ได้สนใจว่าเธอจะเล่าหรือไม่เล่าเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวเขาไม่อยากจะยุ่งเท่าไหร่

"ไม่จำเป็นต้องเล่าหรอก แค่ผมคิดว่าการที่เราได้ระบายมันออกมามันดีกว่าการที่คุณเงียบไว้แล้วคิดมากคนเดียว ผมว่าอย่างแรกมันดีกว่านะก็แค่นั้น"

ลูกน้องของเขาเดินออกมาจากมินิมาร์ทพร้อมกับนมอุ่นๆหนึ่งแก้ว เขาส่งมันให้หญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา

"ดื่มซะจะได้ลดความหนาวลง อย่าไปทำแบบนั้นอีกคุณแค่โชคดีที่เจอผม ถ้าเป็นคนอื่นเขาหิ้วคุณไปไหนต่อไหนจะทำยังไง อย่างน้อยถ้าไม่รักตัวเองก็คิดถึงคนอื่นที่เขารอพึ่งพาเราอยู่ก็ได้เป็นอะไรไปจะแย่เอา ผมไปละ"

เขาลุกขึ้นยืนทันทีไม่รอให้เธอเอ่ยขอบคุณ เขาไม่ค่อยชอบเห็นผู้หญิงอมทุกข์และเขาไม่ชอบเห็นผู้หญิงอ่อนแอเท่าไหร่ ชอบแบบอารมณ์ดียิ้มหวานแล้วก็เข้มแข็งมากกว่า

"คุณคะ!!!"

เขาเหลือบสายตามองเธอเล็กน้อยดูว่าเธอจะพูดอะไรรึเปล่า เธอยื่นมือมาจับมือเขาไว้ก่อนจะดึงให้นั่งลงข้างๆเธอ

"อะไร.."

"คือฉันอยากระบายกับใครสักคนแต่คงไม่ใช่พ่อกับแม่หรือว่าน้องชาย พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าคุณจะรับฟังมันคงจะดีมาก"

เธอรู้สึกแปลกไปที่จะต้องมาระบายกับผู้ชายที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่เธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ไว้ใจได้และดูไม่มีพิษมีภัยอะไร

"ฉันคงรบกวนคุณ ขอโทษนะคะแล้วก็ขอบคะ..."

"เล่ามาสิผมจะฟัง"

เขาเอ่ยตัดบทก่อนจะพิงหลังแล้วหันไปมองเธอด้วยรอยยิ้มจริงใจ หญิงสาวยิ้มออกมาได้หลังจากที่ผ่านเรื่องร้ายๆมา

"ขอบคุณนะคะ คือจริงๆแล้วเมื่อกี้ที่ฉันร้องไห้เพราะว่าสามีเขาเลือกผู้หญิงอีกคนนะคะ พรุ่งนี้เราสองคนจะไปหย่ากันแล้ว"

เขาเงียบฟังไม่ขัดเธอเธอควรจะได้ระบายทุกสิ่งอย่างออกมาเองโดยที่เขาจะไม่เซ้าซี้ถามให้เธอลำบากใจ

"เล่าต่อสิครับ"

"คุณจะไม่ถามเหรอคะว่าทำไมเขาเลือกอีกคน"

"ก็ไม่รู้จะถามทำไมกลัวว่าถามแล้วคุณจะลำบากใจจะตอบก็แค่นั้น"

"คุณเป็นผู้ฟังที่ดีจัง"

เขาหัวเราะขำออกมาเบาๆ พอไม่ถามก็ว่าเขางงไปหมดแล้วนะเนี้ย

"งั้นผมถามว่าทำไมเขาถึงเลือกผู้หญิงคนนั้นล่ะ"

"การแต่งงานของเรามันมีเงื่อนไขหลายอย่างค่ะ เราแต่งงานกันไม่ใช่เพราะความรัก ตลอดสองปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักฉันเลยจนมาถึงวันนี้ตอนเช้า เขาบอกว่าจะเริ่มต้นใหม่กับฉันและเราจะมีลูกด้วยกัน ฉันดีใจมากเลยนะคะตอนนั้นแต่แค่เพียงตอนนั้น พอตอนเย็นเราสองคนมาเดตกันครั้งแรกผู้หญิงคนนั้นก็กลับมาพร้อมกับบอกข่าวดีให้เขาว่าเธอหย่ากับสามีแล้ว"

"เขาคงรีบกลับไปคืนดีกับเธอแทบไม่ทันล่ะมั่ง..."

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าเขาจะยังไง แต่ดูจากการที่เขาไม่ตอบฉันและเลือกที่จะขอโทษมันก็เป็นคำตอบสำหรับฉันแล้วค่ะ"

ชายหนุ่มยื่นมือมากุมมือเธอไว้บีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ

"ผมเป็นกำลังใจให้คุณผ่านมันไปให้ได้นะ คุณควรกลับไปอาบน้ำพักผ่อนพรุ่งนี้ก็ทำในสิ่งที่คุณคิดว่ามันดีที่สุดเถอะ "

"ขอบคุณนะคะคุณใจดีจัง"

"ผมอาจจะไม่ได้ใจดีแบบที่คุณคิดหรอกแค่เราแสดงออกมันกับใคร ผมก็คือผู้ชายคนหนึ่งนั้นแหละผมไปส่งคุณนะ"

ลดาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นเดินตามเขาไป เพียงแค่เจอกันวันแรกเธอก็ไว้ใจให้เขาไปส่งที่บ้านซะแล้วรู้สึกว่าตัวเองไว้ใจคนง่ายชะมัดเลย

"ไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมน่ากลัวน้อยกว่าแท็กซี่แน่นอน"

"ปะ..เปล่าเลยนะคะลดาไม่ได้กลัวเลยนะ"

"งั้นเหรอ.."

เธอพยักหน้าชายหนุ่มยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเปิดประตูให้เธอเดินเข้าไปข้างในรถ

"เข้าไปเถอะแล้วบอกทาง"

"ค่ะ"

จากนั้นเขาก็ไปส่งเธอตามที่เธอบอกทางโดยมีลูกน้องสองคนนั่งอยู่ข้างหน้าหญิงสาวข้างๆนั่งน้ำตาซึมเงียบๆไม่พูดอะไรกลับไปเธอคงร้องไห้ทั้งคืนแน่เลย

"ตรงนั้นค่ะ"

รถเลี้ยวไปจอดตรงหน้าบ้านของเธอ เธอหันมาหาเขาก่อนจะยกมือไหว้เขาจนเขารับไหว้แทบไม่ทัน

"ขอบคุณนะคะคุณใจดี ลดาไม่รู้จักชื่อคุณเลยแล้วก็ไม่กล้าถามด้วย"

เขายิ้มมุมปากก่อนจะสั่งให้ลูกน้องหยิบนามบัตรของเขาที่หน้ารถส่งมาให้เขา

"เอานามบัตรของฉันมา"

"นี่ครับนาย"

"อันนี้นามบัตรของผม ถ้าไม่สบายใจเมื่อไหร่ทักมานะผมจะเป็นที่ระบายให้คุณเอง "

ลดารับมาก่อนจะยิ้มให้เขา

"ลดาไม่รบกวนคุณหรอกค่ะ แค่นี้ก็เสียเวลามาฟังลดาพูดเรื่องไร้สาระอีก"

"ไร้สาระอะไรกันคุณโดนพวกเขากระทำนะ เสียทั้งตัวเสียทั้งใจมันไม่ใช่เรื่องไร้สาระสักหน่อย สัญญานะว่ามีปัญหาจะโทรมาหาผม"

ลดาพยักหน้าเบาๆ

"สัญญาค่ะ แต่ลดาขอแก้ข่าวนะคะลดาเสียแค่ใจค่ะยังไม่ได้เสียตัว"

"ไม่ต้องแก้ตัวลงลึกขนาดนั้นก็ได้มั้ย"

"เอ้าก็คุณเข้าใจผิดนี่นาลดาก็เลยต้องแก้ต่างให้ตัวเอง ไปก่อนนะคะขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"

"อืม อย่าคิดมากนะถ้ามันร้องไห้ไม่หยุดก็โทรมาผมจะคุยเป็นเพื่อนเอง คือ ผมว่างนะ"

ลดาร้องอ่อออกมาก่อนจะกล่าวขอบคุณเขาอีกครั้ง

"ขอบคุณมากเลยนะคะ คุณ.."

เธอก้มลงมองดูนามบัตรของเขาก่อนจะเอ่ยขึ้น

"คุณณดลค่ะ"

"หึ! ลงไปได้ละ"

"ค่ะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินลงรถมาแล้วโบกมือให้เขา เขาส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะสั่งให้ลูกน้องของเขาออกรถไป

"เธอเป็นคนสดใสนะครับแต่คงเครียดไม่มีทางออกเลยทำให้ใบหน้าเศร้าแบบนั้น"

ลูกน้องของเขาเอ่ยขึ้น เขาเงียบไม่พูดอะไรคิดถึงใบหน้าที่อมทุกข์ของเธอแล้วก็ถอนหายใจออกมา

"ผู้ชายคนนั้นมันโง่ที่ทิ้งผู้หญิงอย่างลดาไป..."

พอลดามาถึงที่บ้านเธอก็เดินขึ้นห้องนอนของเธอไป อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็มานอนร้องไห้อยู่บนเตียงนอน

ก๊อกๆๆๆๆๆ

"ลดาคุณนอนรึยัง ผมอยากคุยด้วย"

เสียงคุณเมฆดังขึ้นลดารีบปิดโคมไฟก่อนจะมุดตัวเองลงไปในผ้าห่ม เธอไม่อยากคุยกับเขาแล้วเพราะมันไม่มีประโยชน์ มันถึงเวลาที่เธอควรจะหลุดพ้นออกมาสักที