ตอนที่สาม อุบัติเหตุ

เข้ามาทำงานได้ไม่กี่วันแขกของวิลล่ากลุ่มแรกก็จะเข้ามาเช็คอิน ปริมรตาต้องขับรถยนต์ประจำวิลล่าที่คิมิยะจัดการไว้ให้ขับไปรับแขกของเขาที่สนามบิน เที่ยวบินของแขกที่ไปรับมาถึงล่าช้าเล็กน้อย หล่อนรออยู่สามสิบกว่านาทีจากเวลาเครื่องแลนดิ้งก็เจอแขกของเจ้านายสุดหล่อที่ยิ่งได้ใกล้ชิดยิ่งหลงใหลได้ปลื้มเขา เห็นคนที่หล่อนไปชูป้ายรับแล้วก็แสนห่อเหี่ยว

สาวเกาหลีสามคน หน้าตางดงามอย่างกับนางเอกซีรีย์ดัง แต่ละคนนั้นสวยอย่างกับนางฟ้า แถมเป็นคนสำคัญของคิมิยะอีกต่างหาก เห็นอย่างนี้แล้วปลดปลง หล่อนคงไม่มีโอกาสเข้าไปอยู่ในสายตาเขาได้เลยกระมัง

“ไฮ ลูกไก่” หนึ่งในสามสาวเห็นป้ายที่หล่อนชูแล้วเดินเข้ามากอดหล่อน

“สวัสดีค่ะ” หล่อนจะยกมือไหว้ แต่สาวนางนั้นไม่ยอมปล่อย ปริมรตารับมือไม่ทันเมื่อได้รับความสนิทสนมเช่นนั้น หล่อนไม่ค่อยกอดใครเลยนอกจากพ่อแม่กับเด็กนักเรียนอนุบาลจึงไม่ค่อยคุ้นชินกว่าสามสาวนั้นจะกอดหล่อนครบ หล่อนก็หน้าเจื่อนไปหลายขุม

“คิมบอกว่าเธอน่ารักมาก เธอจะเป็นเพื่อนของพวกเราและดูแลพวกเราตลอดทริป ฝากเนื้อฝากตัวด้วย” สาวเกาหลีพูดภาษาสากลด้วยสำเนียงอเมริกันอย่างแคล่วคล่อง เดาว่าคงเคยไปเรียนต่างประเทศแล้วพบกับคิมิยะจึงสนิทกัน

“ยินดีค่ะ ขอต้อนรับพวกคุณทั้งสามคนเลยนะคะ เราเอากระเป๋าไปขึ้นรถกันดีกว่าค่ะ จะได้รีบกลับวิลล่ากัน”

ปริมรตาเดินทางนำสามสาวไปที่รถยนต์ซึ่งจอดไว้ คิมิยะให้หล่อนมารับแขกเองเพราะว่า สามสาวนี้ต่างคนต่างไม่ได้เอาสัมภาระมามากอะไร จึงไม่จำเป็นต้องเอารถตู้ของโรงแรมมารับอีกทั้งเขาต้องการให้ปริมรตาได้ทำงานอย่างจริงๆ จังและครบทุกอย่างเขาจึงให้หล่อนมารับแขกเอง

สามสาวคุยเจื้อยแจ้วกับปริมรตาไปตลอดทางจนผู้จัดการวิลล่ามือใหม่รู้สึกสนิทสนมและเป็นกันเองกับแขกขึ้นมาจากตอนแรกพบเสียเยอะ อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นผู้หญิงด้วยกัน คุยภาษาเดียวกันได้ อีกทั้งต่างคนต่างอัธยาศัยดี จึงเข้ากันได้ง่าย

เมื่อมาถึงที่พักสามสาวกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นกับบ้านที่สวยงามแถมมีสระว่ายน้ำขนาดกลางอยู่ในบ้านและดูชวนสุขสำราญมาก ต่างคนต่างเปิดกระเป๋าใบเล็กๆ ของตนออก หยิบชุดว่าน้ำในกระเป๋าออกมาคนละชุดสองชุดวิ่งไปเปลี่ยนมาแล้วกระโดดลงสระ ตูม ตูม ตูม

“ยังไม่ทันที่จะได้พูดรายละเอียดของบ้านให้ฟังเลย” ปริมรตาส่ายหน้า แต่ก็อดชื่นชมในความรื่นเริงของสามสาวนั้นไม่ได้ พวกหล่อนดูมีความสุขเหลือเกิน แม้แต่กับเรื่องเล็กน้อยอย่างเช่นได้ว่ายน้ำท่ามกลางอากาศร้อนระอุ

“เฮ้ เกิร์ล” เสียงดังจากด้านหลังทำให้ปริมรตาหันไปมอง คิมิยะกับลิปดาญาติของเขาเดินเข้ามาที่บ้านตากอากาศทั้งชุดทำงานที่สวมอยู่ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาพักเที่ยง เพราะพวกเขาปลีกเวลามาเยี่ยมแขกได้

เสียงสาวๆ ร้องทักทายสองหนุ่มเป็นการใหญ่ ทั้งสามคนถามหาองศาญาติของคิมิยะและคงเป็นเพื่อนของพวกหล่อนด้วย

“องศาทำงาน เร่งงานอยู่ เห็นว่าจะส่งวันมะรืนนี้” คิมิยะตอบสามขณะเดินเข้าไปใกล้ขอบสระและทักทายกับเพื่อนๆ

“คุณลูกไก่ไม่ไปว่ายน้ำกับพวกเขาหรือครับ” ลิปดาที่เคยถูกแนะนำให้รู้จักหลังจากที่ปริมรตาเข้ามาทำงานวันแรกเอ่ยถามยิ้มๆ

ผู้ชายนัยน์ตาคมไร้รอยยิ้มอ่อนโยนที่พนักงานล่ำลือกันว่าเขาโหด เจ้าระเบียบและใจร้ายสุดๆ ดูผ่อนคลายมากเมื่อเจอเพื่อน เขาอารมณ์ดีมากจนถามหล่อนด้วยรอยยิ้มได้ก็คิดดูเอาเถอะว่าพวกหนุ่มๆ นี่จะอารมณ์ดีขนาดไหน คงเป็นเพราะเห็นสาวสวยนุ่งน้อยห่มน้อยอยู่ตรงหน้ากระมังถึงได้อารมณ์ดีกันเสียจริง

“ไม่เอาดีกว่าค่ะ แดดร้อนอย่างนี้ กลัวจะหวัดกินเอา” หญิงสาวตอบยิ้มๆ

“สามคนนั่นไม่ยักกะกลัว หนีจากหิมะมาเจอแดดร้อนอย่างนี้เลยตื่นเต้นกัน คุณลูกไก่เตรียมหายาแก้หวัดไว้ให้กินเถอะครับ ไม่เกินคืนนี้แน่” ลิปดาพูดอย่างมั่นใจ แขกโรงแรมเขามีอาการแบบนี้ทุกคน ไม่ไปหาหมอด้วยการการแดดไหม้จนผิวพุพอง ก็เป็นไข้เลือดออกจากการโดนยุงกัด น้ำเข้าหูเพราะเล่นน้ำเยอะ ท้องเสียเพราะไม่ชินกับอาหารไทยรสจัด หรือไม่ก็เป็นหวัดเพราะแดด วนเวียนอยู่อย่างนี้ จนเขาแทบวินิจฉัยโรคและให้ยาแทนหมอได้แล้ว

“อย่าชวนคุณลูกไก่ซีเรียสสิวะลิปดา” คิมิยะได้ยินน้องชายพูดกับผู้จัดการสาวแล้วก็ขัดคอขึ้นมา ก่อนจะหันมายิ้มให้ปริมรตา “ไม่ต้องเครียดครับมันยังไม่เกิด ถึงเกิดก็แค่ไปหาหมอนิดเดียวก็หาย เอนจอยกับแขกเหมือนเป็นเพื่อนคุณเลยครับ ผมบอกเขาว่าคุณเป็นเพื่อนอีกคนที่จะรับหน้าที่ดูแลพวกเขา” คิมิยะบอกยิ้มๆ

ปริมรตาพยักหน้าเข้าใจ ถึงว่า แต่ละคนถลาเข้ามากอดอย่างกับว่าสนิทกันมาก เพราะอย่างนี้นี่เอง หล่อนเข้าใจแล้วว่าคนมาเที่ยวแต่ละคนจะอารมณ์ดีมาก และพร้อมจะเป็นมิตรได้กับทุกคนโดยเฉพาะคนไทยที่พร้อมจะต้อนรับพวกเขาเป็นอย่างดี