ตอนที่สอง เทวดาเดินดิน

ตำแหน่งงานในเกาะสมุยไม่ได้หายากอย่างที่ปริมรตาคิดเมื่อหล่อนไปสมัครเป็นผู้จัดการวิลล่าของคิมิยะทั้งที่ไม่ได้มีประสบการณ์ด้านการโรงแรมและการท่องเที่ยวเลยแม้แต่น้อยแต่เขาก็ตอบรับหล่อนทำงานเพราะกำลังขาดคนเนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงไฮซีซัน จำนวนคนว่างงานจะน้อยมากหรือแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ หล่อนก็ถูกเรียกเข้าไปพบคิมิยะในวันที่สมัครทันทีแอบเดาว่าเมฆาเพื่อนเจติยาที่ฝากงานให้หล่อนอาจจะเส้นใหญ่ปริมรตาถึงได้งานเร็วทันใจ

เจติยาเล่าว่างานนี้เป็นเพียงงานพิเศษนอกเวลาแต่ได้เงินเดือนมากกว่าคนที่ทำเต็มเวลาบางคนเสียอีก ถึงมันอาจจะได้น้อยกว่าโรงเรียนอนุบาลที่หล่อนเคยสอนแต่ปริมรตาก็ไม่เกี่ยงงานเลยเพราะว่าตอนนี้หล่อนกำลังต้องการงานและต้องการเงิน อีกทั้งงานที่นี่คงทำให้หล่อนมีความสุขและลืมภาพเก่าๆ ที่ไม่อยากจะนึกถึงให้หมดจากใจไปเสียที

เมฆาพาปริมรตามาหาคิมิยะที่วิลล่าหลังที่เป็นของเขาเพื่อตกลงเรื่องงานกัน โรคเกลียดผู้ชายของหล่อนไม่ทำงานเมื่อเจอกับเมฆา ที่หล่อนถูกชะตากับเขาไม่ใช่เพราะเขาเป็นหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงโปร่งอย่างกับนายแบบแถมยังหน้าตาหล่ออย่างกับพระเอกหนังเท่านั้น แต่สายตาท่าทางคำพูดคำจาของเมฆาทำให้รู้สึกดีด้วยและไว้ใจได้ปริมรตาจึงนับเขาเป็นเพื่อนไปอีกหนึ่งคน หล่อนขอบคุณเขาหลายต่อหลายครั้งที่เขามาช่วยเรื่องหางานทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดของเขาแต่เขาก็มาพาหล่อนไปหาเจ้านายแบบไม่เรียกร้องอะไร ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะหล่อนเป็นเพื่อนเจติยาและอีกส่วนหนึ่งเพราะเขาเป็นคนใจดีมากๆ ถึงได้ยอมช่วยเหลือหล่อน

เมฆาพาเดินมาทางริมหาดเพื่อไปวิลล่าของคิมิยะ พอถึงบ้านตากอากาศของเขาแล้วเริ่มแรกปริมรตาก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เจอเจ้านายที่แสนดีเพราะจากที่เขามีปัญหากับเจติยาได้ก็ย่อมแปลว่าเขาต้องมีความร้ายกาจในตัวเป็นอย่างมากถึงไปกระตุ้นต่อมเกลียดของเพื่อนสาวปริมรตาได้ ตอนนี้หล่อนขอแค่ได้งานนี้ทำเพื่อให้ได้เงินเดือนมาประทังชีวิตต่อไปก็พอแล้ว

ภาพของคนที่นั่งทำงานกับคอมพิวเตอร์สีเงินเป็นภาพแรกที่ปริมรตาเห็น เมื่อหล่อนไปถึงเขาปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรให้หล่อนด้วยแววตาที่ดูปรารถนาดีต่อจากภายในใจอย่างเห็นได้ชัด

คนที่ปวารณาตนว่าจะเกลียดผู้ชายอีกตลอดชีพถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย

ต่อมเกลียดผู้ชายของหล่อนไม่ทำงานกับคิมิยะ เพราะภาพจริงที่เห็นนั้นมันเเตกต่างจากที่คิดเอาไว้มากมายเหลือเกิน

“วิลล่าของผมก็มีสี่ห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่นกับหนึ่งห้องเก็บของเท่าที่เราเห็นนี่แหล่ะครับ คุณลูกไก่ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่มาเช็คว่าแม่บ้านทำความสะอาดดี ดูเครื่องใช้ไฟฟ้า แอร์ เครื่องทำน้ำอุ่นในนี้ให้ใช้งานได้ตลอดเวลา พอเสียก็แจ้งช่างซ่อมเท่านั้น แต่งานตรงนี้จะไม่เน้นมากเพราะแม่บ้านและช่างก็ใช้ของทางโรงแรมได้เลย งานที่ผมต้องการคนมาดูแลเป็นพิเศษคือดูแลแขกที่เข้าพักพร้อมอำนวยความสะดวกกับให้ข้อมูลการท่องเที่ยวนิดหน่อยเท่านั้น”

ปริมรตาแทบฟังคิมิยะไม่รู้เรื่อง เมื่อเดินตามเขาและเมฆาไปดูห้องต่างๆ หล่อนก็ยังเดินตามเขาไปแบบฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง

“แขกพักวิลล่านี้จะเป็นคู่ค้าหรือเพื่อนสนิทของผมที่เป็นคนสำคัญจริงๆ แต่ผมไม่มีเวลามาดูแลได้ตลอด อีกทั้งจะให้พนักงานของโรงแรมมาดูแลเองก็ลำบากเพราะต่างคนต่างก็งานยุ่งอยู่แล้ว ผมเลยต้องจ้างคนที่มาดูแลเฉพาะส่วนนี้โดยตรง อ้อ ต้องดูแลวิลล่าอีกหลังหลังที่อยู่ติดกันด้านซ้ายอีกหนึ่งหลังนะครับ วิลล่านั้นเป็นของฟิลิปดาลูกพี่ลูกน้องของผมเอง ส่วนสองหลังที่อยู่ติดกันด้านขวาเป็นวิลล่าของนายองศาและนายลิปดาเรียงกันเลย สองหลังนั้นเจ้าของเขาอยู่เองเลยไม่ต้องดูแล”

แววตาที่ดูเป็นมิตรบนดวงหน้าหล่อเหลาแบบไม่คิดว่าจะมีอยู่ในเกาะห่างไกลเมืองหลวงของประเทศหลายร้อยกิโลของคิมิยะเมื่อรวมเข้ากับคำพูดที่ดูเป็นกันเองไม่ถือตัวกับหล่อน อีกทั้งความไว้เนื้อเชื่อใจที่หล่อนมั่นใจว่าได้จากเขาทำให้หล่อนรู้สึกดีเหลือเกิน

“ไม่ทราบว่าคุณลูกไก่ยินดีที่จะร่วมงานกับผมไหมครับ” คิมิยะถามย้ำ เมื่อเห็นว่าหล่อนไม่ได้สอบถามอะไรกลับจึงไม่แน่ใจว่าหล่อนสนใจจะทำงานหรือเปล่า

“ยินดีค่ะ ยินดี ลูกไก่ต้องขอบคุณคุณคิมมากด้วยที่รับลูกไก่เข้าทำงานทั้งที่ไม่เคยทำงานโรงแรมมาก่อน” หญิงสาวยิ้มให้เขา แอบประหม่าเล็กน้อยยามพูดกับคิมิยะเพราะมันทำให้หล่อนขัดเขินอย่างไรชอบกล ทุกคำพูดของเขามันจะมาพร้อมรอยยิ้มและแววตาอ่อนโยนเป็นมิตร อยากจะกลับไปเค้นคอเจติยาถามเหลือเกินว่าเกลียดคิมิยะลงได้อย่างไร

“แค่คุณลูกไก่เก่งภาษาอังกฤษแล้วก็ดูมีอัธยาศัยดีอย่างนี้ก็น่าจะทำงานนี้ได้ครับ เรื่องข้อมูลการท่องเที่ยวในเกาะอ่านๆ วันสองวันก็เข้าใจหมดแล้ว ส่วนเงินเดือนผมเริ่มต้นให้ที่หมื่นห้าและทดลองงานหนึ่งเดือนแล้วจะเพิ่มให้ตามตกลงในส่วนสวัสดิการคุณลูกไก่มีสิทธิ์เข้าพักที่หอพักของพนักงานโรงแรมมโนราได้เหมือนคนอื่นแต่ถ้าพักข้างนอกเราจะมีค่าที่พักให้อีกด้วย”

“ลูกไก่พักอยู่ใกล้ๆ นี่เองค่ะ ไม่มีปัญหาเรื่องที่พัก”

“อ้อ อย่างนั้นก็ดีเลยครับ จะได้สะดวกเรื่องการเดินทาง ถ้าอย่างนั้นผมจะส่งให้เมฆาช่วยพาคุณไปที่ฝ่ายบุคคลเพื่อสมัครงาน ถ้าหากคุณลูกไก่พร้อมผมรบกวนให้มาเริ่มงานได้ไหมครับเพราะอีกสี่วันผมจะมีแขก ผมอยากให้คุณลูกไก่มาทำความคุ้นเคยกับวิลล่านี้ก่อนที่แขกจะมา ไม่ทราบว่าสะดวกไหมครับ”

“ไม่มีปัญหาค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ หน้าที่ที่ต้องทำไม่ได้ลำบากอะไร แถมตอนนี้หล่อนยังมีเวลาว่างเหลือ งานง่ายๆ เงินเดือนดีแล้วยังเหลือเวลาไปทำงานพิเศษอย่างอื่นที่เวลาไม่ตรงกันได้ทำให้หล่อนไม่อดตายแถมยังได้อยู่เมืองท่องเที่ยวที่หล่อนติดใจอย่างมีความสุขมากขึ้น

เจติยาบอกว่านี่คือข้อดีของเกาะ สมุย งานไม่ได้หายากเลยเพราะโรงแรมหลายร้อยแห่งต่างต้องการคน ขอเพียงพูดภาษาอังกฤษได้ไม่จำเป็นต้องจบสายตรงมาก็ย่อมมีงานให้ทำ แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเกี่ยวพันกับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวซึ่งเน้นภาษาและการบริการ หากไม่ชอบก็ลำบาก โชคดีที่ปริมรตาชอบงานด้านนี้อีกทั้งเรื่องภาษาของหล่อนก็ไม่มีปัญหาเพราะหล่อนเรียนจบจากต่างประเทศก่อนจะเข้ามาทำงานที่เมืองไทย

“ผมให้นามบัตรนี้กับคุณลูกไก่ไว้ก่อนนะครับอันนี้เป็นเบอร์ตรงของผมและก็ขอเบอร์โทรติดต่อของคุณลูกไก่ไว้ที่ผมด้วยนะครับ ถ้ามีแขกหรือว่ามีอะไรให้ช่วยเหลือผมจะติดต่อไปที่คุณลูกไก่”

“ยินดีเลยค่ะ” ปริมรตารับนามบัตรสีขาวสะอาดแต่งลายกนกไทยๆ ในนามบัตรมาเก็บที่กระเป๋าสตางค์ก่อนจะยื่นนามบัตรของตนเองให้เขาบ้าง

สาบานได้ว่าหล่อนกำลังถูกผู้ชายขอเบอร์ รู้สึกดีอย่างประหลาด แม้ว่าจะเป็นเรื่องงานก็ตามที

“คุณลูกไก่ทำงานที่โรงเรียนอนุบาลโรงเรียนนี้มาก่อนเหรอครับ” คิมิยะเลิกคิ้วเมื่อเห็นนามบัตรเก่าของหล่อนที่ยังไม่ได้เปลี่ยนว่าหล่อนทำงานที่โรงเรียนอนุบาลชื่อดังอันดับต้นๆ ของประเทศที่คนรวยๆ มักส่งลูกเข้าเรียน

อันที่จริงหล่อนเป็นบุคลากรที่โรงเรียนให้ความสำคัญคนหนึ่งเพราะนอกจากจะเป็นคนรักของผู้บริหารโรงเรียนแล้วหล่อนยังเป็นครูสอนที่มีประสิทธิภาพสูงมากจนผู้ปกครองต้องยัดเงินเพิ่มพิเศษเพื่อให้ลูกหลานได้เรียนห้องครูปริมรตา ก่อนที่หล่อนจะมานั้นโรงเรียนปิดเทอมและตอนนี้ก็คงไม่มีใครรู้ว่าหล่อนลาออกเพราะหลังจากที่เจอเรื่องสะเทือนใจหล่อนก็หอบกระเป๋าหนีมาโดยที่ยังไม่ได้บอกใครเรื่องจะลาออก

“เคยทำค่ะ แต่ตอนนี้ลาออกมาแล้วเพราะจะย้ายมาอยู่ที่สมุยค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นต้องเปลี่ยนนามบัตรมาเป็นผู้จัดการวิลล่าของผมแล้วล่ะครับ เดี๋ยวผมให้เลขาผมจัดการให้ทีหลังนะ” เขาบอกยิ้มๆ เรียกความเขินจากปริมรตาได้อีกตามเคย คิมิยะดูมีเสน่ห์เหลือเกิน ความอ่อนโยนแผ่จากตัวเขาจนทำให้หล่อนรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูกยามยืนเคียงร่างสูง

คนรอบข้างเขาคงมีความสุขมากแน่นอนยามได้อยู่ใกล้เขาหล่อนเชื่อว่าอย่างนั้น

หญิงสาวรอให้เขามอบหมายงานสองสามอย่างให้เมฆาทำก่อนจะให้เมฆาพาหล่อนไปที่ฝ่ายบุคคลของโรงแรมมโนราเพื่อยื่นเอกสารสมัครงานให้ถูกระเบียบ

ปริมรตาอดอมยิ้มกับคำพูดเขาตอนก่อนจากกันไม่ได้เมื่อคิมิยะได้บอกว่า ผู้จัดการวิลล่าคนเก่าจะมาสอนงานหล่อนได้อีกแค่สองวันแล้วจะลาออกแล้วนั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องรีบจ้างหล่อนมาแทนที่ เขาเล่าเรื่องผู้จัดการคนเก่าให้หล่อนฟังโดยไม่ต้องถามว่าทำไมฝ่ายนั้นถึงลาออก

“พี่น้ำอ้อยโดนเพื่อนผมที่มาพักวิลล่านี้ขอแต่งงานพากันไปอยู่อเมริกาเรียบร้อยแล้วครับ ตอนคุณลูกไก่ทำงานไม่ต้องแปลกใจนะครับว่าทำไมผมไม่ค่อยส่งแขกที่เป็นผู้ชายมาเข้าวิลล่า ผมกลัวว่าเพื่อนผู้ชายของผมจะมาจีบคุณไปก่อน ผมยังไม่อยากเสียคุณไปตอนนี้”

คำพูดติดตลกของเขาทำให้หล่อนเคลิ้มไปอย่างบอกไม่ถูก หล่อนรู้สึกเหมือนกำลังจะตกหลุมรักอีกครั้งทั้งที่เพิ่งผ่านความเจ็บปวดมาหมาดๆ

แบบนี้ใช่ไหมหนอที่เขาว่าเจ็บแล้วไม่จำ

ถึงกระนั้นก็เถอะ ปริมรตามีความเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยมว่า คิมิยะไม่มีทางเป็นเหมือนกับพัธนันท์แฟนเก่าของหล่อนแน่