บทที่11 ย้อมใจ

ตอนที่๑๑

ย้อมใจ

หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จ ชนะศึกก็นั่งดื่มกับปู่ของเขา เขาไม่ได้ต้องรีบร้อนไปไหน เมียเขาก็อยู่ที่นี่ อีกอย่างคืนนี้เขามีภารกิจสำคัญต้องทำ การนั่งดื่มกับปู่อาจจะทำให้เขาหายตื่นเต้นลงบ้าง ใครจะไม่ตื่นเต้นบ้างล่ะ แต่งงานมาปีกว่าๆ ทำได้แค่แตะๆ กอดเต็มอ้อมกอดสักครังเขายังไม่เคยได้ทำเลย

"เบาๆไอ้เสือ เดี๋ยวคืนนี้ไม่ได้ประโยชน์อะไรจะหาว่าปู่ไม่เตือนนะ" ชายชราปรามเมื่อเห็นหลานชายตัวดีของเขายกเหล้าเข้าปากไม่หยุด

"เหล้าจะช่วยผมได้ครับปู่" น้ำเสียงชายหนุ่มเริ่มอ้อแอ้เต็มทีแล้ว

"ปู่ว่าพอเถอะ ปู่ง่วงแล้ว" ชายชราเอ่ยขึ้น

"เดี๋ยวสิครับปู่ ปู่รู้ไหมผมแต่งงานกับไอมาปีกว่าๆ ผมทำได้แค่แตะๆน้องเองนะปู่ จะกอดให้เต็มรักให้ชื่นใจผมยังไม่กล้าเลย แล้วเนี่ยผมต้องไปทำลูกนะปู่ ปู่จะให้ผมเดินเข้าไปแล้วจับน้องทำลูกเลย ผมทำไม่ได้หรอก" น้ำเสียงของชนะศึกไม่มั่นคงนัก

"แกนี่มันกระจอกจริงๆนะ ไหนล่ะที่อวดนักอวดหนาว่าตัวเองเป็นเสือ ที่แท้ก็หมาขี้เรื้อน" 

"กับคนอื่นมันเป็นความสัมพันธ์ทางกาย เอาเสร็จ จ่ายเงินแยกย้าย แต่กับไอผมจะทำเพราะผมรัก และที่ผมอดทนไม่ทำจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะผมรักไงปู่ เข้าใจยากตรงไหน" ชนะศึกเริ่มโวยวาย

"ดูท่าฉันไม่น่าจะได้เหลนเร็วๆนี้แน่นอน มีหลานกระจอกแบบนี้" เจ้าสัวกิตติมองสภาพหลานชายแล้วรู้สึกเหน็ดเหนื่อยใจ ใครที่บอกอยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง มันไม่ใช่ทุกคู่หรอกนะ มีทั้งคู่ที่รักกัน คู่ที่ไม่รักกัน ไปกันไม่รอด แล้วก็คู่ที่รักกันจะเป็นจะตายแต่ไม่อ้าปากบอกความรู้สึกของตัวเอง พากันอมพะนำเก็บไว้ในใจ คู่ของคนแบบนี้ก็ไม่น่าจะไปกันรอด

"ได้แน่นอนครับปู่ ผมพร้อมแล้ว " ชนะศึกลุกขึ้นยืนแต่ยังเซไปเซมา

"ปู่ว่าแกนั่งพักเถอะ เดี๋ยวปู่ให้เด็กไปตามไออุ่นมาพาแกขึ้นไปนอน" ชายชราจับหลานชายนั่งกับเก้าอี้ก่อนจะหันไปบอกเด็กรับใช้ในบ้านให้ขึ้นไปตามอัยยภัทรมาหาตนหน่อย เพียงครู่เดียวหญิงสาวก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหาตนเอง

"คุณปู่มีอะไรด่วนหรือคะ ถึงให้คนไปตามไอกลางดึกขนาดนี้" สีหน้าตื่นตระหนกของอัยยภัทรทำให้ชายชราอดเอ็นดูไม่ได้ หญิงสาวแสดงอาการเป็นห่วงเขาโดยที่เขาสัมผัสได้ว่าไม่ได้มีการเสแสร้งแต่อย่างใด

"ไม่มีหรอกไออุ่น ปู่แค่อยากให้หนูมาพาพี่เขาขึ้นไปนอนพัก ดูสิเมาหนักแล้ว" ชายชราหลบให้หญิงสาวมองสภาพที่ชนะศึกกำลังเป็นตอนนี้ เขาฟุบหลับกับโต๊ะ ไม่น่าจะมีสติด้วยซ้ำ บรั่นดีที่เต็มขวดตอนนี้พร่องไปเกือบหมด 

"พี่ศึกหรอคะ " หญิงสาวถามอย่างอดสงสัยไม่ได้ ตลอดเวลาชนะศึกไม่เคยเมาหมดสภาพขนาดนี้ ไม่ว่าจะออกไปสังสรรค์กับเพื่อนหรือพบปะลูกค้า ชายหนุ่มจะกลับมาถึงห้องอย่างมีสติครบสมบูรณ์ตลอด

"อืม ปู่ฝากไอด้วยนะ ไม่รู้เครียดอะไรนักหนาทั้งขวดนั่นปู่ได้จิบไปนิดเดียวเอง" 

"แล้วคุณปู่จะเข้านอนหรือยังคะ เดี๋ยวไอไปส่งคุณปู่ก่อนแล้วค่อยมาพาพี่ศึกขึ้นไปพักทีหลัง" อัยยภัทรถามขึ้น เมื่อเห็นว่าวงสังสรรค์ของชายต่างวัยจบลงแล้ว

"ไม่ต้องๆ ปู่ไปเองได้ ไออุ่นดูแลเจ้าศึกเถอะ  ปู่เห็นสภาพมันปู่ก็รับไม่ได้แล้ว" ชายชราปฏิเสธ ดึกดื่นขนาดนี้ต้องให้หญิงสาวขึ้นไปส่งเขาที่ห้องแล้วต้องลงมาพาตัวหลานชายตัวดีของเขาขึ้นไปพักอีก มันก็ออกจะใจร้ายเกินไป อีกอย่างเขาแทบไม่ได้แตะบรั่นดีขวดนั้นเลยด้วยซ้ำ เขายังมีสติและเรี่ยวแรงดีอยู่มากโข แค่เดินขึ้นห้องนอนมันเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับเขา 

"ไม่ต้องห่วงปู่หรอกน่า ปู่อยู่บ้านหลังนี้มาตั้งนานนะ เดินขึ้นเดินลงทุกวัน อีกอย่างปู่ยังแข็งแรงจะตาย แต่ถ้าไออุ่นไม่สบายใจเดี๋ยวปู่ให้เด็กพาขึ้นไป ไออุ่นไปดูแลพี่เขาเถอะ ปู่อนุญาตให้ไออุ่นรักตาศึกมากว่าปู่หนึ่งวัน" ชายชราเอ่ยอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าวิตกกังวลของหญิงสาว

"คุณปู่" อัยยภัทรตกใจที่ชายชรารู้ความลับที่ถูกเก็บซ่อนไว้อย่างดีภายในใจของหญิงสาว

"ปู่แก่แล้ว ปู่ผ่านโลกมาตั้งเยอะ ทำไมแค่นี้ปู่จะมองไม่ออก แต่มันแค่ไม่ใช่เรื่องของปู่ ปู่จะคอยดูไออุ่นกับตาศึกห่างๆนะลูก ชีวิตคนเราไม่รู้จะมีพรุ่งนี้ได้นานแค่ไหน เก็บเกี่ยวความสุขไว้เยอะๆ ปู่ไปนอนแล้วนะ ปู่ฝากไออุ่นจัดการเจ้าตัวดีนี้ด้วยล่ะ"

"ค่ะ คุณปู่" อัยยภัทรรับคำก่อนจะหันมามองร่างของชนะศึก 

"งานยากเลยแหะ" หญิงสาวถอนหายใจ ชนะศึกสูงถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร รูปร่างสูงใหญ่สมส่วน ผิดกับเธอลิบลับที่สูงแค่หนึ่วร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร แถมตัวบางร่างน้อยแต่ต้องแบกผู้ชายตัวใหญ่ขึ้นห้องนอน แค่คิดก็ท้อแล้วล่ะ

"หรือลองปลุกดีนะ" หญิงสาวหย่อนสะโพกลงนั่งฝั่งตรงข้าม เพ่งพินิจพิจารณารูปหน้าของชายหนุ่ม จมูกโด่งเป็นคมสัน ปากหยักหนาสวยได้รูป คางสี่เหลี่ยม ดวงตาที่ถูกปิดสนิทเธอรู้จักมันดีว่ามันดูดุขนาดไหน ดุจนเธอจำไม่ได้แล้วว่าเขาเคยมีแววตาใจดีมาก่อน

"จะนั่งมองอีกนานไหม" ชายหนุ่มไม่ได้ลืมตาขึ้นมา เพียงแต่พูดขึ้นมาเฉยๆ

"พี่ศึกไม่ได้หลับหรอคะ" อัยยภัทรตกใจก่อนจะละล่ำละลักถาม

"ไม่ได้หลับ แค่มึนๆ ไม่มีแรง ลุกไม่ไหวแค่นั้นเอง แล้วไอลงมาทำอะไร" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะมามองหน้าหญิงสาว มองใบหน้าสวยหวานตาปรือ ยิ่งมองยิ่งสวย น่าหลงไหลไปหมด ทั้งรูปร่างหน้าตา กริยา ถ้าตัดสถานะทางสังคมว่าพื้นเพเธอเป็นเด็กกำพร้าออก อัยยภัทรคือผู้หญิงที่เพียบพร้อมที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา แต่ถึงเธอจะกำพร้า แต่เธอก็ดีที่สุดในสายตาเขาอยู่ดี

"คุณปู่ให้ไอมาพาพี่ศึกขึ้นไปพักค่ะ ลุกไหวไหมไอช่วย" อัยยภัทรรีบเข้าไปช่วยประคองชายหนุ่ม กว่าจะเดินขึ้นถึงห้องนอนเล่นเอาหญิงสาวหอบเลยทีเดียว